ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ 1998 ΣΤΑ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΑ

“Ο ηγεμόνας του κόσμου κατέχει την έμπρακτη συνείδηση αυτού που είναι - την καθολική δύναμη της αποτελεσματικότητας - μέσα από την καταστροφική βία που ασκεί στο εγώ των υπηκόων που του αντιτίθεται” Μακιαβέλλι (Ο Ηγεμόνας)

Ακριβώς έτσι και η κυρίαρχη τάξη γνωρίζει σε απόλυτο βαθμό την καταπιεστική εξουσία της , την ουσία της καταστρεπτικής ύπαρξης της. Μάλιστα στηριζόμενη σ’ αυτή επιδεικνύει μια δύναμη υπεροχής, ώστε να αποτρέπει κάθε εναντίωση στα σχέδια της. Σήμερα θέλει να φαντάζει σαν φρούριο απόρθητο που από το εσωτερικό του εξαπολύει την επίθεση του προς κάθε κοινωνικό κομμάτι , για την ληστρική κατάκτηση του κόσμου. Το κράτος και το κεφάλαιο αναπτύσσονται μέσα από ανταγωνισμούς και συμμαχίες. με στόχο την κατοχύρωση ενός ευρύτερου στυγνού ελέγχου (βλ. Ευρωπαϊκή Ένωση , Σέγκεν , Συνθήκη ΜΑΙ , Μάαστριχτ και Άμστερνταμ).

Στην προοπτική της διαιώνισης και επέκτασης της επιβολής τους στους καταπιεσμένους, οι εξουσιαστές στον ελλαδικό χώρο ανασυντάσσονται για να επιτεθούν ή και αντίστροφα (επιτίθονται για να ανασυνταχθούν).Μια ανασύνταξη που αφορά τις ιεραρχικές δομές στο σύνολο τους. Οι μηχανισμοί και θεσμοί τους εκσυγχρονίζονται και αναδιοργανώνονται, οι υπηρεσίες τους αναπροσαρμόζονται σε μια νέα τάξη πραγμάτων. Μέρος αυτού του σχεδίου είναι οι ιδιωτικοποιήσεις , αναπροσδιορισμός της μισθωτής σκλαβιάς (ελαστικό ωράριο υποαπασχόληση , μαύρη εργασία κτλ) , οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και διάφορες άλλες αποφασιστικές αλλαγές στην κατεύθυνση της πιο οργανωμένης και πιο ευέλικτης κοινωνικής αφαίμαξης. Όλα αυτά όμως σημαίνουν υποταγή σε φρικαλέους κανόνες που εξαναγκάζουν στην αθλιότητα. Περισσότερη δουλειά , λιγότερη “ζωή” για όσους εργάζονται, ενώ πολύς κόσμος θα επιβιώνει στο περιθώριο. Ποτέ το κοινωνικό πρόσωπο του κράτους δεν ήταν τόσο ευάλωτο, τόσο εύθραυστο απέναντι σε αυτό που αποδεικνύει η καθημερινή πραγματικότητα καταδεικνύοντας το οργανωμένο ψεύδος. Είναι πλέον ξεκάθαρο στον καθένα , ότι όταν αναπτύσσεται η κυριαρχία, μαζί της αναπτύσσεται η καταπίεση , η εκμετάλλευση , η μιζέρια , η αιχμαλωσία. Οι συνθήκες που δημιουργούνται δεν υπάρχουν μόνο για να μας καταπιέζουν αλλά και να μας αποτρέπουν να ζήσουμε μια αληθινή ζωή. Είναι πανταχού παρούσες στην καθημερινότητα , για να μας επιβάλλουν να παίξουμε κάποιο ρόλο στην ευημερία του πολιτισμού τους. Η κυριαρχία με πυγμή προσπαθεί να δείχνει ισχυρή , κρύβοντας έτσι τις αδυναμίες της. Αυτό που φοβάται και την προβληματίζει είναι η μετατροπή της αναξιοπιστίας σε αμφισβήτηση. Νιώθει σαν απειλή τις αντιστάσεις - που ξεπερνούν τα κυρίαρχα όρια και του

ρόλους ενσωμάτωσης - και χαρακτηρίζονται από ένα πνεύμα δυναμικής άρνησης που φουσκώνει και ξεσπά ανεξέλεγκτα. Αυτή είναι η στιγμή που η ωμή βία των φρουρών της έννομης τάξης παίρνει σάρκα και οστά.

