Είναι γνωστό ότι οι εξουσιαστές προσαρμόζουν την κυριαρχία τους στις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε εποχής. Αν κάνουμε μια προσπάθεια να καταγράψουμε τους τρόπους που χρησιμοποίησε κατά καιρούς η εξουσία προκειμένου να επιβάλει να στηρίξει και να επεκτείνει την κυριαρχία της, σίγουρα θα δημιουργούσαμε μια ατελείωτη λίστα μεθοδεύσεων. Οι θρησκείες, τα ΜΜΕ, ο εθνικισμός ακόμα και η τέχνη είναι μερικά από τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για αυτό το σκοπό.

Αυτό που σίγουρα δεν θα έλειπε από μια τέτοια λίστα είναι οι διάφορες μορφές βίαιης καταστολής και βέβαια τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας όλων των εποχών. Η ευελιξία της εξουσίας γίνετε φανερή από την ευκολία που γίνεται η μετάβαση από μια δημοκρατία σε μια δικτατορία και αντίστροφα αφού η διοικητική τους δομή διαφέρει ελάχιστα. Τέτοιο παράδειγμα είναι και η δικτατορία των συνταγματαρχών στην Ελλάδα που ελάχιστα άλλαξε τη διοικητική δομή και στελέχωση του κράτους. Όποια αλλαγή έγινε μόνο στα ανώτερα επίπεδα της κρατικής δομής.

Όμως οι κλασικές μορφές εξουσίας του κράτους, (δημοκρατία και δικτατορία) που αντικατέστησαν την φεουδαρχία, εξαιτίας της επερχόμενης βιομηχανικής επανάστασης και της μεταφοράς του πλούτου από την γαιοκτησία στο εμπόριο και την βιομηχανία (των αστών), έχουν κλείσει και αυτές τον κύκλο τους. Η μεταφορά της δύναμης από αυτούς που ελέγχουν την βιομηχανία σε αυτούς που ελέγχουν παράλληλα και την διάδοση των πληροφοριών (Μ.Μ.Ε.) επιβάλει μια αλλαγή στην δομή των εξουσιαστικών μηχανισμών.

Τα τελευταία χρόνια είναι ταχύτατες οι εξελίξεις στην διαμόρφωση των νέων μορφών εξουσίας που σαν κυρίαρχο χαρακτηριστικό έχουν την παγκόσμια εμβέλεια και την διακρατική ισχύ τους. Δηλαδή οι νέοι εξουσιαστικοί μηχανισμοί υπερισχύουν των μηχανισμών των “εθνικών” κρατών (π.χ. οδηγίες της Ε.Ε., που έρχονται σε σύγκρουση με το Σύνταγμα, καταφέρνουν να υπερισχύσουν). Έτσι, αποκαλύπτεται ξεκάθαρα η “απάτη” της δημοκρατίας ως πολιτική δόμησης του κράτους που είναι απαραίτητο για την ύπαρξη του έθνους. Απάτη την οποία οι αναρχικοί πάντα προσπαθούσαν να αποδείξουν στην κοινωνία. To γεγονός ότι ο κόσμος, που μέχρι τώρα πίστευε στην αστική δημοκρατία, μπορεί πλέον να βρει εύκολα ενδείξεις για να την αμφισβητήσει, καθώς αυτή υφίσταται σημαντική αλλοίωση σαν θεσμός, κάνει πρωτεύουσα την ανάγκη ανάληψης, από τον αναρχικό χώρο, μιας πρωτοβουλίας για ενημέρωση του κόσμου γύρω από τον μελλοντικό τρόπο επιβολής της εξουσίας και τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να αντισταθεί σε αυτή. Αυτό το κομβικό σημείο της μεταμόρφωσης της δομής της κυριαρχίας ίσως αποδειχτεί το αδύναμο σημείο του πολιτικού συστήματος.

