Μια από τις αγαπημένες συνήθειες του πληρώματος σ' αυτό το σκάφος, είναι η διέλευση μέσα από τις μαύρες τρύπες...αυτό που στους περισσότερους προκαλεί δέος για μας αποτελεί ρουτίνα...και μπαίνοντας εκεί μέσα καταλαβαίνει κανείς πόσο άδικοι ήταν οι φόβοι του...απλά και μόνο η αίσθηση του "άγνωστου" είναι αυτή που δημιουργεί φοβίες και αναστολές...όμως το πέρασμα στην άλλη πλευρά αναπληρώνει κάθε "μέγα τρόμο"...βουτάμε λοιπόν...μην κλείσετε τα μάτια...αλλιώς πως θα το απολαύσετε; ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ "...Πάνω στο χνούδι του προσώπου σου ο ήλιος άνοιξε μικρές φωλιές. Προσπάθησα να πλησιάσω, όμως οι είσοδοι έγιναν πύρινες ασπίδες. Είμαι ζώο, φοβάμαι τη φωτιά. Ο βοριάς στέλνει φουσκωμένα σύννεφα στο διάβα του βλέμματος. Δεν πρέπει να δεις και ας αισθάνεσαι ότι ένα κομμάτι σου βρίσκεται σ' αυτά που σου κρύβουν. Οι λέξεις μουτζουρώνουν το αθώο χαρτί του περιτυλίγματος. Ίσως με κάνουν να θυμηθώ, ίσως να ξεχάσω. Η εκδίκηση των "θυμάτων" έρχεται αργά αργά. Έτσι είναι πιο γλυκιά. Το δάχτυλο στο στόμα, προάγγελος του ακόλουθου ήχου. Το φίδι τυλίχτηκε γύρω σου και σε σφίγγει. Λες θ' αντέξω και λες ψέματα. Το σφίξιμο άρχισε να γίνεται αποπνικτικό. Ξαφνικά νιώθεις τη δύναμη να θεριεύει. Στην αχανότητα της επαφής, η σοφία του φιδιού με το μίσος σου. Ένα χαμόγελο ικανοποίησης διαγράφεται στο πρόσωπο του ερπετού: "Έχασε"..."

"...Απόψε τις Μούσες θα προστάξω, σαν θρόισμα να δίνουνε ρυθμό... Τη δέκατη, Εσένα, στη φωνή μου θα ταιριάξω. Απόψε θα κάνω ότι μπορώ..."

Μέσα στο τούνελ...