Ο ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ - Η ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ

Ένα φάντασμα κινείται πάνω από την εκπαίδευση. Αυτό που πριν μερικά χρόνια (‘ 91) δεν μπήκε στη ζωή μας τώρα επιστρέφει δριμύτερο. Αφορά ένα νομοσχέδιο για το σύνολο της παιδαγωγικής καταπίεσης. Που καλύπτει όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Από το δημοτικό μέχρι το λύκειο και από τους μαθητές μέχρι τους καθηγητές. Όλο και περισσότερη αξιολόγηση, συνεχής έλεγχος, διαρκής εξέταση , γλείψιμο , υποταγή , Περισσότερη εργασία , περισσότερη “μάθηση”. Ο πραγματικός λόγος Η ενσωμάτωση στις καινούργιες ανάγκες του καπιταλισμού. Η αξιολόγηση της προσωπικότητας , της προσαρμοστικότητας , της ικανότητας της αντίληψης , των επικοινωνιακών χαρακτηριστικών του μαθητή είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να ταξινομηθεί στην αγορά εργασίας. Ο εκπαιδευτικός θα ελέγχει και θα αστυνομεύει ακόμα περισσότερο, αλλά και σ’ αυτόν θα ασκείται έντονος έλεγχος από τους ανωτέρους του. Η επιτηρίδα καταργείται και στη θέση της μπαίνουν συνεχιζόμενες εξετάσεις και τέστ γνώσεων που δημιουργούν μια κατάσταση συνεχούς καταπίεσης από το Κράτος στους εκπαιδευτικούς και από αυτούς στους μαθητές και σπουδαστές. Στόχος είναι ο τίμιος πολίτης και ο παραγωγικός εργάτης μέσα σε ένα πολιτισμό που απονεκρώνει τις ελεύθερες αισθήσεις. Στόχος είναι η άνευ όρων παράδοση στην κυριαρχία. Εξάλλου για να επιτύχει το Κρατικό σχέδιο πρέπει να εκσυγχρονιστεί ο έλεγχος μέσα στα σχολεία. Γι’ αυτό και το κράτος επιβάλλει συνεχείς εξετάσεις διαγωνισμού στους καθηγητές με σκοπό να επιλέξει τους πιο υποτακτικούς και τους καταλληλότερους σύμφωνα με τα κριτήρια του. Όσοι δεν είναι αποδοτικοί θα απολύονται ή δεν θα προσλαμβάνονται , ενώ τη θέση τους θα καλύπτουν άλλοι.

Οι καθηγητές πρέπει να αντιληφθούν τον αγώνα ενάντια στην επετηρίδα ως μέρος του αγώνα ενάντια στον ίδιο τους το ρόλο. Ένα ρόλο που καλούνται να παίξουν για να προασπίσουν τα συμφέροντα αυτών , που βρίσκονται αντιμέτωποι. Η αληθινή γνώση δεν βρίσκεται μέσα σε βαθμούς και εξετάσεις, αλλά μέσα απ’ τον αγώνα ενάντια στην εξουσιαστική μόρφωση και σ’ αυτό που βιώνουμε πέρα και ενάντια στο ρόλο που μας θέλουν. Αν το σχολείο είναι φυλακή είναι φυλακή για όλους μας.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

