Wi weern dar in soon lüttjet Katamaran „The old Idlewild" röber schippert, harrn Fröhstück in Hoben vun Maalea harrd un harrn denn mit so twintig bit dartig annere Kunnen an mustert, för de bold twee stünnige Foahrt nah de half Insel Molokini.

De Kaptän „Phil" heede he, he wuss so allerhand to vertelln, um us de Tiet to verdrieven , vun all de Könige un eer Volk, dat hier fröher mal wohnt harr. Siene Fro „Jenny", eene echte Hawaiian Deern, se seeg to, dat de Foahrgäst up eere Kosten keemen un bede jeden een wat to drinken, or een beten Frucht an. Dat harr all eenen feinen, frischen Geschmack.

Dat Wedder weer grood so, at ut een Billerbook, keen Wind un keen Seegang, nix, rein gar nix um soone Foahrt verdwass to kamen. Dat Duken weer eenmalig, de Fische de freten us dat Brot un de grönen, infroren Arfken man so ut use Hand. Se keemen in alle Farben un Gröten de een sik vorstellen kann. At wi mit Duken dahn weer’n, maakte „Phil" noch eene Umkreisung vun de Insel, dat weer meiss soon lüttjen Toschlag, wiel dat jo so ruhig weer. He wull us mal wiesen wo de Könige in fröhere Tieten vun de hogen Affhänge sprungen weer’n, um to bewiesen wie goot se duken un swimmen kunnen.

„Phil" he wuss vun allen’s wat to vertell’n, so halfwegs nah Huus to, dar bleev he mit sien Schipp stahn un reep „so, nu man alle Mann över Bord". Dat Water weer so blau, klar un warm, dar weer nich een de sick besworr’n de, um in soon grooted Swimmbecken rum planschen to können. "Phil" siene Fro „Jenny", se lachte luut un sprung man so Hals över’n Kopp, mit all eer Tüch an, in‘t Water. Se weer uk dejenige de toseeg dat miene Fro un ik up usen Camcorder up noamen wurr’n, se moss eeren Man dat eersmal verkloren, wo he dat to maaken harr. Disse Foahrt gung denn jo uk to End, un dat weer’t --- so dachen wi.

Nah twee Joahr weer’n wi mal woller up de Insel Maui, up Urlaub un harrn an dissen Daag besloten eene Wieneree to besöken, dat schull glieks nah Middag los gahn. De Besichtigung de duurde siene Tiet un just at wi darbi weer’n den Wien to probeern, in den lüttjen Loden, dar keek ik so öbern Tresen weg un seeg dar „Jenny" stahn. Se seeg mi uk un nickkoppde mi to, miene Fro segg uk furn’s „Du, de kennt wi doch, welk een is dat?", at ik er dat vertellde, wer dat weer, dar segg se, - „jo, Du dat stimmt uk"

Buten in Goorn, de weer recht moi anlegt, dar möten wi up mit de Fro, wi stellden us woller vor un se wuss uk furns vun wo se us kennde. Se stellde us eere Freundin vor, dat weer eene Japonerin, de dar up Besök weer. Dat weer ne ganz feine Deern, dat kunn een furns seen. Se kunn uk perfekt Englisch snaken un so, up disse Art kemen wi inne Snakeree un gungen tohop denn Padd endohl, nah de Utfohrt to. Dar froog „Jenny" of wi eer woll de Ehr geben wulln se to beglieden, se wull eere Freundin mal eere Buuree, or Farm at se dar to seggen de, wiesen. Wi kunnen geern mit kommen , wenn wi nix anners plont harrn, wi schulln man achter er an föhrn. De Wieneree weer all meiß an End vun de Straat, eere Farm leeg noch een beten wieter denn Weg endohl .

Nu kemen wi dör Lavafelder un Lavafelder un noch mehr Lavafelder un nah soon Tiet bleev „Jenny" vor’n Heck stahn, nehm dat Slott aff un leet us dör, maakte dat Heck woller to un dat Slott an. Dat gung nu noch seß- seben mal so, bit wi toless so half wegs up de Siet vun Haleakala, dat is de groote Barg dar up Maui, rup föhrt weern. Se lachte ut fullen Hals un övert ganze Gesicht un seggt -"nu stiegt man ut, wi sünd dar, nu will’k jo mal wat wiesen."

Eers moss se mal nah kieken of de Peer, de dar rumleepen uk Water to supen harrn, denn at wi us so umkeken, dar kunnen wi wieter nix at ne Wisch, een poor Böhm un Gestrüpp sehn un endlose Lavafelder bit an’t Water dal, dar weer jo de Ozean, de groote, wiete Ozean.

At wi nu vun usen Parkplatz losmascheerden, nah de Gebäude to, de dar twüschen de Böhm dör keeken, dar geev „Jenny" us soon beten Unnerricht, at to wat sick up dissen Barg aff speeld harr, so wiet at se dat wuss.

So at "Jenny" us dat vertellde, weer to er Grootvadder’s Tieten, at he noch leven de, un een jungen Kerl weer, dar geev dat up de Insel Maui eenen Landbaron de heede Baldwin. Disse Mr. Baldwin harr nu veel, veel Land. Dar weer nu ober een Deel, de em gewaltig Koppkeelt geev un dat weer ne Pest de em dat ganze Land versaude. Disse Pest weer in de Form vun Unkruut, de siene Köh un Rinner dat ganze Grass wegnehm. He wuss sick eenfach keenen Rat mehr, bit dar eenes gooden Daags "Jenny’s" Grootvadder up to keem un Rat wuss dat Unkrut aff to schaffen. Se harrn’d versoggt un dat Unkrut gung uk weg. Ut Dankborkeit vor disse Rettung harr disse Mr. Baldwin, eeren Grootvadder nu een Angebot maakt, dat he sick een Stück Land ut söken kunn, egol wo dat weer. Grootvadder Flemming , so heede he, meende dat dit Stück Land wo wi nu up stunnen woll just dat Rechte weer, vor wat he in Sinn harr. He wull eenen Botonischen Goorn anleggen. Over man blots mit Eenhemische Planten un Böhm un Strücker, socke de all meiss an’t Utstarven weern to beplanten.

