Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία.

Βυθίζει κάποια μυγδαλιά το ανθοχαμόγελό της

στου βάλτου το θολό νερο. Και η θύμηση της νιότης

σαλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία…

Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα,

όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα.

Το κυπαρίσσι, ατέλειωτο σα βάσανο, προς τ' άστρα

σηκώνει τη μαυρίλα του, διψώντας τον αέρα.

Και πάνε, πένθιμη πομπή λες, της δενδροστοιχίας

οι πιπεριές και σέρνονται τα πράσινα μαλλιά τους.

Οι δυο λατάνιες ύψωσαν μες στην απελπισιά τους

τα χέρια. Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας.

******