α. Κρατική κυριαρχία και συναίνεση στον “ελλαδικό” χώρο

Οι πραγματικές κοινωνικές συνθήκες και η αθλιότητά τους, πέρα από την εξιδανικευμένη εικόνα που οι εξουσιαστικές ομάδες κατασκευάζουν καθημερινά, έχουν την καταγωγή τους στην απανθρωπιά και την απληστία κάποιων αργά εξελισσόμενων καστών, τάξεων, ιερατείων, αλλά, επιπλέον, εδώ και διακόσια χρόνια, χαρακτηρίζονται και παράγονται συστηματικά από τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του δημοκρατικού κράτους και την οικονομική κυριαρχία, την εδραιωμένη στην μανιώδη επιδίωξη του κέρδους. Η μισθωτή σκλαβιά, η δημοκρατία, η κρατική βία, η εξουσιαστική οργάνωση της γνώσης, η προσποιητή αναπαράσταση μιας ψευτοκοινότητας (εκπαίδευση, δουλειά, διασκέδαση) ενισχύουν υποταγμένες σκέψεις και αισθήματα και προωθούν μελετημένα την ανελευθερία και τους διαχωρισμούς ανάμεσα στους καταπιεσμένους. Η "περηφάνεια" του ελεύθερου εργάτη, που ξεχνά ότι παραμένει δουλοπάροικος, η ακακία του προβατοποιημένου ψηφοφόρου, η αποπομπή του παραβάτη του νόμου, ο φόβος του μαθητή μπροστά στην τιμωρία, το θλιβερό μαστούρωμα είναι γνώριμες εικόνες και έννοιες που αναπαράγει το κράτος και επεξεργάζεται κάθε υπήκοος κατά την ενσωμάτωσή του, άλλες τις απορρίπτει και με άλλες ταυτίζεται, ώστε να αποδεχθεί την κοινωνική αδικία, να αποκομίσει ένα συγκεκριμένο ρόλο στο σύστημα και τις αντίστοιχες ανέσεις.
Στον γεωγραφικό χώρο του νεοελληνικού κράτους οι προσπάθειες των κρατιστών για την επιβολή τέτοιων συνθηκών και συμπεριφορών ήταν εξαιρετικά επίπονες και σκληρές. Για να σταθούν έπρεπε να προχωρήσουν στην καταστολή των ανυπότακτων κλεφτών και των ληστών, σε εκσυγχρονιστικές απόπειρες –όπως εκείνες του Καποδίστρια ή του Τρικούπη, στον αποπνιγμό των πάμπολλων εξεγέρσεων του 19ου αιώνα,  στην επιβολή του ιδεολογήματος της "μεγάλης ιδέας" που μασκάρευε τους δυνάστες που υπήρχαν στα νώτα και μέσα στα πόδια των καταπιεσμένων, στην τρομοκρατία ενάντια στους εξεγερμένους αγρότες (Κιλελέρ) και εργάτες (Μάης `36)– για να σταθεί το κράτος τους έπρεπε να προκαλέσουν από κοινού με άλλους εξουσιαστές την καταστροφή, τον θάνατο και την προσφυγιά εκατομμυρίων.
Η αναφορά δεν γίνεται μονάχα για να περιγράψει τη διαιρετική, εκμεταλλευτική και δολοφονική "ποιότητα" των εξουσιαστικών κινήσεων αλλά και για να κάνει πιο έκδηλες τις ρίζες της δομής του χαρακτήρα του σύγχρονου εξουσιαστή. Βέβαια, η κοινωνία ζει πάντοτε σε αντιπαλότητα προς το κράτος, πράγμα που εξαρτάται από το αν υπάρχει σαν πρόθεση, εκδηλώνεται και γίνεται πράξη η εξέγερση. Η πάγια επιδίωξη του κράτους είναι η επίτευξη της σιωπής και της συναίνεσης στα εγκλήματά του. Οι τρόποι που χρησιμοποιεί γι' αυτό είναι:

Τα "κοινά συμφέροντα" (ρουσφέτια) που είναι λιγότερα ή περισσότερο πραγματικά.

Η καλλιέργεια εχθρότητας μεταξύ των καταπιεσμένων με διάφορες προφάσεις (ρατσισμός, τοπικισμός κ.ο.κ.).

Η συστολή και η διαστολή του λεγόμενου "κράτους πρόνοιας", ανάλογα με τις ύφεση ή την όξυνση του κοινωνικού πολέμου, με συνέπεια την έκπτωση, την περιθωριοποίηση,  την καταστροφή και την εκδίωξη ή την καθοδήγηση στρωμάτων προς τη φυγή -την μετανάστευση, για παράδειγμα- ή την διάλυση και την καθυπόταξή τους.

Η αφομοίωση και νομιμοποίηση κοινωνικών πρακτικών που κινούνταν πέρα από τα όρια της νομιμότητας για την εξυπηρέτηση ζωτικών αναγκών των ανθρώπων.

Η εθνική ιδεολογία που συνενώνει μέσα στην ψευτιά τούς δήμιους και τα θύματα.

Το ιδεολόγημα της ανάπτυξης με ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Η καθημερινή πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ.

Αυτή η εξουσιαστική πραγματικότητα συντηρείται και εδραιώνεται, σε όλες τις πτυχές της, από τις διάφορες εναλλακτικές εκδοχές της κρατικής ιδεολογίας των παρασίτων και μέσα από την κοινή γνώμη των θιασωτών της συναίνεσης. Ιδεολογίες χρήσιμες στα αφεντικά για να συσκοτίζουν τις αληθινές τους επιδιώξεις, τις δολοφονικές και αρπακτικές τους πράξεις και να συντηρούν την εξουσία τους. Να μοιράζουν συγχωροχάρτια μπροστά στις δολοφονίες και τη στυγνή εκμετάλλευση των μεταναστών και καθημερινά να αναπαράγουν το ρατσισμό. Να θεοποιούν την οικονομία. Να επικεντρώνουν σε εξωτερικούς εχθρούς κάθε φορά που τα αφεντικά τα βρίσκουν σκούρα...
Οι κρατικοί μηχανισμοί και θεσμοί φτιάχνονται και ξαναφτιάχνονται μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα, απαράλλαχτα καταπιεστική. Μια κλίκα ειδικών και αναλυτών επεξεργάζεται τα δεδομένα των λεγόμενων "κοινωνικών" επιστημών, τις οικονομικές στατιστικές, τις δημοσκοπήσεις, τα ψυχολογικά πειράματα, την κυβερνητική, τις τεχνικές παρακολούθησης, επιτήρησης και τιμωρίας, την χημική και ιατρική επιστήμη. Στη συνέχεια, διοχετεύονται και ενσωματώνονται τα αποτελέσματα της δράσης των πρώτων μέσα από το κράτος, προσαρμόζοντας τις εξουσιαστικές κινήσεις με στόχο την εξυπηρέτηση των κρατιστών και την παραμονή τους στην εξουσία, έστω και με πρόσκαιρες εναλλαγές. Η κρατική τυραννία χρησιμοποιεί διάφορες κατασταλτικές και αφομοιωτικές μεθόδους και τεχνικές, από τις πιο βάρβαρες μέχρι και τις πιο εκλεπτυσμένες. Διαρθρώνει τις δομές της και εκπαιδεύει τα στελέχη της (από την κορυφή ως την βάση: διαφορετικοί ρόλοι ανατίθενται σε ξεχωριστούς θεσμούς κρατιστικής αλλοτρίωσης όπως είναι οι μηχανισμοί ισχύος, επιτήρησης, σωφρονισμού, καταστολής -αστυνομία, στρατός- αποχαύνωσης και πειθάρχησης -φυλακές, ψυχιατρεία-, η απανθρωποποιημένη "κοινωνική πρόνοια", οι κύκλοι της λεγόμενης διανόησης, η εκκλησία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης) για τον φενακισμό, την αγελοποίηση, την καταλήστευση, την κατατρομοκράτηση, την παραπληροφόρηση, τη χειραγώγηση, την εξόντωση και τη νάρκωση των ανθρώπων.

