Β.ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ Ή ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ; "Δεν νομίζω να αμφιβάλλει κανείς ότι θα γίνουμε μάρτυρες νέων κυμάτων προσφύγων από τις ίδιες και από νέες χώρες, που θα σημαίνει βεβαίως απίστευτης έκτασης ξεριζωμό και ολοκληρωτική καταστροφή των κοινωνιών των φτωχών". Εκ πρώτης ανάγνωσης η δήλωση αυτή θα μπορούσε να αποδοθεί σε κάποιον πολέμιο της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, σε κάποιον ακόμα θιασώτη της αντιιμπεριαλιστικής προπαγάνδας. Κι όμως! Βγήκε από το χείλη του φασίστα Χριστόδουλου, αυτού του άθλιου σκιάχτρου της Εκκλησίας. Και γιατί λοιπόν να μην είναι ο Χριστόδουλος ενάντιος στην (λεγόμενη) παγκοσμιοποίηση; Μήπως έχει τίποτα να χάσει; Μήπως έχουν τίποτα να χάσουν όλοι αυτοί οι γελοίοι διανοούμενοι που φωνασκούν εναντίον των Αμερικάνων (συνεχίζοντας, βλακωδώς, να ταυτίζουν τους κρατιστές με την κοινωνία); Ή μήπως προτάσσουν κάτι επαναστατικό; Απλά αντιτίθενται στην "επέλαση" του δυτικοευρωπαϊκού-αμερικανικού κεφαλαίου που επιχειρεί να ξεπεράσει πλέον κάθε φραγμό κρατικής παρέμβασης. Προτάσσουν, δηλαδή, την ανάδειξη των μικρών εξουσιαστών, μια δικτατορία οικονομική απλά πιο διευρυμένη! Δεν τους ενοχλεί καθόλου λοιπόν η συνεχιζόμενη αφαίμαξη των λαών από τα κράτη, τους ενοχλεί μόνο η κυριαρχία των πολυεθνικών και των μεγάλων καρχαριών. Ένας άλλος (εξουσιαστικός) κόσμος είναι, λοιπόν, εφικτός. "ΟΣΟ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ - ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΚΑΛΑ!" Εύκολα καταλαβαίνει κανείς το πολιτικό παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες των καταπιεσμένων. Σαν σύγχρονοι κομπογιαννίτες ιδεολόγοι δε σταματούν να μιλούν για τις μεγάλες νίκες της Πράγας και του Σιάτλ, εσκεμμένα αποφεύγοντας να αναφερθούν στο ότι χιλιάδες από τους συμμετέχοντες συγκρούονται για έναν και μόνο λόγο: την καταστροφή του κράτους! Και το αποκορύφωμα αυτής της αποπροσανατολιστικής κριτικής ήταν όταν νεόκοποι διανοούμενοι αναλυτές στην ουσία πήραν τα λόγια τους πίσω, όταν επιχείρησαν να μειώσουν τη σημασία του Σιάτλ (για το οποίο κάθε αγωνιζόμενος δε θα μπορούσε παρά να ευχαριστιέται ακούγοντας για συγκρούσεις με το κράτος- αν μη τι άλλο! - και το οποίο λίγους μήνες πριν φετιχοποιούσαν μιλώντας για τη “Μάχη του Σιάτλ”) μιλώντας για "πρωτοπορίες της αμερικανικής νεολαίας" και αναζητώντας νέους ηρωίσκους σαν αυτόν τον καταγέλαστο Μποβέ! Βλέποντας τις απελευθερωτικές διεργασίες που αναπτύσσονται και σ' αυτή την περιοχή του πλανήτη (Σιάτλ), βλέποντας προφανώς ότι υπάρχει το ενδεχόμενο ανεξέλεγκτων σχηματισμών, προσπαθούν να υποβαθμίσουν, ενώ μέχρι τώρα