
Meus
olhos?
Fecheio-os
cheios
de
espanto...
e
pranto.
Prantos...
Tantos...
Amargos...
Embargos
da
vida
!
Minha
boca
?
Há
muito
calei-a.
Agora
alheia
não
me
enxergo
ou
ouço.
Me
vergo...
Inevitável
!

Mas,
na
verdade,
nem
de
leve
eu
roço
no
porquê
ou
na
verdade.
Meus
tímpanos
?
Lacrei-os.
Surda
e
cega
me
tornei
muda...
E
nada
muda
!!!

Fernanda
|