| ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΠΡΕΛΟΥΝΤΙΟ |
 |
|
| Σε αγκαλιάζω στον ύπνο σου και ευωδιάζεις παράδεισο
Μια κατακίτρινη πεταλούδα χαϊδεύει κύκλους που κλείνουν μέσα τους το άρωμά σου Θυμώνει η απαλότητα με τη βαρβαρότητά της και στέλνει ένα φτερό από άγρια μέλισσα να την απωθήσει Από μια μυστική κοιλότητα ψηλά στον ουρανό χύνονται αμέτρητα μικροσκοπικά βελούδινα συννεφάκια που πέφτουν όλα πάνω στα στήθη σου και γίνονται κρίνα Ως και αυτή η θάλασσα αποθέτει με ένα κύμα της τους πιο σπάνιους θησαυρούς της στα πόδια σου Ναυτίλους, ιππόκαμπους, μαργαριτάρια και κοχύλια όλα ξεβράζονται εκεί που βρέχονται τα ακροδάχτυλά σου Αγγίζει η απαλή ανάσα σου τα φυτά και λουλουδιάζουν Τα δάση υποκλίνονται στην ομορφιά σου και ραίνουν με δροσοσταλίδες το σώμα σου, σαν θείο δώρο της άνοιξης Μια ηλιαχτίδα μαγεμένη από την τόση λάμψη σου ξεχνιέται και χάνει το δρόμο της προς το λιόγερμα Έπειτα σκαρφαλώνει στα μαλλιά σου και κρύβεται ήσυχη που ξαναβρήκε τον ήλιο της στο πρόσωπό σου Πιάνει μια ξαφνική γαλάζια βροχή γεμάτη πέπλα που σε τυλίγουν αρχίζοντας από τους αστραγάλους και ανηφορίζοντας στο βελούδο της επιδερμίδας σου σκαρφαλώνουν ως το λαμπερό, καθάριο μέτωπό σου Χτυπάνε οι φλέβες σου κάτω από το μεταξένιο δέρμα φλέβες ποτάμια χρυσαφένια που κουβαλάνε τη ζωή στην κοίτη και στις όχθες τους, μέσα και πάνω στην καρδιά τους παρασύροντας νούφαρα και κλωνάρια από αγιόκλιμα Γυρίζεις πλευρό και σου ξεφεύγει αναστεναγμός Σμήνος ασημένια θαλασσοπούλια σκεπάζουν αυθωρεί το φως μη διαπεράσει αδιάκριτο τα βλέφαρά σου και σε ξυπνήσει ενώ η μεθυστική σου ανασαιμιά έχει αρχίσει ήδη το μακρύ ταξίδι της στο χώρο, ανασταίνοντας στο πέρασμά της κάθε μορφή ζωής, μη και τα άψυχα ακόμα αφήνοντας ασυγκίνητα Πλανιέται η αύρα σου, πότε απαλή και πότε εκτυφλωτική, με εκείνο το ηλεκτρισμένο χρώμα της διαύγειας και το άλλο, το ομιχλώδες του ονείρου που διαπερνάει σάρκα και πνεύμα, σαν ανατριχίλα που ακροβατεί στην κορυφογραμμή των αισθήσεων Το ελαφρύ σεντόνι αφήνει ακάλυπτα τα πόδια σου ως επάνω, δυο αεροδιάδρομους για ολονύχτιες προσγειώσεις και απογειώσεις Από τον ίλιγγο της θέας σου θρυμματίζονται όλα τα φράγματα Ήχος και φως, αναστολές και φόβοι, δικοί σου αιχμάλωτοι μέσα στην ταχύτητα της πτήσης σου κείτονται παραδομένοι Μη ξυπνήσεις ακόμα, μη ξυπνήσεις, κοιμήσου ήσυχα Κοιμήσου κι άσε με να περιγράψω την Εδέμ του κορμιού σου |
| Για να διαβάσεις τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα πάτησε εδώ: |
| 28 Φεβρουαρίου 2004 |
 |
 |
 |
| Πρώτο μέρος |