De eclipse boven het noordelijk halfrond vanuit een weersatelliet (Foto KNMI).
Op het allerlaatste moment piept de corona door het wolkendek heen
Eclips in Seltz duurt twee tellen
Door ANDRÉ HORLINGS
(12 augustus 1999) In het Franse Elzasdorp Seltz duurde de verduistering van de
zon precies twee minuten en veertien seconden. Pas toen trokken de
wolken weg en was de corona toch nog te zien. Twee tellen lang.
Onmiddellijk daarna priemden de eerste zonnestralen weer richting
schoolplein van het Collège Charles de Gaulle, waar ruim 150 gasten
van Triangulum, de afdeling van de Vereniging voor Weer en
Sterrenkunde in de Stedendriehoek, het wonderbaarlijke
natuurverschijnsel probeerden te aanschouwen.
Het idee ontstond al in 1996 en werd vorig jaar op 11 augustus
gelanceerd. In mei waren de drie bussen volgeboekt. De twaalfjarige
Rob ten Berge uit Apeldoorn maakte de reis alleen. ,,Ik ben heel erg
geïnteresseeerd in de ruimte en donateur van de Volkssterrenwacht
Bussloo. Toen ik ervan hoorde moést ik mee. M'n ouders wilden niet;
m'n moeder had al eens samen met mij een maansverduistering gezien.
Maar ik mocht, als er een beetje op me gelet werd.''
Het schoolplein in Seltz, een dorp vlak over de Duitse grens bij Karlsruhe in de vergeten noordoosthoek van
Frankrijk, werd uitverkoren als ideale uitkijkplaats. Er zou vrij
zicht zijn op het te verwachten spektakel en alle ruimte om het
uiteenlopende kijk- en fototuig te installeren, voorzien van
eclipsbrilfolie.
Blauwe lucht
Rond elf uur, elf minuten voor de start van de eclips, lijken de
vooruitzichten somber. De zon prikt wel degelijk met regelmaat door
het beweeglijke wolkendek heen en weerspiegelt dan net iets te fel
in een meegenomen teiltje vol water. Maar hij wordt nog vaker aan
het oog onttrokken. Elf uur elf: er vallen grote druppels naar
beneden.
Om 11.14 uur blijkt inderdaad het eerste hapje zon verdwenen. Acht
minuten later wordt de schim duidelijk. ,,Oh, oh! Ja, ja!'', zoemt
over het plein. Half twaalf: ,,Een regenboog bij de zon!'' Het
kleurrijke verschijnsel, veroorzaakt door zonneschijn met regen,
verdwijnt weer net zo snel.
12.26 uur. Nog vier minuten. De experimenteel meegenomen ijsbloemen
sluiten zich inderdaad; zijn trouwens nog lang na het gebeuren nog
steeds niet open. Maar de Spaanse margrieten laten zich niet in de
luren leggen. De Duitse radio maakt melding van een zee van
regenschermen op het raadhuisplein van de tijdelijke Duitse
zonnehoofdstad Stuttgart, met ruim 200.000 bezoekers en nog vele
duizenden in vastgelopen files.
Waar blijft die corona nou?
Wij hebben geluk. De hemel boven Seltz vertoont een groot blauw gat.
De eclipsbril gaat op, om absoluut niets meer te missen. Het
sikkeltje wordt steeds kleiner, tot uiteindelijk het overgebleven
flinterdunne randje ook verdwijnt. Nù moet de corona verschijnen,
de ring van zonnevlammen rond de zwarte nieuwe maan; twee minuten en
16 seconden lang. Waarom gebeurt dat niet? De eclipsbril gaat af. Op
de plaats van de laatste zonnestralen hangen nu dikke wolken....
Eén minuut. De zware bewolking blijft. ,,Wat erg!'' Het plein is
gehuld in een diepe, onwezenlijke duisternis. In de verte blaffen
honden. Twee minuten. Heel indrukwekkend, maar de wolken wijken
niet. Drie jaar voorbereiding voor niets? Twee minuten veertien
seconden. De corona prikt door het wolkendek heen. ,,Ja!!!'' Niet zo
indrukwekkend als op foto's, maar toch! Gejuich. Applaus. Brok in de
keel. Tranen in de ogen.
Twee seconden later. Het is voorbij. De zon komt tevoorschijn. Het
licht gaat weer aan. Nieuwe wolken benemen het zicht op de rest van
de show. Dan gaat het regenen.