Νέοι όροι, όπως παγκοσμιοποίηση, κοινή αγορά, συγχώνευση εταιρειών, GATT, Schengen, MAI κ.τ.λ., μπαίνουν στη ζωή μας επιθετικά από τα Μ.Μ.Ε. και τους λοιπούς μηχανισμούς διαμόρφωσης της “κοινής γνώμης”. Η νέα τάξη πραγμάτων προσπαθεί να γίνει αρεστή και συμβατή στα αυτιά του καθενός, προκείμενου να επιβληθεί πιο εύκολα. Και όπως δείχνουν όλα, καταφέρνει να πείσει πολλούς ότι είναι η μόνη λύση. Έτσι και αλλιώς οι παγκόσμιες συμφωνίες για το εμπόριο, την γεωργία, την συνεργασία των αστυνομιών, κτλ. είναι ήδη σε εφαρμογή χωρίς να αντιληφθεί κανείς τι συνέπειες επάγονται. Την εμφανιζόμενη κοινωνική αδράνεια μπροστά σε αυτέ τις ανακατατάξεις βοηθάει ιδιαίτερα ο ρόλος των συνδικαλιστικών οργανώσεων, που στην καλύτερη περίπτωση δρουν σαν συντεχνίες που ζητιανεύουν για ένα χιλιάρικο (και βέβαια αποτυγχάνουν ακόμα και αυτό να κερδίσουν ). Ανάλογος είναι και ο ρόλος των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, που εμμένουν σε μια παλιομοδίτικη και βέβαια αδιέξοδη προσέγγιση των κοινωνικών προβλημάτων. Φαίνεται πως ο μόνος σκωπώς τους είναι η διεκδίκηση μια θέσης στην νέα τάξη πραγμάτων. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο να συνεργάζονται με τους εξουσιαστές (σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες αριστερά κόμματα μετέχουν στις κυβερνήσεις, οι οποίες είναι συνήθως σοσιαλιστικές), ενώ δεν παραλείπουν κατά τακτά χρονικά διαστήματα να ανακράζουν και τα συνηθισμένα (και κακόγουστα εδώ που τα λέμε) συνθήματά τους, δημιουργώντας μια γραφική εικόνα που δεν έχει κανένα αντίκτυπο στην κοινωνία. Κάποιες φορές μάλιστα προασπίζονται το κυρίαρχο καθεστώς καταστέλλοντας εμμέσως ή αμέσως εξεγερτικές προσπάθειες. Τέτοια συμπτώματα παρουσιάζει το Κ.Κ.Ε. που έχει αναλάβει εργολαβικά της αστυνόμευση του πολυτεχνείου κάθε 17 Νοέμβρη, και την εκτροπή των πορειών στις οποίες υπάρχει πιθανότητα να γίνουν επεισόδια. Έτσι με αυτά τα δείγματα υποταγής το Κομουνιστικό κόμμα ελπίζει στην στήριξη του πολιτικού και οικονομικού καταστημένου αφού πια δεν έχει κανένα έρεισμα στην κοινωνία. Αυτή η υποταγή των αριστερών δυνάμεων στα σχέδια για την νέα τάξη πραγμάτων, με μοναδικό όρο τoν ομαλότερο ρυθμό εφαρμογής τους, τα κάνει πλέον να μοιάζουν κομπάρσοι στο παιχνίδι των “εχθρών” τους.

Γιατί όμως γίνεται αυτή η μεγάλη αλλαγή στη μορφή της εξουσίας, τώρα που οι νεοφιλελεύθεροι καπιταλιστές εκμηδένισαν και επικράτησαν των κρατικών καπιταλιστών του πρώην ανατολικού μπλοκ; Το μόνο σίγουρο είναι πως η μορφή της εξουσίας δεν αλλάζει, αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος, αν δεν υπάρχει απόλυτη ανάγκη. Το πρόβλημα ξεκινά από την ίδια την φύση του πολιτικοκοινωνικού συστήματος. Για να επιβιώνει ο καπιταλισμός πρέπει συνεχώς να υπάρχει οικονομική ανάπτυξη. Αν πάψει η ανάπτυξη, παύει και η ύπαρξή του. Μέσα στα όρια των εθνικών κρατών είναι δύσκολο για τις εταιρείες να ελιχθούν και να πετύχουν μεγάλη ανάπτυξη. Με την παγκοσμιοποίηση κάθε εταιρεία μπορεί να εκμεταλλευτεί τις διαφορετικές αγορές εργασίας, και τα αδύναμα εθνικά κράτη.

Πρόσφατα, σε χώρες με “ισχυρή” οικονομία, όπως η Ιαπωνία και η Αγγλία, εξαιτίας του μικρού δείκτη ανάπτυξης, παρουσιάστηκαν πολλά προβλήματα στις οικονομίες τους.

Σήμερα, με την παγκοσμιοποίηση της αγοράς, όλες οι περιοχές του πλανήτη υφίστανται μία τόσο ευρεία εκμετάλλευση ώστε πλέον δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια “ανάπτυξης”. Έτσι στις περιοχές της Ασίας (π.χ. Ινδονησία) όπου ο καπιταλισμός εφαρμόσθηκε χωρίς αντίσταση με την βοήθεια αυταρχικότατων κυβερνητών που στήριζε η “διεθνής κοινότητα” των εξουσιαστών, εκδηλώνονται σήμερα εξεγέρσεις και λεηλασίες πρωτοφανούς έντασης. Αυτό που συνέβη στην Ασία αργά ή γρήγορα θα εφαρμοστεί και στον υπόλοιπο κόσμο και όσοι ελπίζουν ότι οι ίδιοι δεν θα είναι θύματά του γελιούνται οικτρά. Με την πρόσφατη κρίση στην Ρωσία και τις επιπτώσεις που είχε σε όλον τον κόσμο, πήραν όλοι μια γεύση των αποτελεσμάτων της παγκοσμιοποίησης της αγοράς και της εξουσίας.

