Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.

Κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις

που δε μπορείς να κλάψεις όπως και πρώτα,

δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά

και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει

μια συφορά παλιά και να ξυπνά,

θα στήσουνε μακάβριο το χορό

οι θύμησες στα περασμένα γύρω.

Και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε

και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν - ήλιου χλωμοί -

το φως στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει,

οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες,

οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί…

***