artiGREG MuzikPage: Billy Bragg {8}

Sklad: Billy Bragg & Wilco: Billy Bragg -voc, gitary, banjo, bouzuki; Jeff Tweedy -voc, gitary, harmonijka ustna; Jay Bennett - gitary, banjo, bouzuki, dulcimer, piano, Clavinet, organy Hammond i Farfisa, melodica, bas, dr, chorki; John Stirratt -piano, organy Hammond, bas, chorki; Ken Coomer -dr, chorki; plus goscie. Produkcja: Wilco oraz Billy Bragg i Grant Showbiz

Tak na dobra sprawe Mermaid Avenue powinna byc podpisana jako dzielo trzech wykonawcow. Zawiera bowiem kompozycje Billy Bragga i Wilco do nigdy nie publikowanych tekstow Woody Guthry'ego. Pozostawil on po sobie ponad tysiac gotowych piosenek. Gotowych w polowie, albowiem ocalaly tylko teksty. Nieutrwalone w zapisie nutowym melodie przepadly bezpowrotnie. W 1995 corka artysty - Nora zapropopnowala Braggowi dopisanie brakujacej czesci. Powodem byla piosenka You Woke Up My Neighbourhood. Byla to impresja Billy'ego na temat obrazu autorstwa Woody'ego. Kobieca intuicja nie zawiodla, choc wielu sadzilo, ze jest to zadanie dla Boba Dylana, ktory swa kariere zaczynal od nasladowania stylu Guthriego. Mermaid Avenue ukazuje inne oblicze artysty i udowadnia, ze odkurzone po kilkudziesieciu latach teksty folkowego guru sprawdzaja sie w nowych - dalekich od folku aranzacjach.

Piosenki spiewaja trzej wokalisci -Bragg, Tweedy i Natalie Merchant. Pomimo to udalo sie zachowac pewna jednolitosc i plyta nie brzmi jak skladanka nagrana przez kilku wykonawcow. Wilco to nie tylko zespol akompaniujacy. Z 15 piosenek - osiem to kompozycje Bragg'a. Reszta to: dwa kawalki napisane przez niego do spolki z Wilco; dwie to piosenki Bennett'a i Tweedy oraz trzy dziela Jeffa Tweedy.

Birds And Ships ustepuje zdecydowanie innym. Spiew Natalie Merchant (ex-10,000 Maniacs), nie wypadl korzystnie w calkiem zgrabnej kompozycji Bragga. Byloby lepiej , gdyby zaspiewal go kompozytor. Nie to zebym sie czepial kobiety, a dowodem, na to ze Bragga mozna zaspiewac wspaniale i inaczej jest Another Man's Done Gone w wykonaniu Jeffa Tweedy. Glos Merchant brzmi bez zastrzezen w chorkach w Way Over Yonder In The Minor Key. Piosenke ozdabia solowka na skrzypcach w wykonaniu innego goscia -Elizy Carthy. To chyba najlepsze dzielo lidera na tej plycie. Akustyczny Ingrid Bergman, nieco soulowy I Guess I Planted, wspaniala ballada Eisler On The Go i The Unwelcome Guest utrzymane sa w stylu znanym z poprzednich plyt solowych Bragga.

Utwory zrobione przez czlonkow Wilco wcale nie nie sa gorsze od piosenek Bragga. Mialbym duzy problem czy glosowac na Way Over Yonder In The Minor Key, czy przypominajacy klimatem Jealous Guy Lennona - One By One Jeffa Tweedy. Nie na darmo Wilco nazywani sa roots rockers. At My Window Sad And Lonely ma to klimaty bliskie Pink Floyd. Jest tez cos z Beach Boys w California Stars Bennetta i Tweedy. Na MA nie zabraklo folkowo-countrowych numerow. Sa to Christ For President, Walt Whitman's Niece, Hesitating Beauty. A teksty Woody Guthry'ego? O milosci, polityce, zyciu. Jest tez piosenka, ktora napisal specjalnie dla swych dzieci (Hoodoo Voodoo).
Album cieszy sie sporym zainteresowaniem szczegolnie w USA. W planie jest wydanie jego II czesci. Bilco nagrali bowiem ponad czterdziesci kawalkow.

