|
Πλέουμε ήρεμα στα μεταλλικά νερά της θάλασσας του αστεροειδή Ωρίωνα... οι επισκευές συνεχίζονται και σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις μας, αύριο θα είμαστε σε θέση να συνεχίσουμε το ταξίδι...στο μεταξύ, μπορείτε να θαυμάσετε από τα φινιστρίνια τις παράξενες βραχονησίδες από μέταλλο και σκουριά, αυτής της τόσο μυστηριώδους θάλασσας...δεν παρουσιάζουν βέβαια καμιά ιδιαίτερη ομορφιά...από αισθητικής πλευράς δεν κινούν το ενδιαφέρον...μόνο ως σημείο παρατήρησης αξίζει να τις προσέξετε, αφού είναι πολύ πιθανόν να μη συναντήσουμε ποτέ ξανά ένα παρόμοιο φαινόμενο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας...καμιά φορά είναι προτιμότερο να εστιάζουμε το βλέμμα μας σε μια νεκρή φύση, όταν ειδικά έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ αυτής κι ενός απέραντου ορίζοντα (που κατά βάση δεν διαφέρει κι αυτός από τη νεκρή φύση)...αν και κάποιοι λένε πως στον ορίζοντα κρύβεται πάντα η ελπίδα...τι να σας πω...απόψεις είναι αυτές... |
|
ΤΟ ΘΑΥΜΑ Στίχοι: Blue Dream Εξήντα όροφους ψηλά-δειλά από τα έγκατα μετράει η τροχαλία γυμνό κορίτσι εσύ-κι εγώ σε χιονισμένη τριγυρίζω παραλία. Το άγιο στόμα σου φιλώ-κεντώ φεγγάρια μέθης η αγάπη με κερνάει κλείνω διάφανες ρωγμές-στο χτες και μια σπονδή-ζωή ο χρόνος μου ζητάει. Μέσα στα μάτια σε κοιτώ-πετώ πάνω απ' άγνωστα νησιά κι από πελάγη μα, μια ανάσα ουρανό-βυθό κρατάν' κλεισμένη των ονείρων σου οι μάγοι. Τώρα το θαύμα που ζητώ-ρωτώ τάχα ποιου έρωτα ο τρόμος αλυχτάει σε ποιο σεργιάνι θα χαθώ-σωθώ απ' τις φωτιές που η αλήθεια μου φυλάει. Βλέπω τη λίμνη στο βουνό-ξυπνώ του αοράτου το ηφαίστειο κομμάτια χλωμό αστέρι μου εδώ- μη δω να σβήνει η λάμψη που μου άφησες στα μάτια. |
|
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ - ΒΟΥΝΟ Κείμενο: Blue Dream Δύσκολο τούτο το βουνό. Ανέβα και κατέβα θέλει τέχνη. Δε δίνει όπου κι όπου την αγκαλιά του. Οσφραίνεται, αναγνωρίζει, επιλέγει. Ανοίγει ατραπούς στον στρατολάτη. Ορθώνει εμπόδια στον εισβολέα. Κάθε του εμπνοή είναι διαλεγμένη και χαρίζεται από καρδιάς. Το μεγαλείο του ισχυρού, του ανίκητου. Η απόλυτη γνώση της δύναμης αλλά και η αναγνώριση των άξιων να το περπατήσουν. Το καλοζύγιασμα και η αποδοχή τους. Απολαμβάνω και συγκρίνω. Τολμά κανείς να μετεωριστεί σε συγκρίσεις θεοτικού και θεουργικού; Πολύ θα ήθελα κάποια μέρα να γνώριζα τον άνθρωπο-βουνό. Όμως, δεν θ' αφήσει ποτέ κανέναν η ασημαντότητά του ν' αναρριχηθεί σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη. Δίνω νερό στον άνθρωπο. Γίνεται αέρας. Δίνω νερό στο βουνό. Παίρνω νερό, ομορφιά, ανάσα. Με κερνάει απλόχερα τις μυρουδιές του. Κάτω απ' τον πλάτανο γίνομαι χώμα. Ανακατεύομαι με το θείο βράχο, αναδύομαι σαν αγριολούλουδο, επιστρέφω. Πέτρα, χώμα, αέρας τούτο το σύμπαν. Μου ανήκει. Του δίνομαι. Παίρνω τα δώρα του και τα μετουσιώνω σε φιλί. Ανασταίνομαι. Γιορτάζω. Εξαϋλώνομαι. Αρχίζει μια θεϊκή βροχή. Γδύνομαι. Χορεύω γυμνός. Κάθε βράχος κι ανάληψη. Τώρα μπορείς να μ' ακούσεις; Δεν είμ' εγώ. Είμαι πια ένας ανεμοδαρμένος γρανιτόλιθος που φύεται από τα σπλάχνα του βουνού που κάποτε ήταν άνθρωπος... |
