vun Johnny Meyer

Winterdaags weer dat meis Tiet so iesig kolt dat dat Ies bold een Meter dick weer un an eenige Stän all platt up de Felder leeg. Dar weer garkeen Woter mehr unner dat Ies, un wenn een lang noog söken de, denn kunn he uk woll een Stück Ies finnen wat noch groot noog weer toon Strietschoh loopen. In Winterdaag weer dat Ies, us Tohuus so to seggen. Ober eenmal in de Week wurd dat unnerbroken, of we wull’n or nich, wi müssen dar hen, un dat weer de Kumfermandenunnerrich. Vor twee lange, lange Johr müssen wi dar hen, nich glieks nah de School, nä, so midden in Nomiddaag, bi klock Dree, so dat de ganze Nomiddaag in dutt weer. Dat weer meis Tiet all duster wenn wi woller nah Huus kunnen.

Eenmol in Winter, froogte de Pastor nah soon poar Freewillige, of se em woll eben hölpen kunn ne Lodung Torf up’n Böhn to smieten, dat schull an denn glieken Daag sien at de Unnerich, un de Hannen flogen nah boben, jeden een wull mit hölpen, blots um vun denn Unnerrich weg to kamen.

An denn vereenborten Daag at de Lodung Torf nu kamen schull, weer dat ober affseggt wurrn, un up een annern Daag verleggt wurrn, ober wi schulln denn man ruhig all rinkomen, we kunnen jo all studeern. Dat wulln wi ober nich, worum schulln wi dar in’n koln Kumfermandensaal sitten un studeern, wenn wi up’n Schoolplatz Football speeln kunnen.

Bit dat de Karkenklock dree sloon de, hett dar keen een vun us an dacht, bi denn Pastor in de Döör to kamen, over denn müssen wi jo hen.

Dat weer nämlich so, dat de, de nich kamen dä, de kunn uk nich kumfermeerd weern, un dat weer all meis so, at wenn se een denn Geburtsdaag up Leevtieten weg nehmen deen, so dat gung nich, dar mossen wi hen. In de tokomen Week weer dat Torfaffladen up een annern Daag verleggt wurrn, up’n Deensdaag un nich up’n Middeweken, usen Unnerrichsdaag. De Namen vun de Freewilligen, de harr de Pastor jo all, harr he jo upschreven, un wi schull’n man glieks nah de School vorbi kamen un em hölpen. Twee groote Lastwogen vull mit Torf harrn se bi de Pastoree afflevert. In Groben harrn se't smeeten, un nu mussen wi dat mit de Schuufkoor um’t Huus umto, denn in Korf un nah boben up denn Böhn bringen.

Wat wi at Jungs nu nich begriepen kunn, weer dat de Kumfermandensaal dar weer wo de Torf leeg, un denn Pastor siene Wohnung an de annere Siet, dar wo de Torf henkem. Dat weer jo uk keen Wunner dat dat immer so kolt weer, wenn wi studeern mossen. Dar muss jo woll een Irrtum vorlegen, so- at dat utseeg , de Torf weer nich for us , de weer vor denn Pastor siene Famile. Dar harr de Pastor ober nix vun seggt un hulpen harr he uk nich. At wi denn anner’n Daag nah’n Unnerricht kemen, seen wi jo furns dat dar noch een Irrtum wesen weer, un dat weer dat dar een poor Torfbrocken eer’n Weg in usen Kumfermandensaal funnen harr’n, ober ut Versehn dör de Schieben flogen weern. At Fiedi, (een vun de "Globigen") denn uk noch siene Hand hoch holn de, un at de Pastor em denn frogte of he dat wesen weer de de Schieben in schmeeten harr , dar meende Fiedi "nä dat nich grad Herr Pastor , ober ick weet wat anners , durch diese Löcher, Herr Pastor, da zieht die ganze Kälte raus." Dar kreeg he ut Dankbarkeit uk noch een poar achter de Löppell, un he harr güstern doch noch so fein mit hulpen.

Trüch nah: Miene to Huus Siet - Homepage