อากาศร้อนอบอ้าวจริง ๆ วันนี้เจ้าน้ำหวานหายป่วยแล้ว
ผมพาเข้าออกจากร้านซ่อม มุ่งหน้าไปศูนย์กีฬาชุมชนห้วยขวาง
แม้อากาศจะร้อนสักหน่อย แต่การได้ควบเจ้าน้ำหวาน
เพื่อนคู่ใจ สายลมปะทะหน้าและส่วนอื่น ๆ ก็เย็นชื่นใจ
พอได้คลายร้อนไปได้บ้าง...


	

วันนี้ผมจั่วหัวเรื่อง เกี่ยวกับกีฬาและการพักผ่อน
คนกรุงเทพมีวิธีการเล่นกีฬา เพื่อการผ่อนคลาย
ความตึงเครียดจากภาระกิจการงานด้วยกันหลากหลายอย่าง
อย่างเด็กน้อยคู่นี้ เขาเลือกที่จะนำลูกแก้วมาใส่นิ้ว
แล้วใช้ความแม่นยำ ผสมผสานกับความชำนาญ
ไม่น่าเชื่อทั้งทิศทาง และน้ำหนักทำได้ดีจริง ๆ
เมื่อไหร่เขาจะบรรจุกีฬาชนิดนี้ ในหลักสูตร
ของกระทรวงศึกษา และกีฬาโอลิมปิคบ้างนะ
เด็กไทยคงสร้างชื่อกระฉ่อนโลกแน่ ๆ งานนี้...


	

มุมท้ายลานกีฬา ใต้ร่มโพธิ์ใหญ่เขียวครึ้ม
ยามสายลมพัด ใบโพธิ์พลิ้วปลิวสะบัดไปมา
พร้อมกับความชุ่มชื่นในหัวใจ ที่ด้านล่าง
ศาลสิ่งศักดิ์สิทธิ์คู่ศูนย์กีฬาแห่งนี้ ประดิษฐานอยู่
มีผู้มากราบขอพรกันมากมาย ผมยกมือไหว้
เพื่อขอบันทึกภาพไว้ ในการนำเสนองาน...




	

ถัดจากศาล ก็เป็นสวนเด็กเล่น 
มีเครื่องเล่นมากมายจริง ๆ
เด็ก ๆ มานัดรวมตัวกันที่นี่ส่วนใหญ่
เห็นเด็กเล่นกันอย่างสนุก 
บางทีก็อยากจะกลับไปเป็นเด็กอีกสักครั้ง
ก็คงจะดีไม่น้อย...


	

ชาวแฟลตย่านนี้ มานั่งพักผ่อนรับลมเย็น ๆ กัน
ขณะที่ผมกำลังถ่ายภาพนี้ แดดยังแรงอยู่ แต่ก็ได้อาศัย
ร่มโพธิ์ด้านท้ายจึงพอนั่งรับลมเย็นได้
แต่ไม่นานหรอกครับ พอแดดหมด ที่นี่จะคราคร่ำ
ไปด้วยผู้คนมากมายทีเดียว...
	

ผมเดินฝ่าเปลวแดดไปบันทึกภาพ
ป้ายลานศูนย์กีฬาชุมชนห้วยขวาง 
เฉลิมพระเกียรติ ๗๒ พรรษา
สนามหญ้าที่นี่ดีจริง ๆ ครับ
นั่งเล่นได้สบาย ไม่ต้องปูเสื่อหรอก
แต่ผมก็เห็นบางครอบครัวนำเสื่อมาด้วย
คงจะมานอนน่ะครับ ผมเห็นนอนกันเป็นแพ
อย่างกะปลาทูในเข่งอย่างไงอย่างงั้น...


	

หันหลังกลับมา ว้าว...มีว่าวขายด้วย
ตัวไม่ใหญ่ แต่ก็ช่วยให้เด็ก ๆ ได้วิ่งออกกำลังกาย
การวิ่งแล้วดึงว่าวนี่ มันก็มันดีนะครับ
ถ้าหยุดมันก็ร่วง เพราะฉะนั้น ก็ต้องวิ่ง ๆ
วิ่งอย่างเดียว เพื่อให้ว่าวลอย เลยเป็นเหตุ
ให้ได้เหงื่อไคลไปตาม ๆ กัน...


	

ผมเห็นว่ายังพอมีเวลา และมีแสงแดดพอประมาณ
เหมาะแก่การถ่ายภาพ เพราะถ้าแดดหมดภาพจะ
ไม่มีคุณภาพ ยากต่อการปรับแต่ง
ผมมุ่งหน้ามาทางถนนประชาสงเคราะห์
ลัดเลาะมาทางโรงเรียนทิชากร โผล่ทะลุ
มาทางสวนวิภาวดีรังสิต แล้วซัดก๋วยเตี๋ยว
ที่พ่อค้าดัดแปลงรถมาเป็นร้านขาย
อร่อยและได้คุณค่า เสียดายก็แต่
ผมเกรงใจพ่อค้าเลยไม่ได้บันทึกภาพไว้
มันจะเสียเวลากินครับ


	

