Θανάσης Γκαϊφίλιας
"...Πέφτουν οι τίτλοι κι αρχίζει η βροχή
μια καθάρια βροχή κι ένα φως μυστικό
πλάι μου στέκει και λάμπει γυμνό
το παιδί που κλωτσάει το μυαλό
και στο φως κολυμπάει.
Γύρω τριγύρω και μέσα κενό
σαν τον τρελό δίχως σκοπό
τρύπιο σανδάλι και μαύρο παλτό
βήματα εκεί, σχήματα εδώ
κάτι μου πήγε στραβά απ' την αρχή
κουβέντα παιδιά παραέξω μη βγει.
Στρώνω γα να κοιμηθώ καταγής
παραδίπλα μου στρώνει ένας μπεκρής
να το φεγγάρι, μου ρίχνει σκοινί
σκαρφαλώνω στη σκάλα
και πίσω γκρεμίζετ' αυτή.
Δίχως κατάρτια και δίχως πανιά
επιβάτης στο χρόνο, υπνοβάτης μετά
σάπιο πηδάλιο, τυφλό μου κουπί
όπου κι αν βάλω πλώρη
αλλού με τραβάει η ζωή.
Γύρω τριγύρω και μέσα κενό
σαν τον τρελό δίχως σκοπό
τρύπιο σανδάλι, σκισμένο παλτό
βήματα εκεί, σχήματα εδώ
μάτια μελένια και χείλη ακριβά
πέφτουν οι τίτλοι, κανείς τσιμουδιά..."
Δήμητρα Γαλάνη
"...Ποια είναι του κύκλου η αρχή
και ποιο είναι το τέλος
του φεγγαριού ένα μέρος
έχει κρυφτεί κι ας είναι εκεί.
Κι όποιος θελήσει να το δει
το φως που είναι κρυμμένο
πάντα παγιδευμένος
του κύκλου ψάχνει την αρχή..."
Ελευθερία Αρβανιτάκη
"...Το μέλι φέρνω των γκρεμών
της πέτρας τη σιωπή
εκοίμησα τις μέλισσες
με τη δική σου ευχή.
Όνειρο μες στον ύπνο τους
και αναφιλητό
έσταξες και σε μάζεψα
μέλι, κερί λευκό.
Των βράχων φέρνω την ηχώ
του λύκου τη φωνή
της άμμου το τριαντάφυλλο
της στάχτης το φιλί..."
Δήμητρα Γαλάνη
"...Όλα ξέρω γιατί γίνονται και πως λειτουργούν
το μυαλό μου με βοήθησε να καταλαβαίνω
οι ευαίσθητοι αμύνονται στη ζωή κι αργούν
κι η λαχτάρα τους συνήθισε να πατάει φρένο.
Μα εγώ μιλάω για δύναμη, της αγάπης ισοδύναμη
και ζητάω προτεραιότητα φύση, θέση κι ιδιότητα
μα εγώ μιλάω για δύναμη, της ελπίδας ισοδύναμη
και γυρνάω στην αθωότητα την παλιά μου την ταυτότητα.
Όλα ξέρω τι σημαίνουνε και τι εννοούν
το μυαλό μου με συντόνισε στο καινούριο μήκος
οι ευαίσθητοι παθαίνουνε και παρανοούν
λες κι ο κόσμος τα κανόνισε να γλυτώνει ο λύκος..."
Δήμητρα Γαλάνη
"...Δεν έχω άλλη περιουσία απ' την ψυχή μου
ούτε και θέλω
καμιά εξουσία δεν λαχτάρησε η ζωή μου
καμιά δεν ξέρω.
Δεν θέλω φως άλλο από εκείνο της καρδιάς μου
για να βλέπω
ένα περίσσευμα ομορφιάς απ' την τιμή της μοναξιάς
έχω να παίρνω.
Τώρα σωπαίνω
μέσα μου φέρνω
την αγωνία
ποιος υπήρξα,
που πηγαίνω.
Την αρμονία
από ένα κόσμο ξεχασμένο
αλλιώς φτιαγμένο.
Εδώ σωπαίνω.
Δεν έχω άλλη περιουσία απ' την ψυχή μου
ούτε και θέλω
κι αυτός ο κόσμος δεν χωράει τα "γιατί" μου
κι έτσι μένω
μες στο κενό, έναν ορίζοντα ανοιχτό
να περιμένω.
Από ένα κίνημα ψυχής της Γης ν' ακούσω τη φωνή
μονάχα θέλω..."
Νίκος Γράψας
"...Και το πλοίο φεύγει
χάνεται μακριά
γύρω μου αχνοφέγγει
κι άνεμος φυσά.
Μέρα που βραδιάζει
νύχτα που ξυπνά
ποιος θεός προστάζει
ποιος τη μοίρα κυβερνά.
Άνεμος είναι και μην κλαις
σε λίγο θα κοπάσει
θα 'ρθει η στιγμή να κουραστεί
κάπου θα ξαποστάσει.
Άνεμος είναι κι αν δε θες
την πόρτα να περάσει
δόστου στο χέρι το κλειδί
και θα σε προσπεράσει.
Πέταξαν οι ώρες
και μας προσκαλούν
ξεχασμένες χώρες
μέσα μας ξυπνούν.
Άνεμος είναι κι αν δε θες
την πόρτα να περάσει
δόστου στο χέρι το κλειδί
κι αυτός θα σ' αγκαλιάσει..."
