ผมจั่วหัว เกาเหลา ขาโจ๋ หลายท่านคงจะนึก
ตลก ไม่ใช่ขาโจ๋อย่างเดี๋ยวนะครับ จะพูดว่า
เกาเหลาปากหมา ก็ว่าได้ อันนี้อย่าหาว่าผมไป
ทานมา แล้วเกิดมีอารมณ์โมโห ไม่ใช่อย่างนั้น
ครับ สาเหตุที่ผมตั้งชื่อให้เสียวสันหลังอย่างนี้ 
เป็นเพราะเอกลักษณ์ในการพูดของเจ้าของร้าน
ครับ ห้วนสั้น คันไม้คันมือ และคันใบหูด้วย 
แต่แกเป็นคนดีครับ ดีมาก ๆ ผมมักจะสนทนา
กับแก แรก ๆ ผมก็งงเหมือนกัน นานเข้าจึงได้
รู้นิสัยกัน


	

ผมสะเออะเข้าไปหน้าร้าน ส่วนการปรุงแต่ง
อาหาร ไม่รู้แกหายหัวไปไหน หาไม่เจอ โน่น
ไปนั่งตะคุ่ม ๆ อยู่ด้านใน ล้างจานเองด้วย เอา
กะม้านสิ ขายเอง เสริฟเอง ล้างเอง ตั้งโต๊ะเอง 
ซื้อของเอง อะไร ๆ ก็ทำเองหมด 
ป๋า… เกาเหลา ข้าวเปล่า หิว….

	

ดูมาดป๋าเขาสะก่อนเป็นไร แม่ง….เอ้ย… สุด
ยอด ขนนี้ดกจริง ๆ ซัดตูมเข้าให้ ...จะกิน
อะไร… ถ่ายไปทำไม… ไปเผยแพร่ให้… เจอ
ขาโจ๋… บางทีผมก็ต้องลดเสียงบ้างเหมือนกัน 
วันนี้ผมเกือบโชคร้าย เพราะแกจะเลิกอยู่แล้ว 
ผมเห็นมีนั่งในร้านอยู่หนึ่งคน เลยได้โอกาส 
ไปนั่งผสมโรงกับเขาก่อน


	

เพื่อไม่ให้เสียเวลาในการรอคอย ก็ถ่ายภาพ
บรรยากาศในร้านไปด้วย วันนี้อากาศร้อนจริง ๆ 
ปากผมก็บ่นไป พร้อมกับสนทนากับป๋าไป
ด้วย ถึงเรื่องการบ้านการเมือง ป๋าแกเชี่ยวชาญ
วิเคราะห์ได้มีเหตุผลดีพอสมควร


	

ผมออกไปด้านนอก ซุ้มต้นไม้ตรงกลางร้านดู
เข้าท่า กล้องผมไม่มีซูมเป็นคอมแพ็คธรรมดา 
ก็ซัดไปตามเรื่อง นึกจะถ่ายอะไร ก็ลุยดะไป 
ไม่ต้องเสียเงินล้างอัดฟิล์ม มันก็ดีอย่างนี้แหละ 
แต่ต้องถ่ายเผื่อด้วย ยิ่งรูปสำคัญ ๆ ไม่งั้น ไม่มี
สำรอง จะพลาดขั้นตอนสำคัญ ของเนื้อเรื่อง


	

ถอยหลังห่างออกมา จะเห็นบรรยากาศหน้า
ร้านได้มุมกว้างขึ้น นั่นจักรายานคันเล็กของผม 
จอดไม่เคยหาย ใครเอาก็บ้าแล้ว


	

มุมนี้ ผมถ่ายจากหน้าร้านออกไปที่ถนนอโศก
ดินแดง ซอยนี้เรียกว่า ตลาดอยู่เจริญ วิ่งตรงเข้า
มาเกือบสุดซอย รับรองความอร่อยแน่ ตึกทาง
ด้านซ้ายมือ…สูงนั่น เยาฮัน หรือฟอร์จูนครับ 


