Δεκέμβρης

3: Αποδρούν 4 «λαθρομετανάστες» από κρατητήρια του Αιγίου. Ο ένας συλλαμβάνεται την επόμενη μέρα.

Εμπρησμός σε γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στην οδό Κουφίδου στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης. Την ευθύνη αναλαμβάνουν οι «Πυρήνες Επαναστατικής Κρούσης».

4: Δύο νεκροί διαδηλωτές σε πορεία φοιτητών στο Ανατολικό Τιμόρ.

7: «Ο πολιτικός χαρακτήρας της οργάνωσης προκύπτει από τη δράση και τις προκηρύξεις της, αλλά και από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται σήμερα από το κράτος, με ειδικούς νόμους, ειδικές συνθήκες, ειδικούς δικαστές.
Μετά την έκρηξη του Πειραιά καταβλήθηκε μια πρωτοφανούς έντασης προσπάθεια απαξίωσης της 17Ν και των συλληφθέντων, τόσο από το πολιτικό προσωπικό, μέχρι το ανώτερο μάλιστα επίπεδο, όσο και από τα ΜΜΕ, τα οποία, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, χρησιμοποιήθηκαν τα δύο τελευταία χρόνια για τον σκοπό αυτό, σύμφωνα με στρατηγική που χάραξαν ξένες μυστικές υπηρεσίες.
Επιδίωξή τους είναι η απαξίωση όχι μόνον της 17Ν, αλλά, σε τελική ανάλυση, κάθε επαναστατικής πρακτικής που αποσκοπεί στη ριζική αλλαγή της κοινωνικής οργάνωσης, μια πρακτική που χρησιμοποιείτο και διεθνώς και σε όλες τις ιστορικές περιόδους.
Στην προσπάθεια αυτή έσπευσε να συνταχθεί και το κομμάτι της καθεστωτικής Αριστεράς, προσεγγίζοντας το φαινόμενο της ένοπλης πάλης, είτε με ανιστόρητες αναφορές, είτε με αστυνομικίστικη λογική, είτε με όρους ψυχανάλυσης ή και ψυχιατρικής. Οσο όμως η Αριστερά, σε όλο της το φάσμα, δεν αντιμετωπίζει την επαναστατική βία σαν πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο, όσο επιμένει σε ξεφτισμένες πλέον εύκολες ετικέτες, όσο δεν αναρωτιέται για τη δική της κοινωνική πρακτική και τις ιστορικές της ευθύνες, καλά θα κάνει να ετοιμάζει από τώρα τις καινούργιες ετικέτες για τις "πρακτόρικες δυνάμεις" του άμεσου μέλλοντος». (από τη συνέντευξη Κουφοντίνα στην Ελευθεροτυπία).

8: Εμπρησμός σε γραφεία κυπριακού κόμματος και αμάξι στη Θεσσαλονίκη. Άγνωστος που τηλεφωνεί σε απογευματινή εφημερίδα λέει: «Με τους εμπρησμούς στα γραφεία του Δημοκρατικού Συναγερμού καθώς και στο αυτοκίνητο του ΙΚΑ στην 25ης Μαρτίου απαιτούμε την άμεση αποφυλάκιση του αναρχικού Γιώργου Καρακασιάν από την Κύπρο. Επίσης, ήταν πράξη αλληλεγγύης για τους αμετανόητους της Ε.Ο. 17Ν. Η καταστροφή, η φωτιά και ο λόγος μας θα αγγίξει το ψαχνό σας. Την ευθύνη αναλαμβάνει ο "Καυτός Χειμώνας"».

11: Ξεκινάει απεργία πείνας η Αγγελική Σωτηροπούλου, διαμαρτυρόμενη για τις συνθήκες κράτησης. Η απεργία ξεκίνησε μετά το γάμο της με τον Δημήτρη Κουφοντίνα μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού, κατά τη διάρκεια του οποίου και οι δύο σημαδεύονταν με όπλα από κουκουλοφόρους!

12: Ο Δημήτρης Κουφοντίνας με κείμενό του προς τις εκδόσεις «Κάκτος» αναφέρει ότι στο βιβλίο συμπεριελήφθησαν 6 πλαστές προκηρύξεις καθώς και οι δύο τελευταίες που δεν ανήκουν στην Ε.Ο.17Ν.

