| ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ! Αυτοί που τρέμουν σε κάθε μικρή ή μεγάλη κινητοποίηση της κοινωνίας, είδαν τους εφιάλτες τους να μετατρέπονται σε πραγματικότητα στις 21 Ιουνίου 2003. Ημέρα κορύφωσης των κινητοποιήσεων ενάντια στη Σύνοδο Κορυφής των Εγκληματιών και Τρομοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της τελευταίας τέτοιου τύπου συνόδου (οι υπόλοιπες θα γίνονται στις Βρυξέλλες στο Βέλγιο). Είχαν προηγηθεί μέρες αυτοοργάνωσης, κοινωνικής παρέμβασης και αυτοέκφρασης με την κατάληψη στη Φιλοσοφική από 400 περίπου αναρχικούς και αντιεξουσιαστές (η πρώτη κατάληψη του Μαύρου Μπλοκ σε όλη την ιστορία παρόμοιων κινητοποιήσεων) στις 16 του ίδιου μήνα, τις εκδηλώσεις στη Φιλοσοφική και στα γρασίδια στο Μετεωροσκοπείο, την κατάληψη της Νομικής, το καραβάνι αλληλεγγύης, την πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες στις 19, την πορεία στα σύνορα Ελλάδας-Μακεδονίας για αλληλεγγύη στους πρόσφυγες Ρομ στις 20, την παρέμβαση στο Μαρμαρά Χαλκιδικής. Μήνες πριν τις μέρες αυτές δεξιοί και αριστεροί εργάστηκαν πυρετωδώς, πολλά κόμματα και οργανώσεις συνεννοήθηκαν και συνεργάστηκαν για να αποφευχθούν οι βίαιες εξεγερτικές συγκρούσεις του Σαββάτου. ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ, ούτε οι ορδές των δολοφόνων με στολή που κατέκλυσαν το νομό. 3500 περίπου αναρχικοί, αντιεξουσιαστές και ανυπότακτοι νεολαίοι επιτέθηκαν στις δυνάμεις καταστολής, σε τράπεζες, πολυεθνικές εταιρείες, στα γραφεία του ΚΚΕ, σε πολυτελή καταστήματα, έστησαν οδοφράγματα στο κέντρο και τα πανεπιστήμια. Το «κόσμημα» των Βαλκανίων, αυτή η κοσμοπολίτισσα «νύφη» του Θερμαϊκού, η φοιτητούπολη με την πολυεπίπεδη κοσμική αλλά και εναλλακτική διασκέδαση δεν μύρισε μόνο τα χιλιάδες δακρυγόνα των μπάτσων. Αισθάνθηκε τον απελευθερωτικό άνεμο της εξέγερσης στα σωθικά της. Το πλήγμα για το κράτος εκείνες τις μέρες είναι προφανές, οι γενικευμένες επιθέσεις σε κρατικούς και οικονομικούς στόχους, σε μια πόλη που είχε να βιώσει τόσο σφοδρές συγκρούσεις από το Μάη του 1936, όταν 12 διαδηλωτές δολοφονήθηκαν από τα σκυλιά της εξουσίας, και πιο πριν, από τον Απρίλη του 1903, όταν η αναρχική ομάδα «Γκεμιτζήδες» (Βαρκάρηδες) επιχειρούσε να δώσει τη φλόγα της εξέγερσης από την πόλη της Θεσσαλονίκης. Οι όποιες συκοφαντίες δεν αγγίζουν τους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα παραληρήματα κάποιων ηγετίσκων του Φόρουμ στη συμβολή των οδών Αγ. Σοφίας και Εγνατίας το απόγευμα του Σαββάτου, που ενώ εκατοντάδες διαδηλωτές συγκρούονταν και πολλοί κινδύνευσαν από τραυματισμούς και ασφυξία, να φωνάζουν από τα μικρόφωνα ενάντια στους αναρχικούς που δήθεν «συνεργάζονταν με την αστυνομία για να κάνουν επεισόδια»; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις προβοκατορολογίες του ΚΚΕ, που κατηγορούσαν για ΚΥΠατζήδες τους καταληψίες του Πολυτεχνείου του 1973, και μετά την αλλαγή πλεύσης με το να γιορτάζουν κάθε χρόνο το Πολυτεχνείο; Αλλά ας πάμε πιο πέρα. Ζούμε στην εποχή της «αντι» τρομο-κρατικής σταυροφορίας, μιας νέας επίθεσης στις κοινωνίες που ξεκίνησε μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2003. Στον ελλαδικό χώρο εκφράζεται με την επιχείρηση εξάρθρωσης της «τρομοκρατίας», με τη δημιουργία λευκών κελιών, με τη νομιμοποίηση των ανακρίσεων με ψυχοφάρμακα και εικονικές εκτελέσεις που πρωτοδοκιμάστηκαν στο σώμα και το μυαλό του αντάρτη της Ε.