vun Johnny Meyer

Yelapa is soon ganz lüttjet Dörp dor unnen ann’e Küst vun Mexico, na de West Siet to. Keen eenzige Straat geith dor hen, dor kanns man blots mit’n Schip or een Boot henkomen. Alln’s wat dar hen un her kumt, mutt övert Water. All meis at wenn dat ne lüttje Insel weer.

Dat kunn’s all bold mit Helgoland verglieken, so mit dat Utbooten un dat vör Anker leegen, un de Landungsbrüüg un so. De Eenheemischen de up’t Schip to swarmen keemen, in eere lüttjen Boote, di bi’n utsteegen hölpen shulln, over dat blots deen wenn’t ne moie junge Deern weer, ole Kerls mossen sik sulvens hölpen un so.

Dit lüttje Dörp sitt nu over mitten in’n Urwald, de Banonenbööm, Palmen un dat Gestrüpp kreep vun de hoogen Barge daal. Ganz bit na unnen an’t Water vun ‘n Pacifischen Ozean runner.

De Hüser, or Kabinen de dar mieten kann’s, de harrn kiene Finster, blots verschuufbore Holtlatten, soone Art Jalusien. De Footbotten weer ut Sand und Steene, over de Toiletten un de Dusche de weern up’t modernste inricht, bold so na amerikonische Regeln. Over inne Schloopstuv dor weern de upgestoopelten Matratzen, se leegen up soon Steen Hupen, un harrn een Moskitonetz, wat nah boven to, över een Haaken tosommen knut weer. De kemen in lila, rosa, grön un witt.

De Däcker vun disse Kabinen, de weer’n all ut Kokusnutpalmwedeln, un Buten vor de Döör, dor stund de inloadende Liegestohl up de Veranda. Een electrisch Lich brennde dor uk, mitten an Daag in hellen Sunnenschien. At wi dorum froogen deen, wuso dat Lich dor brennen dee? Jo meenen de Lüüd, de dor unnen wohnen deen, dat is so. De Strom, de geith so kort na’t Düster weern ut, wiel denn de Energie vun de Sunnlichtbatterie to End is un denn is hier Fierovend, over electischen Strom, denn heppt wi, dorop kump dat an. Dat könnt wi jo bewiesen, un dorum brennt dat Licht.

Mit de Straatenlampen harr dat uk wat up sik, de brennden meis de ganze Nacht dör. Dar stund jeden Meter eene, an beide Sieten vun Footpadd. Eene lüttje witte Papiertüt half full mit Sand, so dat se nich weg weiht un darop stund ne Kers, dört ganze Dörp dör. Ganz bit na denn Gemeenschaftspool henn, dor wo sik ovends dat Leven affspeelen de.

De Pool weer groot genoog dat de ganze Befölkerung ut dit Dörp dar ovends in sitten kunn, daagsöver gungen all de Passagere vun soon Schip dar up een mal rin. Jo, uk so kann man sik de Tiet verdriven. De grooten Backsteene ut de se denn Pool boot harrn, de wurrn vun de Sunn upwarmt un up de Aort weer dat Water uk moi warm.

 Nadem wi so dör dit lüttje Dörp drömelt weern un us all’ns ankeeken harrn wat dat dor so to seen geef, - weer jo nich all to veel, bleef us noch noog Tiet um an Strand to sitten. Unner een vun de Stroh Däcker, de dor stunnen, maakten wi us dat so recht gemütlich un leeten us de Sunn up’n Pans schienen. Just at ik de Oogen soon poor Minuten dicht kneepen harr, kemen de Lüüd all up us to, de wat to verköpen harrn. Dor wurn de Hööt un Decken un Armbänner, Halskeeden un Holtfiguren, Sofakissen, Ohrringe un wat weet ik, all’ns wurd dar up us to sleppt un vor use Fööt in Sand utlegt. Wenn wi denn blots mit’n Kopp schüddeln deen, wurd allens woller tosomenfold un unner dat nehgste Dack woller utpackt.

Miteens kem dor soon lüttje Deern up us to, se mugg woll so tein, ölven Jahr old wesen sien, pickswattet Hoor un moije brune Oogen. Se lachte us an, seggen de se nix, sette sik för us in’n Sand un holde all eere Woren for use Näs. Een na't anner, meiss Keeden un Ohrringe, uk ‘n poor Armbänner weern darbi. All moi up soon Tablet utleggt. See polierde dat noch soon beeten, keek us so vun unnen ut eehre bruunen Oogen an, lachte noch soon beten dorto un denn nehm se een anner’t, un dat wollerholde sik soon paar maal. Se harr noch nich een Word seggt. De snackeree de deen wi, meiss up Düütsch or up Engelsh. Se kunn us doch nich verstahn, so dachen wi, of dat stimmen de, hefft wi eers nich rutfunnen.

Upmal reet se ut eere Büxentasch een vun de hoch kumpliziertesten Kalkulators de disse Welt seen hett, ruut un fung an, dor Nummern in to tippen. Mit denn Decimalpunkt, dat harr se noch nich rutkreegen. Over at de Nummern in de upper teindusend hangenbleven un mien Fro de Hannen övern Kopp tosommen schlog, dor mossen wi all duchtig lachen.

Vun nu an wurd in Sand schreben. So fung de Hannel an, twüschen dör maakte se noch een paar maal vun denn Kalkulator gebruuk. Af un to leep se na ehr Mudder an Strand daal, de dar uk an verköpen weer, um ehr to froogen of dat uk woll een gooden verinborten Priese weer. Se leet all ehre Woren dor bi us leegen. Dorna to reecken harr se jo woll soon beten Vertrohn to us. De Schrieweree in Sand duurde woll so an de annerthalf Stunnen. Dat weer de beste Tiet verdreev denn wi harrn, un se harr us ne moije Halskeed verschachert. Een de miene Fro all lang heppen wull. At over de Tiet keem dat Wesselgeld ut to geben, wat dor noch bi weer, dor segg se in perfekt Engelsch, dat se dat nich harr. Wi leeten dat goot ween, ohn dat Wesselgeld. Se weer so upgereegt dat se een Verkoop maakt harr, se leep woller gau na eer Mudder hen um ehr dat to vertelln. Se freide sik, miene Fro freide sik, un ik freide mi, wiel ik to miene Fro seggen kunn "I love You."

"Twee Froon hess nu in söventen Himmel versett, wo sit dat ut, wullt dor nich dree vun maaken?" froogde use Bekannte noch, at wi us woller up’n Padd na’t Schip maaken deen. Up'n Weg na Huus, mit 'n Glass Wien un'n paar Dänze heppt wi uk dat noch vorn annern kreegen.

Trüch nah: Miene to Huus Siet - Homepage