Ieper, vijf à zes jaar geleden. Een groepje scholieren van het College van Ieper voelen het ergens kriebelen en beginnen fuifjes te organiseren. U kent dat wel, van die kleine klasfuifjes waar vijftienjarigen voor de eerste keer zat zijn en in die krijgshaftige toestand met hun eerste lief een tong draaien op de dansvloer.
 In juni vijfennegentig organiseert het kliekje een eindexamenfuif in het Jeugdstadion. Het succes van het fuifje doet de organisatoren dromen van meer.

In zesennegentig wordt besloten om zomaareven een festival te organiseren. De bewuste scholieren zitten dan in het zesde jaar. Op de affiche staat vooral hardcore, en het in die tijd sterk opkomende Congress lokt veel volk. De organisatoren hadden niet op meer dan achthonderd man gerekend en moeten enkele keren de brouwer uit z'n bed halen. De toon is gezet, de traditie begonnen.

In zevenennegentig staan, met Feed als top of the bill, geen grote namen op de affiche. Toch komt opnieuw veel volk af. De sfeer blijkt voor het publiek stukken belangrijker dan de muziek. Velen zijn zelfs helemaal gerust in de optredens, hoewel er toen wel degelijk kwaliteit op het podium stond, zij het zonder Grote Naam. De fuif na de optredens is ook in '97 een groot succes.

Vorig jaar was Eden de publiekstrekker en vooral eyecatcher van dienst, maar ook Sugarplum had veel bekijks. Het verlies van  België tegen Zuid-Korea vergalt even de pret, evenals de politie die de fuif zowat stil komt leggen. De commissaris kon niet slapen en had geen zin om te dansen. Toch was het weer een van de beste fuiven van het jaar, al zeggen we het zelf.

Dit jaar wordt trouwens nog beter, hebben we uit goede bron vernomen.
 

De organisatie verandert zowat ieder jaar. Dit jaar zijn we met z'n vieren. We stellen onszelf even voor.