Dejan Curovic: 'Genieten van een gelukkig leven -
Dejan Curovic vertrok gisteren naar zijn geboortestad Belgrado om Kerst en vooral oud en nieuw te vieren. De 28-jarige Vitessenaar verliet Arnhem met een blij gevoel. Hij tekende vorige week voor drie jaar bij. Reden genoeg om een feestje te vieren, want de populaire spits wilde dolgraag blijven. Curovic begon zijn voetballoopbaan pas op late leeftijd bij het kleine FK Zemun. Zijn ster rees snel, zeker toen hij naar het grote Partizan Belgrado verkaste en zeven maal voor nationale ploeg mocht uitkomen. Eigenlijk wilde DJ Superstar dokter worden, maar tegen de zin van zijn ouders koos hij voor het profvoetbal. Geen verkeerde keus, vindt hij nu. "Ik ben gelukkig, ik heb een mooi leven."
Door EGBERT VAN DER WEERD ARNHEM -
In Belgrado protesteren studenten samen met vele andere inwoners al
vier weken op straat. Tegen de Servische president Milosevic. Als
het mooi weer is zijn er misschien wel 250.000 mensen op straat. Zelfs
als het regent en sneeuwt zijn er nog honderdduizend mensen te vinden in
de Joegoslavische hoofdstad. Dejan Curovic vloog gisteren naar zijn
geboortestad Belgrado. De 28-jarige voetballer van Vitesse houdt zich verre
van politiek. Ook tijdens de afschuwelijke oorlogen tussen Kroaten en Serviers
wilde hij nooit iets zeggen. "Ik ben niet political", luidt zijn antwoord
steevast: "Het is rustig in Belgrado. Die protesten, dat is niet erg",
vindt Curovic. Hij verheugt zich op zijn terugkeer en is extra blij
omdat Vitesse hem een aanzoek heeft gedaan. Nog drie jaar Arnhem. Begin
vorige week wist DJ Superstar nog steeds niet waar hij aan toe was. "Ik
wacht wel af. Ik presteer, het is niet aan mij om initiatief te nemen.
Als Vitesse niet wil, zijn er andere clubs. Dat kan niet anders als ik
zo blijf spelen." Maar Vitesse wachtte niet langer en legde de publiekslieveling
een driejarig contract voor.
Curovic verbond zich graag tot het jaar 2000 aan Vitesse. In
1994 arriveerde de vedette van Partizan Belgrado in Arnhem. Hij paste zich
probleemloos aan en wil er nu niet meer weg. In de toekomst hoopt hij naast
zijn Joegoslavische paspoort ook de Nederlandse papieren te bemachtigen.
Trotse mensen
Dejan Curovic heeft een drukke week achter de rug. Naast de trainingen moest hij met Vitesse om de tafel om het contract te bespreken. En vrijdag was de dag van het grote inkopen. "Toen ik voor het eerst terugging, bracht ik van die typische Hollandse cadeautjes mee. Houten schoenen en windvaantjes, nu niet meer. Nu koop ik vanalles." Curovic groeide op in een klein gezin, twee goed opgeleide ouders en een zus. Geboren in Zemun, een stadswijk van Belgrado, wachtte hem een hele andere toekomst dan die van profvoetballer. Zemun is een wijk in Belgrado, met een rivier als scheidslijn. "Vergelijk het met Rijkerswoerd in Arnhem. Zo is Zemun een wijk in Belgrado. Het is een wijk van trotse mensen. Waar die trots vandaan komt, weet ik niet. Maar als je geboren bent in Zemun zeg je nooit dat je uit Belgrado komt, je komt uit Zemun." Op straat "Ik wilde eigenlijk dokter worden. Voor mijn ouders was opleiding belangrijk. Mijn moeder is professor mathematics op een highschool, mijn vader is chemical teacher. M'n moeder wilde dat ik mijn school zou afmaken. Dat begreep ik wel, ze was bang dat ik op straat terecht zou komen." Maar Dejan Curovic koos zijn eigen weg. "Ik voetbalde altijd op straat, pas toen ik veertien was ben ik bij een club gegaan. Eigenlijk wilde ik alleen trainen om gezond te blijven. Ik kwam bij Zemun en binnen twee jaar was ik aanvoerder en een kleine held." Na twaalf jaar hield hij de school voor gezien. "Voetbal is mijn school geworden. Ik zag dat het een goede baan was. Mijn ouders werkten keihard maar verdienden lang niet zoveel als een profvoetballer. Ik vind het jammer dat ik school niet heb afgemaakt. Maar, het was niet te combineren met voetbal." Held Zijn status groeide. Spelers van Partizan zijn geen gewone