Μετά από δύο και πλέον χρόνια εγκλεισμού στα "λευκά κελιά" της 6ης πτέρυγας των φυλακών Κορυδαλλού, οι καταδικασμένοι σε ισόβια για συμμετοχή στη 17Ν ξεκίνησαν κυλιόμενη απεργία πείνας ενάντια στο ειδικό καθεστώς κράτησης, με πρώτο απεργό τον Δημήτρη Κουφοντίνα από τις 18 Σεπτέμβρη, το Χριστόδουλο Ξηρό από τις 25 Σεπτέμβρη και τον Ηρακλή Κωστάρη από τις 2 Οκτώβρη.

Πρόκειται για μια δυναμική πράξη αντίστασης στο διαρκές βασανιστήριο του εγκλεισμού στα "λευκά κελιά" που το ελληνικό κράτος κατασκεύασε για τους πολιτικούς κρατούμενους. Μια πράξη αντίστασης που ακολουθεί εκείνη του Βασίλη Τζωρτζάτου ο οποίος έκανε για 43 ημέρες απεργία πείνας (9/8 - 20/9) με το ίδιο αίτημα.

Ο ασφυκτικά μικρός χώρος προαυλισμού, περικυκλωμένος από τείχος και συρματοπλέγματα, η απομόνωσή τους από τους υπόλοιπους κρατούμενους, τα ατομικά κελιά, συνθέτουν τις συνθήκες κράτησης που ως στόχο έχουν την ηθική, ψυχολογική και σωματική εξόντωση των φυλακισμένων αγωνιστών.

Η προώθηση από το κράτος του ιδεολογήματος της "ασφάλειας" στοχεύει στην απρόσκοπτη εφαρμογή των σχεδιασμών του, τη θεσμοθέτηση του ειδικού καθεστώτος κράτησης -με τα "λευκά κελιά" του Κορυδαλλού και την ανέγερση νέας πτέρυγας απομόνωσης στις φυλακές της Λάρισας-, των βασανιστηρίων, των έκτακτων στρατοδικείων -όπως αυτό που εξέδωσε τις προαποφασισμένες καταδίκες για τους κατηγορούμενους για συμμετοχή στη 17Ν και αυτό στο οποίο δικάζονται οι κατηγορούμενοι για συμμετοχή στον ΕΛΑ- και στη νομιμοποίησή τους κοινωνικά ώστε να ενταθεί η επίθεση κράτους και αφεντικών σε όσους αγωνίζονται και να αποδυναμωθούν οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η απεργία πείνας των πολιτικών κρατούμενων μέσα από τα "λευκά κελιά" του Κορυδαλλού είναι μια ακόμη πράξη αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα της εξουσίας στο πλαίσιο του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, ενός πολέμου του οποίου αιχμάλωτοι είναι οι καταδικασμένοι για συμμετοχή στη 17Ν.