"...Το ουράνιο σώμα, το οποίο πραγματευόμαστε εδώ, είναι ανύπαρκτο ή τουλάχιστον υποθετικό. Ωστόσο έγινε αντιληπτό και έχει περιγραφεί από θαμώνες και κατοίκους του διαστήματος-ενοικιαστές κομητών, παρακμάζοντες κατοίκους τ' ουρανού, μικρογραφήματα των αστεροειδών, αναζητητές κοσμικής σκόνης-με τρόπους που δεν ήταν απλώς παρόμοιοι, αλλά χρησιμοποιούσαν λέξεις, που στα αντίστοιχα ιδιώματα, θεωρούνται λόγιες και ασυνήθιστες. Το ουράνιο σώμα είχε τη μορφή μιας ευρύχωρης πλατείας, περίπου τεράγωνης, το έδαφός του παρουσιάζει ορισμένες ιδιομορφίες: κατά το πλείστον, αποτελείται από γυμνή γη, χωρίς ίχνη ζωής. Όμως θα ήταν σωστό να την αποκαλέσουμε "γεγυμνωμένη", αφού φαίνεται ότι στον άργιλλο αναμιγνύονται θραύσματα κτιρίων, τμήματα ενός "Απαγορεύεται η στάθμευση" και τέλος, ένα πτητικό, ανήσυχο, μανιώδες ράκος εφημερίδας, με τίτλο περίοπτο, σε γλώσσα ακατανόητη-η μαρτυρία ανήκει στο "ήμισυ" ενός δυαδικού λαθρεμπόρου. Ο λαθρέμπορος διέσχισε μέρος της ουράνιας πλατείας και έκανε ακόμα μια ανακάλυψη, η οποία θα μπορούσε ν' αποβεί μοιραία, αν δεν υπήρχε ο ιδιαίτερος διττός του χαρακτήρας. Πράγματι, το έδαφος, παρ' ότι φαίνεται σταθερό και συνεχές, ορισμένες φορές γίνεται λεπτό σα φλούδα και υποχωρεί στο βήμα ενός φαντάσματος. Κάτω του χάσκει ένα πηγάδι λείο και άδειο, που καταλήγι στο κενό. Σε μια γωνιά της πλατείας, μπόρεσαν ν' αναγνωρίσουν την εγκατάσταση σωληνώσεων νερού, ίσως κάποιας κρήνης. Η φθορά στα κράσπεδα δημιουργεί τη σκέψη ότι σ' αυτήν την πλατεία, κατέληγαν ή θα καταλήξουν άλλοι δρόμοι. Ανακαλύφθηκε μια χτένα μαζί με μια λίμα νυχιών μικροσκοπικών διαστάσεων. Ένας μελαγχολικός φαρμακοποιός δήλωσε ενόρκως, ότι είχε διακρίνει κάποιες σκιές και είχε ακούσει πνιχτές φωνές. Στο διάστημα, στα καφέ, στους πολυτελείς οίκους ανοχής για αγνούς κυρίους, συζητούν αν το ουράνιο σώμα ξέφυγε από κάποια μισητή πόλη ή είναι το κέντρο κάποιας πρωτόφαντης πόλης του διαστήματος. Αν οι φωνές και οι σκιές ως πιο ευέλικτες, έφτασαν ήδη πριν απ' τους κατοίκους, που είναι πιο σωματώδεις. Στην πραγματικότητα και με προσεκτική παρατήρηση, η ουράνια πλατεία εμφανίζει αντιφατικά χαρακτηριστικά. Πράγματι, φαίνεται να κυριαρχείται από μια επίπονη και όμως επίμονη αναμονή, μια οργισμένη πίστη και, ταυτόχρονα, εκπέμπει ένα άρωμα ερημιάς, που ανάγει σε μνήμες πικρές μα όχι λησμονημένες ή στην απόκρυφη αναμονή μιας καταστροφής, ίσως μιας διασποράς στο διάστημα, μέσα απ' τις λείες υπόγειες στοές, με τις οποίες το τίποτα φτάνει και θωπεύει το ίδιο το χώμα της πλατείας..."
"...Πολύ θέλω να ταξιδέψω σ' αυτά τα μέρη, να δω εκείνους τους μισόγυμνους, που άλλο σπίτι από το ρούχο τους δεν έχουν: ένα κουρέλι δηλαδή. Αυτοί, ώρες προσεύχονται στις όχθες του ποταμού. Τίποτα δεν επιθυμούν και κανένας δε θα μπορούσε να τους βλάψει. Γιατί εγώ, από τα λίγα που ξέρω, βλέπω πως καμιά πανοπλία δεν υπάρχει, που να μην έρθει η ώρα της να αχρηστευθεί. Τι βασιλιάδων, τι στρατηγών. Μονάχα το γυμνό προσκυνητή κανένας δε μπορεί να ζημιώσει.
Γιατί αυτός είναι στ' αλήθεια ο δυνατός του κόσμου..."