mensen. "Partizan Belgrado is het Ajax van Joegoslavie", zegt DJ (spreek uit: diedjee). "De spelers zijn net zo populair als popsterren en artiesten. Overal word je gevolgd. Alles wat je doet staat in de bladen of komt op televisie. Ik werd van een kleine held bij Zemun een grote held bij Partizan." Zijn status in Joegoslavie was van een in Nederland onbekende grootheid. "Het jaar 1994 was het beste jaar van Partizan in de geschiedenis. We werden kampioen en we wonnen de beker. Ik scoorde 27 doelpunten, competitie en beker samen." Met het stijgen van zijn populariteit nam zijn persoonlijke vrijheid af. Een held in Joegoslavie heeft vele privileges maar moet zich voor al zijn daden verantwoorden. "De eerste maanden vind je alles leuk, al die aandacht, al die belangstelling. Na een tijdje krijg je er genoeg van. Als ik ergens in Belgrado een restaurant binnen kwam met een andere vrouw dan mijn vriendin, dan stond er de volgende dag een foto in de bladen 'wie is de blonde vrouw bij Dejan'. Als ik een keer na elf uur in de stad was stond er 'waar is DJ mee bezig'." "Je bent altijd op de televisie, je staat altijd in de bladen. Op zich heb ik daar niet zoveel problemen mee. Maar het wordt al gauw teveel, al die aandacht. Je raakt je vrijheid kwijt."
Handtekening
"Voordelen waren er natuurlijk ook. In Belgrado heb ik ook een mercedes. Er is nooit parkeerruimte maar omdat je speler van Belgrado bent, mag je je auto voor de deur zetten. Er staat vaak een hele rij mercedessen voor de deur van een discotheek. Als je ergens binnenkomt, staan er overal camera's en televisieschermen. Dan loop je binnen en zie je jezelf op het scherm en dan staat er 'Dejan Curovic is hier'." "Als je in een restaurant komt, maken ze een tafel vrij. Ze zijn trots dat je er bent. Ik ben weleens aangehouden voor te hard rijden. Als ze zien dat je speler van Partizan bent, vragen ze om een handtekening voor hun kinderen en mag je doorrijden. Ik kan overal binnenkomen. Op sommige plaatsen kan je als gewone man niet komen. Maar voor mij gingen alle deuren open, en de deuren daarachter en de kleine deuren daarachter. Waar alleen de bekende mensen kunnen komen." "Of ik in Arnhem populair ben? Dat zou ik niet durven zeggen. Maar ik heb het goed naar mijn zin hier. In Joegoslavie kan je niets doen. Nu ben ik misschien minder populair maar ik voel me goed. Ik heb een gelukkig leven en ik geniet ervan."
Feesten
In de komende drie weken zal hij zijn tijd verdelen over familie en
vrienden. Het is een tijd van feesten. Nieuwjaar in Joegoslavie wil hij
voor geen goud missen. "Nieuwjaar vier ik altijd met mijn vrienden. We
huren een restaurant en geven een feest. De volgende dagen viert iedereen
nog een keer feest. Zodat je ook naar die andere feesten kan." "Het is
voor mij een mooie tijd. Kerst is daar anders dan hier. Hier is het een
christelijk feest maar in Joegoslavie is religie niet zo groot. Pas de
laatste vijf, zes jaar komt dat weer een beetje. Maar onder het communisme
kon dat niet. Wij hadden eigenlijk niets met Kerst. Wij geven cadeautje
voor nieuwjaar." "Voor de orthodoxe Serviers is Kerst pas op 7 januari.
Die hebben een andere kalender dan de Katholieke. Dat scheelt dertien dagen.
Nieuwjaar is op 13 januari. Maar in Joegoslavie is het altijd feest, elke
avond." "Toen ik net in Arnhem kwam, was ik ook altijd in de stad. Ik probeer
gewoon van mijn leven te genieten. Maar de mensen die denken dat ik niet
serieus voor het voetbal leef, die kennen mij niet. Als ze mij leren kennen,
zeggen ze dat niet meer. Als ik werk, werk ik. Als ik voetbal, geef ik
alles. Maar daarbuiten, maak ik plezier." "Ik ben een prof, ik doe mijn
werk. Ik hou van het publiek. Als ik scoor wil ik dat delen met de mensen.
Bij Partizan deed ik dat ook. Soms zaten er honderdduizend mensen. Het
minste wat je kan doen, is het feestje vieren met het publiek. Daar komen
de mensen toch voor? Wat hebben ze er nou aan als je gewoon op het veld
blijft lopen."