Sklad : Billy Bragg - g, voc
Produkcja : Oliver Hitch, Kenny Jones
***
_________________________________________________________________________
Artykul ukazal sie w Tylko Rock 03/1997BILLY BRAGG
William Bloke

Cooking VinylFrom Red To Blue; Upfield; Everybody Loves You Babe; Sugardaddy; A Pict Song; Brickbat; The Space Race Is Over; Northern Industrial Town; The Fourteenth Of February; King James Version; Goalhanger

Sklad podstawowy : Billy Bragg - g, voc; Cara Tivey - kb, p; J.F.T. Hood - dr, perc; Dave Woodhead - tp
Produkcja : Grant Showbiz
****
Piecio letnia przerwe w dzialalnosci artystycznej, spowodowana narodzinami dziecka, Billy Bragg wypelnil wydaniem skladanek. Ostatnia z nich ukazala sie tuz przed wydaniem nowego LP. Jest to w zasadzie reedycja debiutanckiej plyty piosenkarza Life's A Riot With Spy Vs Spy, uzupelniona czterema utworami z EP Between The Wars.

Znajduja sie tu najwazniejsze piosenki z poczatkowego okresu jego dzialalnosci: The Milkman Of Human Kindness, Between The Wars, Which Side Are You On spiewana kiedys podczas gorniczych strajkow czy A New England, ktora pozniej wprowadzila na listy przebojow Kirsty MacColl. Wszystkie utwory spiewane sa wylacznie przy akompaniamencie gitary.

Na najnowszym dziele Bragga znalazly sie tylko dwie takie piosenki. Sa to Pict Song i Northern Industrial Town. Pierwszy, zagrany jest na mocno przesterowanej, punkowej gitarze. Troche po harcersku wykonany jest Northern Industrial Town. Bragg nie uzywa tu kostki i gra troche w niechlujny sposob. Zamiana gitary na pianino w Everybody Loves You Babe i specyficzny sposob spiewania przywodza na mysl niektore z piosenek Marylin Monroe. We From Red To Blue i Brickbat do gitary dodane sa odpowiednio, organy Hammonda oraz sekcja instrumentow smyczkowych, natomiast w The 14th Of February - mandolina i kontrabas.

Bardziej rozbudowane aranzacje zawieraja Goalhanger, Sugardaddy, The Space Race Is Over oraz Upfield. W tych piosenkach Bragga wspomaga sekcja rytmiczna, klawisze, deciaki i instrumenty smyczkowe. Dzieki temu plyta jest roznorodna i nawet umieszczenie obok siebie trzech kompozycji w rytmie walca (Northern Industrial Town, The Fourteenth Of February, King James Version) nie jest nuzace.
Do tradycyjnych tematow poruszanych w swych poetyckich tekstach - polityki i milosci, muzyk dodal, ze zrozumialych wzgledow jeszcze jeden - ojcostwo. Tytul plyty jest transkrypcja imienia i nazwiska angielskiego poety i malarza Williama Blake'a, uwazanego za jedna z najwazniejszych postaci wczesnego romantyzmu. Bragg od lat jest jego goracym wielbicielem.

William Bloke raczej nie zawojuje list przebojow. Konkurencja w Wielkiej Brytanii jest bowiem ogromna. Tym nie mniej, jest to jedna z niewielu wydanych tutaj ostatnio plyt, na ktorej nie slychac linii melodycznych wzietych zywcem z Bitelsow lub The Who. Bragg posiada bowiem rzadki w obecnych czasach dar. Potrafi skladac nuty w sposob dla siebie tylko charakterystyczny. Do tego (jezeli chce) moze napisac naprawde niezle przeboje. Na Williamie najwiekszym hitem jest bez watpienia regowo-twistowy Goalhanger z partia sekcji detej, ktora nuci sie po pierwszym przesluchaniu.

Wyrok ? Pierwsza plyta dla fanow, a druga obowiazkowo dla fanow i tych, ktorzy lubia melodyjne piosenki wywodzace sie z tego samego zrodla co tworczosc spolki Marr i Morrissey.

