Ηαναζωπύρωση των μετώπων του κοινωνικού πολέμου εξαρτάται άμεσα και από τη διάθεση και θέληση αυτών που απαρτίζουν τα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια. Και το να αγωνίζεται κάποιος/α σημαίνει και να σκέφτεται και ν' αναλαμβάνει τις ευθύνες των όσων λέει και πράττει, γιατί ακριβώς "η επανάσταση δεν είναι ένα μωρουδίστικο παιχνίδι..." (Μ. Μπακούνιν). Οι αναρχικοί δεν συμμετέχουν σε κοινωνικούς αγώνες για να ικανοποιήσουν κάποιο προσωπικό όφελος, ούτε για ν' αυτοαναδειχθούν σε διορισμένους εκπροσώπους, φωτισμένους πατερούληδες κάποιων "επαναστατικών υποκειμένων" (π.χ. εργαζόμενοι, φοιτητές, αγρότες, μαθητές κ.ά.). ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ, και όχι έχοντας στο κεφάλι μας κάποια καθορισμένη από το κράτος ψευδή ιδεολογία περί πολιτικής δράσης.
Πολύ περισσότερο, δεν πιστεύουμε σε μοιρολατρικές απόψεις περί επανάστασης-όταν-ωριμάσουν-οι-συνθήκες που αναπαράγονται συστηματικά στην πόλη μας από νεομαρξιστές μεταμφιεσμένους σε “εξεγερμένους”.
Πού είναι, άλλωστε, οι καρποί από την εξέγερση του Μάη του ΄36, από την εξέγερση του Πολυτεχνείου ΄73; Εξαργυρώθηκαν σε κάποια κομματική - εξωκοινοβουλευτική ιδεολογία ή ξεχάστηκαν στη γενικότερη φούρια της καλοπέρασης στην "όμορφη" πόλη μας;

Αν πρέζα είναι ό,τι μας ναρκώνει, τότε πολλά πράγματα, υλικά και μη, μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι. Ενάντια σε κάθε πρέζα, λοιπόν, ενάντια σε ό,τι καταστρέφει την αξιοπρέπεια και τον αγώνα για ελευθερία...