13: «...Με τον τρόπο αυτό καταργείται το τεκμήριο αρμοδιότητας του δικαστηρίου. Οι πράξεις τελέστηκαν σε χρονικό ορίζοντα που ίσχυαν άλλοι νόμοι και όχι ο αντιτρομοκρατικός. Σύμφωνα με το άρθρο 7 παράγραφος 1 του Συντάγματος, ισχύει ο νόμος που ήταν σε εφαρμογή πριν από την τέλεση της αξιόποινης πράξης. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να εφαρμοστεί ο μεταγενέστερος νόμος που καθιστά δυσχερέστερη τη θέση των κατηγορουμένων».
Προβάλλει, επίσης, θέμα ακυρότητας της προδικασίας (άκυρες πραγματογνωμοσύνες κ.λπ.), ενώ βεβαίως επαναλαμβάνει ότι ουδεμία σχέση έχει με την οργάνωση «17 Νοέμβρη».
Χαρακτηριστικός είναι ακόμη ο τρόπος με τον οποίο αναφέρεται στη δέσμευση των επιστολών των εγκλείστων αλλά και σε τυχόν παρακολούθηση συνομιλιών τους:
«Με την εισαγγελική πρόταση πληροφορηθήκαμε ότι έχει κατασχεθεί η αλληλογραφία των κρατουμένων. Εμείς δεν λάβαμε γνώση αυτών των επιστολών που αποτελούν μέρος της δικογραφίας, όπως δεν λάβαμε γνώση των πρακτικών των απομαγνητοφωνημένων συνομιλιών των κρατουμένων...».
Αυτά αναφέρει μεταξύ άλλων ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος σε υπόμνημά του.

15: Εμπρησμός σε γραφεία του ΚΚΕ στην Τριανδρία Θεσσαλονίκης. Την ευθύνη αναλαμβάνει η «Πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός νέου εμφυλίου πολέμου» και αναφέρει σε τηλεφώνημα σε εφημερίδα ότι «έγινε για να θερμανθούν οι σχέσεις αναρχικών και κομμουνιστών εν όψει της συνεργασίας τους για τη διάσκεψη της Ευρωπαϊκής Ενωσης τον Ιούνιο του 2003».

16: Πεθαίνει από απεργία πείνας η 26χρονη Φεριντέ Χαρμάν, μέλος του DHCP-C στο σπίτι της στην Ιστανμπούλ.

18: Εμπρησμός σε νυχτερινό κέντρο στην Κένυα.

19: Ξεκινούν μαζί με την Αγγελική Σωτηροπούλου, η οποία βρίσκεται στην 9η μέρα απεργία πείνας, οι Βασίλης Τζωρτζάτος, Θεολόγος Ψαραδέλλης, Αλέκος Γιωτόπουλος, Δημήτρης Κουφοντίνας, Γιάννης Σερίφης και Νίκος Παπαναστασίου, σε ένδειξη συμπαράστασης προς αυτήν.

Ταχύπλοα που μεταφέρουν μετανάστες προσαράζουν. Τις επόμενες μέρες βρίσκονται νεκροί 13 «λαθρομετανάστες» στη θαλάσσια περιοχή ανοιχτά του Μαντουδίου και της Χιλιαδούς Εύβοιας, ενώ υπάρχουν πολλοί αγνοούμενοι. Συλλαμβάνονται 3 από τους διακινητές.

22: Συλλαμβάνονται 32 «λαθρομετανάστες» στο Φαρμακονήσι.

23: Πεθαίνουν από πνιγμό 3 «λαθρομετανάστες» όταν στην προσπάθειά τους να αποφύγουν τη σύλληψη, πέφτουν στη θάλασσα, ανοιχτά της Κέρκυρας.

Συλλαμβάνονται 10 «λαθρομετανάστες» στην περιοχή Μιλίγκας Χίου.

O Μπέρκαν Αμπατάυ πεθαίνει από απεργία πείνας σε φυλακές της Τουρκίας, 103ος νεκρός.

Συλλαμβάνεται ο Χαράλαμπος Πουλόπουλος, δραπέτης των φυλακών Μαλανδρίνου Φωκίδας.