Nu harr he över de Joahr’n, siet he dat Land harr, so aller hand seltene Planten un Böhm tosomen holt un in dissen Goorn anplant, dat weer wat "Jenny" us wiesen wull. Disse Goorn weer in een "Caldera" anlegt wurrn, do froogten wi denn glieks wat woll een "Caldera" weer un do meende ‘Jenny" denn, dat een sick dat so vorstellen moss, "dat wenn de Führgott Pele un de Düvel sick in de Futten kreegen, to vergonnen Tieten un de Düvel sick up’n Kopp stellde, un sik ut een Näslock snuben dee, un all’ns wat dar rutflogt, dat liggt dar nu bit unnen hen, nah den Ozean to. Dat Näslock weer wieter nix at een grooted Lock inne Grund, wo to fröheren Tieten mal Führ un Asch un Steenen utspeet wurrn is."

-Süss, nu wussen wi jo Bescheed.

"Jenny’s" Grootvadder harr vor sienen Goorn eenen Caldera ut socht or Krater un all de Böhm un Planten nah unnen to in dissen grooten Trichter plant. At wi nu an denn Rand vun denn Caldera stunnen, kunn wi furns seen dat dit, wat Ungewohnlichet weer. Hier boben so halfwegs denn grooten Barg rup, eenen so feinen Goorn to finnen, wo all de seltsomsten Planten vun Hawaii to finnen weern. Dat Grass weer meit wurnn un de Padd weer moi utharkt, all’ns seeg akrot ut. De Padd weer breed noog dat twee Minschen neben anner’n gone kunnen, leep so anne Siet vun denn Trichter langsom nah unnen dahl.

Jeden een vun de Planten harr een Schild bistahn wo up Hawaiian, Englisch un up Latain de Naam upstund . Use Gastgeberin wuss all de Namen ut’n Kopp, vun welke Insel de Planten keemen un woveel dar noch vun existeerden. Dar weern een poor, wo disse Exemplore de Eenzigsten weern, de dat dar noch vun geev. De grooten Blomen de dar bleuden, de Geruck de dar vun ut gung, is kum to beschrieben. "Jenny" harr dit nu all moi up de Reeg holln , siet eer Grootvadder sturben weer, vor een poor Joahr un se dit moie Stück Land arvt harr.

At se nu ober seeg dat se dar nich alleen gegen an kunn, hett se eenen Professor vun de Universität vun Hawaii to Rat trucken un de harr eer nu unner de Arme greepen. At he dissen seltsomen Fund sehn harr. Nu keem he jeden Monat mit eenige vun siene Studenten röber vun Oahu un hulp eer, dat all up de Reeg to holln.

Manchmol gung se vun Padd aff um us mal ne Handvull vun de groten Blomen to plücken darmit wi denn besunderen Geruck uk vull geneten kunnen.

Wi gungen hen un her denn Padd dahl. Nah soon Tiet weer’n wi sowiet nah Unnen kamen dat wi de Sunn kum noch seen kunnen. Ganz boben öber use Köppe, dar weer noch soon beten Sunnlicht to seen, nah Unnen to dar keeken wi immer noch up de Bohmspitzen. Dat gung sowiet nah Unnen dahl dar kunn een dat Gruseln bi kreegen, do meende de Japonerin dat dat nu over woll an de Tiet weer, dat se woller girn no Boben hen mugg an de frische Luft. Dat Geschrei vun de Vogels un uk use Snakeree de wurd immer luter. De Luftdruck wurd sworer in de Hit un dat wurd uk noch Spökerisch, nä, nu wurd dat Tiet meende se. Ik glövde dat se woll toveel dar andacht harr dat wi denn Düvel in de Näs rum leepen un se dat soon beten mit de Angst kreegen harr. Wi mossen us mannigmal versnuben up den Weg nah Boben to, wiel dat so heet weer, weer’n all meiss verdosst, at wi bi de Gebäude ankeemen. Use Gastgeberin load us uk furns in, man eben mit rin to kamen, um wat to drinken.

At "Jenny" un de Japonerin glieks eere Schoh ut trucken, dar bleev us jo uk nix anners över at dat uk to doon, offglieks dar man blots een rugen Holtfootbotten weer. De Luken wurn denn jo uk glieks open maakt, darmit dar Licht rinkeem, Fenster mit Glass geev dat nich, at wi us umkeeken dar seegen wi dat wi in een Jagdhuus weern. De ganzen Wannen weern mit Trophien vun utstopped Deerten behungen, de "Jenny’s’ Grootvadder schooten harr. Eenige kemen vun Afrika un annere vun Alaska. De Utsicht vun hier boben weer up denn Ozean dahl un wi kunn seen wo wi vor een poar Joahr mal swummen harrn un mossen doröver lachen. De ganze Lage hier boben weer wunnerschön, offglieks dat meiste wat een seen de, weer brune Lava. Over dit Stück Land maakde een enorm grooten Indruck up us un weer uk woll de Höhepunkt vun usen Urlaub, denn wi wussen glieks dat nich all to veel Touristen dit hier jemals to seen kreegen, vor us jedenfalls weer dat eenmalig.

Trüch nah: Miene to Huus Siet - Homepage

My Guestbook