Το κουβάρι του πολιτισμού: ιδεολογίες, μηχανισμοί, κόμματα, θεάματα κι αρώματα  ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ   Είναι γνωστό, ότι κατά τη διάρκεια αυτού που ονομάζεται ιστορία, δεν επιτρεπόταν στους εξουσιαζόμενους να έχουν συμμετοχή στις όποιες πληροφορίες, γνώσεις. Φυσικά, αυτές οι γνώσεις, στην αρχικές κοινωνίες ήταν και είναι και οι τελείως απαραίτητες για κάποιες βασικές "σωματικές και πνευματικές" ανάγκες, για τη στέγαση, τη διατροφή, την επικοινωνία, τις σχέσεις, το παιχνίδι κτλ., και μέσα στις ελεύθερες ανθρώπινες κοινωνίες, μέσα από ελεύθερες διεργασίες ανάπτυξης της ατομικότητας του καθενός, οικειοποιούνταν και διαχέονταν ως εμπειρία αυτές οι γνώσεις. Ως εμπειρία και ελεύθερη σύνθεση, ως πηγαία ανθρώπινη δραστηριότητα, μη ελεγχόμενη και μη καθοδηγούμενη. Η επιβολή της εξουσίας και η ανάπτυξη των κρατικών δομών οδήγησε και στην απομόνωση των ανθρώπων από αυτά που οι ίδιοι ένιωθαν, έκφραζαν και δημιουργούσαν. Επιπλέον, η απληστία των εξουσιαστών οδήγησε στη γέννηση της οικονομίας, του εμπορίου (με την ανταλλαγή του καθετί μέσω τιμήματος, τα οποία τιμήματα συγκεντρωμένα από τους ολίγους προωθούσαν την ανισότητα και την καταπίεση) για την εκμετάλλευση όλης της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Από τους φαραώ και τους τυράννους της αρχαίας "ελλάδας στους φεουδάρχες, τους στρατηλάτες, τους ιεροεξεταστές, τους παπάδες, τα πνευματικά τους παιδιά και τους κονκισταδόρες κάθε είδους μέχρι και τους σημερινούς κυρίαρχους, μόνιμο μέλημα των εξουσιαστών είναι η κατακράτηση αυτών των γνώσεων (που κρύβονται άραγε;) και η χρησιμοποίηση τους προς όφελός τους, επιβάλλοντας την κυριαρχία των ειδικών. Τις περισσότερες απ' αυτές δεν μπορούσε και δεν μπορεί μέχρι σήμερα να τις οικειοποιηθεί κανείς τόσο εύκολα αν δεν συμμετείχε ενεργά στη διατήρηση της κυριαρχίας ή στη συμμετοχή με διάφορους τρόπους. Όσοι αντιδρούσαν σ' αυτή τη νόρμα έβρισκαν απέναντί τους τη συκοφαντία, την κρατική βία και δικαιοσύνη. Οι θρησκείες και οι επιστήμες (αναπαραγόμενες μέσω της εκπαίδευσης -ελεγχόμενης, από τότε και για όσο υπάρχει) βοηθούν στη διατήρηση αυτής της κατάστασης, η τεχνολογική πρόοδος βοηθάει την εξέλιξη αυτών των γνώσεων και τη συνέχιση αυτής της θεμελιώδους ανισότητας (σήμερα δεν είναι και τόσο δύσκολο να βάλεις λίγο στόκο, αλλά πάντα υποτίθεται χρειάζεσαι κάποιον "ειδικό" για ένα πρόβλημά σου ή μια απορία, απ' το πιο απλό ως το πιο μεγάλο). Ή μήπως όταν επιχειρούνταν αυτή η επανάκτηση της ανθρώπινης υπόστασης, γνώσης, ελευθερίας και δημιουργικότητας μέσω της ανυπακοής, της απειθαρχίας -μέσα στα κελιά κάθε είδους που κρατούνταν οι καταπιεσμένοι- και οι εξεγερτικές απόπειρες, δεν αναστέλλονταν από αμέτρητες σφαγές και βασανιστήρια; "Η ιδεολογία είναι ένα πουκάμισο" Η εξουσία, στην προσπάθειά της να ελέγξει τις αντιδράσεις και τις σκέψεις των ανθρώπων ξεκινά έναν αγώνα δρόμου από τα παιδικά χρόνια του ανθρώπου που γεννιέται ελεύθερος, να αφομοιώσει τη συνείδησή τους, εντάσσοντάς τους σε κάποιο κόμμα ή τουλάχιστον επιβάλλοντάς τους άμεσα ή έμμεσα να υιοθετήσουν κάποια ιδεολογία. Την προσάρτησή της συνείδησής τους, δηλαδή, σε κάποιο αφαιρετικό σύνολο εξουσιαστικών ιδεών, αντιλήψεων κτλ., απ' το οποίο θα αντλεί υποτίθεται απόψεις. Π.χ. εάν κάποιος "ασπαστεί" το σοσιαλισμό, κομμουνισμό κτλ. υποτίθεται θα "παλεύει για το σοσιαλισμό, κομμουνισμό" και άλλες μπούρδες. Αυτό για το οποίο θα παλεύει, φυσικά, θα είναι η συνεχής προπαγάνδα για την ανάγκη ύπαρξης εξουσίας (καθώς όλα τα κόμματα και οι ιδεολογίες δουλεύουν, άσχετα από τις επιμέρους αντιπαραθέσεις τους, για τη διαιώνιση της κάθε μορφής εξουσίας). Το κοινό σημείο, άλλωστε, κάθε ιδεολογίας και κάθε κόμματος, είναι ο αγώνας ενάντια στην κοινωνία. Ο αγώνας να την πείσουν ότι πρέπει πάντα να έχει κάποιους πάνω απ' το κεφάλι της, κάποιους ειδικούς, αλλιώς προβάλλει... το φάντασμα του χάους και της αναρχίας! Άλλα κοινά σημεία μπορεί σχετικά εύκολα να διαπιστώσει κανείς στις ιδεολογίες, βλέποντας τη μερικότητα που χαρακτηρίζει κάθε -ισμό (σε αντιδιαστολή με τη συνολική θεώρηση που φέρνει τους εξουσιαζόμενους ενάντια στους εξουσιαστές -όπως είναι και η αναρχική θεώρηση), καθώς επίσης και την κατάλληλη διαμόρφωσή τους ώστε να πλασαριστούν ως ένας ακόμη "ρολάκος", μια ψεύτικη απόλαυση, ένας μύθος και φετίχ που θα συντροφεύει τους ανθρώπους, πολλοί απ' τους οποίους θα καταλήξουν γουρούνια, στην επιβίωσή τους, πάντα με την αρωγή και την προστασία των θεσμών. Αυτή η λειτουργία των ιδεολογιών μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητή, αν αναλογιστεί κανείς τη δράση των πάμπολλων -τι περίεργο!- καλλιτεχνικών ρευμάτων και τάσεων που συνέβαλαν και συμβάλλουν πολύ έντεχνα στον εξανδραποδισμό της κοινωνίας. Διόλου τυχαία, τέτοιες τάσεις -ιδίως στις αρχές του 20ου- δεν ξεπήδησαν από μια γνήσια ανθρώπινη δημιουργία, αλλά υπό τις ντιρεκτίβες των ινστρούκτορων προνομιούχων νταβατζήδων και των διανοούμενων και ανησυχούντων κ(ω)λλ(ο)τεχνών που κατάφεραν να εγκλωβίσουν αμέτρητες συνειδήσεις στην ιδεολογική αφομοίωση και, εν τέλει, στην παραίτηση και την υποταγή. ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΚΛΑΣΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, η προσπάθεια τεχνικού-πολιτικού εξωραϊσμού του κύρους των θεσμών και της φύσης της αθηναϊκής δημοκρατίας, η οποία σύμφωνα με τους κρατιστές ήταν και είναι απ' τα ιδανικότερα συστήματα (με περίπου το μισό πληθυσμό με αλυσίδες!!!). χωρίς να υπάρχουν, βέβαια, και θεμελιώδεις διαφοροποιήσεις από άλλα καθεστώτα της εποχής, με τις δικά του χαρακτηριστικά το καθένα. Και όπως κάθε εξουσιαστικό σύστημα, με όποιον μανδύα κι αν έχει και σε οποιαδήποτε εποχή, στηρίζεται στη βία των νόμων και των θεσμών. Λίγες διαφορές υπάρχουν, άλλωστε, σε επίπεδο κατασταλτικής φύσης ανάμεσα σε θεσμούς "αρχαίους" και σημερινούς. Έφοροι (=αρχαίοι μπάτσοι), δικαστές, φυλακές, δήμιοι, νταβατζήδες, επιστήμονες, κρατικοί υπάλληλοι, παιδαγωγοί (=δούλοι που μετέφεραν τα παιδιά στο σχολείο), ιδιωτικά σχολικά κελιά, παιδονόμοι, βασανιστήρια, φοροεισπράκτορες είναι πράγματα κοινά, αν μη τι άλλο! Ελάχιστα διαφέρουν αυτές οι εποχές στην ουσία της κτηνωδίας και της ανελευθερίας. Και τότε, όπως και τώρα, οι ιδιαιτερότητες του κοινωνικού ανταγωνισμού από περιοχή σε περιοχή, από κράτος-έθνος σε άλλο (για εκείνη την εποχή) και οι αντεγκλήσεις και διαμάχες των ολιγαρχών, των τυράννων κάθε είδους, των εξουσιαστών συνολικά προκαλούσαν τις διάφορες εκφάνσεις και μορφές εξουσιαστικής διακυβέρνησης, μεταλλαγές (ολιγαρχικά, αριστοκρατικά, μοναρχικά, βασιλευόμενα, φεουδαρχικά καθεστώτα) δημιουργούσαν συμμαχίες, επέβαλλαν τη στρατοκρατία και τη διπλωματία, άλλαζαν σύνορα και διαιρούσαν γεωγραφικά περιοχές για να ελέγχουν καλύτερα τις κοινωνίες φτάνοντας μέχρι και ολοκληρωτικούς πολέμους, αφανισμούς, γενοκτονίες. Τι σημασία έχει για τους καταπιεσμένους, όμως, αν την εξουσία την έχουν κάποιοι λόγω των γνώσεών τους, της δύναμής τους, της κληρονομικής τους σχέσης με τους προκατόχους τους ή λόγω της ανάδειξής τους μέσα στα πολιτικά, δημοκρατικά συστήματα; Και πόση οργή μπορεί να προκαλέσει αυτός ο εμπαιγμός της κοινωνίας από τους δυνάστες της, ειδικά όταν η χολή και η απέχθεια των κρατιστών για τους καταπιεσμένους εκφράζεται μέσα από φιλάνθρωπες "στάσεις", δωρεές, ευεργεσίες, κοσμικές εκδηλώσεις και "κοινοφελείς" δημοπρασίες ξεπλύματος, εκθέσεις, δεξιώσεις και όλες τις αντικοινωνικές εκδηλώσεις για τους πανηγυρισμούς, συνευρέσεις και συμφωνίες των εξουσιαστών;Άλλωστε, η επιρροή των θεαμάτων ενισχύθηκε σταδιακά από τους τυράννους των χρόνων εκείνων (σύμφωνα με τους κρατικούς αναλυτές) για να συμβάλει στην αποχαύνωση των καταπιεσμένων και στη μετατροπή όσων απ' αυτούς μαγεύτηκαν απ' τα λαμπερά στολίδια των παλατιών και τα "ιδιαίτερα προνόμια" -τα οποία σιγά-σιγά τους έκαναν να μυηθούν στο εξουσιαστικό αλισβερίσι- των αυλικών κάθε είδους, σε υπάκουα στρατιωτάκια. Για να φτάσει η θεαματική αλλοτρίωση να εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς, αναπαράγοντας και προβάλλοντας συνεχώς σάπια είδωλα κάθε μορφής και ελεεινά ανθρωποειδή που θέλουν να πείσουν τους ανθρώπους ότι "όλοι το ίδιο είμαστε, λαός και Κολωνάκι...", ότι το μέλλον είναι στο lifestyle και στο "σύγχρονο" δολοφονικό πολιτισμό, και ...καλό είναι -για το κράτος- να διατηρηθούν κάποια τέτοια αδιαμφισβήτητα... "κλασικά" στοιχεία πολιτισμού! Αυτό είναι, άλλωστε, χαρακτηριστικό της θεσμικής κυριαρχίας, να μπορεί να ανακυκλώνει ότι στοιχείο την εξυπηρετεί, ανεξάρτητα από την εποχή στην οποία εφαρμόστηκε.Η ανθρώπινη ροπή για ελευθερία και αυτοοργάνωση ήταν και είναι ο πρώτιστος στόχος σε όλα τα κρατικά συστήματα. όσο αυτή αυξανόταν σε διάφορες περιστάσεις, τόσο οξυνόταν ο κοινωνικός πόλεμος, προκαλώντας άρνηση, αντίσταση, εξέγερση, αναταραχή και εξελίξεις των κρατικών σχεδιασμών. Από εποχή σε εποχή οι μεταβολές που προκαλούσε ο ασταμάτητος κοινωνικός πόλεμος και οι συνεχείς σημαντικές τριβές του κράτους με την κοινωνία, συμβάλλουν σταδιακά στη διαμόρφωση του εκάστοτε εξουσιαστικού καθεστώτος, στη μετεξέλιξη των θεσμών. Χρησιμοποιείται, λοιπόν, το άθλιο "επιχείρημα" του ότι "οι συνθήκες της εποχής δεν επέτρεπαν" περισσότερη ελευθερία(!!!), με λίγα λόγια, καλά ήταν και τότε ρε αδερφέ, μη ζητάμε και πολλά!Πέρασε ΟΜΩΣ ο καιρός που οι όποιες ανακυκλώσεις των κρατικών σχεδίων και μηχανισμών περνούσαν ανώδυνα για το κράτος και τα τσιράκια του...  ΚΟΜΜΑΤΑ - ΚΟΜΜΑΤΙΔΙΑ - ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ... Τα κόμματα, φυσικά, ως μηχανισμοί στήριξης της εξουσιαστικής προπαγάνδας, έχουν στο πλευρό τους και ένα συρφετό από μηχανισμούς, διαδικασίες, νόρμες που τους βοηθούν να πλασάρουν την ανάγκη της κομματικοποίησης και πολιτικοποίησης στα κοινωνικά κομμάτια. Αυτοί οι μηχανισμοί τους παρέχουν συνεχώς τις πληροφορίες που χρειάζονται για τις συμπεριφορές, σκέψεις των ανθρώπων και ετοιμάζουν μοντέλα πλύσης εγκεφάλου τα οποία θα φέρουν το ποθητό αποτέλεσμα. Την αφομοίωση της συνείδησης σε κάποιο εξουσιαστικό πρότυπο, συμπεριφορά κτλ. Οι επίσημες θέσεις αυτών των μηχανισμών εννοείται, βέβαια, ότι αποκρύβονται από την κοινωνία των ανθρώπων, δεν πρόκειται και δεν μπορούν άλλωστε, να καταθέσουν τα καθάρματα που καταπιέζουν και τρομοκρατούν τις κοινωνίες την αληθινή φύση των επιχειρημάτων τους. Μέσα στη δικιά τους "κοινωνία" είναι που μελετούν, σχεδιάζουν, αποφασίζουν για τις ζωές ανθρώπων. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να σημάνει την άμεση αρχή του τέλους των ιδεολογιών και των κομμάτων.Στην περίπτωση, φυσικά, που κάποιος είτε ξεγελαστεί είτε έχει αλλοτριωθεί τόσο ώστε να ενταχθεί συνειδητά σε κάποιο κόμμα, σε κάποιο απ' τα νόμιμα συνδικάτα του εγκλήματος ενάντια στην κοινωνία, δεν μιλάμε απλά για υιοθέτηση κάποιων αντιανθρώπινων απόψεων, αλλά την έμπρακτη εφαρμογή της εξουσίας που του παρέχουν οι κρατικές διασυνδέσεις του, και η εξέλιξη αυτού που οι πολιτικοί ονομάζουν πολιτικοποίηση. Την άμεση, δηλαδή, επαφή με κοινωνικά κομμάτια ή μεμονωμένα άτομα ή κοινωνικές ομάδες στις οποίες θα προπαγανδίζει την ανάγκη υιοθέτησης κάποιας ιδεολογίας κτλ. Εγκαθιδρύεται, έτσι, η εξάρτηση από τον τάδε μηχανισμό, ο οποίος θα του παρέχει προστασία (με όλη τη σημασία της λέξεως), στήριξη σε ...κάποια δύσκολη στιγμή. Δηλαδή, σε οποιαδήποτε στιγμή αυτός καταπιέζει ανθρώπους, ξεφτιλίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και κάνει ο,τιδήποτε αρμόζει σε ένα γουρούνι, θα έχει την αμέριστη υποστήριξη των ανωτέρω μηχανισμών, που θα τον "βγάλουν λάδι" και παράλληλα θα του προσφέρουν το έδαφος για τη μετεξέλιξή του σε ένα καλοκουρδισμένο ρομποτάκι που εργάζεται για τη διατήρηση της κυριαρχίας της εξουσίας των γουρουνιών πάνω στους ανθρώπους. Παράλληλα, πλασάρεται και η εικόνα του "πολιτικοποιημένου", του ευαίσθητου πολίτη, του δημοκράτη (εφόσον το συγκεκριμένο σύστημα εξουσιαστικής οργάνωσης τείνει να επικρατήσει, με όποια μορφή κι αν έχει, βασιλευόμενη δημοκρατία, κοινοβουλευτική, αστική κτλ.).Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι εξουσιαστές στη διάρκεια χιλιετηρίδων. Γνωρίζουν ότι η ανθρώπινη συνείδηση δεν είναι εύκολο να παγιδευτεί. Υποβοηθούν αυτή την παγίδευση πιο αποτελεσματικά σήμερα μέσω των πολλών μέσων που διαθέτουν και έχουν αναπτύξει (όπως π.χ. σήμερα τα ΜΜΕ, το πολιτικό "σκηνικό", οι πολλαπλές υποσχέσεις για μια "έξυπνη" τεχνολογικά πραγματικότητα). Αλλά οι εμπειρίες που έχουν αποκτήσει και αποκτήσει οι άνθρωποι στη διάρκεια, επίσης χιλιετηρίδων, αγώνων σκληρών, βίαιων για την εξολόθρευση του κρατικού κτήνους και συνθέτονται συνεχώς, είναι που κάνουν το μέλλον των κρατιστών ακόμα πιο αβέβαιο. Ακριβώς, λοιπόν, για ν' αντιμετωπίσει αυτή την θεμελιώδη αδυναμία του, το κράτος αναγκάζεται να μελετά τις κοινωνικές διεργασίες και ν' αναπαράγει και ν' ανακυκλώνει συνεχώς ιδεολογήματα, με όλο και πιο "προοδευτικό" μανδύα, να φτιάχνει κομματίδια τα οποία υποτίθεται δεν είναι κόμματα, αλλά συνήθως πιο ύπουλα και πιο επικίνδυνα, πολιτικές οργανώσεις που θα αφομοιώσουν τη δύναμη, το πάθος και την ενέργεια του ανθρώπου για ζωή και πραγματική δημιουργία σε ανούσιες και υποβοηθητικές για το κράτος δραστηριότητες. Όπως ακριβώς είναι το φρούτο της "εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς", της οικολογίας κι όλων αυτών των σιχαμερών ιδεολογιών που, μπροστά στα βάναυσα εγκλήματα της εξουσίας, προτρέπουν τους ανθρώπους να σκύβουν... λίγο(!) το κεφάλι, να μην αντεπιτίθενται, γιατί ...δεν τους συμφέρει! Δε συμφέρει φυσικά τους ίδιους τους ιδεολόγους, καθώς η υιοθέτηση αντικρατικών αντιλήψεων και πρακτικών από μέρους αγωνιζόμενων ή εν δυνάμει αγωνιζόμενων, υποσκάπτει την ίδια την πολιτική ανάδειξη των αριστερών/ιστών, οικολόγων κτλ.