Nottingham i lasy Sherwood swa slawe zawdzieczaja Robinowi Hoodowi. Jednak tym razem powodem, dla ktorego do miasta sciagnely tlumy byl czterodniowy festiwal Rock City, ktory odbyl sie w malowniczym Wollaton Park. Najciekawszym dniem byl piatek. Wystapili dwaj artysci, ktorzy sa muzycznymi legendami, Shane MacGowan i Ian Dury.

Kilka dni wczesniej Ian oglosil, ze trzy lata temu wykryto u niego raka. Stan jego zdrowia jest dosc powazny. Na scenie w Nottingham Dury poruszal sie przy pomocy laski; no i wygladal na troche wiecej niz swe 56 lat. Niektorzy twierdza, ze artysta gra jedne z ostatnich koncertow.

Choc Ian Dury zaczynal swa muzyczna kariere od grania tzw pub-rocka, a w pewnym okresie nagrywal troche w stylu disco, to jego postac wiekszosci fanow kojarzy sie z muzyka punk. Zawdziecza to chyba wytworni Stiff, dla ktorej nagrywal pod koniec lat .70. Skupiala ona w swych szeregach czolowych wykonawcow muzyki punk i new wave.
Ian Dury And The Blockheads dzieki uzyciu Sex And Drugs And Rock N Roll i Hit Me with Your Rhythm Stick jako sampli w kawalkach rapowych, przezywaja ostatnio renesans popularnosci. Prawie kazda plyta skladankowa z utworami punk rockowymi zawiera Sex And Drugs And Rock N Roll. Byc moze dlatego Dury, troche na przekor nie wlaczyl tej piosenki do programu koncertu. Zaprezentowal jednak inne przeboje. Wsrod nich znalazla sie stara piesn irlandzka It's a Long Way to Tipperary, zagrana w rytmie rege i choralnie odspiewana z publicznoscia. Inny skoczny regowy kawalek to This Is What We Find. W Reason To Be Cheerful (Part 3) Dury przypomnial, ze byl jednym z pierwszych wykonawcow na Wyspach, probujacych polaczyc rock i rap. W tym kawalku znalazlo sie miejsce na indywidualne popisy The Blockheads. Partie solowe odegrali dwaj pianisci i saksofonista, a gitarzysta popisal sie bluesowa improwizacja w stylu Claptona. Swietnie wypadl kolejny numer zagrany w funkowym rytmie, utrzymany w klimacie Madness, z dialogami gitary i saksofonu. Wiecej tradycyjnego rege bylo w Thats Not All. Punk rockowa i rock an rollowa byla koncowka koncertu. Sweet Gene Vincent i Hit Me with Your Rhythm Stick. Ten ostatni byl kiedys numerem jeden w Anglii. Takie piosenki pozostaja w pamieci. Kilka tysiecy ludzi darlo sie w nieboglosy w chwytliwych refrenach.

Kiedy na scenie pojawil sie Shane MacGowan, publicznosc byla rozgrzana do czerwonosci. If I Should Fall From Grace With God, jeden z najlepszych numerow jakie wokalista napisal w czasach The Pogues nie pozwolil na odpoczynek. Kolejne utwory to ogniste folk-punk'n'rolle Donegal Express z plyty The Snake, oraz seria Paddies z nowego longplaya Crock Of Gold; Paddy Rolling Stone, Paddy Public Enemy No 1, Rock and Roll Paddy. W nastrojowym Lonesome Highway Paul McGuinness zagral na gitarze akustycznej. W instrumentalnej wiazance Battle Of Brisbane/Bring Down The Lamp wysokim kunsztem muzycznym mogli sie pochwalic muzycy The Popes. Gitarzysta zaprezentowal efektowne wyskoki w stylu Pete'a Townsenda z The Who. Dirty Old Town jest dla muzyki folk tym samym, co Blue Suede Shoes dla rock and rolla. W zasadzie MacGowan wcale nie musial spiewac w tej piosence. Ludzie odspiewali bez zadnej pomylki kolejne zwrotki piosenki napisanej przez Ewana MacColla. Dalej byly standardy, ktore MacGowan napisal dla The Pogues, The Broad Majestic Shannon, Streams of Whiskey (mel. ludowa) , The Sick Bed of Cuchulainn, Sally MacLennane. W Nottingham MacGowan zagral zdecydowanie najlepszy koncert w ciagu ostatnich miesiecy. No Sex, no Drugs, ...only Rock'N'Roll. The Popes wykonali perfekcyjnie piosenki The Pogues, wnoszac do nich wiecej rockowego brzmienia. Jest tylko jeden Shane MacGowan. Zespol mozna zastapic, ale lidera nie.

Enter your e-mail address to receive e-mail when this page is updated.
Your Internet e-mail address:

LE FastCounter
Sat Jun 27 11:34:12 1998