H ροή της κυριαρχικής πραγματικότητας καταδεικνύει ως το μεγαλύτερο διακαή πόθο των εξουσιαστών και των απανταχού κρατιστικών καθαρμάτων την επίτευξη της Κοινωνικής συναίνεσης και την εγκαθίδρυση της ψευδαίσθησης της αναγκαιότητας ύπαρξης τον κρατικού τερατουργήματος. Μέσω των διαρθρωτικών μηχανισμών που διαθέτουν πλασάρεται έντεχνα η αποδοχή των Κρατικών εγκλημάτων και των όρων υποταγής και εκμετάλλευσης ως νομοτελειακό γεγονός. Παράλληλα με το αφομοιωτικό φίλτρο τον κοινωνικού διαλόγου περιθωριοποιούνται οι κοινωνικοί αγώνες και εγκληματικοποιείται η απελευθερωτική βία στην προσπάθεια παγιοποίησης της κυριαρχίας και της καταστολής.

Όμως παρά τα φιλόδοξα σχέδια τους οι κρατιστές ματαιοπονούν.

Τα κοινωνικά δρώμενα καταδεικνύουν το αυταπόδεικτο, οι κοινωνικοί αγώνες και το εξεγερσιακό φρόνημα δεν κάμπτονται με όσα εφευρήματα κι αν επινοήσουν οι κυρίαρχοι. Οι κοινωνικοί αγώνες οξύνονται, οι άνθρωποι επαναοικειοποιούνται συγκρουσιακές πρακτικές, η κοινωνική οργή σχηματίζει έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από τους εξουσιαστές και το Κράτος τραντάζεται συθέμελα από τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Μπροστά στους κινδύνους που εγκυμονεί η κατάσταση και τα εμπόδια που τίθενται στο δρόμο για την επίτευξη της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου οι εξουσιαστές δεν διστάζουν να αποκαλύψουν το αληθινό τους πρόσωπο και την εγκληματική τους φύση.

Εδώ αποδεικνύεται πόσο σημαντικός είναι ο μηχανισμός του στρατού για το κράτος. Ο στρατός ως θεσμός της κυριαρχίας έχει κατασταλτικό και χειραγωγικό - διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα και ως εκ τούτου ο ρόλος τον αποκτά μεγίστη σημασία.

Η ύπαρξή τον είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ύπαρξη της κυριαρχίας και της επιβολής ανθρώπου σε άνθρωπο. Ο ρόλος του διατηρώντας τα αρχικά του χαρακτηριστικά (βίαιη επιβολή των εξουσιαστικών προσταγών) μεταλλάσσεται ανάλογα με τις συνθήκες και τις απαιτήσεις του κράτους.

Ανατρέχοντας στην Ιστορία και στους αγώνες των ανθρώπων ενάντια στην κυριαρχία και την εκμετάλλευση, ο στρατός υπήρξε ένα από τα βασικότερα όπλα στο οπλοστάσιο των εξουσιαστών. Ο κατασταλτικός τον ρόλος, ως η Πιο βίαιη έκφραση των κελευσμάτων της εξουσίας, είναι γνωστός και η πορεία τον στην ανθρώπινη ιστορία γεμάτη αιματοκυλίσματα εξεγέρσεων και επαναστάσεων.

Στον ελλαδικό χώρο, παράλληλα με τις πρώτες προσπάθειες ανασυγκρότησης εθνικού Κράτους (μετά το 1821) ο μηχανισμός του στρατού ξεκίνησε ως βαυαρικό επαγγελματικό σώμα και στελεχώθηκε από μισθοφόρους. Μέχρι το 1909 (πραξικόπημα στο Γουδί) η δράση του ήταν αποκλειστικά κατασταλτική με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την καταστολή της εξέγερσης στο Κιλελέρ. Στην συνέχεια οι ενδοεξουσιαστικές τριβές μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών ουσιαστικά ενδυνάμωσαν το ρόλο τον στρατού και τον προσέδωσαν μια σχετική αυτοδυναμία. Το αποτέλεσμα ήταν ο στρατός να επεμβαίνει στα πολιτικά δρώμενα με τρόπο καθοριστικό. Οι επεμβάσεις αυτές συγκεκριμενοποιήθηκαν με μια σειρά πραξικοπηματικών ενεργειών: 1909 Το πραξικόπημα στο Γουδί, 1924 δικτατορία του Πάγκαλου, 1936 δικτατορία του Μεταξά, με τελευταίους τους απριλιανούς.

