Happy Children's Day - P'Bird when he was a teenager

P'Bird when he was a teenager

คอลัมน์ "วัยรุ่นวัยเฮี้ยว วัยหัวเลี้ยวหัวต่อ" ของพี่เบิร์ด ในหนังสือ "คู่สร้าง คู่สม"

...16-22 ขวบ ตอนนั้น ไม่ต้องคิดทบทวนมาก เพราะ 16-22 อยู่สลัมบางแค ชีวิตผ่านอะไรมามากมาย ที่เข้ามาเอง และเราวิ่งเข้าหามัน เราอยู่ในครอบครัวที่เศรษฐกิจไม่เคยเพียงพออยู่แล้ว ชีวิตช่วงนั้นเป็นวัยรุ่นที่มีสมบัติอย่างเดียว หรือเพียงพอเหลือเฟืออย่างเดียวคือ "ความอบอุ่นในครอบครัว" นอกนั้นไม่มีอะไรเลย ชีวิตวัยรุ่นที่มีฐานะในสังคมต่ำกว่าศูนย์ ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่สนุกกับการอยู่รอดมากกว่า เที่ยวเตร่สนุกสนาน เพราะไม่มีเวลาคิดเรื่องเที่ยว ชีวิตเหมือนได้เที่ยวทุกวัน กิจกรรมที่มีคือขายเรียงเบอร์, เย็บงอบ(ที่แม่ค้าใส่), ขายถุงและพับถุง และอื่น ๆ ที่สนุกกับความไม่มี ที่เหลือคือ ความสุขกับความที่ไม่มี อย่างหนึ่งที่ได้คือเพื่อนในสลัมเยอะ เพราะว่าเราเหมือนกันในหลายด้าน(ไม่ค่อยมีกินกัน) แต่ด้วยความที่เราอยู่ในภาวะศูนย์แต่แตกต่างกันที่ครอบครัวที่อบอุ่น จึงมีความคิดแบ่งแยกตัวเอง และความคิดต่างจากความคิดของคนอื่น พวกเขาเที่ยวงานวัด หรือไปเสพยาเสพย์ติด แต่เราสอนหนังสือเด็กเล็ก ๆ ในสลัม เด็ก ๆ วัย 3-5 ขวบ ได้มาวันละ 10 บาท ก็สนุกมาก และภูมิใจมาก อย่างอื่นก็เป็นไปตามสภาวะของความอยู่รอดอย่างราบเรียบ อยากบอกทุก ๆ คนว่า ..ชีวิตช่วงวัยรุ่นนั้น สอนและให้เราสอบผ่านให้ได้ทุกวัน การเรียนรู้และการแบ่งแยกความคิดไปในทางที่ดี ไม่จำเป็นต้องมีทุกอย่างพร้อม คนเราจะดีหรือไม่ดีขึ้นอยู่กับตัวเราเท่านั้น....

My teens .... I do not need to take even a minute for refreshment. When I was 16-22 years old, I lived in Slum Bangkae where there were so many things happened in my life both came to me and that I ran into it. Our family's economy was an insufficient economic. Our treasure, the profuse one, was the warmth in the family, the rest was nothing. My status in the society was 100% under "Zero". However, I enjoyed my life on "How to survive" more than "Having wander" which, in fact, I did not have time to think about it. It seemed that I was wandering everyday. My daily activities were selling lotto result, making farmer's hat, making and selling paper bag and so on. I enjoyed with "Nothing". After all was happy with "Nothing". What I had got was "friends" because we were likely the same (poor). Even our status was "Zero", but I had something different from the others which was "warm family". This caused me think apart form the others. They enjoyed the temple fair or took narcotic. But I earned 10 Baht per day by teaching the kids at 3-5 years that I was enjoyable and proud. Overall was to stay alive on day-by-day basis. I would like to tell everyone that the “teens” teach and test us everyday. Learning and having a good mind does not need to have everything completed. It’s ourselves who choose to be good or bad.

*Special thanks to P'Lek for translation and JA-OH to recommend this message*

<< GO BACK <<