... IVEN KRUSE. .DICHTER + REDAKTEUR...1865-1926 


DE SCHATTENTOG

»Nu is de Ole dormit lank,
Nu is he doot. Gott Loff un Dank!
Bloot uns to Last, bloot uns för’n Foot,
Gott Loff nu is he endli doot.
He weer je oold he weer je op . . .«
De Fru nück lisen mit den Kopp.
Friech Mars gau ut de Kamer slark.
»Ik gah man un bestell dat Sark;
Je ehr, je bäter an de Siet,
De Liken wahrt ni in diss’ Tiet.«
Un ehr dat dreemal Abend weer,
Do bröchen se em in de Eer –
Un baben, wo in’n Sünnenschien
Vergnöögt de Hahn vun ’n Karktorn grien,
Dor sacken se em in de Kuhl,
De swart ut Gras un Blomen schuul.
De Paster snack twee lang, twee breed
Vun’t Handslaan keem he gans in Sweet;
»Wohlauf, Wohlan! – zum letzten Gang!«
Un noch eenmal Gebäd, Gesang.
Un dennso smeeten vun de Kant
Se in de Düüp dree Schüffeln Sand.
Un »Gott sei Dank!« un all Mann hoog
To’t »Fellversupen« in de Kroog.
Friech Mars, de harr de gröttste Hast:
»Man to! – de Ol liggt wiß un fast.« –
Des Abends laat, in’n Maandenschien,
Vergnöögt de Hahn vun’n Karktorn grien,
Do kümmt Friech Mars ut’t Weertshus ruut;
De annern sünd all lang vöruut.
Em weer so düsig in den Kopp,
He tummel langs den Karkhof rop.
Mit eenmal kümmt he steil und hoog –
In’n Maanschien kümmt em wat in’t Oog:
En Likentog. En Sark vörop.
Un en Gefolge Kopp an Kopp.
Wa leiri! Dat maakt gorkeen Larm –
Em ward dat koold, em ward dat warm.
So lies as Windweihn in de Saat
De Folgers em vöröwer gaht.
De Mannslüüd all in Lakensröck
Un in de Hann de Sünndagsstöck.
Un achter ut de Rockenflitz
Kiekt alle Mann de Piepenspitz.
De Fruenslüüd all in’n Truerstaat,
De witten Döök to’n Weenen praat.
Un achter’t Sark geiht stramm un stief,
Den Kopp vördaal, sin egen Wief;
De annern sünd sin Nawerslüüd –
He steiht un weet ni, wat’t bedüüd;
He steiht un kiekt, he steiht un kiekt –
Dor’s een, de jüst sin Piep anstickt;
He fraagt un beewt: »Na, Nawer, segg,
Keen bringt ji dor al wedder weg?«
Verfehrt gluupt em de Nawer an,
De Swäwel glinstert in sin Hann,
He höllt dat Swäwelholt vörbi
Un lett dat smoeln un antert: »Di!«
»Wat seegst – ?!« He tummelt, gripp ümher,
Fallt lingelang daal up de Eer.
De Klock sleiht Een jüst vun de Kark. –
Morrn maakt de Discher wedder ’n Sark.

1885—Beginn des Volontariats bei der ›Kieler Zeitung‹. Die ersten größeren Arbeiten erscheinen. Kruse wohnt in Kiel jenseits des St.-Jürgen-Friedhofes am Sophienblatt, gegenüber der Marthastraße. Es wurde oft spät, bevor er vom Verlagsgebäude – damals an der Holstenbrücke gelegen – nach Hause geht. Der Weg führt durch die Vorstadt an der St.-Jürgen Kapelle vorbei und dann über den Friedhof hinweg. »Da geschah es ihm einmal, als er bei Vollmond und leichtem Dunst nach Hause schlenderte, daß ein Bild vor sein Auge trat und ihn derartig plötzlich zwang, es in Worte zu fassen, daß er eiligst in sein Zimmer ging, Bleistift und Papier ergriff und, noch in Hut und Mantel, auf der Fensterbank bei Mondenlicht schrieb, bis er das Gesicht in Worte gebannt hatte. Dann erst legte er den Hut in den Schrank, zog den Mantel aus und zündete seine Lampe an, um das Geschriebene durchzulesen.«(Paul Jessen). Die Ballade De Schattentog war entstanden, und damit die Neugeburt der niederdeutschen Ballade in der Nachfolge Klaus Groths.