Παράλληλα η κατασταλτική του δράση εντατικοποιήθηκε με σκοπό την ισχυροποίηση της κυριαρχίας όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό. Το 1918 στάλθηκε ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία με σκοπό την ενίσχυση των Αγγλο-γαλλικών στρατευμάτων που ήδη βρίσκονταν εκεί για την καταστολή της επανάστασης που είχε ξεσπάσει το 1917 στην Ρωσία.

Ακόμα και πριν δυο χρόνια στάλθηκε πάλι ελληνικός στρατός στην Αλβανία με σκοπό τη διατήρηση της έννομης τάξης και τη διασφάλιση του κεφαλαίου από τους εξεγερμένους του Αλβανικού νότου.

Με όλα αυτά τα παραδείγματα καταρρίπτεται το εφεύρημα των κρατιστών που δικαιολογούν ως αναγκαία την ύπαρξη τον στρατού για την υπεράσπιση των εθνικών συνόρων. Στην καταστολή της εξέγερσης τον Κιλελέρ ο ελληνικός στρατός έβαψε τα χέρια του με αίμα “ελλήνων” χωρικών και στην επέμβασή του στη Ρωσία δεν υπήρχε το ιδεολόγημα “ περί αλυτρώτων αδελφών και σκλαβωμένων πατρίδων” με το οποίο συνήθως καλύπτουν τις επεκτατικές επιχειρήσεις που

χουν γίνει στο παρελθόν (Μ.Ασία).Ο μηχανισμός του στρατού υφίσταται για την παγιοποίηση της κυριαρχίας και την επίτευξη των αντιανθρώπινων σκοπών της. Ο στρατός όμως όπως προαναφέρθηκε έχει διπλή λειτουργικότητα, έτσι για την πλήρη ισοπέδωση της ανθρώπινης φύσης, εκτός από τον κατασταλτικό του χαρακτήρα, οι ιεραρχικές του βάσεις πάνω στις οποίες είναι δομημένος στοχεύουν στην αποδοχή της υποταγής και στη διαμόρφωση αλλοτριωμένων συνειδήσεων. Ο στρατός συμπληρώνοντας τον κύκλο της εξουσιαστικής χειραγώγησης ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ — ΣΧΟΛΕΙΟ — ΣΤΡΑΤΟΣ αποτελεί τον συνδετικό κρίκο για την ομαλή ένταξη του διαμορφωμένου πλέον υπηκόου στα σκλαβοπάζαρα της παραγωγής. Η θητεία έχει σκοπό να συμβάλλει στην ολοκλήρωση της μετάλλαξης του ατόμου σε πειθήνιο εντολοδόχο κάθε εξουσιαστικού προστάγματος αφαιρώντας την κριτική και την συνειδησιακή του ικανότητα. Ο ίδιος ο όρκος που καλούνται να δώσουν οι φαντάροι αναφέρει χαρακτηριστικά “ορκίζομαι να εκτελέσω διαταγές ανωτέρων χωρίς ουδεμία αντίρρηση”. Έτσι νεκρώνοντας οποιαδήποτε μορφή πρωτοβουλίας και δημιουργικής αυτενέργειας. το άτομο μαθημένο πλέον στον παθητικό ρόλο εκτέλεσης εντολών, αποδέχεται την ύπαρξη εξουσίας ως μια φυσιολογική κατάσταση, η οποία μάλιστα είναι απαραίτητη για την εξασφάλιση της κοινωνικής αρμονίας. Ο στρατός αποτελεί εργαστήριο παρασκευής υπηκόων οι οποίοι δοκιμάζονται στη διαδικασία του στρατοπέδου. Το κριτήριο ετοιμότητας για την ένταξή τους στην κοινωνία έχει ως τιμητή το βαθμό υποταγής στις εντολές των ανωτέρων. Όποιος είναι υπάκουος θεωρείται χρήσιμος για να στελεχώσει την παραγωγική δύναμη, ενώ όποιος παρουσιάζει προβλήματα προσαρμογής και αρνείται να παίξει τον προκαθορισμένο ρόλο του υποτακτικού, τιμωρείται, φυλακίζεται ή τον αυτοκτονούν. Πίσω και από τις αυτοκτονίες των στρατιωτών κρύβονται τα εγκλήματα του κράτους. Ο στρατός αποτελεί ένα μηχανισμό της κρατικής τυραννίας, έτσι οι ομοιότητες που παρουσιάζονται και τα μηνύματα που εκπέμπουν δεν είναι τυχαία. Ο στρατιωτικός είναι το αυριανό αφεντικό, έτσι πρέπει από νωρίς να ψαλλιδιστούν οποιαδήποτε δείγματα ανυπακοής και άρνησης εντολών, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν επιζήμιο στον παραγωγικό - καταναλωτικό μαραθώνιο, ο ρουφιάνος στο στρατό είναι ο ρουφιάνος στην κοινωνία (αυτός ο ρόλος παραμένει στάσιμος) και αποδεικνύει περίτρανα ότι το κάρφωμα και το γλείψιμο αποτελούν ύψιστα ιδανικά για την κυριαρχία και ότι γενικώς όποιος δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα με τις έννοιες αυτές θα μπορεί ν’ απολαμβάνει τα χαϊδέματα των εξουσιαστών.

