Πως μπορεί ένα απέραντο ταξίδι σαν και σένα, να φοβάται έναν τόσο δα μικρό ταξιδευτή; Μια στιγμή πλησιάζεις, τον αγγίζεις κι ύστερα αποτραβιέσαι τρομαγμένο στους τροπικούς σου...
Μοιάζεις σα να θέλεις να προφυλαχτείς σε μέρος απάνεμο από τη θύελλα που τον καταδιώκει...Ύστερα πάλι ξεπροβάλλεις και τον κοιτάζεις καθώς πετά, μα μόλις νιώσεις να πλησιάζουν
οι ακτίνες της πύρηνης λαίλαπας τρέχεις να κρυφτείς
στων αστεριών τα απολιθωμένα δάση...
Εκείνος πάλι, χαμηλώνει και σου προτείνει το χέρι του...
Φεύγεις ξανά...Λες και γυρεύεις μια πυξίδα
που να δείχνει κολλημένη στο Νότο σου...
Είναι θέμα προτεραιοτήτων στις διαδρομές του παράξενου κύκλου σου...Κι άλλωστε, ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ένα ταξίδι να ταξιδεύει με οδηγό έναν απλό ταξιδευτή; Κι από την άλλη πως γίνεται ένας ταξιδευτής να ταξιδέψει το ίδιο το ταξίδι του;
Μόνο εκείνοι που τολμούν να ταξιδεύουν χωρίς πυξίδα έχουν ελπίδα κάποια μέρα να γίνουν και οι ίδιοι ταξίδια...
Ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος να πλησιάσουν το ταξίδι τους...
Μη φοβάσαι...συνέχισε να πετάς...Παρά την έλειψη πυξίδας,
για να γίνει κανείς ταξίδι, πρέπει να παρακολουθεί
για αιώνες το πέταγμά σου...
Καλημέρα ταξίδι...
Παντελής Θαλασσινός
"...Πουλί που ξέρεις να πετάς
μες στα αιθέρια τ' ουρανού τα μονοπάτια
απ' τ' αλωνάκι της αγάπης αν περνάς
κι από του πόθου τα κρυστάλλινα παλάτια.
Άμα τη δεις να μη ντραπείς
και φίλα τη στο στόμα
την αγαπάω να της πεις
και ζω γι' αυτήν ακόμα.
Νερό που ξέρεις να κυλάς
στα δροσερά σου κρουσταλλένια μονοπάτια
άμα λουστεί και χτενιστεί καθώς περνάς
σταμάτα εκεί να κοιταχτεί, να δεις τα δυο της μάτια.
Άμα τη δεις να μη ντραπείς
και φίλα τη στο στόμα
πως τραγουδάω να της πεις
και ζω γι' αυτήν ακόμα..."
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
"...Εκεί στο Νότο
που τρίζει ο θάνατος κι η αγάπη κάνει κρότο
σαν άδειο κάθισμα ταξίδεψα για χρόνια
ψάχνοντας να 'βρω το κατάλληλο κορμί.
Εκεί στα φώτα
έβρισκε η νύχτα τα σημάδια της τα πρώτα
είχα ξεμείνει από τσιγάρα και συμπόνια
κι εσύ με κέρασες καπνό μ' ένα φιλί.
Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα
σωπαίνεις, θυμάσαι
και μεθυσμένη μες στον ύπνο σου γελάς.
Εκεί στο Νότο
εκεί μου κλήρωσε ο έρωτας στο Λόττο
κουλουριασμένος σαν τη σαύρα στη σκιά του
σα νόμισμα έπεφτα στο μαύρο σου βυθό.
Χλωμά καντήλια
άναβε η φτώχεια σου, τα τάιζε με ζήλεια
μα συλλαβίζαν "σ' αγαπώ" τα βογγητά σου
σαν ένα άρρωστο στην κούνια του μωρό..."
Μανώλης Μητσιάς
"...Εγώ θα παίρνω σοβαρά τα όνειρά σου
θ' ανοίγω δρόμους στ' όνομά σου
θα 'μαι προσεκτικός πολύ
ώσπου να μάθω τι ωφελεί
τη δύσκολη καρδιά σου.
Με σένα αρχίζω απ' την αρχή
αφού στην κρίσιμη στιγμή
ήρθες να μείνεις και θα μείνεις
τώρα πια ξέρω ν' αγαπώ
ό,τι ζητάς θα σεβαστώ
κι ακολουθώ ό,τι προτείνεις.
Εγώ θα ψάχνω τι είν' αυτό που σου πηγαίνει
ποια υποψία σε πικραίνει
ό,τι ζητήσεις διαταγή
θα κάνω τρέλες επειδή
το γέλιο σ' ομορφαίνει..."
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
"...Δεν θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις
θα 'μαι κοντά σου μοναχά αν με γυρέψεις
μετά θα φεύγω πάλι να μ' επιθυμείς.
Δεν θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο
ένα φτερό γυπαετού θα 'χω λοφίο
στη λεγεώνα της πιο ένδοξης τιμής.
Άρτεμις θεά των κοριτσιών
φόβιζέ με μ' ασημένιο τόξο
απ' τις ψευτονίκες των ανδρών
κι απ' τη θλίψη που 'χουν να 'μαι απόξω.
Δεν σ' έχω δίπλα μου για να 'χω να ζηλεύω
πέτα τα πέπλα σου στα δάση που χορεύω
να σε λατρέψω όλη τη νύχτα σαν φρουρός.
Με τις δερμάτινες τις βρώμικές μου μπότες
έσπασα μέσα μου και είδωλα και πόρτες
να σ' αγκαλιάσω σαν το χώμα καθαρός..."
