* * *
Dwa pierwsze utwory From A Window i Rough Boy nie wzbudzaja zachwytu, ale tez nastolatkowie z Manchaster nie maja sie czego wstydzic. Chwytliwy refren w pierwszym, przyjemna linia melodyczna w drugim oraz wsparcie wokalne Jamesa Bradfielda z Manic Steet Preachers zdaja sie zapowiadac kolejna niezla plyte z pod znaku Britpop. Niestety dalej jest juz troche gorzej. Przychodza na mysl slowa inzyniera Mamonia, ktory tak krytykowal polskie filmy w jednej ze scen "Rejsu" - Nuda Panie, nuda.

Oczywiscie nie kazda plyta musi skladac sie z hitow, ale dobrze jest, gdy mozna na niej znalezc choc troche kompozycji, ktore zawieraja w sobie cos, co jest w stanie zaintrygowac sluchacza. Tymczasem na Nothern Uproar trudno znalezc cos ciekawego. Meya i koledzy nie sa bowiem utalentowanymi tworcami. Leon nie jest rowniez rewelacyjnym wokalista.

Natomiast o piorun z nieba prosi sie gitarzysta solowy, ktorego wypociny psuja utwory, z ktorych mozna byloby jeszcze cos wykrzesac (Memories, Waiting On, Living In The Red). Longplaya nie ratuje proba rozbubowania aranzacji. W Town uzyto sekcji instrumentow smyczkowych. W Waiting On i Living In The Red muzykow wspomaga na pianinie producent Dave Eringa, a w Town Keith Chadwick. Ten ostatni probuje ocalic przy pomocy organow Hammonda Moods, przypominajacy troche wstepem gitary akustycznej Wonderwall Oasis. Northern Uproar sa pod wyraznym wplywem Manic Street Preachers z wczesnego okresu ich dzialalnosci. To chyba tlumaczy pomoc, okazana przez Bradfielda, w postaci wyprodukowania czesci utworow i zaspiewaniu w chorkach. W ich muzyce odnalezc mozna tez cos ze Stone Roses (Livin' It Up, Head Under Water) oraz U2 i The Cult (Head Under Water).

Warto posluchac, jak wykorzystujac pop rockowy boom, mozna w Anglii z niczego wylansowac calkiem popularny zespol.

by Grzegorz K Kluska
luty 1997

LE FastCounter
23:28 02/04/98

Enter your e-mail address to receive e-mail when this page is updated.
Your Internet e-mail address:

LAST UPDATE: