| ΑΠΕΙΡΟΙ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗΣ Μέσα στις μακροχρόνιες κοινωνικές απελευθερωτικές διεργασίες, υπάρχουν και δρουν οι αναρχικοί προωθώντας την καθολική άρνηση του κράτους, κάθε μορφής εξουσίας, κάθε διαιτητή του κοινωνικού ανταγωνισμού και υποστηρίζοντας ότι οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν ελεύθεροι χωρίς την ύπαρξη νόμων, θεσμών, σχολείων, μισθωτής σκλαβιάς, μέσω της αυτοοργάνωσης και της αμοιβαίας συνεισφοράς στις κοινές υποθέσεις και προβλήματα που αναμφίβολα θα υπάρχουν μετά την κοινωνική επανάσταση. Κατά τη διάρκεια αυτού του συνεχούς αγώνα, βρίσκονται στο πεδίο του κοινωνικού πολέμου κατατεθειμένες πολλές αντιλήψεις, απόψεις συγκροτημένες για αρκετά ζητήματα που απασχολούν τους ανθρώπους (δουλειά, στρατός, σχολείο, σχέσεις μεταξύ ατόμων, περιβάλλον και πάρα πολλά άλλα) είτε για διάφορες καταστάσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι (καταστολή, συκοφάντηση από τη μεριά των πολιτικών, αλλοτρίωση και απαξίωση των κοιν. αγώνων από τη μεριά κομματιών της κοινωνίας) είτε ακόμη και πράματα αδιάφορα για τον κοινωνικό πόλεμο, ζητήματα και καταστάσεις με τις οποίες δεν αξίζει να καταπιάνονται οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι επειδή έτσι θέλουν οι πολιτικοί κάθε χρώματος, όπως όλος αυτός ο συρφετός της απαισιοδοξίας, της δήθεν ουτοπίας της απελευθέρωσης και των διλημμάτων που απασχολούν συχνά νεολαίους και αποσκοπούν να τους στείλουν μια ώρα αρχύτερα στην παραίτηση. Αυτό δεν είναι και σπάνιο, καθώς δεν αρκεί η καλή διάθεση για κοινωνική δράση, χρειάζεται και μια ξεκάθαρη στάση ως προς όλες τις καταστάσεις και ιδεολογήματα που σπέρ-νουν τα διλήμματα και την αμηχανία στους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Είναι λειτουργικό όλες ή σχεδόν όλες αυτές οι απόψεις να μπορούν να βρίσκονται στη διάθεση του οποιουδήποτε ενδιαφερόμενου. Και εννοούμε, βέβαια, τις γραπτές κατατεθειμένες απόψεις. Μέσα από οποιοδήποτε αναρχικό “αρχείο”, όπως συνηθίζουν να αποκαλούν οι αγωνιζόμενοι το υλικό αυτό το έντυπο, που με τον καιρό αποκομίζει ο καθένας που συμμετέχει σε κοινωνικές εκδηλώσεις, μπορεί κανείς να ανατρέξει οποτεδήποτε σε παλαιότερες κατατεθειμένες κινητοποιήσεις και απόψεις, προβλήματα, ακόμα και διλήμματα. Μπορεί επίσης να δει και ποια ήταν η στάση της κοινωνίας σε παλαιότερες εξεγέρσεις, να εκτιμήσει τα λάθη που έγιναν, ακόμα και καταστροφικά (όπως η συμμετοχή σε υπουργεία στην ισπανική επανάσταση, η ανοχή και η εγκληματική εμπιστοσύνη σε κομμουνιστικά καθάρματα), για να μπορέσει φυσικά να τ’αντιμετωπίσει καλύτερα, και όχι για τη θεωρητική ανάδειξη κανενός και τη μετατροπή του σε βιβλιοπώλη. Και οπωσδήποτε είναι πέρα για πέρα σημα-ντική η ύπαρξη τέτοιου αρχείου. Γιατί τα αναρχικά έντυπα, προκηρύξεις, αφίσες, αυτοκόλλητα, τρικάκια, μπροσούρες, εφημερίδες, βιβλία, δεν είναι life-style, δεν είναι γραφιστικές εμπνεύσεις, δεν είναι καλαίσθητα κωλόχαρτα και επίσης δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συγκρίνονται με τα διάφορα καπιταλιστικά, μαρξιστικά σκατά που κυκλοφορούν και κάθε είδους εξουσιαστικές ιδεολογίες, με κάθε είδους αλλοτριωτικό , διαφημιστικό νταβατζίδικο έντυπο που πλασάρεται με τη βία και την πλάνη. Από μόνη της λοιπόν η διάθεση ενός τέτοιου αρχείου είναι σε θέση να συνεισφέρει λειτουργικά στη σύνθεση των απελευθερωτικών απόψεων. Αυτός είναι και ο ρόλος του, να είναι ανοιχτό στην κοινωνία και στους καταπιεσμένους και όχι καταχωνιασμένο μέσα σε κάποια ντουλάπια. Φυσικά, το έντυπο υλικό που κυ-κλοφορεί και διατίθεται στο χώρο αυτό (αφίσες, προκηρύξεις, μπροσούρες, βιβλία), δεν απευθύνεται μόνο σε συντρόφους. Είναι μια ευρύτερη ευκαιρία για ανάδειξη των αναρχικών εντύπων και αντιλήψεων στην κοινωνία της πόλης και απευθύνεται στους νυν και εν δυνάμει εξεγερμένους, οι οποίοι αποτελούν και πολύ σημαντικό τμήμα της κοινωνίας. Μετά από συζητήσεις και προσπάθειες μηνών, με δεδομένη την εμπειρία των συντρόφων της Αναρχικής Αρχειοθήκης στην Αθήνα (Σαριπόλου 8) που υπάρχει σταθερά εδώ και 7 χρόνια, δημιουργήθηκε η Αναρχική Αρχειοθήκη Θεσσαλονίκης. Ένα εγχείρημα που απαιτεί υπομονή, επιμονή, προσπάθεια στην κατεύθυνση της καταγραφής και ανάδειξης του αναρχικού λόγου. Γιατί αυτός είναι και ο στόχος του συγκεκριμένου εγχειρήματος. Αποτελεί κάτι ξένο λοιπόν οποιαδήποτε λογική εμπορίου, βιβλιοπωλείου, στείρας παρουσίασης νεκρών αντικειμένων. Κι αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν/μιά, όσο κι αν κι εμείς οι ίδιοι θα θέλαμε να μην υπάρχει το συμβολικό αντίτιμο που πρέπει να καταβληθεί για τα έντυπα. Γιατί δεν μπορεί να δυσανασχετεί κανείς, έστω κι αν το κάνει από αφέλεια, που να αναγνωρίζει τη συμβολή των αναρχικών στους κοινωνικούς αγώνες, και ιδιαίτερα των αναρχικών ομάδων που προτάσσουν μορφές ελεύθερης και όχι καθοδηγούμενης οργάνωσης. Και φυσικά, δεν νοείται άνθρωπος που να είναι σε επαφή με το περιβάλλον του και να μην βλέπει τα λιγοστά οικονομικά μέσα των αναρχικών, τις συνεχείς προσπάθειες διάχυσης των αντικρατικών αντιλήψεων, κι όλα αυτά χωρίς ευγενείς χορηγούς, χωρίς σπόνσορες, χωρίς “τεχνική υποστήριξη” και ΧΩΡΙΣ ΝΤΑΒΑΤΖΗ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ. Κι αυτό είναι κάτι που τονίζει την αξιοπρέπεια, το ήθος και την αυτοοργάνωση των αναρχικών, το να συμμετέχουν στις κοινωνικές εκδηλώσεις στηριζόμενοι κατά πρώτο λόγο στις δικές του δυνάμεις. Ο ίδιος ο αναρχικός λόγος με τη ζωντάνια και την λειτουργικότητά του, τη συνεχή εξέλιξη παράλληλα με τη μεταβαλλόμενη κοινωνική πραγματικότητα, αποτελεί έναν ακόμη εφιάλτη των σύγχρονων τυράννων, διαχεόμενος μέσα στην κοινωνία, στη νεολαία, μέσα στους καταπιεσμένους. Και είναι πολλά τα παραδείγματα που αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια υιοθέτησαν πρακτικές και αντιλήψεις αδιάλλακτες. Κι αυτή ακριβώς η ζωντάνια είναι που βοηθάει κάθε αναρχικό εγχείρημα να μην ατονίσει, να εκφυλιστεί ή να αποπροσανατολιστεί από τους στόχους του. ΠΕΝΤΕ ΜΕΡΕΣ ΓΛΕΙΨΙΜΟ ΚΑΙ ΤΟ WEEKEND ΣΤΑ ΛΑΔΑΔΙΚΑ! Ένας λόγος παραπάνω για μας ήταν και είναι η προσπάθεια εναντίωσης στο κλίμα ηττοπάθειας και κρατοφοβίας που οργανωμένα αναπτύσσεται από τις θεσμοθετημένες εξουσιαστικές οργανώσεις και κινήματα, εντός κι εκτός κυνοβουλίου, εδώ συγκεκριμένα, στη Θεσσαλονίκη. Προσπαθώντας οι κρατιστές να αποδώσουν κάποιες “μαγευτικές” λάγνες ιδιότητες στην πόλη αυτή, λόγω της, ας πούμε, γεωγραφικής θέσης της (κάτι που ισχύει και για όλο τον “ελλαδικό” χώρο), και προετοιμαζόμενοι για τη χρησιμοποίηση της περιοχής στην ισχυροποίηση της εξουσίας (ανάπτυξη για τους προνομιούχους, συμμαχίες της ελληνικής κυριαρχίας, διείσδυση στα γειτονικά εμπορικά φέουδα) θα μπορούσαμε να πούμε ότι συνέβαλαν μ’ αυτό τον τρόπο, αλλά και με άλλα άθλια και χυδαία κατασκευάσματα (όπως μακεδονικός ελληνισμός, δήθεν διαμάχη Αθήνας-Θεσσαλονίκης ή και γενικότερα “νότιας και βόρειας ελλάδας” μέσω των πληρωμένων χαφιέδων αθλητικών συνδέσμων, εφημερίδων-καναλιών και εκδοτικών οίκων) στην αποδυνάμωση των ανεξέλεγκτων απελευθερωτικών διεργασιών της περιοχής. Έτσι λοιπόν, δεν είναι και λίγοι εκείνοι που τρώνε την παραμύθα της σαγηνευτικής και ρομαντικής πόλης, που έχει και θάλαττα, και αναπτύσσεται, έ, και στο κάτω-κάτω βρε αδερφέ, δεν είναι και τόσο χάος όσο στην Αθήνα! Όντας από τις πιο... chic πόλεις (φεστιβάλ cinema), με λίγο trendy shopping (όχι να το παινευτούμε, αλλά η αγορά μετράει!) ψαράκι, clubbing, και ταβερνίτσα στα Κάστρα, στο Μοδιάνο και στην Άνω Πόλη, τι πιο ωραίο και γραφικό περιβάλλον για συνειδητούς τουρίστες, αλλοτριωμένους υπηκόους και μαστουρωμένους φοιτητάριους! Ως προς τους τελευταίους, συμφέρει πάρα πολύ τους κρατιστές η διάχυση του φοιτητικού life-style στη Θεσσαλονίκη, αφού δεν είναι και λίγοι περίπου 100.000 φοιτητές, στοιβαγμένοι δίπλα στο εμπορικό κέντρο. Προωθώντας σιγά-σιγά την αλλοτρίωση της ξάπλας, της μεσημεριανής και βραδινής ταβέρνας, του καφέ στην παραλία και σε άλλα -φοιτητικά και μη, underground και μη- στέκια, της εκπόρνευσης στα σκλαβοπάζαρα της ψευτοδιασκέδασης (Λαδάδικα, παραλία, αεροδρόμιο, δυτική είσοδος και αλλού) βρήκαν τους τρόπους να διαπεράσουν τέτοιες αλλοτριωτικές αντιλήψεις και σε δυναμικά κομμάτια της νεολαίας, ακόμα και της μαθητικής. Παράλληλα, μια πολύ καλή καβάντζα ιδεολογική για όλους αυτούς είναι και το underground προφίλ, το φτιαχτό image εκείνου που πλασάρεται σαν ευαίσθητοποιημένος πολίτης μέσω κάποιων χόμπυ οικολογικών, αντιρατσιστικών, καλλιτεχνικών κτλ και με μια σημαία του Τσε Γκεβάρα στην ντουλάπα... Με τις παραπάνω αναφορές δεν διαχωρίζουμε φυσικά σαν κάτι ξεχωριστό τη συγκεκριμένη περιοχή. Απλά επισημαίνουμε κάποια στοιχεία, όχι τα μόνα, που συμβάλλουν στην εξάπλωση της αλλοτρίωσης. Όχι, φυσικά, πως δεν ισχύουν και σε άλλες περιοχές, ιδιαίτερα στη λεγόμενη επαρχία. ΟΜΩΣ οι κοινωνικοί αγώνες δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από όλα αυτά τα άθλια κατασκευάσματα και εξουσιαστικά πρότυπα... ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΕΥΡΕΣΗ... Στις 25 Νοεμβρίου 2000, πραγματοποιήθηκε μια πρώτη εκδήλωση στο χώρο της Αναρχικής Αρχειοθήκης Θεσσαλονίκης, στην οδό Αλ. Δελμούζου 3 στο κέντρο της πόλης. Επιχειρήθηκε μια ανάλυση πάνω στα θέματα που πρόβαλε η αφίσα του καλέσματος, παράλληλα με την ενημέρωση για την έναρξη λειτουργίας του χώρου αυτού, τις δυνατότητες εύρεσης παλαιότερων εντύπων κ.τλ. Πέρα βέβαια από τις δεδομένες δυνατότητες σε σχέση με τις κατατεθειμένες έντυπες προσπάθειες, εξίσου σημαντική είναι και η δυνατότητα συνεύρεσης συντρόφων, συζήτησης, κατάθεσης απόψεων ΠΑΝΩ ΣΕ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΒΑΣΗ και όχι όποτε ήθελε προκύψει. Γιατί, δεδομένης της διαδικασίας της επιβίωσης και της κατά ελάχιστο, έστω, τρόπο συνύπαρξης στα σκατά που μας περιβάλλουν, χρειάζονται οργανωμένες προσπάθειες απαλλαγής από κάθε είδους αλλοτρίωση και αδράνεια. Κάτι που δεν μπορεί να επιτευχθεί με τα ευχολόγια και τους αφορισμούς ούτε με τη δημιουργία κλίματος ενός “χώρου” ως μιας μεγάλης οικογένειας που περιβάλλει... με ανοιχτές τις αγκάλες τον κάθε αμφισβητία. Οι αναρχικοί είναι περήφανοι για τις απόψεις τους και δεν έχουν κανένα λόγο να κάνουν εκπτώσεις προκειμένου να γίνουν αρεστοί. Αρεστοί σε ποιους; Η ύπαρξη και δραστηριοποίηση αναρχικών ομάδων αποτρέπει και την οποιαδήποτε συμμετοχή σε πολιτικά/ντικα παιχνίδια, διαπραγματεύσεις κ.τλ. Συμβάλλει στην μεγαλύτερη διάχυση του αναρχικού λόγου και, δεδομένης της ξεχωριστής αντίληψης που προωθεί η κάθε ομάδα, δημιουργούνται οι συνθήκες για συνθέσεις ανάμεσα σε συντρόφους, όταν είναι δυνατό. Και κάποιες βασικές προϋποθέσεις γι’ αυτό είναι για μας οι εξής: - Η ειλικρίνεια στην κατάθεση των απόψεων και των προθέσεων - Η ουσιαστική συζήτηση, που δεν έχει να κάνει με καφενειακό περιβάλλον και χύμα καταστάσεις - Ο αλληλοσεβασμός μεταξύ των συντρόφων που επιλέγουν να συνεργαστούν - Η δημιουργία συνθηκών ελεύθερης συνεύρεσης και συζήτησης, χωρίς συντονιστές και ειδικούς. - Η επιλογή του κάθε ατόμου και συλλογικότητας ως προς το σε ποια σημεία προτίθεται να συνεργαστεί και σε ποια όχι, κάτι που πάλι πρέπει να κατατίθεται. Συνολικά, η κατάθεση των απόψεων δεν έχει να κάνει με κανένα θεωρητικό σχήμα, κάτι που είναι ξένο προς αναρχικούς/ές που συζητούν βάσει επιχειρημάτων. Ούτε και η συγκεκριμένη εκδήλωση έγινε φυσικά για την προβολή του συγκεκριμένου χώρου, που ούτως ή άλλως δεν αποτελεί και δε θα μπορούσε να αποτελεί κάποιο είδος “κέντρου” εκπροσώπησης ή συντονισμού των αναρχικών στην πόλη. Ακόμα πιο λειτουργικό θα ήταν να υπάρχουν περισσότεροι αναρχικοί χώροι στη Θεσ/νίκη. Άσχετα λοιπόν με τη μικρή συμμετοχή συντρόφων (από Θεσ/νίκη) -κάτι που δεν μας εξέπληξε- στη συζήτηση που έγινε, εκφράστηκαν συγκεκριμένες απόψεις για τη λειτουργικότητα ενός τέτοιου χώρου και τη δυνατότητα συνεισφοράς και άλλων συντρόφων, καταρχήν με έντυπα, αφίσες κ.