Σαφέστατο παραδειγμά αποτελεί στο σημείο αυτό η δράση καθοδηγούμενων, ιεραρχημένων δημο-κρατικών οργανώσεων όπως GREENPEACE, κτλ. (θα μπορούσαν ν' αναφερθούν εδώ δεκάδες παραδείγματα αντιφασιστικών, αντιρατσιστικών, αντισεξιστικών οργανώσεων) που απέναντι στη συνεχιζόμενη καταστροφή του περιβάλλοντος, στη συνέχιση της σωματεμπορίας με όλο και πιο αυξανόμενο ρυθμό (μόνο που τώρα είναι πιο πολιτισμένη απ' ότι την εποχή του Κολόμβου) καλούν τους "πολίτες" να διαμαρτυρηθούν απλά, πολιτισμένα. Κι όταν εκδηλωθούν άμεσες ενέργειες απάντησης στα εγκλήματα των εξουσιαστών ή σε εφιαλτικά σχέδια (όπως το σαμποτάζ πριν λίγο καιρό σε καλλιέργειες μεταλλαγμένων προϊόντων για πρώτη φορά, σύμφωνα με μμε, στη αυστραλία) δε χάνουν ευκαιρία να συκοφαντήσουν και να καταγγείλουν, ή απλά -γνώριμη τακτική τους- να αποσιωπήσουν, για να προβάλλουν έτσι ότι δήθεν είναι ανύπαρκτη αυτή η δράση. Πέρα απ' αυτό όμως, υπάρχει και το ζήτημα της συνολικής αντικρατικής-αντιεξουσιαστικής θεώρησης. Για τους αναρχικούς δεν μπαίνει, συνήθως, προτεραιότητα μερικής κατάργησης διαφόρων νόμων ή δραστηριοτήτων απ' την πλευρά του κράτους που έχουν ως αποτέλεσμα την καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μπαίνει συνολικά το ζήτημα της κατάργησης κάθε μορφής κρατικής, εξουσιαστικής οργάνωσης, ως μόνης λύσης για την απελευθέρωση του ανθρώπινου γένους από τους δυνάστες του. Σε επίπεδο αντιλήψεων κάθε ιδεολογία χρησιμοποιείται για να διαχωρίσει τεχνητά τους ανθρώπους, να τους κάνει να ενστερνιστούν κάποιο ρόλο που σιγά-σιγά θα τους αποξενώσει ακόμα περισσότερο από τις φυσικές, αβίαστες συνήθειές του. Πιο πάνω, λοιπόν, απ' την ανθρώπινη υπόσταση, επιχειρείται μέσω των ιδεολογιών να σφηνωθεί μέσα στα κεφάλια μια άλλη ιδιότητα, μια πλαστή υπόσταση που παγιδεύει τη συνείδηση.Ως προς το ζήτημα του αντιφασισμού, αντισεξισμού, και παρόμοιων ιδεολογιών, είναι πασιφανές ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από το κράτος και μάλιστα πάρα πολύ καλά οργανωμένα η ...εισήγηση στο πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού τέτοιων σχημάτων (π.χ. ΣΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ή αντιρατσιστικά-αντιφασιστικά σχήματα, YRE κτλ.) που θα εγκλωβίσουν στα δίχτυα τους εν δυνάμει αγωνιζόμενους. Φυσικά, όπου υπάρχουν αγνές προθέσεις από ανθρώπους να αντισταθούν στην κτηνωδία της σεξουαλικής π.χ. τρομοκρατίας και όχι μόνο, αυτές μπορούν να ευοδωθούν εφόσον προσεγγιστεί ΣΥΝΟΛΙΚΑ κάποιο τέτοιο ζήτημα. Η σεξουαλική τρομοκρατία -μια από τις χειρότερες μορφές τρομοκρατίας- σχετίζεται άμεσα με την εμφύτευση εξουσιαστικών, κτηνωδών προτύπων και συμπεριφορών από κάθε είδους κάστες και φατρίες αφεντικών, αριστοκρατών κτλ. στη διάρκεια των αιώνων και είναι βαθιά ριζωμένη σε αλλοτριωμένες συνειδήσεις. Αποτελούσε, πάντα, ένα απ' τα πιο κτηνώδη