door zon is de stad nu opgedeeld,
ritme meegeslenterd aan haar zijde
ruimte sierend tikt zij aan dit terras,
onbelemmerd zich gelokt te voelen
zitpose van uitgeslagen zomers,
mijn blikveld weggemaaid in haar profiel
alsof ik vooruit zou willen lopen
op de trage inkeer van haar schaduw
uit een dichtbundel trek ik mijn tijd,
haar dunk voorgelezen in gedachten
geen wens als model te vervagen,
geen wesp in haar diep in het glas kijkend
zij zoekt wel wat in wie zich voordoet
en vermoedt dat ik wegzink in woorden
leent haar pen waarmee geschreven staat
hoeveel zon in het weerzien zal opgaan
© Copyright Richard Steegmans 2000
Get your own Free Home Page