τλ. Πάνω σ’ αυτή τη βάση κατατέθηκε και η πρόταση για συνεργασία ανάμεσα σε συντρόφους και συλλογικότητες, με αφορμή τη δημιουργία της Αναρχικής Αρχειοθήκης Θεσσαλονίκης. Τονίστηκε, επίσης, η σημασία της αντιπολιτικής δράσης, που ως τέτοια θεωρούμε από τη φύση της και την αναρχική δράση. Ως ολικά εναντιωνόμενοι στους νόμους και τους θεσμούς, σε κάθε εξουσία και ιεραρχία, σε κάθε σχολείο και φυλακή, δε θα μπορούσαμε να δεχτούμε την ίδια την ουσία της ύπαρξής μας ως κάτι διαπραγματεύσιμο στα πλαίσια του χωροχρόνου της πόλης, προωθώντας τη δική μας “επαναστατική” πολιτική, με άλλα λόγια δηλαδή κάνοντας μια εναλλακτική αντιπολίτευση στην “αυθαιρεσία της εξουσίας”. Η απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά της θα έρθει μόνο με την κατάργηση του κράτους. Κι εφόσον το κράτος στηρίζεται άμεσα, αναζωογονείται και ανανεώνεται από την αφαίμαξη της ανθρωπινότητας, κυρίως στις πόλεις για το παρόν που ζούμε, την απόσπαση της σιωπηρής συναίνεσης και της καταστολής, άμεσης (σωματικής) και έμμεσης μέσω των πολιτικών διαδικασιών (που επιχειρούν να υποκαταστήσουν τα αυτοοργανωμένα ξεσπάσματα της ανθρώπινης οργής, υπονομεύοντάς τα), δε θα μπορούσαμε παρά ν’ αγωνιζόμαστε για την εξάλειψη των όποιων πολιτικών διαδικασιών. Ούτως ή άλλως, αυτή η ενασχόληση (η πολιτική δράση) ανήκει στους εχθρούς του λαού -του λαού του πραγματικού, κι όχι των βολεμένων και των ρουφιάνων-, στους βουλευτές, στα κομματόσκυλα, σε όσους οργανώνονται στις κομματικές και κρατικές συμμορίες που τρομοκρατούν τους ανθρώπους και φροντίζουν για τη δι-αιώνιση της εξουσίας. Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα που τονίστηκε είναι και η αναπόσπαστη σχέση ανάμεσα στους αναρχικούς και την κοινωνία, κάτι που τρομάζει τους απανταχού εχθρούς της ελευθερίας, τους εχθρούς του ανθρώπινου γένους, που παρά την “ανθρώπινη” μορφή που προσπαθούν να πλασάρουν στους ανθρώπους, δε θα μπορέσουν ποτέ να είναι ήσυχοι ότι το καταφέρνουν... Αυτή η σύνδεση με την κοινωνία είναι που κάνει να τρέχουν και να μη φτάνουν όλα τα κομματόσκυλα και οι καλοθελητές δήθεν αγωνιστές, που προωθούν το κάθε είδους ιδεολόγημα για το ανέφικτο της κοινωνικής επανάστασης, την έλλειψη “κοινωνικής απεύθυνσης” και, εν τέλει, την αφομοίωση σε κάποια ανώδυνη για το κράτος δρατηριότητα. Τελειώνοντας, τονίζουμε για άλλη μια φορά ότι η πρόσκληση στον καθένα και την καθεμιά σε σχέση με τη συνεισφορά στην Αναρχική Αρχιεοθήκη Θεσσαλονίκης ισχύει συνέχεια, για το παρόν και το μέλλον... |
 |
| Η ΑΦΙΣΑ ΤΟΥ ΚΑΛΕΣΜΑΤΟΣ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2000 |