Απειροεκατομμύρια μόρια διασκορπισμένα στο σύμπαν...εμείς...σκεφτείτε ποια μαγική χημική ένωση πρέπει να συντελεστεί για να πλησιάσει ένα συγκεκριμένο, κάποιο άλλο και πόσα έτη φωτός πρέπει να διανύσει για να φτάσει κοντά του...κι ακόμα από πόσα πιθανά διαστημικά ναυάγια πρέπει να ξεφύγει...πόσες μαύρες τρύπες πρέπει να αποφύγει και πόσους κοσμικούς κύκλωπες πρέπει να ξεγελάσει...Εμείς...κάθε μόριο κι ένα δικαίωμα στο όνειρο...χίμαιρες αγίων κι αγωνίες ταξιδευτών...
"...Μπορούμε να κοροϊδέψουμε όλο τον κόσμο, αλλά όχι τον εαυτό μας. Και μπορούμε να ξεφύγουμε απ' όλους εκτός από τη συνείδησή μας, γιατί όσο γρήγορα και να τρέξουμε, το φάντασμά της θα μας περιμένει στην επόμενη στροφή..."
ΕΥΓΕΝΙΟΣ Ο' ΝΗΛ
"...ΚΑΛΙΣΤΟ: Καλότυχα αυτιά μου εσείς, ανάξια ν' ακούσετε υπόσχεση τόσο μεγάλη..."
"...ΣΕΛΕΣΤΙΝΑ: Το να εμπιστεύεσαι όλο τον κόσμο είναι υπερβολικό, αλλά και να μην εμπιστεύεσαι κανένα πάει πολύ..."
"...ΠΑΡΜΕΝΟ: Σ' όποιον εμπιστευόμαστε τα μυστικά μας, είναι σα να του δίνουμε πακέτο και τη λευτεριά μας..."
"...ΣΕΛΕΣΤΙΝΑ: Έρωτας είναι μια φλόγα αόρατη, μια ευχάριστη πληγή, ένα φαρμάκι ζάχαρη, ένα απόλυτο μαρτύριο,
ένας θάνατος όλο ζωή..."
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΝΤΕ ΡΟΧΑΣ - ΣΕΛΕΣΤΙΝΑ
"...Πρέπει να ξέρουμε τι θέλουμε.
Όταν το θέλουμε πρέπει να το λέμε.
Και όταν το λέμε πρέπει να έχουμε το θάρρος να το κάνουμε..."
ΚΛΕΜΑΝΣΩ
"...Η εικόνα σήμερα έχει προτεραιότητα μπροστά στην ύπαρξη. Η ύπαρξη χάνεται..."
ΠΑΟΥΛΟ ΒΙΡΒΙΛΙΟ
"...Πάνω σ' ένα χιονισμένο λόφο, πότε κρυμμένος μες στη χιονοθύελλα, πότε ξεπροβάλλοντας, στεκόταν ο άγνωστος ποιητής. Πίσω του ερημιά. Έφυγαν όλοι εδώ και καιρό. Αυτός δεν είχε το δικαίωμα να εγκαταλείψει την πόλη. Ας τρέχουν οι άλλοι, ας πέφτει θανατικό, αυτός θα μείνει και θα διαφυλάξει το ιερό του Απόλλωνα. Γύρω του βλέπει να σχηματίζεται ένας εναέριος ναός από χιόνι κι ο ίδιος να στέκεται πάνω σ' ένα χάσμα, στο κενό..."