|
ΨΑΧΝΩ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ Στίχοι: Blue Dream Το σονέτο αυτό έχει κάτι που με πληγώνει δεν ξέρω αν έχουμε τίποτα κοινό στο σκοπό προσπαθώ να γυρίσω το βλέμμα μου στην οθόνη μα το μέσα μου τέρας μου λέει να σου πω "σ' αγαπώ". Παρίσι, Στρασβούργο, Βιένη, Ίνσμπουργκ και Βόνη σου θυμίζει καρδιά μου χειμώνες αυτή η διαδρομή; ήταν τότε που μου 'λεγες: "ποτέ μη μ' αφήσεις μόνη" στον καρπό του χεριού σου χτυπούσανε χίλιοι σφυγμοί. Με το βλέμμα κενό τριγυρίζω στο ίδιο ταξίδι τα πατήματα ψάχνω στο χιόνι μη δεν έχουν σβηστεί μα, δικές σου εικόνες ξανά της ψυχής μου το φίδι μου ξυπνά κι όλο μένω δεμένος σε στράτα κλειστή. Μου φωνάζεις: "κρυώνω, αγκάλιασέ με", όπως τότε, στου τρελού μου μυαλού τα κλειστά σκονισμένα κελιά ιδρωμένος πετάγομαι να σ' αγκαλιάσω, μα, πότε στων ονείρων τα κάστρα μοιράζουν οι νεράιδες φιλιά; Το σονέτο αυτό που τελειώνει και τι δε μου λέει δεν ξέρω αν θα μάθω ποτέ πιο πολύ ν' αγαπώ στο γυαλί που 'χει μείνει η ματιά μου μια μοίρα κλαίει την οθόνη μου σβήνω, φοβάμαι το τέλος να δω. |
|
ΟΔΟΣ ΑΓΝΩΣΤΗ Κείμενο: Blue Dream Και κάπου εδώ σταμάτησα να σπέρνω επιθυμίες. Ένα σπόρο μόνο κράτησα. Το σταυροδρόμι έστεκε σαν παγωμένο χαμόγελο σκεπτικισμού. Οδός παρελθόντος: Από εκεί έρχομαι. Δεξιά: Οδός νόησης: Η πινακίδα φανταχτερή: "Ομαλό οδόστρωμα". Ευθεία: Οδός αγάπης: Η πινακίδα εδώ, ξεκάθαρη: "Προσοχή παγετός. Ολισθηρότητα οδοστρώματος". Αριστερά: Οδός άγνωστη. Δεν υπάρχει πινακίδα. Ο δισταγμός ολιγόλεπτος. Στρίβω αριστερά. Δε μπόρεσα ποτέ να κινηθώ σταθερά στις ευθείες, πόσο μάλλον όταν είναι ολισθηρές. Αφήστε που ο πάγος καταστέλλει τα θέλω μου. Και πάντα νύσταζα στα ομαλά οδοστρώματα. Χωρίς ίχνος κακοτράχαλου χάνω τον προσανατολισμό μου. Κι άλλωστε το άγνωστο πάντα με συνάρπαζε, αφού δεν αποκλείεται να περικλείει όσα υπόσχονται όλα τ' άλλα μονοπάτια μαζί. Κι αν κάπου κόβεται απότομα κι οδηγεί στο γκρεμό, δεν θα πάψει ποτέ να με καίει η έσχατη επιθυμία που το σπόρο της κράτησα, να μάθω τι κρύβεται στο απώτατο βάθος του. Καλή αντάμωση επιθυμίες... |
|
ΠΑΜΕ ΞΑΝΑ Στίχοι: Blue Dream Ε, ναι λοιπόν δεν πάω πιο κάτω άδειο παρόν μικρό μου σκάρτο. Στοίβες ντεπόν πήγα ως τον πάτο θα 'μαι απών θα 'σαι φευγάτο. Πάμε ξανά εισαγωγή σ' αυτή τη λάθος συναυλία φάλτσο μινόρε η μουσική οι νότες έλεγαν: "φιλία". Ντο, Σι, Λα, Σολ, Φα, Μι, Ρε, Ντο είναι μια κλίμακα απ' το τέλος κάθε σκαλί σε συναντώ σ' άλλη ορχήστρα να 'σαι μέλος. Ε, όχι πια δεν το ρισκάρω σου λέω γεια δρόμο θα πάρω. Νεκρά πουλιά πάνω σε φάρο τόσα φιλιά κι εγώ καλάρω. |
