"...Πέρα από το νου, στον ιερό γκρεμό της καρδιάς, ακροποδίζω τρέμοντας.
Το ένα μου πόδι αδράχνεται από το σίγουρο χώμα,
το άλλο ψάχνει στα σκοτεινά απάνω από την άβυσσο.
Ψυχανεμίζουμαι πίσω απ' όλα τούτα τα φαινόμενα μια μαχόμενη ουσία.
Θέλω να σμίξω μαζί της.
Ψυχανεμίζουμαι πως κι η μαχόμενη ουσία πολεμάει πίσω από τα φαινόμενα να σμίξει με την καρδιά μου. Μα το σώμα στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει.
Ο νους στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει.
Ποιο είναι το χρέος μου; Να συντρίψω το σώμα, να χαθώ, να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν' ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει.
Περπατώ στ' ακρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. Ο νους: "Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν' αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου".
Μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε Έκτη Δύναμη, ας την πούμε Καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: "Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν' αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου!
Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!".
...Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει.
Μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει,
πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης...
Να υποτάξω τη γης, το νερό, τον αγέρα, να νικήσω τον τόπο και τον καιρό,
να νιώσω με ποιους νόμους αρμολογούνται κι έρχουνται και ξανάρχουνται οι αντικαθρεφτισμοί που ανεβαίνουν από την πυρωμένη έρημο του νου, τι αξία έχει;
Αν ο νους δεν μπορεί, δεν είναι έργο του να επιχειρήσει πέρα από τα σύνορα την ηρωική απελπισμένη έξοδο, να 'τανε να μπορούσε η καρδιά μου!..."
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ - Ο ΒΡΑΧΟΚΗΠΟΣ

Ώρα Γης ταξιδευτές...τελειώσαμε...η διαδικασία προσγείωσης στέφθηκε με επιτυχία...είστε πια στον πλανήτη σας...στα εδάφη σας...καθώς θα με κοιτάζετε να επιστρέφω στο σκάφος, το μακό μου μπλουζάκι και το τζόκεϊ καπελάκι μου, στο πίσω μέρος τους θα γράφουν ένα μήνυμα για σας:
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΑΞΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΣΚΙΡΤΗΜΑ...
θα σας θυμάμαι...

Αρχή