"...Τα χρόνια θα περάσουν, όλη αυτή η εποχή θα χαθεί, όλα θ' αλλάξουν και πάντα θα γελούν με τον άγνωστο ποιητή, θα τον αποκαλούν βάρβαρο, τρελό, αλλοπαρμένο, άμυαλο, που βάλθηκε να καταστρέψει τη θαυμάσια γλώσσα μας. Οι μαθητές που γράφουν άθλια στιχάκια στις μαθήτριες, ο υπαλληλάκος του γραφείου, που στα διαλείμματα της αντιγραφής χαρτιών κάνει ερωτική εξομολόγηση στις δακτυλογράφους, οι διευθυντές των τραστ και οι αντιπρόσωποι των τοπικών επιτροπών θα λένε: "Τι παρακμή ήταν κι εκείνη και πόσο δεν είχαν μυαλό αυτοί οι αργόσχολοι άνθρωποι! Η ποίηση πρέπει να σου μεταδίδει ιδέες, να ακολουθεί τα βήματα της επιστήμης. Π.χ. ανακαλύφθηκε το ραδιόφωνο; Γράψε για το ραδιόφωνο. Ανακαλύφθηκε ο ασύρματος τηλέγραφος; Δόξασε τον πολιτισμό"..."

"...Τα τελευταία χρόνια ο άγνωστος ποιητής συνήθισε την ερημωμένη πόλη, τους άψυχους δρόμους, το φωτεινό γαλάζιο ουρανό. Δεν πρόσεχε ότι ο περιβάλλων χώρος άλλαζε. Τα τελευταία δύο χρόνια πέρασαν μέσα σε κλίμα διαμόρφωσης και συνειδητοποίησης, όπως νόμιζε, της πραγματικότητας των γιγαντιαίων αναπαραστάσεων. Σταδιακά όμως η ανησυχία συσσωρευόταν στην ψυχή του.
Κάποια στιγμή ένιωσε πως τον εξαπάτησαν και το μεθύσι και η αντιπαραβολή των λέξεων.
Στις όχθες του Νέβα, με φόντο την πόλη που ξαναγέμιζε κόσμο, στράφηκε και πέταξε τα χαρτιά του.
Τότε ξαναλικνίστηκαν οι ψηλές φοινικιές.
Ο άγνωστος ποιητής έσκυψε το κεφάλι, ένιωσε ότι και η πόλη ποτέ δεν ήταν όπως του φανερωνόταν κι άνοιξε σιγά σιγά το υποσυνείδητό του..."
ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΝ ΒΑΓΚΙΝΟΦ - Η ΩΔΗ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥ
"...Μεγαλοφυία θα πει να αναγνωρίζεις τη μοναδικότητά της σε ότι ακριβώς δεν εντυπωσιάζει. Θα πει να κοιτάζεις μια κάμπια, ένα συνηθισμένο αυγό κι ένα εγωιστικό παιδί και να αναγνωρίζεις μια πεταλούδα, έναν αετό κι έναν άγιο..."
WILLIAM WORNT
"...Αυτό που ξεχωρίζει το μεγάλο άνθρωπο, είναι ότι το πνεύμα του κινεί και το πνεύμα των άλλων..."
A.N.WHITEHEAD
"...Ο Χακίμ πέταγε ψηλά. Τα έβλεπε όλα, τα ένιωθε όλα. Ήταν ελεύθερος και απεριόριστος. Παρακολουθούσε, θεατής στο θεατρικό έργο του κόσμου που εξελισσόταν γύρω του. Το έγραφε, το υποδυόταν, το σκηνοθετούσε.
Ήταν ο σεπτός άντρας που έψελνε στη γωνία φράσεις του βουδικού διαλογισμού και ο κλέφτης που κούρνιαζε δίπλα του. Ήταν ο πατέρας και ο γιος που καθόταν απέναντί του. Ήταν η γητεύτρα του φιδιού και το φίδι, το δηλητήριο και το θεραπευτικό ελιξίριο. Ήταν τα βουνά, τα σαβανωμένα από πορφυρό φως. Ήταν το φεγγάρι και τ' αστέρια που έλαμπαν, οι πράσινοι ορυζώνες και η κόκκινη σκόνη της ερήμου. Εκείνη τη στιγμή, καθώς ο Χακίμ έχανε τελείως τον εαυτό του, ανακάλυψε ποιος πραγματικά ήταν..."
GAUTAMA CHOPRA
Σημειώσεις6