έσκιζαν τα ρούχα τους για το νέο κίνημα. “Ο νέος αιώνας αρχίζει στο Πόρτο Αλέγκρε” τόζινε ο Ignacio Ramonet στις 14 Ιουνίου 2001 στην Le Monde Diplomatique της κ. Ελευθεροτυπίας, την ίδια ώρα που στο Νταβός της Ελβετίας οι καταπιεσμένοι συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής κατά τη διάρκεια της συνόδου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ. Και εκεί οι “ευαίσθητοι” ενάντια στην παγκοσμιοποίηση συνέστησαν το 1ο Παγκόσμιο ψευτο-Κοινωνικό Φόρουμ (25 με 30 Ιανουαρίου 2001)  όπου εγκλώβισαν χιλιάδες ανθρώπους στις θεαματικές διακηρύξεις. Το κράτος και οι αναλυτές του, έχοντας την ικανότητα να διακρίνουν πότε κάποιες διεργασίες τείνουν να απεγκλωβιστούν από τα δεσμά του συνδικαλισμού, του ρεφορμισμού και της ιδεολογίας, δε διστάζει να παραχαράσσει εντελώς το νόημα κάποιων κινητοποιήσεων, να τις απορρίπτει και να προβάλλει κάποιες εντελώς ελεγχόμενες, αποβλέποντας στον εγκλωβισμό περισσότερων υποψιασμένων για τα κέρδη των πολυεθνικών και όχι μόνο ανθρώπων, σε ανούσιες διαμαρτυρίες. Ας μην ξεχνάμε και τις πρόστυχες συμφωνίες συνδικάτων και οργανώσεων όπως η ATTAC, οι Λευκές Φόρμες κτλ., με το κράτος, τους μπάτσους και το στρατό για την ειρηνική έκβαση των "ευρωδιαδηλώσεων". Και αυτοί συμβάλλουν με τον τρόπο τους στη επικείμενη δημιουργία των "ΕΥΡΩΜΑΤ". Το ψευτοεπαναστατικό προφίλ που προσπαθούν να παρουσιάσουν  εν όψει διακρατικών συνόδων  (ΠΟΕ, Παγκόσμια Τράπεζα, G8 κ.ά.) είναι και το αποκορύφωμα της μπατσίστικης φύσης τους. Ειδικά μετά τις άθλιες καταγγελίες που εξαπέλυσαν εναντίον των αναρχικών - και μάλιστα με κάποιες πλαστές φωτογραφίες κουκουλοφόρων δίπλα σε μπάτσους, οι οποίες προφανώς ήταν μονταρισμένες αφού δεν δημοσιεύτηκαν πουθενά παρά μόνο στο Internet (!) από κάποιους μαρξιστές) και οι οποίες αντιμετωπίστηκαν εκ των προτέρων και με τον καλύτερο τρόπο από κατοίκους της Γένοβας, οι οποίοι βοήθησαν πραγματικά και τους συγκρουόμενους με την παγκόσμια εξουσία. Έχει σημασία η ενασχόληση με την προώθηση κάποιων ιδεολογιών και ιδεολογημάτων που έρχονται σαν παράλληλοι παράγοντες με την καταστολή για να αποδυναμώσουν την επαναστατική προοπτική: > Το ζήτημα του ακτιβισμού. Το φρούτο αυτό προέρχεται από τη λέξη “δράση” (action). Φαίνεται είναι πιο chic για τους ανερχόμενους ηγετίσκους το να λες τη λέξη ακτιβιστής απ’ το να χρησιμοποιείς τη λέξη δράση. Και εδώ όμως δεν μπορούμε να σταθούμε με αφέλεια απέναντι σε μπερδεμένες καταστάσεις και στην αντι-καπιταλιστική εκείνη τάση που θέλει να εξομοιώνει τα διάφορα κομμάτια των διαδηλωτών, με μόνη βάση το ότι δρούνε (ακτιβισμός), αφού από μόνο του το να δρας δε σημαίνει απολύτως τίποτε! Δράση ενάντια σε τι; Στο