(κείμενο: Blue Dream)
Μέρος Β΄
...Ξεπουλιέται η ύπαρξή μας στην αγορά του καθωσπρεπισμού, μας πνίγουν τα "πρέπει" και στραγγαλίζουμε καθημερινά τα ωραιότερα συναισθήματά μας μέσα στο ατέλειωτο παζάρι των ιδανικών μας. Ένα ανελέητο εμπόριο αισθημάτων. Αυτό πρέπει, εκείνο δεν πρέπει. Δώσε μου να σου δώσω. Ε, όχι, πρέπει να σπάσουμε το φράγμα, να ξεφύγουμε απ' αυτό τον ασφυκτικό κλοιό. Ν' αφεθούμε ελεύθεροι να ζήσουμε το τώρα, ν' αγαπήσουμε όποιον θέλουμε, χωρίς συμβιβασμούς, δίχως την απειλή της μέγγενης μιας κοινωνίας αξιοπρεπών ανθρωποειδών. Να βρούμε το κουράγιο να φωνάξουμε "σ' αγαπώ" σ' αυτόν που θέλουμε να το φωνάξουμε κι όχι σ' εκείνον που πρέπει. Κι ύστερα ας γκρεμιστούν όλα κι ας σκοτεινιάσει ο ουρανός, ας χαθούν, ο ήλιος, το φεγγάρι, τ' αστέρια. Φτάνει μόνο μια στιγμή για να τα κερδίσεις όλ' αυτά και να τα πάρεις μαζί σου στην αιωνιότητα.
Πώς καταντήσαμε αλήθεια τη ζωή μας, πώς την εξευτελίσαμε. Πόση πίκρα κουβαλάμε μέσα μας χρόνια και χρόνια και την κρύβουμε με επιμέλεια πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα της μάσκας της αξιοπρέπειάς μας. Κι όμως, φτάνει μια λέξη για να τα τινάξει όλ' αυτά και να τα σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. ΑΓΑΠΗ. Μια λέξη μαγική, μια έννοια που κρύβει μέσα της όλο το νόημα της ζωής. Δε νοιάζεται για πλούτη, για δόξα, για κοινωνικές επιτυχίες. Τα έχει όλα μέσα της. Έχει το φως από έναν ήλιο χωρίς σύννεφα, λαμπερό και περήφανο, έχει τη μελωδία απ' όλα τα τραγούδια που γράφτηκαν στους αιώνες, κουβαλάει πάνω της το χαμόγελο απ' όλα τα ευτυχισμένα πλάσματα του κόσμου, δοξάζει την κάθε στιγμή χωριστά, σαν μια ξεχωριστή ολότητα και δεν τη νοιάζει το αύριο γιατί ξέρει να ζει το σήμερα και να ρουφάει με απληστία την κάθε στιγμή ευτυχίας.
Μας ταξιδεύει σε μέρη πρωτόγνωρα, μας περνάει από μονοπάτια απάτητα, τοπία εξωτικά, πλημμυρισμένα από ουράνιο φως και θεϊκές μελωδίες ευτυχίας. Μοιάζει με τρικυμία που ταράζει τα λιμνάζοντα νερά της θάλασσας της καρδιάς μας, αλλά και με τη γαλήνη που πάντα τη διαδέχεται. Είναι τα πάντα και κάνει τον κόσμο που μας περιβάλλει να φαντάζει αλλιώτικος, πιο όμορφος, πιο ανθρώπινος. Αυτή είναι η αγάπη.
Τι είναι καλό και τι κακό; Ποιος μπορεί να δώσει απάντηση σ' αυτό το ερώτημα; Πρέπει τελικά να είμαστε καλοί για τον εαυτό μας ή για τους άλλους; Η απάντηση που ίσως θα ταίριαζε περισσότερο, είναι πως δεν υπάρχει ούτε καλό, ούτε κακό, μόνο γεγονότα. Γεγονότα που μας κατακλύζουν κι επιδρούν θετικά ή αρνητικά στην κάθε στιγμή της ζωής μας. Το μεγάλο μυστικό της ευτυχίας βρίσκεται στο να καταφέρουμε να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Να μπορούμε κάνοντας κάθε βράδυ την αυτοκριτική μας να λέμε στο είδωλό μας μπροστά στον καθρέφτη: "Εντάξει, είμαστε φιλαράκια, δεν σε πείραξα ούτε σήμερα". Κι αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μόνο πηγαίνοντας κόντρα στον καιρό και στα κάθε λογής "πρέπει" που συναντάμε.