The Boy Done Good; Qualifications; Sugardaddy (Smokey Gets In Your Eyes Mix); Never Had No One Ever; Sugardubby; Rule Nor Reason; Thatcherites
Sklad: nie podano
Produkcja: Grant Showbiz

Jesli ktos powie, ze socjalista Bragg stal sie kapitalista Braggiem i chce zarobic troche kasy na odrzutach z sesji William Bloke, to moge sie z tym zgodzic. Znacznie lepiej byloby dolozyc ten krazek do Wiliama i wydac jako podwojny CD. Z drugiej strony lepiej pozno niz wcale.

Bloke On Bloke ukazuje dwa oblicza muzyka. Pierwsze to Billy Bragg jakiego znamy od lat. Spiewajacy swe poilytyczno-milosne piosenki przy akompaniamencie gitary lub zespolu, ktory klasa nie ustepuje takim mistrzom jak The Smiths. Porownanie nie jest przypadkowe, albowiem od kilkunastu lat Bragg wspolpracuje dorywczo z Marrem. Udalo im sie stworzyc kilka gitarowych perelek. The Boy Done Good jest kolejna, aczkolwiek nie najlepsza z nich. Za bardzo przypomina Sexuality.
Kolejnym powiazaniem z The Smiths na BOB jest Never Had No One Ever, ktora kiedys wykonywali Kowalscy. Utwor ten ukazal sie wczesniej na singlu The Boy Done Good. Ta Braggowa wersja wypadla calkiem niezle. Jest tu zaaranzowana troche w stylu The Blues Brothers sekcja deta. Sa rowniez partie solowe saksofonu i trabki w stylu Sade. Qualifications (dodatek na winylowym Williamie Bloke'u i singlu The Boy Done Good), Rule Nor Reason i Thatcherites (z singla CD Upfield) to piosenki zagrane przy akompaniamencie gitary. W Thatcherites uzyto dodatkowo skrzypiec i mandoliny.

Nowe oblicze Bragga to dwa remiksy Sugardaddy. Pierwsza wersja zachowuje konstrukcje znana z Williama. Dodano tu tylko hip hopowe [a kto woli trip hopowe] bebny oraz instrumenty klawiszowe. Wyszla z tego piosenka do tanczenia w klubie. Podobnie zaaranzowala kiedys swoj Walkin Down Madison Kirsty MacColl. W drugiej wersji zatytulowanej Sugardubby pozostalo tylko smieszne sia la la la la z refrenu. Reszta zgodnie z tytulem, to duby i mixy roznych dzwiekow z rytmem bebnow. Obie wersje zmiksowane zostaly przez Moodswings, ktorzy w USA stanowia spora konkurencje dla Leftfield, the Orb czy The Chemical Brothers. Sugardubby spokojnie moglby sie znalezc na plycie Dreadzone.

Billy Bragg to jedna z najbarwniejszych postaci brytyjskiego rocka. Nie ma chyba w Anglii bardziej angielskiego artysty. Nie ma tez wykonawcy bardziej zaangazowanego w polityke. Od lat sympatyzuje z lewica i popiera Labour Party. Po rozwiazaniu w 1981swego punkowego Riff Raff i przed rozpoczeciem kariery solowej zaciagnal sie do armii. Jako czolgista wytrzymal 90 dni, po czym za 175 GBP wykupil sobie wolnosc. Do dzis sume te uwaza za najrozsadniej w zyciu wydane pieniadze.

Bragg jadal chleb z niejednego pieca. Imal sie najrozniejszych zajec, a solowe muzykowanie zaczynal od grania w metrze jako tzw. busker. W czasie pierwszych tras koncertowych za srodek komunikacji sluzyly mu pociag i autobus publiczny.
Swojemu miejscu urodzenia zawdziecza przezwisko The Bard From Barking, natomiast politycznym przekonaniom i wystepom z akompaniamentem wylacznie gitary zawdziecza inne przezwisko - One Man Clash.