Αρκεί κανείς να ρίξει μια μάτια γύρο του για να διαπιστώσει την προετοιμασία του κράτους για να επιβάλει τους νέους κανόνες του “παιχνιδιού” δίχως να επιτρέψει την παραμικρή αντίδραση. H συνθήκη Schengen (Σεγκεν) είναι ένα από τα όπλα που θα χρησιμοποιηθούν. Η συνθήκη αυτή προβλέπει ηλεκτρονικό φακέλωμα των πάντων (προσώπων και πραγμάτων). Επιτρέπει τις παρακολουθήσεις και το φακέλωμα σε πολίτες για τους οποίους ...κάποιοι (ρουφ...J ) έχουν ...κάποιές υπόνοιες ότι στο μέλλον μπορεί να παρανομήσουν. Καταργεί το απόρρητο του ιδιωτικού βίου και άρα κάνει δυνατή την δίωξη των ¨ανυπάκουων¨ και χωρίς την χρήση της δικαιοσύνης που ως κατασταλτικός μηχανισμός είναι πιο δύσχρηστος λόγο των προσχημάτων που είναι αναγκασμένη να κρατά για να διασωθεί η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας.

Είναι πολύ πιθανό τα στοιχεία που θα συλλέγονται για την schengen να χρησιμοποιούνται και από τους εργοδότες που θα επιλέγουν τους πιο πειθήνιους και υποτακτικούς εργάτες. Έτσι θα υπάρχει έμμεση τιμωρία για τους αντιδραστικούς αλλά και για τους μη παραγωγικούς. Το άρθρο 93 της σεγκεν λεει: “Το σύστημα πληροφοριών schengen έχει ως αντικείμενο, σύμφώνα με τις διατάξεις της παρούσας συμβάσεως, την προστασία της δημοσίας τάξεως και ασφάλειας, περιλαμβανομένης και της κρατικής ασφάλειας, ...”. Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά αμφιβολία ότι ρόλος της schegen είναι η διαφύλαξη της κρατικής εξουσίας. Για τον ίδιο σκοπό και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί (στρατός, αστυνομία) προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες. Δημιουργούνται στρατοί ταχείας ανάπτυξης που εφοδιάζονται με μη φονικά όπλα (non-lethal weapons) για να επεμβαίνουν σε περιπτώσεις “κρίσεων”. Για μεγαλύτερες κρίσεις δεν θα διστάζουν να χρησιμοποιούν κάθε μέσο της πολεμικής τους μηχανής. Με την επέμβαση στον Περσικό και στην Γιουγκοσλαβία η "διεθνής κοινότητα" επενέβη με σκοπό την ανατροπή του πολιτικού καθεστώτος των χωρών αυτών επειδή δεν ήταν υποτελείς στην νέα τάξη πραγμάτων που επιβάλλεται παγκοσμίως. Συνήθως όμως υπάρχουν ποιο απλοί τρόποι για να ελέγχουν τις τοπικές κυβερνήσεις εξαγοράζοντας τους πολιτικούς.

Αλλά από ποιους μπορεί να απειλείται η “τάξη και η ασφάλεια” ; Και ποιοι είναι αυτοί που θα δημιουργήσουν “κρίσεις” Όλοι εμείς που βιώνοντας την καταπίεση και την εξαθλίωση που μας επιβάλλεται μπορούμε να εξεγερθούμε εναντίων τους. Φαίνεται πως για τους αφεντάδες μια εξέγερση είναι ένας μόνιμος εφιάλτης που στο χέρι μας είναι να τους βγει αληθινός. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναβάλουμε την ανάληψη της ευθύνης της διαχείρισης της ζωής μας. Δεν πρέπει ούτε για μια μέρα ακόμα να ανεχτούμε αυτούς που αποφασίζουν για την τύχη μας και αυτούς που πλουτίζουν από την δουλειά μας. Ο πόλεμος ενάντια στην εξουσία και τα αφεντικά είναι ο μόνος τρόπος για να περισωθεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Κάθε άλλη αντίδραση ηπιότερου χαρακτήρα είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Δικαιώματα των εργαζομένων που κερδίσθηκαν με μεγάλες προσπάθειες και πολυετείς αγώνες εξατμίζονται τώρα ταχύτατα, αποδεικνύοντας το πόσο άτοπη είναι κάθε ρεφορμιστική (μεταρρυθμιστική) προσπάθεια.

Αργά ή γρήγορα ο καθένας θα κληθεί από τις συνθήκες να πάρει θέση. Αυτό που δεν πρέπει κανείς να ξεχνά είναι πως …

το δίκαιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι οι ρουφιάνοι και οι υποταγμένοι.

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΑΔΑ : “ΑΠΕΙΘΕΙΑ”