Plattdeutsch-Plattdüütsch
Is mien Mudderspraak
Een Ies vör fief Pennig
vun Johnny Meyer
Vör ne halve Stunn harrn wi us all de Beenen in’n Liev stahn, um us eerstet Ies to eeten. Just vör korte Tiet harrn se de nee'e Iesbude open maakt.
Wi weern just kunformeert wurrn, un harrn een paar Groschen to usen Nahm. Vör fief Pennig Ies, dat kunnen wi verknusen. Ies harrn wi jo noch nie nich harrt, dat geevt jo nich, bit vör korte Tiet. Jeden een snackt dor nu vun, "möss maal probeern", vundaagen weer't nu so wiet.
Un nu stunnen wi dor mit us eerstet Ies inne Hannen, leckten dor an rum, probeern un leckten noch een beten, at of dat vör us ganze Leven rieken schull.
De Isenbohnschranken weern dahl, wi mossen töven bit de Tog vorbi weer.
klicke- di- klick, klicke- di- klick, de Kohlendamp vun de groote Lokomotiev truck dör us Näs, beet in'ne Oogen, weer över de ganze Naverschup un verleep sik dor.
Us Ies weer all bold affleckt, de ollen Schranken weern ümmer noch unnen, un wi stunnen dor, as soon Oss vör’n Barg. Vun de anner Siet keem een Gütertog, klicke- di- klick, klicke- di- klick, weer jo gorkeen End to dat klicke- di- klick, klicke-di- klick, so lang weer de Tog.
Dat Ies weer bold eten, vör fief Pennig kriggs nich veel. Lecker weer't jo, dat mossen wi togeben.
„Kann dor noch een up stahn?" „Jo, worum woll nich." wi harrn jo Gild inne Büxentasch. „Jo man to, ik geev een ut." Sietdem wi kunformeert weern, un eenige Lüüd us wahrhaftig mit „Herr" ansnaken deen, föhlden wi us at upwussen Lüüd. Dat Beste weer over wenn wi wat vör een anner doon kunnen un een Ies vor fief Pennig spendeern kunnen.
Denn Krogen an us Trenchcoat rullden wi achtern soon beten hoch, setten denn neen Hoot 'n beten scheever up’n Kopp, leeten denn swatten „Nikki" Pullover dor vorne soon beten unner dör rutkieken un denn gung dat aff na't eerste beste Kino inne Stadt. Een Jahr noch mossen wi na School, denn fung de Lehrtiet an.
At wi ut Kino keemen schielden wi mit een Oog na de nee'e Iesbude röver, mit anner Oog na de jungen Deerns, de dor just över de Straat leepen. De Andrang bi de Iesbude weer over to groot um dor noch woller an to stohn. "Denn lot de Deerns man susen." Wi hefft jo us Vergnögen harrt, laat us dat man nich överdrieven, nu gaht wi na Huus.
In knapp een Stunn kunnen wi na Huus loopen, wenn wi us nu foorts up'n Padd maaken deen. Wat weer dat doch een feinen Daag wesen, eers, vör fief Pennig Ies un denn een Film achter an. Uk up soone Oart maakt dat Leven Spoß.
A nickel's worth of ice cream
By Johnny Meyer
For about half an hour we had stood in line already, to get a taste of our first ice cream cone. Not to long ago a new ice cream parlor had opened it's doors. Every one in town talked about it, "you have to try it some time." Well today would be our day.
We never had, had ice cream before, it just was not available, but better times layed ahead.
A short time ago we had been confirmed and because of that, had gotten a few gifts, among them a few Marks, money that we could call our own.
A nickel's worth of ice cream, that we could afford. Now we stood there with our first ice cream cone in our hands, licked and tasted, licked some moore, licked as if it was the last ice cream we would ever eat, for the rest of our lifes. We had to admit, it was delicious.
At the Railroad crossing, the gates where down, we had to wait for the train to pass, clicke de click, clicke de click, the steam from the big locomotive would penetrate our nostrils, bit in our eyes and engulfed the hole neighborhood. An other freight train was coming, clicke de click, clicke de click, was there no end to the train?
Our first ice cream cone was gone, for fife cents you don’t get all that much ice cream.
"can we afford an other one?" "Off course, wy not, come on, I will treat you."
Since we where confirmed, some folks called us Mister. It made us feel important and grown up. And now with a few cents to our name it enhenced that feeling of growing up even moore.
The collars of our trench coats where turned up, the new hat tilted just a little bit more today and the black "Nikki" Pullover showing just a bit, but enough, in front, that’s how we would dress, to go and see a movie.
Another year of school lay before us, then our apprenticeship would start.
When the movie was over, with one eye towards that new ice cream parlor and another towards the young girls that just crossed the street. "No, the line at the ice cream parlor is to long, it's not worth it, let the girls go". We had enough entertainment for the day, first an ice cream cone, a hole nickel's worth, than a movie, don’t lets over do it, this is plenty, lets go home. If we walked straight through, we could be home in an hour. This was a fun day, something new and exiting, life sure is wonderfull.
Mien to Huus Siet - Homepage
E_mail