Ο μηχανισμός του στρατού παρουσιάζει ιδιαίτερη προσαρμοστικότητα στις νέες απαιτήσεις της κυριαρχίας. Έτσι στα πλαίσια της προώθησης της παγκοσμιοποίησης της εδραίωσης του κεφαλαίου ο αποκλειστικά “Εθνικός” ρόλος του στρατού έχει υποτονήσει ενώ εγκαθιδρύεται το νέο μοντέλο ταχείας επέμβασης συμμαχικού στρατιωτικού μηχανισμού (ΝΑΤΟ κτλ.) με σκοπό την άμεση καταστολή κοινωνικών εκρήξεων και την ανάδειξη ενός επιτηρητή επίβλεψης της ομαλής παραγωγικής διαδικασίας.

Το τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που πραγματοποιούνται στην πρώην Γιουγκοσλαβία ως αποτέλεσμα των ενδοεξουσιαστικών τριβών μεταξύ των δυτικών δυνάμεων και των εξουσιαστικών υπολειμμάτων του πρώην ανατολικού μπλοκ με σκοπό την κυριαρχία στην περιοχή. Συγχρόνως αναβαθμίζεται ο ρόλος της Ελλάδας στην εξουσιαστική σκακιέρα ως επιτηρητής στα Βαλκάνια για λογαριασμό των δυτικών δυνάμεων. Οπότε είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός του εκσυγχρονισμού του μηχανισμού του στρατού για να ανταπεξέλθει στις νέες απαιτήσεις της κυριαρχίας.

Τέλος η Ελλάδα στα πλαίσια της ένταξης στην Ε.Ε. αναγκάστηκε να ελαστικοποιήσει επιφανειακά τουλάχιστον τη νομοθεσία σχετικά με τους αντιρρησίες συνείδησης και την αντιμετώπισή τους από την πολιτεία.

Έτσι θεσμοθετήθηκε και ισχύει από 1-1-98 η άοπλη και η κοινωνική θητεία με bonus 12 και 18 μήνες αντίστοιχα επιπλέον θητείας.

Σίγουρα η προσπάθεια εξωραϊσμού τον στρατιωτικού μηχανισμού και η εναλλακτική θητεία έχουν διπλή λειτουργικότητα για το κράτος. Αφ’ ενός τηρούνται τα εξευρωπαϊσμένα χαρακτηριστικά για την ένταξη στην Ε.Ε. και αφ’ ετέρου εγκλωβίζονται όσοι θέλουν να αρνηθούν το στρατό σε ένα νομολατρικό παιχνίδι που οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι εξουσιαστές.

ΑΡΝΗΣΟΥ ΤΟΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ

Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

Αναρχικός Πυρήνας “ΟΤΑΝΙΣ”

Πυρπολητές των δρόμων