Κάνω αυτό που θέλω, σημαίνει, είμαι ελεύθερος. Οι νόμοι της κοινωνίας και οι προκαταλήψεις της έγιναν για να καταπνίγουν κάθε εξέγερση του είναι μας, κάθε επανάσταση του εγώ μας, για να μη μπορούμε να λειτουργήσουμε σε ατομικό επίπεδο εκφράζοντας τους πόθους και τις επιθυμίες μας, αλλά ικανοποιώντας μόνο τις επιτακτικές ανάγκες αυτού του αδηφάγου τέρατος που λέγεται κοινωνία και μοιάζει με γιγαντιαία χοάνη που καταπίνει και αλέθει τις προσδοκίες και τα όνειρά μας, τις χαρές, τις λύπες, τις μικρές όμορφες στιγμές μας.
Στον αντίποδα όλων αυτών βρίσκεται η αγάπη. Αυτή δεν δέχεται ανταλλάγματα ούτε παζαρέματα. Δεν οδηγεί σε κανένα αποτέλεσμα γιατί πολύ απλά δεν είναι μαθηματική πράξη κι ούτε έχει αρχή και τέλος, είναι άπιαστη, αέρινη. Ποιος μπορεί να πιάσει στα χέρια του ένα όραμα, μια οπτασία, ποιος μπορεί να φυλακίσει την αγάπη σε σιδερένια δεσμά χωρίς να χαρακτηριστεί ένοχος κατά το νόμο της καρδιάς; Ποιος είναι σε θέση να γνωρίζει ότι για τον καθένα, αγάπη δεν είναι αυτό που ζητάει από το σύντροφό του ή και που ενδεχομένως παίρνει, αλλά αυτό που εκείνος μπορεί να προσφέρει.
Στον κάθε άνθρωπο η αγάπη βρίσκεται μέσα του και μπορεί να γνωρίσει μόνο τη δική του και όχι αυτή που του δίνουν. Αρκεί να ξέρει να τη δίνει γιατί διαφορετικά πηγαίνει χαμένη, ακριβώς επειδή δεν γνωρίζει τον τρόπο να την εξωτερικεύσει.
Πόσες απορίες και πόσα ερωτηματικά δεν μας κατακλύζουν από τον καιρό που καταλάβαμε τον εαυτό μας και πληθαίνουν όσο βαθύτερα χωνόμαστε στα άδυτα του χρόνου και μπερδευόμαστε ψάχνοντας για τις απαντήσεις. Χανόμαστε μέσα σε ατέλειωτες συζητήσεις, γινόμαστε ο καθένας κι ένας ειδικός στα θέματα της ζωής και του έρωτα, ανατρέχουμε με μανία σε βιβλία, σε ταινίες, σε τραγούδια. Κι όμως, μας κυκλώνουν μαύρα σκοτάδια, αφού για αιώνες τώρα κανείς δε μπόρεσε να δώσει απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματα, τι είναι αυτό που μας κατευθύνει, ποιο αόρατο χέρι μας σπρώχνει ν' αγαπήσουμε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο; Γιατί ορισμένους από 'μας να μας σκοτώνει η αγωνία για το πού βαδίζουμε στη ζωή μας και δεν συμβιβαζόμαστε, όπως και τόσοι άλλοι γύρω μας; Τί ψάχνουμε να βρούμε σ' αυτή τη εναγώνια αναζήτηση; Μήπως το απόλυτο; Το τέλειο; Το ιδανικό; Τι ουτοπία! Μα, τι μπορεί να βρει κανείς μέσα σε μια αχανή έρημο; Πόση και πόση άμμο πρέπει να γυρίσει στις παλάμες του μέχρι ν' απελπιστεί και ν' αποφασίσει πως είναι μάταιη αυτή η αναζήτηση;
Αυτός που θα θελήσει να κατακτήσει την απάτητη κορυφή της αγάπης, μπορεί βέβαια να δυσκολευτεί, αλλά στο τέλος έχει πολλές πιθανότητες να τα καταφέρει. Το δύσκολο είναι να μπορέσει να κρατηθεί σ' αυτή την κορυφή όσο γίνεται περισσότερο. Να μπορέσει να μη γλιστρήσει στις απόκρημνες πλαγιές της και βρεθεί στο κενό, σε μια πτώση τόσο οδυνηρή που όμοιά της δεν έχει γνωρίσει από κανένα άλλο συναίσθημα. Σε μια πτώση ελεύθερη, χωρίς τελειωμό, που όλο πλησιάζεις να φτάσεις στο έδαφος, να λυτρωθείς κι όλο αυτό απομακρύνεται και μεγαλώνουν ο φόβος κι η αγωνία σου. Γιατί αυτό που μας φοβίζει δεν είναι τόσο το τέλος, όσο η σκοτεινή διαδρομή προς αυτό. Περίεργες μεταβολές συντελούνται μέσα σου, τη μια νιώθεις να αιωρείσαι στο κενό και την άλλη κάτι σ' αρπάζει και σε στροβιλίζει στο άπειρο. Ακριβώς αυτό είναι που κάνει την αγάπη να ξεχωρίζει και να μη τελματώνει ποτέ. Είναι ανήσυχη, τη μια θεριεύει και σε παρασύρει κι αμέσως μετά γαληνεύει και ηρεμείς μαζί της απολαμβάνοντας τη φωτεινή πλευρά του προσώπου της. Γίνεται ούριος άνεμος που σε αρμενίζει σε πελάγη αταξίδευτα κι ύστερα μεταμορφώνεται σε λιμάνι που αγκυροβολείς κι απολαμβάνεις τη γλυκιά θαλπωρή που σου προσφέρει.
