ΣΤΡΙΦΤΑ ΜΥΤΕΡΑ ΚΕΡΑΤΑ Η ΕΥΝΟΙΑ ΕΧΕΙ

ΦΟΒΟΥ ΛΑΧΝΟΥΣ ΚΙ ΕΧΕ ΝΟΥ ΜΟΝΟΝ ΓΙ' ΑΓΑΠΗ

Περίσσευμα είχε η τύχη ως φαίνεται

και με χέρι μακρύτατο μεσοχείμωνα φτάνει ο Αύγουστος

να μας αγγίξει. Αλλ' εμείς αλλού αποβλέπουμε.

Κάνει πλώρη κι ας δαρτεί στην τρικυμία η πρώτη ζωή

σ' ένα μεγάλης διάρκειας εναντίον έζησα μες στην ευμάρεια

Κυκλάδων χρυσοκύανων και πνοών Αιολίδας

Λείχοντας λέξεις κι άλλες των κλώνων συλλαβές διέφυγα

κι από την Εσθονία ως το Ιράκ επήγα κι από το Ισραήλ έως

την Κολομβία. Μόνος. Κι ως προς τα της χρείας ανένδυτος

βρήκα βροχές κρυφές και νύχτες από γιούσουρι

Και νήμα δωρεάν το εάν και του όχι.

Που λοιπόν σε ποιου μαντείου τα μείον δωροδοκείται ακόμη τ' άγνωστο

Ποιας τροχιάς άλμα ελευθερώνει κι ασημένιο ρίχνει

Μες στη νύχτα ιχθύν να σαλέψουν της θαλάσσης τα θήλεα

Καιρός να εικονιστούν τα είδωλα και στον ύπνο και πάνω μας

είναι τ' αποτυπώματά μας που θα υπάρξουν του έαρος οι επίγονοι

Κανείς άλλος δεν εξέρχεται σώος από τέτοιων αιώνων το άθροισμα.

Πολύεδρα του αδάμαντος εστέ η ζωή μας.

Ακόμη και στα βάθη ενός τρομακτικού θορύβου, ένας Ήφαιστος εξακολουθεί να κοιμάται πιστεύοντας ότι με την αύριο αυτός είναι που θα γεννήσει τον αληθινό θόρυβο.

Όπως η γεύση με τη μετατόπισή της από τον ουρανίσκο στην άκανθα του βλέμματος μεταβάλλει μια φράουλα, και δη con limone e zucchero, σε κόρη δεκαοχτώ ετών και εικοσιδύο καρατίων, έτσι και η σκέψη από απλός ερεθισμός κάποιου κέντρου του εγκεφάλου μεταβάλλεται σε θάλασσα ηδονικών αισθήσεων, που να ξετρελαθούνε οι Θαλήδες όλου του κόσμου.

Δεν είναι το φως που σε βοηθεί να διαβάσεις αλλά της πηγής του η σεξουαλική δύναμις.

Η ομορφιά μπορεί να πουλιέται. Στις τράπεζες όμως δεν κατατίθεται ποτέ. Ο τόκος θα ήτανε μία φθορά επιπλέον στο υποτιθέμενο κεφάλαιο.

Στο μυαλό του καθενός περιμένει μια κότα.

κείνον, ος Ζεφύρου τε σιγάζει πνοάς

αιψηφάς - οπόταν τε χειμώνος σθένει

φρίσσων Βορέας επισπέρχη, πόντον τ' ωκύαλον

ριπαίσι ταράξη.

Ολίγου νου η βαθύοργη βροντή.

Κι ένα κουρέλι οσμής παλαιού σανού στο ράμφος πελεκάνου ανέμου.

Η εξ απροσεξίας ανορθογραφία στα νοήματα μπορεί κάποτε να βγάζει σε Μάρτιν Χάιντεγκερ, όπως και στη μουσική σε Καρλ Μαρία φον Βέμπερ. Η εκ προμελέτης όμως μόνον στον Πικάσσο και εναντίον εκείνου του "όχι πάντοτε" που είπε κάποτε ο ίδιος.

Το πείσμα είναι υγεία. Είναι μια πρωινή γυμναστική που πρέπει να την κάνουμε κάθε μέρα εάν θέλουμε να κρατήσουμε την επαφή μας με το ζωντανό μέρος των πραγμάτων.

Στον αγώνα της μικρής ευτυχίας ευδοκιμούν κατεξοχήν οι μεταξεταστέοι. Με κανέλα και ζάχαρη ως και οι πτωχότεροι τη γνώσει επιβιώνουν κηφήνες.

Έχε το νου σου μην και χαθεί το δοχείο της φαντασίας σου.

Δεν θα σου μείνει μήτε Αϊνστάιν μήτε άγιος Χαράλαμπος.

Σταγόνα τη σταγόνα ο χρόνος. Βρύση ποτέ

Υποχθόνιοι ψίθυροι όμως κατά καιρούς

προπορεύονται των ημερών, κι ένας

φεψάλυξ πυρ δίδει στων εγκοσμίων τ' άπτερα.