μέσα των κρατιστών για την υποδούλωση και εξευτελισμό των κοινωνιών και την εδραίωση της κυριαρχίας. "Και τη στιγμή που η δομή, η ύπαρξη της εξουσίας των εκμεταλλευτών στηρίζεται καθαρά πάνω στη βία δεν αναγνωρίζουν σε μας ούτε τη στοιχειώδη αυτομάμυνα. Θέλουν να μας επιβάλουν έναν τρόπο ύπαρξης που αν τον δεχτούμε πιστέυω ότι δεν θα έχουμε κανένα δικαίωμα να λεγόμαστε άνθρωποι. Στη συνέχεια, όποιος αμφισβητεί αυτό το καλούπι κινδυνεύει να βρεθεί στη φυλακή. Χειρότερο πάντως από τη γυμνή βία της εξουσίας είναι η προπαγάνδα της, η ψυχολογική βία, αυτή που θέλει να σε πείσει εσένα τον ίδιο ότι είσαι κατηγορούμενος". (Παναγιώτης Λιβερέτος). Είναι, όμως, και ζήτημα ατομικής συνείδησης και πάλης η προσπάθεια αποτίναξης των εξουσιαστικών υπολειμμάτων που παραμένουν, μέσα από τους αιώνες, στα μυαλά των ανθρώπων.Έτσι και ιδεολογίες όπως ο αντισεξισμός, ο αντιρατσισμός πολύ συχνά αποτρέπουν ή και αποπροσανατολίζουν από τις διεργασίες του κοινωνικού πολέμου και μπορούν να διαχωρίσουν ανθρώπους με βάση ένα τέτοιο "προσωπείο", προωθώντας μια μερικότητα εγκλωβιστική, πολλές φορές, στη δημοκρατική διαβίωση σε συνδυασμό με μερικές απλές διαμαρτυρίες  .... και ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ Οι αναρχικοί ως αγωνιζόμενοι και αρνούμενοι τη γελοία κι απαξιωτική για την ανθρωπινότητα ανάλυση περί αστικής και προλεταριακής τάξης -με όποια παρακλάδια εφευρίσκουν οι ιδεολόγοι κι οι κοινωνιολόγοι-, μέσα από τις μεταβολές του κοινωνικού πολέμου και των κοινωνικών καταστάσεων, παρεμβαίνουν με το δικό τους λόγο και πρακτική, όχι ως πρωτοπορία ή ως εκπρόσωποι κάποιας φωτισμένης τάξης που θα "σώσει" τον κόσμο [όπως ξεγέλασαν εκατομμύρια ανθρώπους στην ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη -μέσω των κομματικών εκτελεστών- οι μπολσεβίκοι -και όχι μόνο- κομμουνιστές, προωθώντας τα συμφέροντά τους πάνω σε εκατομμύρια πτώματα αγωνιζόμενων, διαφωνούντων και μη, ανθρώπων, στα μακρά εξεγερτικά ξεσπάσματα του τελευταίου αιώνα, αλλά και πολύ παλιότερα, και οι κάθε είδους χειραγωγοί των εξεγέρσεων έκαναν το παν για να αναχαιτίσουν την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση και ιδιαίτερα αυτών που αντιστέκονταν, συμμετέχοντας κι επικροτώντας γενοκτονίες και εκατομμύρια πτώματα αγωνιζόμενων, διαφωνούντων και μη, ανθρώπων, πριν, κατά και μετά τη διάρκεια επαναστάσεων, εξεγέρσεων], συμβάλλοντας στην διόγκωση των ρηγμάτων της κρατικής ειρήνης και συναίνεσης. Η συνειδητοποίηση της ταύτισης της ελευθερίας με την κατάργηση κάθε νόμου κι εξουσίας και τη γενικευμένη αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη συμβάλλει στη διάχυση των πολύμορφων απελευθερωτικών λογικών και εκφράσεών τους στο πεδίο του κοινωνικού πολέμου, των συγκρούσεων, της ανυπακοής, του σαμποτάζ στους κρατικούς σχεδιασμούς.