κράτος και την εξουσία ή ενάντια στη δήθεν σάπια και πουτάνα (!) κοινωνία; Οι αναρχικοί δεν είναι απλά ενάντια στον καπιταλισμό. Παρόλα αυτά, πληθώρα συλλογικοτήτων, κομματιών και ατόμων έδρασε στη Γένοβα όπως και σε προηγούμενες αεθνικές πορείες. Στο βαθμό που συνέβαλαν σε απελευθερωτικές διεργασίες, είναι λειτουργική η συμβολή τους. Αλλά και πάλι επιχειρείται να διαστρεβλωθεί η απελευθερωτική δράση και να δημιουργηθεί μια ψευδής κατάσταση, μια ακόμη ιδεολογία, αυτή του ακτιβισμού. Κάτω απ’ το πέπλο αυτό χωράνε και οι πλέον ξεμπροστιασμένοι εξουσιαστές, όπως ο Μποβέ και ο Καζαρίνι, ηγέτης των Λευκών Φορμών (Tute Bianche). Τέτοια φερέφωνα όχι απλά δεν αντιστέκονται στην κρατική, εθνικοσοσιαλιστική στη συγκεκριμένη περίπτωση, τρομοκρατία, αλλά θα ήταν και ευχαριστημένοι να συλληφθούν για κανά δυο μερούλες, να πιουν κανένα καφεδάκι και κανά τσιγαριλίκι με τα φιλαράκια τους, τους μπάτσους. Έτσι θα ενισχύονταν οι δημόσιες σχέσεις τους. > Το ζήτημα του μιλιταντισμού. Διάφοροι, ανάμεσά τους και αφελείς, επιμένουν να αναφέρονται σε αγωνιζόμενους ανθρώπους, ανάμεσά τους και αναρχικούς, και να τους αποκαλούν “μιλιτάντηδες” (στρατιωτικούς). Η διατύπωση αυτή δεν πιστεύουμε ότι είναι τυχαία. Γίνεται για να προσδώσει ιεραρχικές ιδιότητες σε αγωνιζόμενους, προβάλλοντάς τους ως macho αντράκια και ζορό των συγκρούσεων στους δρόμους. Οι εξεγερμένοι όμως δεν χαρακτηρίζονται από κανένα είδους μιλιταντισμό, πόσο μάλλον όταν είναι δηλωμένοι εχθροί του στρατού και κάθε είδους μιλιταριστικής οργάνωσης και πειθαρχίας, όπως π.χ. αυτή που προωθούν οι Ζαπατίστας ή διάφορα ψευτοεπαναστατικά μαρξιστικά κινήματα στη Λατινική Αμερική που πουλάνε πρέζα - για ν’ αναφέρουμε μία από τις αριστοκρατικές τους δραστηριότητες. Ούτως ή άλλως η απελευθερωμένη κοινωνία δεν έχει ανάγκη από κανένα είδους στρατό. Ο ΣΚΟΠΟΣ ΔΕΝ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΜΕΣΑ. Και επιπλέον, το να αποκαλούν κάποιοι τους εξεγερμένους “στρατιωτικούς” / μιλιτάντηδες / στρατιώτες αποτελεί -εκτός από διαχωρισμό ανάμεσα σε ανθρώπους- και βαρύτατη προσβολή. > Μέσα και απ’ αυτές τις κινητοποιήσεις επιχειρείται η ανάδειξη των φθαρμένων και ξεπουλημένων εξουσιαστικών απόψεων του Μαρξ, του Λένιν, του Τρότσκυ, του Στάλιν, του Μάο και όποιου άλλου και η ανάδειξη νέων ηγετών και ηγετίσκων. Οι χειραγωγοί των κοινωνικών αγώνων επιχειρούν νέες στρατολογήσεις μελών - προβάτων μέσω των οργανώσεων “ομπρέλλα” θεωρώντας ότι μέσα στο γενικό ας-πούμε-χαμό κάτι θα κερδίσουν κι αυτοί.  