อิ่มหนำสำราญ พ่อค้าก๋วยเตี๋ยว
กระซิบแหล่งตลาดให้ผมเพิ่มเติม
อันนี้มันเป็นเทคนิคครับ คือ นอกจากได้กินอิ่มแล้ว
การได้สนทนา พูดจาประสาทะ ทำให้เราได้ข้อมูล
เพื่อการประกอบธุรกิจ ธุรกรรม นำเสนองานเขียน
ผมโฉบไปดูตลาดดังกล่าวหน่อยหนึ่ง 
แหมเจ้าน้ำหวานสีเขาฉูดฉาดบาดใจจริง ๆ
บางทีผมก็อายครับ
เลยเดินไปซื้อเงาะมาแก้ขัดใส่ที่กระแกงหน้าหนึ่งโล
แล้วโฉบมาบันทึกภาพทางเข้าสำนักงานเขตดินแดง
อ้าว...เวรแท้ ๆ ป้ายเบ่อเร่อว่าเขตดินแดง แต่ดัน
มีป้ายห้ามเลี้ยวเข้า ตลกคาเฟ่ละงานนี้ ท่านผู้ว่าสมัคร
ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้ เด็กสิงห์งงเต็กละครับ...


	

ป้ายทางเข้าศูนย์กีฬาเยาวชนไทย-ญี่ปุ่นดินแดง
ผมต้องรีบมาบันทึกไว้ เพราะที่นี่คงจะเกี่ยวพัน
กับงานเขียนหลาย ๆ ตอน ด้วยเนื่องจากเป็นแหล่ง
ที่มีกิจกรรมต่าง ๆ มากมาย ซึ่งคงจะได้มีโอกาส
เข้าไปนำเรื่องราวต่าง ๆ มาเสนอในคราวต่อไป...
	

ผมกำลังจะมุ่งหน้าไปด้านท้ายตลาดจำนงค์ 
แต่เส้นทางนี้...
จะต้องผ่านกระทรวงแรงงานและสวัสดิการสังคม
จึงได้นำภาพมาฝาก อาคารสูงใหญ่ มีหลายตึก
ประเทศเราส่งแรงงานไปต่างแดนจำนวนมาก
การมีกระทรวงนี้ ย่อมสร้างประโยชน์ต่อ
การพัฒนาประเทศ คงจะดีไม่น้อย
หากรัฐบาลจะสนับสนุน ส่งเสริม และพัฒนา
ฝีมือของแรงงานของเราให้มีคุณภาพ
นอกจากจะนำรายได้เข้าประเทศแล้ว
ยังเป็นส่วนผลักดันให้ประชาชนมีช่องทาง
การประกอบอาชีพมากยิ่งขึ้นด้วย...


	

วันนี้มีแม่ค้ามาขายน้อย 
เพราะเป็นช่วงเทศกาลสงกรานต์
ส่วนใหญ่ผู้คนยังไม่ได้เดินทางเข้ามา
ผมไม่ค่อยสนใจอะไรหรอก 
หากมีที่ว่างพอวางของขายได้
ก็วางมั่วไปเลย ขายได้ไม่ได้ไม่เป็นไร
ตั้งไปก่อน โชคดีก็คงจะได้บ้างแหละน่า
บางคนคิดว่าการค้าขาย เป็นเรื่องยุ่งยาก
อย่าไปคิดเช่นนั้นครับ อย่างผมวางของขายนี่
บางทีชั่วโมงสองชั่วโมงก็เก็บแล้ว ได้ร้อยสองร้อย
ก็ถือว่าโอเค อย่าไปโลภมาก 
เอาแค่ค่าข้าวเย็นก็พอ
ถ้าได้มากหน่อยก็ถือว่าโชคดีไป
มันก็เหมือนการไปลงเบ็ดลงข่ายที่บ้านนอกนั่นแหละ
ต้องเลือกหาทำเลปลาชุม สภาพแวดล้อมเอื้ออำนวย
บางครั้งมันก็ได้มากเหมือนกัน...
สำหรับเย็นนี้ น้องน้ำหวานขายแทนผมครับ...
มีกระเป๋าคาดที่หน้ารถให้เขาด้วย...
	

ด้านข้าง ๆ แผงขายของเด็กเล่น
มีของเล่นเยอะ สมัยก่อนผมก็ขายอยู่พักหนึ่ง
กำไรดีมาก ๆ สินค้าส่วนใหญ่มาจากจีนแดง
ไปรับที่สำเพ็ง อย่างต้นทุน 20 บาท
เราก็มาตั้ง 39 บาท เห็นไหมครับ
กำไรเกือบเท่าตัว...
35 ก็ขายได้...
30 ก็ยังได้...
ถ้าเจอต่อหนัก ๆ ควักมาแค่ 25 
ก็เอาว่ะ... ดีกว่าอยู่เปล่า ๆ


	

บรรยากาศใกล้จะมืดแล้วครับ 
เห็นทีจะต้องขอตัว
ผมไม่มีหลอดไฟฟ้า สินค้ามันจะมองไม่เห็น
จำเป็นจะต้องเผ่น รับลมเย็น ๆ บนหลังเจ้าน้ำหวานเอย...

ภาพถ่าย และบทความ 
จัดทำขึ้นเมื่อประมาณ 15.30 -22.00 น
17-4-44