An t-Eilean Aluinn


An t-eilean aluinn 'san linne mharanaich,
'S an d'fhuair mi m'àrach nuair bha mi òg;
Nach tric mi smaointeachadh ort 'nam aonar,
Gun toir mi gràdh dhuit gach là ri m'bheò.

Nuair dh'éireas grian air sa' mhaduinn shamhraidh,
Gur iad do chlann-sa bu mhiann bhith ann;
Ach tha iad sgaoilte air feadh an t-saoghail seo,
'S chan eil ach caoirich ri taobh nan allt.

Seinnibh mu'n dealbh seo, a chlann nan Gàidheal,
Lios mór na h-Alba, fo dhìon nam beann;
'S ged dh'fhàg sibh 'n t-àite, na caill bhur cànain,
'S gu'm bruidhinn sibh Gàidhlig ma thig sibh ann.

Bha daoine càirdeil 'san eilean àghmhor,
A chuireadh fàilte oirnn nuair bha sinn òg,
'S a dhèanadh feum dhuinn a dhol air chéilidh,
A dh'éisdeachd sgeulachd nan daoine còir.