Μερικές φορές αναρωτιέται κανείς που να είναι κρυμμένη η τέλεια αρμονία. Πιστεύω πως δεν θα μπορούσε να βρίσκεται πουθενά αλλού πέρα από την ίδια τη φύση. Στα βάθη των γλυκόπικρων αντιθέσεών της απαντάμε την τελειότητα, την πλήρη αρμονία.
Ποιος μπορεί να φανταστεί ιδανικότερο αγκάλιασμα εραστών, από αυτό της φουρτουνιασμένης θάλασσας με μια ατέλειωτη, πεισματάρα βροχή. Προσέχω από την άκρη της προβλήτας πως δέχεται στην απέραντη αγκαλιά της, η αγριεμένη θάλασσα, τις χοντρές σταγόνες της νεροποντής, πώς αγκαλιάζονται και φιλιούνται, με τί πάθος και πώς έσονται εις σάρκαν μίαν. Ένα αγκάλιασμα κι ένα φιλί που όμοιό του ίσως, μόνο ο θάνατος μπορεί να δώσει.
Τι γλυκό πάντρεμα και τι απόλυτη αντίθεση συνάμα δε μας φέρνει στο νου μια καταιγίδα που μαστιγώνει δίχως έλεος τη φύση, με το άκουσμα ενός πρελούδιου ή μιας σονάτας κλασσικής μουσικής. Κι ακόμα, το γάργαρο κύλισμα του νερού από κάποιο ρυάκι μέσα στην απέραντη ησυχία ενός δάσους, μαζί με τους φυσικούς ήχους που ξεπηδούν από την καρδιά του ίδιου του δάσους. Το θρόισμα των φύλλων, το κελάηδισμα των πουλιών, ακόμα και τις κραυγές των άγριων ζώων που αραιά και που θυμίζουν την παρουσία τους.
Και τέλος, η απόλυτη σιωπή, το χιόνι, που φωνάζει σε μας, τους βέβηλους καταπατητές της φύσης: "Ησυχία".
Για δοκιμάστε κάποτε να πατήσετε με όλη σας τη δύναμη πάνω σε πυκνό χιόνι. Η μόνη απάντηση που θα πάρετε είναι, απόλυτη ησυχία. Ένα απέραντο πέπλο μυστηρίου και ανυπαρξίας. Για ν' απολαύσει κανείς σε όλη τους την ομορφιά ετούτα τα θαύματα πρέπει πρώτα να μάθει να ονειρεύεται.
Τι θα πει ονειροπόλος; Έχουμε αναλογιστεί; Είναι ένας άνθρωπος που, όπου βρεθεί, χωρίς να χρειαστεί να κλείσει τα μάτια του, μπορεί να κάνει όνειρα. Φτάνει μια στιγμή ν' αγναντέψει τη θάλασσα από κάποιο βράχο κι έχει κάνει τα μακρινότερα ταξίδια στα πιο φανταστικά μέρη της γης. Κοιτάζοντας μια έναστρη νύχτα τον ουρανό, περνάει διαδοχικά απ' όλα τ' αστέρια, ένα προς ένα και χώνεται βαθιά μέσα στα μυστικά τους. Ανακαλύπτει νοερά ανεξερεύνητους πολιτισμούς, αποκαλύπτει, τόσο απλά, στον εαυτό του, το προαιώνιο επτασφράγιστο μυστικό της απόλυτης ευτυχίας. Ένας τέτοιος ονειροπόλος μόνο, μπορεί να αποδώσει την τέλεια μορφή της αγάπης. Να μετουσιώσει τα οράματά της και να την ανεβάσει στo ψηλότερo σκαλοπάτι της ανθρώπινης συνείδησης. Εκεί ακριβώς που ανήκει και της αξίζει να βρίσκεται...
