Click the Hammer to Enter


Þó að margt sé gleymt og glatað, ýmsar greinar hefir sýkt. Heill er stofninn, innsta eðlið Óðni, Þór og Freyju vígt. Ennþá mundi fáan fýsa að faðma og kyssa böðul sinn. Eftir högg á hægri vanga hver vill bjóða vinstri kinn? Suðræn hræsni, austræn auðmýkt geymist fram á þessa stund innsti kjarni Íslendinga: ofurkapp og víkingslund. Þrátt fyrir harðstjórn, sult og seyru, svikamenning, kristindóm, bregður fyrir Egils orku, Ófeigs hnefa, Gellis róm. Ennþá getur Íslendinga, eilífðin sem verður löng, hafi þeir það eitt að iðju englum með að kyrja söng. Ásatrú á hugann hálfan. Hálfu fremur margur kýs Einherji í Valhöll vera en vængjað þý í Paradís.

Though much is forgotten and lost, is stored to this very hour inmost core of Icelanders: great zeal and temperament of Vikings. Despite tyranny, hunger and hardship phony culture, Christianity is still seen the might of Egill the fist of Ófeigr, the voice of Gellir. Southern hypocrisy, eastern humility has infected some branches. The bole is whole, the inmost nature, dedicated to Óðinn, Þórr and Freyja. Still, few will want to kiss and embrace their executioner. After a blow on the right cheek who will offer the left one? There are still Icelanders who think eternity will be a long time if all they can do is to sing along with angels. Ásatrú has half the mind, half rather many would want to be an Einherji in Valhöll than a winged slave in Paradise.