Το Κράτος παρ’ όλη τη δύναμη που συσσωρεύει και την ισχύ που διαθέτει γνωρίζει πόσο λεπτές είναι οι ισορροπίες που διατηρούν την τάξη στην κοινωνία. Οι μηχανισμοί της αφομοίωσης και της αλλοτρίωσης αναλαμβάνουν την αποστολή να απορροφήσουν τους κοινωνικούς κραδασμούς που δημιουργούν οι αντιστάσεις που γεννιούνται στους κόλπους της. Ένας από τους κυριότερους είναι και τα συνδικάτα. Μετά από τόσα χρόνια ύπαρξης αυτών των μηχανισμών έχει γίνει αντιληπτό ότι δεν μιλάμε πλέον για οργανώσεις προάσπισης συμφερόντων, οι οποίες εκφυλίστηκαν κατά τη διάρκεια του αγώνα, ούτε για μια επαναστατική οργάνωση προδομένη από τους γραφειοκρατικοποιημένους ηγέτες της, αλλά για μηχανισμούς που δουλεύουν για την αφομοίωση των καταπιεσμένων στο σύστημα της εκμετάλλευσης. Τα συνδικάτα όντας ρεφορμιστικά από τη φύση τους - όποιο και αν είναι το πολιτικό περιεχόμενο της γραφειοκρατίας που τα διευθύνει - αποτελούν το καλύτερο οχυρό της τάξης των αφεντικών. Και αυτό γιατί οι συνδικαλιστές καταστέλλουν την συγκρουσιακή διάθεση που υπάρχει σε κάθε αγώνα. Οι επαγγελματίες της διαμεσολάβησης μπορούν να υπάρχουν μόνο μέσα στα πλαίσια μιας στείρας συνδιαλλαγής, την οποία προβάλλουν συνέχεια ως αναγκαιότητα του αγώνα. Μια συνδιαλλαγή που στην ουσία ενισχύει μόνο την εξουσία, αφού οι καταπιεσμένοι στηρίζουν τις ελπίδες τους στους εκπροσώπους τους , αφήνοντας πέρα τους δυναμικούς αγώνες. Αυτό που στην ουσία προασπίζουν είναι τα συμφέροντα της καθεστωτικής αγέλης, αφού μόνο μέσα σε σχέσεις εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου , μπορούν να υπάρξουν ως συνδικαλιστικοί ηγέτες. Η αντιπροσωπευτική και συντεχνιακή λογική τους είναι μια παγίδα που εσκεμμένα εγκλωβίζει μέσα της ότι υγιές έχει ένας αγώνας. Αυτό που κατάφεραν οι γραφειοκράτες των Κομμάτων και των συνδικάτων περιορίζοντας τους αγώνες, σε καθαρά διαχωρισμένους και οικονομίστικους στόχους είναι να σπεύδουν κάθε φορά προς βοήθεια του καθεστώτος.

Είναι ευκολονόητο γιατί οι συνδικαλιστές δείχνουν μια εμμονή στις “νόμιμες πρακτικές αγώνα” , γιατί αφενός επιθυμούν μια κατάσταση χειραγωγίσιμη που να μην ξεφεύγει από τα χέρια τους και αφετέρου γιατί η εξουσία έχει ένα καλά προετοιμασμένο σχέδιο να αντιπαραθέσει, ώστε να τον σταματήσει. Η πεπατημένη νόμιμη οδός που ακολουθούν οι μερικοί αγώνες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην απελπισία και την αναποτελεσματικότητα, τερματίζοντας τις όποιες κινητοποιήσεις. Έτσι προωθούνται προσωρινές λύσεις σε μόνιμα προβλήματα. (Η περσινή απεργία των καθηγητών και τόσες άλλες απεργίες είναι τρανταχτό παράδειγμα, γιατί παρόλο που φάνηκε να αναδεικνύει ένα δυναμισμό, δεν κατάφερε να ξεπεράσει την κυρίαρχη λογική και ηττήθηκε κατακόρυφα σε αυτή τη λογική που έμενε γαντζωμένη σε χειραγωγίσημες μορφές αγώνα.

Ένας αγώνας που πραγματώνεται μέσα σε συντεχνιακά πλαίσια δεν μπορεί να εγείρει την κοινωνία‚ γιατί παραμένει διαχωρισμένος και αποκομμένος, παρουσιάζοντας γενικότερα προβλήματα ως προβλήματα συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων‚ που η λύση τους αφορά μόνο αυτές. Η συνολική επίθεση του κράτους και των αφεντικών έχει πολλούς αποδέκτες, αν όμως αντιμετωπίζεται μεμονωμένα τους αφήνει έκθετους και ανυπεράσπιστους. Η ίδια η εξουσία θέτει αυτά τα στενά όρια για να περιορίζει ένα αγώνα, καθιστώντας έτσι τον εαυτό της ισχυρό ώστε να τον αντιμετωπίσει. Στον αντίποδα της παραπάνω κατάστασης ο αγώνας Πρέπει να γενικευθεί αναζητώντας τη σύνδεσή του με άλλα κοινωνικά κομμάτια.

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ

Παίρνουμε λοιπόν θέση μάχης στον πόλεμο που διεξάγεται στην κοινωνία. Ενάντια στην επίθεση του κράτους και των αφεντικών, να επισπεύσουμε‚ για την ανατρεπτική νίκη.

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ  ΙΟΥΝΗΣ '98