Καλέ μου αστρολάβε, επιτέλους σε συναντάω...να 'ξερες πόσα έχω να σου πω...χρόνια και χρόνια τώρα προσπαθώ να οδηγήσω το σκάφος μου στις συντεταγμένες σου...και δεν είναι που δεν τα καταφέρνω, αλλά που κρύβεσαι συνέχεια...σαν τρομαγμένο παιδί...πάντα ήθελα να σε ρωτήσω γιατί το κάνεις...ξέρω πως δεν είναι από φόβο, ούτε από ανάγκη, μα ούτε και από συνήθεια...δεν είμαι καλός στις ερμηνείες και γι' αυτό θ' αποφύγω κάθε προσπάθεια να μεταφράσω τις σκέψεις σου...η αλήθεια είναι πως έχεις κάθε δικαίωμα να κρύβεις όσα θέλεις να κρυφτούν κουμπώνοντάς τα μέχρι το λαιμό...μη με υποτιμάς όμως γλυκέ μου αστρολάβε, μη νομίζεις πως δεν μπορώ να δω πέρα από το παραπέτασμα...να σε δω "εκεί" που κρύβεσαι όταν δεν θέλεις να είσαι "εδώ"...κι ας κάνω ότι σε ψάχνω όλ' αυτά τα χρόνια...Ξέρεις, καμιά φορά, το χτες είναι χτες και το αύριο αργά...Καταλαβαίνω πως είναι άχαρος ο ρόλος σου να μοιράζεις δώρα και να παίρνεις ζωές...και πώς να σου κρυφτούν, εσένα που ξέρεις να κρύβεσαι, όσοι θέλουν να γλιτώσουν τις χαρακιές; έχεις μάθει να κόβεις το φως σε μικρά κομμάτια και να το μοιράζεις στις σκοτεινές πλευρές των αστεριών...όμως, αστρολάβε οδηγέ μου, πίστεψέ με, κάτι έμαθα κι εγώ όλα τούτα τα χρόνια που τριγυρίζω από γαλαξία σε γαλαξία...δεν φωτίζονται όλα τα σκοτάδια με κομματάκια από φως...είναι και κάποια πηχτά σκοτάδια που χρειάζονται άπλετο φως για να αργοσαλέψουν τα μουδιασμένα μέλη τους...να ξαναγεννηθεί ζωή μέσα τους...αυτά τα λένε σκοτάδια σε κοσμική νάρκη...έτσι έμαθα σε κάποιο από τα ταξίδια μου...τώρα, να σου μιλήσω για όσα κουβαλάω μαζί μου από αστέρι σε αστέρι κι από πυροστιά σε πυροστιά, δεν ξέρω αν θα έχει ενδιαφέρον...άλλωστε δεν σε ψάχνω γι' αυτό τόσα χρόνια μες στο σύμπαν...δες όμως, όχι, όχι μ' αυτά τα μάτια που κοιτάζεις...αυτά δεν βλέπουν παρά διαθλάσεις των όσων πραγματικά πρέπει να δουν...άκουσε, έστω, αν δεν μπορείς να δεις, μα, όχι με τ' αυτιά της διαστημικής λογικής σου...αν παρατηρήσεις καλά κι αν αφουγκραστείς, ίσως καταφέρεις να ξεχωρίσεις την κινούμενη μάζα, ν' ακούσεις τον αχό της...λένε για σένα πως είσαι το ευτυχέστερο ον του σύμπαντος...το πιο παιχνιδιάρικο...ανέμελο σε χαρακτηρίζουν καλέ μου...πετάς από δω κι από 'κει χαρίζοντας φως, χρώματα και μουσικές όπου εσύ κρίνεις σκόπιμο...και καλά κάνεις...κάποιοι πρέπει να είναι ταγμένοι και σ' αυτό το σκοπό...μα, πάτα πάνω μου ελαφρά, είμαι χωμάτινος και τα πέλματά σου βουλιάζουν στα εδάφη μου...με πληγώνεις με τα βήματά σου χωρίς να το θέλεις...καλλιέργησέ με...θα σου χαρίζω αστρολούλουδα για να τα κόβεις σε κάθε δεύτερη άνοιξη της σελήνης...μη με πατάς βίαια αστρολάβε...σκάψε με...πότισέ με...λίπανέ με...μα, μη με πατάς βαριά...είναι δύσκολο ν' αλλάξεις τις συνήθειες τόσων εκατομμυρίων χρόνων φωτός...αλλά, κάθε απειροελάχιστο τμήμα αυτής της μαγικής ολότητας που μας φιλοξενεί, θέλει τη δική του ξεχωριστή φροντίδα...καίγομαι φορές-φορές και πώς ν' αδράξεις τη φωτιά; εσύ δεν έμαθες ποτέ να καίγεσαι...πνίγεσαι, λες, κάθε φορά που πρέπει να υποδεχτείς ένα καινούριο σκαρί με ταξιδευτές στο λιμάνι σου...τρέχεις δεξιά κι αριστερά για να προλάβεις να τους προϋπαντήσεις...κι έπειτα, όταν πια έχουν φύγει όλοι, ξαπλώνεις αποκαμωμένος στο κοσμικό σου μαξιλάρι για να γαληνέψεις...και ήσυχος πια, εξομολογείσαι στα όνειρά σου...τους λες πως ήσουν εκεί...μα εκείνα δεν σε ακούνε...ταξιδεύουν...Δεν είμαι δροσιά ουράνιε προφήτη...είμαι τάρταρο...είμαι μια καιόμενη βάτος...μια υψικάμινος που ξερνάει πύρινες γλώσσες στους εφτά ουρανούς της φωτιάς...ένας πίδακας από λάβα που βιάζεται να κυλήσει στις αχνισμένες βουνοπλαγιές του ηφαιστείου που τον ξέβρασε, για να συναντήσει τη θάλασσα και να σβήσει στην αγκαλιά της...να γίνει ένα πέτρινο απολίθωμα στο βυθό της...ουράνιε αστρολάβε...αστρολάβε του σύμπαντος, μη με μισήσεις...δεν έκανα τόσο δρόμο για να σου απαγγείλω κατηγορητήριο υπαγορευμένο από τις σελίδες κάποιου αστρολόγιου που συνέταξαν ορατοί ή αόρατοι τιμητές σου...μια φωνή είμαι κι εγώ μέσα στο χάος...μόνο μια φωνή που φωνάζει στο μηδέν της ακοής σου...ένας αστρικός τελάλης που σημαίνει εγερτήριο και προετοιμασία...αν τον ακούσεις σήκω και ντύσου...ζώσου το σπαθί σου και τράβα να φυλάξεις το πέρασμα...είναι σκοτεινοί οι καιροί εδώ πάνω κι εσύ έχεις μοιράσει το φως σε πολύ μικρά κομμάτια...και φοβάμαι πως, μέσα στην καταχνιά και στο σκοτάδι δεν θα μπορέσουν να το βρουν οι βάρβαροι και τότε τί θ' απογίνουμε χωρίς αυτούς;...
Εδώ τελείωσε η αποστολή μου...σε βρήκα και σου μίλησα...
και είμαι εντάξει...