Nie ma co ukrywac, ze Billy Bragg to artysta bardzo ceniony w swym kraju. Zarowno przez srodowisko muzyczne (nagrywali z nim m in. Marr, Michael Stipe i Peter Buck z R.E.M.), jak i fanow, ktorzy sciagneli tlumnie na ostatni koncert w legendarnym Roundhouse. Tu wystepowala m in. Patti Smith oraz wielu innych znanych wykonawcow. Klub znajduje sie w Camden - dzielnicy Londynu, ktora w historii brytyjskiej muzyki zapisze sie jako kolebka Britpopu.
Nazwa Roundhouse oddaje wiernie wyglad pomieszczenia. Bezposrednio z ulicy wchodzi sie do swego rodzaju zbudowanej z cegiel beczki, o srednicy okolo osiemdziesieciu metrow i wysokosci cztero pietrowej kamienicy.

Tego dnia kilka tysiecy fanow zebralo sie tu, aby wysluchac tylko jednego czlowieka. Billy Bragga nie poprzedzal, jak to zwykle bywa na takich koncertach, zaden wykonawca. W dodatku piosenkarz postanowil wystapic sam, bez akompaniujacego mu zespolu. Dla tych, ktorzy znaja jego tworczosc nie bylo to zaskoczeniem. Co najmniej piecdziesiat procent jego repertuaru stanowil bowiem kompozycje spiewane z towarzyszeniem wylacznie gitary elektrycznej.

Bragg zaczal od piosenek z pierwszego LP Life's A Riot With Spy Vs Spy, ktory zawiera nagrane podczas trzech wieczorow nagrania demo. Kolejno Lovers Town, przepiekna ballada The Milkman Of Human Kindness, jeszcze piekniejsza The Man In The Iron Mask i World Turned Upside Down. Od razu dalo sie zauwazsyc, ze do Roundhouse przyszli najzagorzalsi fani Billy'ego. Nie bylo praktycznie osoby, ktora nie nucilaby latwo wpadajacych w ucho melodii.

Przed From Red To Blue z najnowszej plyty William Bloke, Bragg rozgadal sie troche. Te jego gatki pomiedzy piosenkami, stanowily integralna czesc koncertu i zlozyly sie na swoistego rodzaju benefis, zamieniajacy sie czasami w rodzaj politycznego wiecu, kiedy to Bill wyrazal swe poparcie dla Tony Blaira - lidera Labour Party. Po wysluchaniu w skupieniu nowej piosenki, ludzie odspiewali choralnie Greetings To The New Brunette. Kompozycja pochodzi z wydanego w 1986 Talking With The Taxman About Poetry. Tytul plyty zaczerpniety z Majakowskiego swiadczy o tym, ze jego socjalistyczne serce bywalo kiedys bardzo czerwone. Jezeli pamietacie jeszcze ostatnie mistrzostwa Europy i Angoli spiewajacych Football's Coming Home, to wykonane razem z publicznoscis Greetings To The New Brunette zywcem przypominalo choralne spiewy ze stadionu pilkarskiego. I chociaz zabraklo Johnny Marra (ex The Smiths) i Kirsty MacColl (m in The Pogues), wspomagajacych Bragga w studyjnej wersji tego utworu, to piosenka w niczym nie stracila na swej przebojowosci.

Accident Waiting To Happen to kolejna kompozycja goraco przyjeta i z wyczuciem zaspiewana przez publicznosc. Pochodzi z Don't Try This At Home (1991) plyty uznawanej przez krytykow jako najbardziej komercyjne przedsiewziecie barda z Barking. A to tylko dlatego, ze wiele piosenek, m in rowniez Accident Waiting To Happen zagrane byly w pelnym rockowym skladzie, z basem i bebnami, czasem z towarzyszeniem deciakow lub skrzypiec.

Kolejnym "pilkarskim" utworem byl St. Swithin's Day z wydanego w 1984 Brewing Up With Billy Bragg. Levistubbs' Tears to piosenka pochodzaca z czasow tzw. Red Wedge.

W 1986 Bragg zebral grupe aktywnych politycznie muzykow i zorganizowal koncerty, z ktorych dochod przeznaczony byl na fundusz wyborczy Labour Party podczas General Election. Billemu w czasie Red Wedge Tour pomagali tacy ludzie jak Paul Weller, czy Jimmy Sommerville. Levistubbs' Tears to jedna z najladniejszych piosenek milosnych Bragga. Oprocz tego, ze jest on zagorzalym socjalista, to rowniez ma niezwykle romantyczna dusze. Wiele calujacych sie po katach par potwierdzalo to, ze tworczosc piosenkarza to nie tylko polityka. Kolejne piosenki pochodzily z ostatniej plyty. The Space Race Is Over oraz Pict Song, w ktorej piosenkarz zspiewal o imperium brytyjskim i wierze niektorych jego rodakow w dotychczasowa jego wielkosc.

