Als Emmylou Harris een belevenis uit haar tienerjaren
alleen maar opschrijft
zal een lezershoofd door het blad stoten
en de tafel horen bonken.
Daarvoor neemt men soms het woord muziek
in de mond, maar ik ervaar dat het nooit voldoet,
het ook (breekbaar met die stem van haar)
kunnen zingen moet :
de stemmen uit elkaar houdend luisterde zij
naar het melodisch anker van radiosongs
(met van die breaks vol met drumroffels)
tegen roodvuile zonsondergangen, buiten voor het huis
op de kleigrond in Alabama.
Zat zij daar maar, voor elke octaafsprong
met de oren aan het melodisch anker vastgekluisterd.
Zij had een beste vriendin, Lillian,
die kwam zitten meeneuriën,
bij wie zij (op een later naar haar tekst
doorgeschoven dag) rondhing
toen die het telegram lezen moest
over de dood van een broer in Vietnam.
Je toont een foto van jezelf uit die jaren
en ik betreur dat ik je indertijd niet heb gekend.
Er is geen geknipter meisje, geen zwart-wit
dat zoveel zwart en wit zo genererend dooreenhaalt.
Je houdt de foto op slot, niemand draagt hem mee
om het losbandig uur voor of na de klik te projecteren,
het negatief is in jezelf verdwenen.
Ik krijg gezoetvijlde ogen,
kan lange tijd de foto over je heen leggen
of je ermee maskeren, zo ik je uitknip
in één vloeiende beweging.
Of ik dan niet het fotogenieke inzie
van een laatste veer uit je gevleugelde jeugd,
geen onderschepping van zo te dwarrelen op mij neem.
© Copyright Richard Steegmans 2001
Get your own Free Home Page