25: ΝΑΤΟικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν περιοχές στη Βασόρα και το Ζι-Καρ στο νότιο Ιράκ, με 3 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Λίγες μέρες πριν είχε καταρριφθεί μη επανδρωμένο αεροσκάφος των ΗΠΑ. Οι χασάπηδες του ΝΑΤΟ, σαν γνήσιοι σταυροφόροι, επέλεξαν τη μέρα των Χριστουγέννων για να δολοφονήσουν αθώους ανθρώπους, ενώ συνεχίζουν την πλύση εγκεφάλου για το υποτιθέμενο βιολογικό οπλοστάσιο του Ιράκ, προετοιμάζοντας το έδαφος για νέους βομβαρδισμούς και όχι μόνο.

Ναυαγεί ταχύπλοο που μετέφερε 22 «λαθρομετανάστες» ανοιχτά της Χίου. Υπάρχουν 10 νεκροί, ενώ συνελήφθη ο Έλληνας που τους μετέφερε.

26: Οδηγούνται στην εισαγγελία Βόλου δύο φοιτητές που συνελήφθησαν για αναγραφή συνθημάτων όπως «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ 17Ν», «ΑΝΑΡΧΙΑ» σε υποκατάστημα του ΟΤΕ.

27: Δημοσιεύεται στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία επιστολή του Αλέκου Γιωτόπουλου:
«Διαπραγματεύομαι νοερά με τους διώκτες μου τις νέες μορφές εκδίκησης και τιμωρίας που θα υποφέρω, γράφοντας κρυφά από αυτούς και ενάντια στην άκαμπτη θέλησή τους. Γιατί η γλώσσα, η φωνή, το τελείως ανθρώπινο δικαίωμα επικοινωνίας ισοδυναμούν γι' αυτούς με έναν καινούργιο απαγορευμένο καρπό.
Ωστόσο, ενώ το απαγορευμένο φρούτο υπεραφθονεί στο δέντρο μιας ορισμένης τηλεόρασης, στην πιο δηλητηριασμένη εκδοχή του, και ενώ πολλοί ασχολούνται με εμένα και πολλοί μιλούν για εμένα με σύμβαση έργου, εγώ απουσιάζω. Απουσιάζω από αυτό που θα λέγαμε ενεστώτα αυτής της κοινωνίας. Συμβαίνει όμως να έχω έναν παρατατικό χρόνο, μια ιστορία.
Αγωνίστηκα και εγώ κατά της δικτατορίας. Ποτέ όμως δεν είχα φανταστεί ότι θα ερχόταν μια μέρα, μετά από δεκαετίες, που θα χρειαζόταν να αγωνιστώ για την προσωπική μου ελευθερία με πολιτικούς όρους. Στο έδαφος μιας χώρας για της οποίας την ελευθερία εγώ, τουλάχιστον, έχω αγωνιστεί.
Σήμερα με ζυγίζουν με πράξεις που δεν έπραξα, και ενώ είμαι αθώος. Η ζυγαριά τους, άλλους σκοπούς εξυπηρετεί. Εξυπηρετεί μια δική τους εικόνα, όχι μια δική μου πραγματικότητα.
Η μόνη μου παράλειψη είναι ότι δεν εξασφάλισα πολιτική υποστήριξη και, κυρίως, δεν προσπάθησα να εξαργυρώσω πολιτικά τον αγώνα μου κατά της χούντας. Το μόνο μου έγκλημα είναι ότι, όπως και χιλιάδες άλλοι, παρέμεινα ανένταχτος αριστερός, εφόσον η σημερινή αριστερά δεν εκφράζει κάποιο βαθύτερο κοινωνικό όραμα. Ανήκω σε ένα χώρο που είναι εξ ορισμού ευάλωτος και ανοργάνωτος, και γι' αυτό το λόγο προσφέρεται για επιλογές θυμάτων. Αλλά, που εν δυνάμει είναι και ο μόνος που μπορεί να αμφισβητήσει και να αντισταθεί στη νέα τάξη της παγκόσμιας αυτοκρατορίας.