Οι αναρχικοί και άλλοι αγωνιζόμενοι, έχοντας επίγνωση των εγκληματικών λαθών, συμβιβασμών και υποχωρήσεων δεν είναι υπόλογοι για όσα λάθη, συμβιβασμούς και ασυνέπειες έχουν διαπράξει άλλοι αγωνιζόμενοι στο παρελθόν ή και στο παρόν, ακόμα και αναρχικοί. Μέσα από τη συνεχή σύνθεση των εμπειριών και των αντιλήψεων των αγωνιζόμενων αποσαφηνίζονται, ξεκαθαρίζονται και συνθέτονται συνεχώς οι απόψεις τους, μέσα από ζωντανές διεργασίες συμμετοχής στον αντικρατικό αγώνα. Στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων είναι που γίνεται η κατάθεση, η κριτική και εκεί φαίνεται αργότερα η συμβολή απόψεων και πρακτικών ακόμη και ατόμων και συλλογικοτήτων. ΚΑΝΕΙΣ, λοιπόν, ΔΕΝ ΚΑΘΑΓΙΑΖΕΤΑΙ απ' αυτά που έπραξε και πράττει, όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές, και ακόμη περισσότερο, η όποιου είδους συμμετοχή σε κινητοποιήσεις και αγώνες (γνήσιους) δεν αποτελεί κανενός είδους "εγγύηση" ή "απόδειξη" για το μέλλον...["Οι δήμιοι που οικοδόμησαν τ' απάνθρωπα συστήματά τους, στοιχειώνοντας στα θεμέλιά τους τα θυσιασμένα στο βωμό της ελευθερίας, κορμιά των εξεγερμένων ανθρώπων, κατόρθωσαν να παρουσιάσουν το κρατικό τους ψέμα σαν κοινωνική αλήθεια στην ιστορία της κυριαρχίας, αυτόκλητοι ερμηνευτές των προθέσεων και νονοί των επαναστάσεων που άλλοι πραγματοποίησαν. ["Αστική" βάφτισαν την επανάσταση στη Γαλία (1798-1993) αυτοί που οδήγησαν τους "αβράκωτους" εκπορθητές της κάθε Βαστίλλης του ολοκληρωτισμού στις γκιλοτίνες της δημοκρατίας τους. "προλεταριακή" αυτή της Ρωσίας (1917) οι, νοούντες την ισότητα σαν φασιστική ισοπέδωση και θεωρούντες την ελευθερία σαν αστική προκατάληψη, κυριολεκτικά κόκκινοι απ' το αίμα των κολασμένων, κομισάριοι. και "πόλεμο για τη δημοκρατία" της Ισπανίας (1936-39) οι διεθνείς ταξιαρχίες (φασιστικές και δημοκρατικές) και τα σταλινικά σκουλήκια που κατέφαγαν την πλειοψηφούσα ζωντανή αυτοδιαχειριστική τάση της, για να περιοριστούμε σε κάποιες που τον πρόδηλο κοινωνικό χαρακτήρα τους έμμεσα ομολογούν μες στα ιστορικά τους ψελλίσματα ακόμη και οι νεκροθάφτες τους."] (από το [ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΟΝ "ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ"] της ΟΜΑΔΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ, εκδ. ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ, 1996).Η απόδραση από τις κρατικές πρακτικές και αντιλήψεις έχει πάντα να κάνει με τη συνειδητοποίηση των κρατικών εγκλημάτων και των συνεπειών της κρατικής επιβολής εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η καταστροφή των κρατικών δομών, η διαρκής εξέγερση και η αναρχία μπορεί να κάνει πραγματικότητα την επανάκτηση όλων των χαμένων χαρακτηριστικών του ανθρώπου...