Starlight
One rainy season night..
While mornsoon blows my life away,
I look up to the sky
It seems to, in that foggy dark sky,
be some very dim spots
flickering behind the haze..
very faintly.. and fading..
Is that the starlight..?
Is that the real starlight
or is it mearly my imagination
to comfort my heart that there should
be
stars.. at least a star left!
No matter how strong the strong the
storm will be, at least I still have a star..
Although that spot might be that I
stare
and stare and the eyes decieve..
At least I have a star,
a star created by me..
But.. deeply in the heart, I must accept
It is only a self decieve..
Nothing can prove that it is reality
or just an illusion..
Althought the stars is so far and fainting
Althought I know I must carry on,
no matter there is a star or not..
thus, I could not help looking for
to be hurt by finding nothing !
|
แสงดาว
คืนหนึ่งในฤดูฝน.. ขณะที่มรสุมลูกใหญ่ซัดกระหน่ำจนซวดเซ
เราเงยขึ้นมองหา.. บนฟ้าหม่นมัวนั้นแลคล้ายจุดสว่าง
รำไร รำไร หลังม่านหมอก
มันรางๆ เดี๋ยวเห็น เดี๋ยวหาย
นั่นจะใช่แสงดาวหรือไม่หนอ..
นั่นเป็นแสงดาวจริงๆ
หรือเป็นเพียงสิ่งที่เราพยายามสร้างขึ้นปลอบใจ
ว่าบนฟ้าน่าจะมีดาว
มันน่าจะเหลือสักดวง !
พายุจะกระหน่ำเพียงไรก็ยังอุ่นใจว่ามีแสงดาว
แม้จุดสว่างรางเลือนนั้นจะไม่ได้มีอยู่จริง
เพียงเราเพ่ง.. เพ่งจนเห็นไปเอง
แค่นั้นก็ยังดี ยังมีดาวที่เราสร้างเอาเองในใจ
แต่ในส่วนลึกของจิตใจเราก็ต้องยอมรับ
เราอาจจะหลอกตัวเอง
ไม่มีอะไรพิสูจน์ได้ว่ามันเป็นความจริง
หรือแค่สิ่งลวงใจ..
ทั้งๆ ที่ดาวอยู่แสนไกลและริบหรี่
ทั้งๆ ที่เราก็รู้ว่าต้องสู้ ไม่ว่าจะมีดาวอยู่หรือไม่
กระนั้น
มันก็อดไม่ได้ที่จะมองหา
เพื่อจะเจ็บปวดกับการไม่เห็น !
|
Get your own Free Home Page