Δεν έχω την πρόθεση σε αυτό το γράμμα να ασχοληθώ με λεπτομέρειες και δήθεν αποδεικτικά στοιχεία που κάθε τόσο χαλκεύουν διάφοροι, των οποίων τα μυαλά έχουν γίνει γιάφκες και πλαστικές σακούλες. Θα υπάρξει ο κατάλληλος καιρός γι' αυτό. Δεν έχω καν την πρόθεση να μιλήσω με πολιτικούς όρους, στο μέτρο που κάτι τέτοιο είναι εφικτό με τις συνθήκες που μου επιβάλλονται. Σήμερα υπερασπίζομαι κάποιον ξεχασμένο και κατακουρελιασμένο Βολταίρο. Το δικαίωμα να μιλήσω κανείς δεν πρόκειται να μου το αφαιρέσει, όσο βαρειές και αν είναι οι απειλές και οι τιμωρίες.
Οφείλω μάλιστα να μιλώ στον πληθυντικό, γιατί σιγά σιγά η φυλακή με υποχρεώνει σε μια ανθρώπινη αλληλεγγύη, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους δύο συνανθρώπους μου με τους οποίους μοιράζομαι την ασφυξία του προαυλισμού σε 30 τ.μ.
Τόσο επικίνδυνα σώματα είμαστε; Πολύ αδύνατα σώματα δεν είμαστε μέσα σε σιδερένιους τοίχους και πλέγματα ουρανού; Το θησαυρό που λένε ότι βρήκαν, τον έχουν μεταποιήσει σε σωματοποιημένο εμπόρευμα σε λαϊκή αγορά; Όποιος μικροπωλητής διαθέτει το πιο δυνατό λαρύγγι επιβάλλει τους όρους και αποκομίζει το κέρδος; Εμείς, εγώ, οι άλλοι, όσοι βρεθήκαμε εδώ σε συνθήκες πραγματικού εφιάλτη, δεν μπορούμε να έχουμε ούτε μια γριπιασμένη φωνή; Δεν πρέπει να έχουμε καθόλου φωνή; Για μας ισχύει ξαφνικά η παροιμία η σιωπή είναι χρυσός, ένας χρυσός που μας τον έχουν επιβάλλει; Είναι η σιωπή χρυσός; Η ανάγκη να υπερασπίσεις τον εαυτό σου με τη φωνή που σου έδωσε ο Θεός έχει γίνει νόμος τιμωρίας; Η φωνή σε διαρκή πάλη με όλες τις υπόλοιπες συνιστώσες -και μάλιστα αγχωτικές συνιστώσες επιβίωσης- τιμωρία, αντίποινα, αντοχή στο κρύο και την υγρασία, τη μοναξιά, την αθλιότητα, τα υγρά σεντόνια, τα κουρασμένα πόδια, την απόλυτη απομόνωση...; Για να υπάρχουν τέτοιες φυλακές πολιορκήθηκε και πάρθηκε η Βαστίλλη;
Είτε είμαστε στη φυλακή άδικα -αλλά ακόμα και δίκαια- είτε είμαστε έξω από τη φυλακή, όλοι απαντάμε για τον πολιτισμό μας. Για το πώς μετασχηματίζουμε τον κόσμο μας, για τις αξίες και τα νοήματα που παράγουμε. Γιατί οι αξίες και τα νοήματα που παράγουμε είναι και το υλικό της καθημερινής ζωής μας.
Ας το τοποθετήσουμε έντιμα, η αυτοσυντήρηση της κοινωνίας δεν έχει και πολλή σχέση με αυτήν την πολυδιαφημισμένη δίκη, η οποία, με τις ακραίες συνθήκες εξόντωσης που έχουν επιβληθεί από την πρώτη μέρα, και μια συγχορδία ΜΜΕ που καθημερινά σκαννάρει το φθόνο, προεξοφλεί καθαρά το τελικό νομικό προϊόν: μια προαποφασισμένη καταδίκη.
Αραγε, όμως, ο βιωματικός χώρος του καθενός βρίσκει την πραγματική του θέση στο θέαμα που πλασσάρεται από την εξουσία και την παραεξουσία των μέσων; Πολίτες ταξινομημένοι στο αρχείο έχουμε γίνει, η μόνη αρετή που απομένει είναι η παθητική πρόσληψη; Μάλλον ο ζωτικός χώρος μας βρίσκεται μέσα στο σιδερένιο κλοιό της νέας αυτοκρατορίας, σε μια Ευρώπη η οποία έχει κάνει και εκείνη ζώνες κατανομής οικονομικών δραστηριοτήτων και όπου η χώρα πέφτει στο τόξο του μηδέν βιομηχανία, μηδέν έρευνα, μηδέν παιδεία, μηδέν τέχνη, μηδέν αισθητική, μηδέν προοπτική. Πέρα από την ανάπτυξη ενός παραμορφωμένου τουριστικά τοπίου, ενός τουρισμού στυλ Πολυνησίας του 1800 για Αγγλους και Πορτογάλους τρίτης κατηγορίας. Με ωραίες ιθαγενείς που υποδέχονται τους αποίκους με γιρλάντες και γίνονται εταίρες τους χωρίς να το καταλάβουν.
