ΑΡΛΕΤΑ - ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ
Γεράσιμος Ανδρεάτος
"...Έλα να παίξουμε,
θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
Ήτανε για μένα μια φορά η αγαπημένη.
(Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη).
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου.
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου.
( Έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μένα).
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.
Κι ύστερα, τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;
Τραβάνε εμπρός σκυφτοί, δίχως καν όνειρα
Όλα, όλα και τ' άλογό μου θα στο δώσω.
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω,
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει,
δρασκελώντας τη μιαν άκρη ως την άλλη,
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου.
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά.
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα..."
Αρλέτα
"...Είμαι έμπορος ονείρων
σκοτεινών χαμένων μύρων, πέρασα
αεράκι στο κορμί σου
παραμύθι στην ψυχή σου, φύσηξα
στο σεντόνι σου λεβάντα
χίλια χρώματα γιρλάντα, άφησα.
Για χατήρι σου βουτάω
στην πηγή του μύθου πάω
τη σιωπή σου μεταφράζω
το τραγούδι σου ανεβάζω
σαν κοράλι απ' τους βυθούς
με το γέλιο σου ανθίζω
με το δάκρυ σου ποτίζω
κήπους μυστικούς.
Κι όπου και να ταξιδεύω
τα μαλλιά σου θα χαϊδεύω, απαλά
μες στον ύπνο σου θα μπαίνω
την αγάπη σου να κλέβω, στα κρυφά.
Είμαι έμπορος ονείρων
μαγικών χαμένων μύρων, πέρασα
μυστικά που δεν θυμάσαι
τα σκοτάδια που φοβάσαι, ρώτησα
κι ό,τι έμαθα για σένα
δεν το είπα σε κανένα, σώπασα..."
Δήμητρα Γαλάνη
"...Φαίνεται πέρα ένα δάσος από ελιές
δύο αιώνων σπίτι προς τη θάλασσα κοιτάει
Πάσχα το Πήλιο γεμάτο πασχαλιές
μια ξεχασμένη γλώσσα ο άνεμος μιλάει.
Βρεγμένο χώμα, ανοιξιάτικη βροχή
πάνω στο τζάκι ένα αίνιγμα χτισμένο
μες στα μαλλιά σου μια σταγόνα έχει σταθεί
κρατάς στην τσέπη σου ένα φύλλο φυλαγμένο.
Δέκα παράθυρα ανοίγματα στο φως
πάντα οι φίλοι στη ζωή μας καλεσμένοι
μετά από χρόνια δες πώς γλύκανε ο καιρός
εδώ ο χρόνος είναι ο κόσμος που ανασαίνει.
Ό,τι ζούμε, ό,τι κι αν πούμε
άμμος στα χέρια και κυλά
κι ό,τι μένει είναι ό,τι αντέχει
με τον αγέρα και το χρόνο να μιλά..."
