วันนี้ผมติดนัดที่ถนนจันทน์ แต่เนื่องจากต้อง
ขึ้นรถผ่านอนุสาวรีย์ เรื่องราวดี ๆ จึงได้เกิดขึ้น 
เกือบ 10 โมงเช้า รถเมล์ ขสมก.สาย 168 คือ
ยานพาหนะใหม่ ที่ปกติเดิมจะเป็นเจ้าจักรยาน
ของผม เพียงระยะเวลาไม่นาน รถเมล์ก็นำผม
ส่งถึงอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ซึ่งเรื่องราวต่าง ๆ 
กำลังจะเริ่มขึ้น ณ บัดนี้

	

ผมลงรถเมล์ที่ฝั่งหน้าห้างโรบินสันซึ่งตอนนี้
กำลังปิดปรับปรุงใหญ่ ภาพแรกจึงถูกบันทึก
ไว้ ด้วยกล้อง a-max จากจีนแดง ราคาถูกของ
ผม นั่นหน้ารถสาย 168 กำลังจะมุ่งสู่อนุสาวรีย์ 
ภาพนี้ผมถ่ายในมุมต่ำ ใต้ทางเดินรถไฟลอยฟ้า




	

หลังจากเดินขึ้นสะพานลอย ภาพปกติของขอ
ทานเป็นภาพที่ผมต้องรีบบันทึกไว้ ดูซิครับ 
เหมือนเขากำลังรอผมอยู่ รอให้ผมเก็บเรื่องราว
นี้ สู่โลกภายนอก ขอทานมีให้พบเห็นอยู่มาก
มาย ในแหล่งที่มีคนสัญจรไปมาอย่างคับคั่ง 
โดยเฉพาะย่านอนุสาวรีย์แห่งนี้

	

เมื่ออยู่ในระดับที่สูงพอสมควร ผมก็คงจะ
หม่วนหลาย ภาพทิวทัศน์ เป็นใจจริง ๆ ท้อง
ฟ้าโปร่ง มีเมฆน้อยลอยอยู่ปะปราย ผมซัดไม่
เลี้ยงแน่งานนี้

	

บริเวณทางเดินใต้รถไฟลอยฟ้า วันนี้เงียบสัก
หน่อย เพราะเป็นวันหยุดจักรี หากเป็นวันปกติ
ที่นี่จะคราคร่ำไปด้วยฝูงชนจนเบียดเสียดกัน 
ทุกชีวิตต้องเดินทาง ต้องดิ้นรน แสวงหา ความ
จริงน้อยคนนักที่จะถามตัวเองว่า ทำไมฉันต้อง
เกิดมาต่อสู้เพื่อให้มีชีวิตอยู่ด้วย ในเมื่อสิ่งต่าง 
ๆ ทั้งหลาย ฉันก็ไม่สามารถนำติดตัวไปได้เลย 
แม้แต่อย่างเดียว ณ เชิงตะกอน หลงเหลือไว้
เพียงเถ้าธุลีเท่านั้น ๆ จริง ๆ


	

การดิ้นรน ต่อสู้ ความพ่ายแพ้ ความชนะ ผ่าน
มา แล้วผ่านไป สลับสับเปลี่ยนหมุนเวียนเข้า
แทนที่ซึ่งกันและกัน ยามชนะ ก็ร่าเริง เป็นสุข
ใจ ยามพ่ายแพ้ ท้อแท้ และเจ็บปวด จากบนลง
ล่าง จากล่างสู่บน จากดิ้นรน สู่ชัยชนะ จาก
การต่อสู้ สู่สมหวัง และปราชัย สำหรับที่ มีทุก
อย่างให้เรียนรู้ และไตร่ตรอง


	

มุมองจากทางเดินใต้รถไฟลอยฟ้า ตึกใบหยก 
ยังคงร่วมทางเดินทาง เป็นสิ่งแสดงการแข่งขัน
ทางธุรกิจ ตึกนี้สูงที่สุดในประเทศไทย ด้วย
เหตุนี้ เราจึงพบเห็นตึกใบหยกได้ก่อนใคร 
และจดจำได้ว่ามันคือ เอกลักษณ์ย่านการค้า
ประตูน้ำ


	

มุมมองนี้ ทำให้เห็นภาพโรงพยาบาลราชวิถี 
ได้ดีพอสมควร แม้จะไกลอยู่สักหน่อย ก็เพื่อ
ต้องการให้ได้ภาพอนุสาวรีย์ควบคู่ไปด้วย 
ท้องฟ้าแจ่มใส มาช่วยร่วมสร้างสีสัน

	

รถวิ่งจากสะพานควายกำลังจะออกซ้าย
เพื่อร่วมขบวนวงเวียน 
วงเวียนแห่งการเดินทาง 
วงเวียนแห่งชีวิต 
กงเกวียนแห่งกาลเวลา…