	

ซุ้มเฟื่องฟ้าบนหลังคา ก็ดูดีไม่หยอก ออกดอก
สะพรั่ง สีชมพูหวาน นำมาฝากกัน เพื่อคั่นเวลา 
รอเกาเหลา …เสร็จยัง…หิวนะ…


	

เจ้าโป๊ยเซียนสีเปือกไข่นี่ก็อยู่หน้าร้านด้วย 
ออกดอกสวย แปลกตาน่ามอง


	

เอ้าด้านบนก็มี ต้นสูงเหมือนกันนะนี่ 
โป๊ยเซียนนี่ มันมากมายหลายเผ่าพันธุ์จริง  ๆ มี
เป็นร้อยเป็นพันสี ไม่ซ้ำแบบกัน เป็นพืช
มหัศจรรย์จริง ๆ


	

เอ้ามาแล้ว ๆ เกาเหลา…เลือดหมู…

	

อีกสักภาพเถอะ รอตั้งนาน

	

ช่วงที่รอองค์ประกอบด้านโภชนาการ มุมมอง
จากภายในร้าน ผ่านไปด้านนอก ก็ดูดีไม่หยอก
ครับ

	

เอ้า… มาพร้อมกันแล้ว นั่นข้าวเปล่าหนึ่งถ้วย 
น้ำแข็งเปล่าอีกหนึ่งแก้ว ทั้งหมดนี้ 24 บาท
ครับ อร่อย คุ้มค่า ได้สาระ และมีประโยชน์

	

หลังจากกินเสร็จสรรพดี อิ่มแล้ว ก่อนจะออก
จากร้าน ฝั่งตรงกันข้าม ป๋าบอกว่าเป็นร้านขาย
เครื่องระบายอากาศ ผมจึงได้ความรู้กับเจ้า
เครื่องชนิดนี้มากมาย แต่ไม่สาธยายให้ฟัง
หรอก เพราะคงจะต้องใช้เวลาพอสมควร เอา
แค่ว่าเขามักจะติดเจ้าตัวนี้ที่หลังคาบ้านหรือ
โรงงานความร้อนลอยตัวขึ้นสูงจะดันให้ระบบ
หมุนเอง เป็นการระบายความร้อนได้ดี


	

วันนี้ผมมีเพื่อนร่วมร้านเพียงหนึ่งท่าน ป๋าบอก
ว่าเปิดตั้งแต่ 6 โมงเช้า จนบ่ายนิดหน่อย นอก
จากเกาเหลาที่แสนอร่อยแล้ว ยังมีโจ้กไว้
บริการอีกด้วย


	

เจ้าดอกชวนชม ที่หน้าร้าน ทำให้ผมอดไม่ได้ที่
จะบันทึกภาพนำมาฝาก แม้มันจะระยะไกล
หน่อย ด้วยเหตุระยะโฟกัสของกล้องคอมแพ็ค 
หากถ่ายใกล้ ภาพจะเบลอ และไม่เหมือนกับ
ภาพที่เรามองผ่านช่องมองภาพ


	

ต้นทับทิมออกผลดกเต็มต้น แม้ร้านของป๋าจะ
อยู่ลึกเกือบก้นซอย แต่นี่ก็คือเอกลักษณ์ของ
ซอยนี้ ความอิ่มอร่อย ได้ประโยชน์ มิตรภาพ
แบบชาวบ้าน ๆ ปากกับใจตรงกัน ไมตรีที่
งดงามเช่นนี้ เราอย่ามองแต่เปลือกนอก จงมอง
ให้เห็นภายใน ผมมาที่นี่ไม่ใช่เพราะอาหาร
อร่อยเพียงอย่างเดียว แต่ผมมาที่นี่ มาบันทึก
เรื่องราวเหล่านี้ มิใช่คุณขอมา แต่ทว่ามีสิ่งหนึ่ง
ที่ผมอยากจะเอ่ยกับคุณผู้อ่าน สำหรับที่นี่
 ใจสั่งมา ครับ…