Προσδοκούν στην παρουσίαση ευκαιριών για να στήσουν νέες κομμουνιστικές συμμορίες, ν’ αναδείξουν νέους Τσαουσέσκου, Χότζα και Μιλόσεβιτς. Γι’ αυτό και δεν προξενεί καμία απολύτως έκπληξη η συμμετοχή τόσων πολιτικών σε τέτοιες κινητοποιήσεις, και στο κάτω-κάτω είναι και ανέξοδη γι’ αυτούς. Οι όποιοι χειραγωγοί, ακόμα και με επαναστατικό μανδύα, θα πρέπει να ξεμπροστιάζονται σύντομα από τους αγωνιζόμενους. > Η φλυαρία περί “νέων τακτικών” που πρέπει να ακολουθήσει το “κίνημα”. Με αφορμή τη γενίκευση των συγκρούσεων προωθήθηκε μια φιλολογία γύρω από το “Μαύρο Μπλοκ”. Όπως πολύ σωστά, όμως, διάφοροι σύντροφοι εξήγησαν, αυτό πρόκειται μόνο για μια πρόσκαιρη συσπείρωση ατόμων και ομάδων για λόγους αυτοάμυνας και παρέμβασης, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τις περιφρουρήσεις των κομμουνιστών μπάτσων. Συγχέοντας έτσι τα πράγματα, προσπαθούν μερικοί να δημιουργήσουν την πλαστή εντύπωση μιας προσυνεννοημένης συνωμοσίας κάποιων “ακραίων” στοιχείων του (ακρο)αριστερού κινήματος (!!!). Προσπαθούν έτσι να παρουσιάσουν ως ομογενοποιημένες τις αναρχικές απόψεις και στάσεις, σαν να ήταν πολιτικό κίνημα. Αλλά οι αναρχικοί δεν είχαν ούτε θα έχουν ποτέ αρχηγούς, πατρίδες, κλίκες, πατερούληδες και εκπροσώπους. Ίσα-ίσα η πολυμορφία των απόψεων και η πιθανή σύνθεσή τους είναι που οδηγεί στον συνεχή εμπλουτισμό και την ποικιλία. Κι αυτή η διεργασία, η σύνθεση, δεν έχει καμία σχέση με τις διαφημιστικές και δημοσιοσχετίστικες πρακτικές που προπαγανδίζουν κάποιοι που, μεταξύ άλλων, καταδικάζουν τις συγκρούσεις επειδή “περνάει λάθος μήνυμα στον κόσμο από τα ΜΜΕ”!!! Οι αναρχικοί συμμετέχουν σε αυτές τις κινητοποιήσεις θεωρώντας τες ως ένα ακόμη πεδίο του κοινωνικού πολέμου. Χωρίς φυσικά καμία αυταπάτη περί εθνικών και διεθνών κινητοποιήσεων, χωρίς να καταδικάζουν, να ιεραρχούν ή να απορρίπτουν μορφές κοινωνικής παρέμβασης, χωρίς να επιδιώκουν κανένα  όφελος για τους εαυτούς τους ή για τις συλλογικότητές τους και χωρίς να φετιχοποιούν χρόνους και χώρους, κάτι που μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά γι’ αυτές τις κινητοποιήσεις. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς δραστηριότητες όπως η πώληση βιντεοταινιών με συγκρούσεις, και μάλιστα σε τιμή πολυκαταστήματος; Η συμμετοχή των αναρχικών σε αυτές τις κινητοποιήσεις ήταν προφανώς σημαντική, στο βαθμό που συνέβαλαν όσο μπορούσαν στη διακήρυξη της αντίστασης ενάντια στις παγκόσμιες εξουσίες. Γεγονός είναι πως δόθηκε η ευκαιρία και σε άλλους αγωνιζόμενους, όχι απαραίτητα αντιεξουσιαστές, να κάνουν συνείδηση την αναγκαιότητα της επιθετικής οργάνωσης των ονείρων τους και  της απόρριψης των συνδικαλιστικών και αριστερών παραμυθιών. Για να φτάσουν οι καταπιεσμένοι σε μέρες ακόμα πιο γενικευμένων και αντιπολιτικών εξεγέρσεων, για την πραγμάτωση της παγκόσμιας κοινωνικής απελευθέρωσης...