β. Αναρχικές ομάδες & Κοινωνική παρέμβαση
Οι αναρχικοί, όντας κομμάτι της εξουσιαζόμενης κοινωνίας, δε συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες στα πλαίσια οποιασδήποτε παρέας  ή κλίκας, γιατί οι κοινωνικοί αγώνες γίνονται απ' τους αγωνιζόμενους με στόχο την απελευθέρωση και όχι από κάποια παρέα ή κλίκα με στόχο την καλοπέραση και την αναπαραγωγή συνηθειών περασμένων δεκαετιών από τα φρικο-ροκ απολειφάδια.
Η συσπείρωσή τους σε ομάδες, πυρήνες, συλλογικότητες χωρίς ιεραρχία, δίχως κυνήγι πολιτικής υπεραξίας, χωρίς έλεγχο από κάποια δημο-κρατική "άκρη", ομάδες με αντιθεσμικό λόγο και οργανωμένη κοινωνική παρέμβαση συμβάλλει σημαντικά στη συνεχή αναζωπύρωση των κοινωνικών αγώνων.
“Οι εξουσιαστές σχεδιάζουν διαρκώς κι επεξεργάζονται τρόπους επιβολής, ώστε να μην δημιουργούνται κενά και τριγμοί στην κυριαρχία τους. Γι' αυτό το λόγο, οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι δεν μπορούν να αφήνουν τη σύγκρουση στο τυχαίο.
Κάθε κοινωνική αντικρατική δραστηριοποίηση έχει τα καλύτερα αποτελέσματα από τους αγωνιζόμενους όταν είναι οργανωμένη και σχεδιασμένη. Αυτό προϋποθέτει την κρίση και την εκτίμηση των δυνατοτήτων και των συνθηκών που υπάρχουν για τη διεξαγωγή της εκάστοτε σύγκρουσης.
Επιδίωξη είναι πάντοτε η σύγκρουση να πάρει τη μεγαλύτερη δυνατή διάσταση, είτε άμεσα, είτε στο διηνεκές [...]  κάθε σύγκρουση δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια άλλη, αλλά και για την επέκταση του αντικρατικού αντιεξουσιαστικού αγώνα.
Η σημαντικότητα της οργάνωσης δεν αντιμετωπίζεται μέσα από την οπτική ενός οργανωτισμού αλλά από την συνδυασμένη ανάπτυξη και σύνθεση των διαθέσεων και των δυνατοτήτων των ανθρώπων που πραγματοποιούν την σύγκρουση.
Δεν υπάρχει και δεν θα μπορούσε να υπάρξει ένα μόνιμο οργανωτικό σχέδιο ή μια συγκρουσιακή φόρμουλα. Αυτό είναι κάτι που οι αναρχικοί δεν το δέχονται γιατί θα έπαιρνε το χαρακτήρα της επιβολής πάνω στις κοινωνικές πρακτικές οι οποίες, εκτός απ' αυτό, αναπτύσσονται σε συνθήκες που δεν είναι όμοιες.
Η οργάνωση της δράσης είναι απαραίτητη σ' ένα κράτος πάνοπλο ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΤΡΩΤΟ. Η συνεννόηση και η συνεργασία των αναρχικών είναι το ζητούμενο μέσα από σχέσεις αλληλοεκτίμησης κι αλληλοσεβασμού, όπου κάθε εξεγερτική άποψη ή πρόταση συζητιέται κι εκτιμάται κατά πόσο μπορεί να λειτουργήσει στην ανάπτυξη της σύγκρουσης.
Οι κάθε είδους φορείς της πολιτικής και οπαδοί της πολιτικής δράσης είναι αυτοί που πρώτοι τοποθετούνται εχθρικά στην οργανωμένη συγκρουσιακή πρακτική, ακριβώς γιατί μια ανοργάνωτη κατάσταση που θα κατασταλεί από το κράτος, θα γίνει πιο εύκολα αντικείμενο εκμετάλλευσης στα χέρια τους, για να σπείρουν τον πανικό και την ηττοπάθεια και να χειραγωγήσουν τους ανθρώπους εγκλωβίζοντάς τους σε πολιτικά πλαίσια και σε άνοστες κινητοποιήσεις ή να τους οδηγήσουν στην πλήρη απογοήτευση. Και στις δυο περιπτώσεις δρουν σαν δεκανίκια του κράτους εκθειάζοντας μια ουσιαστικά ανύπαρκτη παντοδυναμία του.
Σημαντικό στοιχείο της οργανωμένης δράσης των αγωνιζόμενων είναι η ύπαρξη συλλογικοτήτων ή ομάδων. Η ύπαρξη και ο πολλαπλασιασμός των αναρχικών ομάδων, που προωθούν τη σύγκρουση με το κράτος και τις λογικές του, αποτελούν σημαντικότατα μέσα για την συμβολή στην ανάπτυξη των κοινωνικών απελευθερωτικών αγώνων, τόσο κατά την διεξαγωγή τους, όσο και στο διάστημα που μεσολαβεί πριν από μια μεγάλη κοινωνική έκρηξη. Η δημιουργία αναρχικών συλλογικοτήτων δεν αφαιρεί από το άτομο ούτε το στοιχείο της ατομικότητας και της ιδιαιτερότητάς του, ούτε την πρωτοβουλιακή του δράση. Μέσα σε μια αναρχική συλλογικότητα όλες οι απόψεις είναι σεβαστές και μέσα από την κοινή αποδοχή εφαρμόζονται στην πράξη αυτές που κρίνονται και είναι πιο λειτουργικές για τον κοινωνικό αγώνα, σαν αποτέλεσμα της σύνθεσης των διαφορετικοτήτων”

[από το κείμενο Η ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ (ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΚΙ ΕΞΕΓΕΡΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ, Αναρχική Ομάδα ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΣΕ ΣΤΑΣΗ - Συνεργασία Αναρχικών Ομάδων και Ατόμων για την Κοινωνική Αλληλεγγύη και την Πολύμορφη Δράση - Αθήνα-Θεσσαλονίκη, Νοέμβρης-Δεκέμβρης 1994)].