Δεν κομίζω καμία γλαύκα στην Αθήνα. Ολοι το ξέρουμε ότι αυτή είναι η προοπτική, και ξέρουμε επίσης ότι αυτή η προοπτική ανατρέπει και κάνει κομμάτια μια ιεράρχηση αξιών και ηθικής που μας ένωνε σα σώμα κοινωνίας, ανταποκρινόμενη στις δικές μας συλλογικές ανάγκες, στη δική μας κουλτούρα, στη δική μας ιστορική μνήμη.
Ας κοιτάξουμε γύρω μας σαν πολίτες και άνθρωποι και ας ρωτήσουμε με ειλικρίνεια τον εαυτό μας, όχι μόνο τι είναι, αλλά προπαντός που καταλήγει αυτό που βλέπουμε. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι, έξω από εμάς, που έχουν κάνει ένα σχεδιασμό της δική μας κοινωνίας. Και θέλουν να τον περάσουν. Αυτό όμως που βλέπουμε, ξέρουμε ότι στο βάθος είναι τελείως ξένο από το σώμα της κοινωνίας μας και πολλές φορές παντελώς αηδιαστικό σαν θέαμα και πράξη. Ιδίως, αν λάβουμε υπόψη μας, ας πούμε, και τι νερό έχουμε πιει ως τώρα ιστορικά σα λαός. Δεν πρόκειται για συμφιλίωση με το ξένο αλλά για μια υποδούλωση στο ξένο, που δε διαπραγματεύεται καν, αλλά επιβάλλει χωρίς όρους. Δεν είναι μια συμφιλίωση μεταξύ μας. Η συμφιλίωση μεταξύ μας προκύπτει από άλλες συνθήκες. Από αυστηρό έλεγχο. Από αυστηρό ηθικό έλεγχο στην περίπτωση που το τάδε πρόσωπο -και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου- έχει διαπράξει σοβαρά αδικήματα, έστω και άτυπα, σε βάρος της κοινωνίας, οπότε να δεχθούμε μέχρις ακόμα και τη φυσική του εξόντωση, αλλά μόνο με μία προϋπόθεση: Οτι η διαδικασία και ο νόμος λειτουργεί στα πλαίσια μιας συμφωνίας μεταξύ μας, σα σώμα κοινωνίας. Που δεν είναι από κάπου αλλού υπαγορευμένη και επιβαλλόμενη.
Δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτός, αλλά από ένστικτο και με μάλλον πρόχειρα στη διατύπωσή τους επιχειρήματα, στις συνθήκες που βρίσκομαι, έχω κάθε λόγο ανθρώπινο να πιστεύω ότι άλλα θα έπρεπε να συμβαίνουν στη χώρα μας.
Αλέκος Γιωτόπουλος
Φυλακές Κορυδαλλού
Χριστούγεννα 2002»

Καμικάζι ανατινάζονται σε κυβερνητικό κτίριο στην πρωτεύουσα της Τσετσενίας Γκρόζνι προκαλώντας το θάνατο 55, προς το παρόν, ατόμων, τον τραυματισμό δεκάδων και τεράστιες υλικές ζημιές.

Αποφυλακίζεται ο Γιώργος Καρακασιάν.

29: Εμπρησμός σε υποκατάστημα της CITIBANK στον Κορυδαλλό. Την ευθύνη αναλαμβάνει η «Αλληλεγγύη στους Πολιτικούς Κρατούμενους», σύμφωνα με τηλεφώνημα σε εφημερίδα, «για τη λευτεριά, τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη στην Αγγελική Σωτηροπούλου για τον αγώνα που δίνει μέσα από την απεργία πείνας να καταργηθούν τα λευκά κελιά».

30: 30 κρατούμενοι νεκροί και 50 τραυματίες από πυρκαγιά σε φυλακές στην πόλη Γκουργκάν του Ιράν.

31: Αποφυλακίζεται ο Γιάννης Σερίφης με περιοριστικούς όρους και 30.000 ευρώ εγγύηση.