Από κίτρινο σε κίτρινο το μπλε σου ξεφεύγει σαν χαρταετός.

Βάλε μπρος τον άνεμό σου προτού χάσεις και τα προστάγματα της αυτοκρατορικής μοναξιάς σου.

Α, δώστε μου να φάω νεότητα σαν κρέας ωμό και ευρύστερνα τριαντάφυλλα για να θωπεύω.

Μεγάλα δέντρα της γενιάς του Εμπεδοκλέους.

Ψελλιστί παίρνεται ο υπνάκος μέσα σ' ένα στεντόρειο μεσημέρι, γεμάτο από τζιτζίκια που μαίνονται. Ιούλιος. Α, να'ρθει η ώρα να δαγκώνεις το περγαμόντο και που ύστερα θα πίνεις πίνεις πίνεις δροσερό νερό, καφέδες, και τσιγάρο ατελεύτητο σαν την Ελλάδα.

Αν είσαι άμοιρος της λατινικής σου χρειάζεται μια κούρα συνεχών sine qua non, όπως αν είσαι κουφός των γεύσεων σου χρειάζεται δίαιτα με μουσική πικρής σοκολάτας.

Η φθήνια φτάνει κάποτε να στοιχίζει τόσο ακριβά, που ανάγκη πάσα να γίνεις μέγας επιφυλλιδογράφος.

Από πραγματικότητα φτιάχνεσαι κατά λάθος και κανείς πλέον δεν μπορεί να σου αλλάξει όνομα. Αυτό έχει σημασία. Επειδή τ' άλλα σβήνουν και χάνονται σαν μέτρια ποιήματα.

Σε δύο μόνον πράγματα χρησιμεύουν οι λεγόμενοι συγγενείς: να πίνουν το λικέρ της γιορτής σου και τον καφέ της κηδείας σου.

Τρέφομαι απ' αυτά που οι άλλοι νηστεύουν για να σώσουν την ψυχή τους. Χρειάζεται κάποτε να γίνεται παρά ένα φωνήεν αισθηματικό το στομάχι μας.

Να φωτογραφίζεις αν γίνεται τη στενοχώρια σου την ώρα που περνάει το τρένο κι αστραποβολούν τα παραθυράκια της.

Ενόσω δεν φτάνει να γίνει στενογραφία η ζωγραφική θα παραμείνει απλώς μια δημοσιογραφία της εικόνας.

Χρειάζεται και να ντρέπονται μερικές συμπτώσεις.

Θάμαρις ερημονίας η ομβρία και άτυπος που ενδεώς τα πάντα βρώσεται. Διακομιστί παν το ευ και το ουν επιδαψίλως προς με ύσγισε τα ευσήμαντα. Πάλιον το βιείν. Ένα πολυγλυκιλιά μου, σεντόνισε τη θλίψη σου, και τι χαρμός ν' ανθώνεις γύρω σου όλα τα!

Ύδωρ Κολονίας υπάρχει και εκ του φυσικού, αλλά για μας τους αδαείς της ευδαιμονίας απαιτούνται τρία πράγματα: Παντελής απουσία ψυχολογικών προβλημάτων, οξύ κίτρου 90 βαθμών και αθωότητα νηπίου αιγάγρου. Προσοχή, το βάρος πέφτει όχι τόσο στη λέξη όσο στη χημεία και τα παράγωγά της.

ισοδένδρου τέκμαρ αιώνος λαχοίσα

Αν είναι κάλιον χρυσού ή περιστεριού πετάρισμα που καθορίζει τους δείχτες του ωρολογίου σου, εξαρτάται από τας οφρύς του Διός.

Μια χορεύτρια που διετέλεσε χορτάρι στο έβγα του φεγγαριού με μνημονεύει. Μου'χει μείνει κάτι από την κίνηση των φυτών την ώρα του θανάτου.

ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΕΛΟΣ ΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣ ΕΠΑΙΡΟΝΤΑΙ

ΚΑΙ Η ΠΕΤΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ

Όλα φαίνονται και οι τρύπες από το σφουγγάρι

που υπήρξε τοίχωμα σπηλαίου και τώρα εκ των πλαγίων

με πλησιάζει. Όμως το μάτι του βυθού καιρού άλλων

στιγμιότυπα με τα σημερινά συνδυάζει.

Έτσι που να μαθαίνεις μέλλον από πριν και δίχως γήρας νεότητα

Πρίγκιπες των κυμάτων για χάρη ενός κακότυχου

αναπηδήσατε. Θ' ακολουθήσουν γαίες με γιαλού γιασεμιά και

γι' αλλού τρίτροχα. Ναι

κάπου και για μας θα υπάρχει ένα ωραίο παράνομο.