	

มุมนี้ผมต้องการเจ้า ดีเท็ก ป้ายคัทเอาท์ของ
บริการโทรศัพท์ระบบนี้ มีให้เห็นมากมาย
เกือบทุกสื่อ การโหมโฆษณาประชาสัมพันธ์
นี่แหละคือความสิ้นเปลืองของระบบทุนนิยม 
ส่วนหนึ่งมันได้กลายมาเป็นค่าใช้บริการของ
เรา โดยที่เราไม่รู้ตัว…


	

ตัวหนังสือภาษาอังกฤษค่อย ๆ เด่นชัดขึ้นมา 
แปลเป็นไทยคงจะได้ความว่า ทำให้มันง่าย… 
รายจ่ายของเรา บางทีมันก็ง่ายสำหรับเขาได้
เหมือนกันนะครับ บ้านเราระบบโทรศัพท์มี
หลากหลายชนิด หลายเผ่าพันธ์ ผมเองปิดไป
เกือบหมดแล้ว แม้กระทั่ง pct ซึ่งทุกวันนี้ผม
เอาไว้ใช้ดูแค่เวลา ผมไม่อยากจะพกเครื่องมือ
สื่อสารไปไหนหรอก บางทีเราต้องการพัก
ผ่อน ต้องการตัดโลกภายนอกออกไป เพื่อเวลา
ส่วนตัวของเรา กับงานเขียน งานบันทึกเรื่อง
ราว แม้วันนี้คุณค่าของมัน ยังไม่ปรากฏมาก
นัก แต่วันหนึ่ง จันทร์เจ้าขา จะเป็นสิ่งที่มีคุณ
ค่าสำหรับสังคมไทย ทุกแง่มุมที่ผมสะท้อน 
ผมมอบสิ่งที่มีค่าลึก ๆ ซ่อนไว้ภายใน ดุจเดียว
กับแสงจันทร์นวลที่สาดส่องบนฟ้างาม ยามค่ำ
คืน ที่แก้มของแม่หญิง นวลผ่องได้ใต้ราตรี 
ด้วยมีแสงจันทร์เจ้าขา…


	

รออยู่นานพอสมควร มาแล้วครับ รถไฟลอย
ฟ้า มาเป็นขบวนเลย มีมาฝากกัน นี่แหละ
บรรยากาศสด ๆ จากอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ 


	

เพิ่มอีกภาพครับ รถไฟฟ้าวิ่งใกล้เข้ามา ไม่เร็ว
มาก กำลังดี ผมเคยขึ้น 3-4 ครั้ง ก็งง ๆ หน่อย 
เพราะหน้ารถกับหลังรถ มันเหมือนกัน ต้อง
สังเกตให้ดีว่ามันจะวิ่งไปทางไหน


	

ภาพนี้เป็นโรงแรมเซ็นจูรี่ แต่มืดจริง ๆ
แสงไม่อำนวย เลยใช้อาร์ทแทน 
ผมใช้ 3d ทำรูปวงกลมไว้ด้านบน 
ให้ฉงนเล่นครับ


	

มุมนี้ รถรากำลังจะมุ่งหน้าออกจากอนุสาวรีย์
ชัย ไปเข้าถนนพญาไทครับ เส้นนี้ติดมาก ๆ คง
เคยได้ยินนะครับ ที่เขามักพูดกันว่า ติดเหง็ก 
นะ ที่นี่แหละครับ ข้ามทางรถไฟ ไปจนถึง
สะพานหัวช้าง สุดยอดเต็งแม ครับเส้นนี้


	

มุมนี้ผ่านจากวงเวียนแล้วออกซ้าย มุ่งหน้าสู่ตึก
ชัยครับ หรือ รพ.พระมงกุฎ สวนจิตรลดา เขา
ดิน รัฐสภา เส้นนี้ผมใช้บ่อยครับ ไปสวน
อัมพรก็ได้ ช่วงนี้มีงานกาชาดด้วย


	

ภาพนี้ผมใช้โฟโต้ช็อปทำท้องฟ้าใหม่ เป็นภาพ
รถไฟฟ้า กำลังจะมุ่งหน้าเข้าท่าเทียบอนุสาวรีย์ 
ก็เป็นภาพที่แปลกอีกภาพหนึ่ง เพราะสามารถ
มองเห็นขบวนรถได้ยาวพอสมควร


	

หลังจากอยู่ด้านบนจนได้ภาพมากมายแล้ว 
ผมเก็บไว้อีกหนึ่งภาพสำหรับบรรยากาศด้าน
ล่าง ผมกำลังจะใช้บริการรถเมล์ สาย 62 มุ่ง
หน้าสู่ถนนจันทน์ เพื่อภาระกิจบางอย่าง รถ
มาแล้ว ผมไม่พูดพล่ามทำเพลง บรรเลงลา
เลยก็แล้วกัน…