I still believe in Union. Tak zapowiedzial Bragg nastepna piesn. There Is Power In The Union trudno bowiem nazwac piosenka. To swego rodzaju hymn, spiewany podczas strajkow gornikow w 1984, kiedy to Bragg gral koncerty wspierajace protestujacych. Artysta ten nigdy nie rzucal slow na wiatr i swe idee czesto zamienial w czyny. Oprocz koncertow charytatywnych bral udzial w wielu akcjach i marszach protestacyjnych. 19 pazdziernika 1984 zostal aresztowany wraz z innymi na Trafalgar Square za udzial w akcji potepiajacej apartheid. 2 listopada 1986 dostal sie ponownie za kratki. Tym razem za zniszczenie ogrodzenia bazy lotniczej w Norfolk w czasie protestu antynuklearnego. Jak przystalo na hymn, There Is Power In The Union wszyscy odspiewali z naboznym namaszczeniem.

Goalhanger to nastepny utwor z Williama Bloke'a. Przez to, ze w Roundhouse zabraklo sekcji detej i regowych klawiszy, piosenka nie zabrzmiala tak przebojowo i tanecznie jak na plycie. Jak ktos spiewa I steal a kiss from you in the supermarket to wiadomo, ze musi sie to podobac. Tak tez bylo z kolejna nowa kompozycja, nastrojowa Brickbat. Po niej nastepna nowosc Upfield, w ktorej Bragg wyznaje na czym polega socjalizm jego serca.

Po piosenkach z Williama przyszla kolej na jeden z najwiekszych hitow Bragga- Sexuality pochodzacy z Don't Try This At Home. Piosenke te skomponowal Johnny Marr. On tez zagral w studiu na gitarach i klawiszach. Bragg wykonal ten kawalek nieco prosciej i bardziej po swojemu. Tutaj znowu brawa dla publicznosci, ktora bezblednie zaspiewala chorki wykonywane w studiu przez Marra (!!!) i Kirsty MacColl. Mial to byc ostatni utwor, ale ludzie nie pozwolila zejsc piosenkarzowi ze sceny i zaczely sie bisy.

Bragg zagral ponownie cos do wspolnego spiewania - Between The Wars. Choralne zaspiewy i powolne tempo sprawilo, ze piosenka zabrzmiala jak piesn koscielna z niedzielnej sumy. Waiting For Great Leap Forward z Worker's Play Time z 1988 ponownie rozruszalo ludzi. W koncu to jeden z najbardziej przebojowych i rytmicznych numerow Bragga.
Nastepne utwory to ballady Sugardaddy i Northern Industrial Town z Williama Bloke'a, Tank Park Salute z Don't Try This At Home i A Lover Sings.
Koncowka byla czadowa A 13 Trunk Road To The Sea i A New England. W tym drugim Bragg zmienil nieco slowa. Zamiast I'm just looking for another girl, zaspiewal I'm just looking for a decent baby-sitter. Nic dziwnego od pewnego czasu jest przeciez szczesliwym tata.

Tak na zdrowy rozsadek, dwie godziny sluchania faceta z gitara powinny zanudzic na smierc kazdego. Billy Bragg jest jednak wyjatkiem od reguly. Roznorodnosc kompozycji, oryginalne, a jednoczesnie latwe do spiewania linie melodyczne i charakterystyczna barwa glosu beda zawsze przyciagac rzesze fanow, ktorych w Anglii nie zabraknie mu raczej nigdy. Albowiem ma zawsze cos waznego do przekazania swym rodakom.
Wystep w Powerhouse potwierdzil, ze pomimo dlugiej nieobecnosci, piosenkarz ma w dalszym ciagu duze grono zwolennikow. Chyba nie przypadkiem wybrano koncert Billy Bragga na zakonczenie dzialalnosci tego zasluzonego dla muzyki rockowej klubu.