Σοφία σοφία του κόσμου τι μονόπτυχος είσαι ή με ναι

ή με όχι τα λες όλα και τριγύρω σου συντηρείς τρικυμία

Περνάω αγρίμης και στα χείλη μου μόλις αγγίζουν

διάττοντες μιας γεύσης μακρινής πίκρας και ταξιδίου ανέφικτου

Υπάρχουν ως και στο κενό γαζίες για τους αλιείς

και τους φιλέρημους. Ένας προς έναν όλοι μας περνούμε

και από την καταστροφή και από της σωτηρίας το στέγαστρο

Κοίτα να συντομεύεσαι σαν χρυσαλλίδα επτάπτερος ω φίλε!

Οπόταν συναινούν και η γη και το ύδωρ μέσα σου.

ΤΩΝ ΘΕΣΠΕΣΙΩΝ ΟΜΗΡΟΣ ΚΙ ΑΣ ΠΕΝΟΜΑΙ

ΓΛΥΚΙΑ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Και να! Μια ημικατεστραμμένη Θήρα που ως Νίσυρος επανακτίστηκε με γεράνια τεράστια και νερά κυλιόμενα παλαιάς Ιλιάδας κελαρύσματα. Όπου σημαίνει του βαρβάρου δεύτερη Άνοιξη, νόμος δεν γράφει, και πάσα του ηλίου ακταιωρός δεκτή, το άλκιμον ήμαρ και το εξ όλων των χρωμάτων εν και πάλλευκον, το αχνάρι της μέλισσας κει που δεν ετελειώσαμε ποτέ. Φιλιά που δόθηκαν κι άλλα που δεν. Χαιρέτωσαν.

Ανθ' ημών η αγάπη

ΔΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΤΡΙΤΗΣ

Αέτειος τύχη φυσάει κι ολοένα πιο φθοροποιό παρουσιάζονται τα ερείπια. Εγώ τα βλέπω καινούργια με στολή αετού, μεγεθυμένα μες στο μέλλον. Μια γυναίκα ξετυλίγει τον ήχο και τον στρώνει στο δάπεδο. Τα δυο πόδια που φαίνεται να προχωρούν προς τα πίσω εξακολουθούν να έρχονται καταπάνω μου. Ξάφνου ανάβουν τα φώτα και βλέπεις την ηρωίδα του έργου με τα καθημερινά της.

Μυρίζει κλεισούρα εδώ μέσα. Φαίνεται πως ο μικρός του εικοσιεννέα είναι που σκηνοθέτησε την κλοπή. Στην αίθουσα του δικαστηρίου οι δύο γυναίκες από την πολλή προσπάθεια έγιναν τρεις. Ο αγκώνας της μιας είναι συνάμα και κρύπτη. Στο βάθος υπάρχει κι ένας ανδριάς αορίστου εποχής έφιππος. Βουίζει κι ακούς τα γεγονότα που τρέχουν. Είναι χρόνια τώρα που περιμένω μιαν απόφαση. Μα δεν παρουσιάστηκε κανείς.

Κείνοι που κάναν την παρέλαση θα'χουν κιόλας τώρα φτάσει στην εκκλησία. Μια κυρία με σταματά και μου ζητάει λίγο νερό. Μια άλλη με κοιτάζει απ' απέναντι. Φορά μια πλατιά κι ανάλαφρη ψάθα, προσπαθώντας να χωρέσει μέσα της όλον τον ήλιο. Δίπλα της μια μισάνοιχτη πόρτα. Κι η θάλασσα. Μια ελαφριά τρικυμία όπου κυριαρχούν εναλλάξ τ' αρώματα της μπανάνας και της βιολέτας. Κλυδωνίζομαι κι επιμένω.Έχουνε δίκιο. Το μεγάλο μας όφελος είναι από τις πολλές μικρές καταστροφές. Έτσι εξηγείται πως οι τοίχοι όλοι καίνε και βγάζουν καπνούς, χωρίς να φαίνεται πουθενά φλόγα. Που σημαίνει ότι ο ήλιος ταξιδεύει, και όχι πάντοτε.

Ούτε ξέρει κανείς πως βρέθηκε εδώ. Διαθέτει μια πελώρια κινηματογραφική μηχανή και ίπταται. Με κάθε κλικ εκτινάσσει μικρά καθημερινά αντικείμενα, σφυρίχτρες, χτενάκια, μολύβια, βούρτσες. Μου μπαίνει ο πειρασμός και πλησιάζω. Βάζω με το νου μου ένα παλιό εγγλέζικο τραγούδι για την Άνοιξη και περιμένω με δυσπιστία. Πρώτα αισθάνομαι να πέφτει χωρίς λόγο μια λεπτή βροχούλα, και σε λίγο βλέπω από ψηλά λουλούδια πολλά, σκόρπια, σε μπουκέτα, και σε ολόκληρα στεφάνια. Σωστός κατακλυσμός. Την ίδια στιγμή που μήτε ακούς μήτε οσφραίνεσαι τίποτε. Αλήθεια θα'ναι, φαίνεται, και το ύψος του Κρόνου και το βάθος του Τάμεση.