Ο. 17Ν Σάββα Ξηρού, με τα έκτακτα στρατοδικεία του Κορυδαλλού. Με την απόπειρα ποινικοποίησης των διαδηλώσεων, των απεργιών, των καταλήψεων, σχεδιασμούς που ετοιμάζουν πυρετωδώς οι ευρωπαίοι εξουσιαστές μέσα από αντιανθρώπινους μηχανισμούς όπως η Europol, η Eurojust, το κοινό ευρωπαϊκό σύνταγμα κτλ. Η σημασία των συγκρούσεων όμως δεν έγκειται μόνο στα παραπάνω. Λίγο πιο πριν τον Ιούνη, στο Εβιάν στη Γαλλία, ξανά οι εξεγερμένοι διαδηλωτές διέλυσαν τις ψευδαισθήσεις περί ανακωχής ανάμεσα στους εξουσιαστές και την κοινωνία. Μια ανακωχή που ούτως ή άλλως δεν υπάρχει και είχε φανεί και πιο πριν, στη Γένοβα, στη Νίκαια, στο Κεμπέκ και σε πολλά άλλα μέρη του πλανήτη. Μια ανακωχή που, όσο κι αν προσπαθούν την πραγμάτωσή της η Νέα Αριστερά και κινήματα τύπου Πόρτο Αλέγκρε, δε θα υπάρξει ποτέ. Ποτέ όσο οι δολοφονικές επιδρομές των εξουσιαστών σε εξαθλιωμένους λαούς και στην ίδια τη φύση εντείνονται, όσο η βρωμερή παρουσία τους ρυπαίνει τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Γιατί καμία παγκοσμιοποίηση και καμία θεωρία και πρακτική των εξουσιαστών δε θα γίνει ποτέ ανθρώπινη, όποιο προσωπείο και αν έχει, φιλελεύθερο, καπιταλιστικό, κομμουνιστικό, δημοκρατικό. Οι συμβιβασμένες εκ των αριστερών οργανώσεων δε θα καταφέρουν να διαστρεβλώσουν την κοινωνική πραγματικότητα, τη συνεχή ρήξη κοινωνικών κομματιών με τις λογικές της παραίτησης, της διαμεσολάβησης με κόμματα, ΜΜΕ και θεσμούς. Τη συνεχή σύγκρουση με ό,τι μας καταπιέζει. Άσχετα αν κατά καιρούς εμφανίζονται «ορεξάτοι» να υιοθετήσουν «δυναμικές» (!!!) πρακτικές, όπως τα προκαθορισμένα ραντεβού με τους μπάτσους τύπου Λευκές Φόρμες (Tutti Bianchi), που σκηνοθετημένα σπρώχνουν κάποιες αλυσίδες από ΜΑΤ για να φάνε μερικά δακρυγόνα και να πανηγυρίζουν μετά ότι αυτή είναι η μόνη αληθινή σύγκρουση, με επιχειρήματα που συναγωνίζονται σε γελοιότητα τα επιχειρήματα του Κακαουνάκη! Αλλά κάποιοι εξακολουθούν να μιλάνε για ζωές, όχι για βιτρίνες και μάρμαρα… Ειδικά όσοι υπό τον μανδύα του «αντιεξουσιαστή» (βλέπε π.χ. AKS 2003) επιχειρούν τη «συμμόρφωση» διαδηλωτών υπό τη σκέπη κομμάτων, καθοδηγητών και επίδοξων αρχηγίσκων. Από την άλλη, η αλληλεγγύη δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι ένα ακόμη πεδίο του κοινωνικού αγώνα. Ούτε ο σκοπός της αλληλεγγύης αγιάζει τα μέσα, δηλαδή τη διαστρέβλωση θεμελιωδών αντιεξουσιαστικών αρχών, με διορισμούς αντιπροσώπων και συντονιστών σε συνελεύσεις, συνεργασίες με κόμματα και δημο-κρατικές διαδικασίες, πράγματα πρωτοφανή για συλλογικότητες που θέλουν να ονομάζονται αντιεξουσιαστικές... Ο αγώνας για την απελευθέρωση των 7 προφυλακισμένων συντρόφων περνάει μέσα από τα οδοφράγματα της καθημερινότητας και τη συνεχή ρήξη με τους θεσμούς και τις ιδεολογίες της εξουσίας. Εκατοντάδες εκδηλώσεις αλληλεγγύης έχουν πραγματοποιηθεί από τον Ιούνη μέχρι σήμερα στην Ευρώπη και όχι μόνο. Και για μας «η κοινωνική αλληλεγγύη είναι στάση ζωής των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Δεν έχει να κάνει με ανθρωπισμό, πολιτική και δεν βασίζεται στην ύπαρξη ή μη στοιχείων νομικής αθωότητας». Στον κοινωνικό πόλεμο δεν υπάρχουν νίκες και ήττες… Η μόνη νίκη θα είναι η κατάργηση κράτους και εξουσίας και το χτίσιμο μιας ζωής με αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη, χωρίς νόμους, αρχηγούς και σύνορα… ΝΙΚΗΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ MONO ΟΣΟΙ ΣΚΥΒΟΥΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΜΗΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΙΤΕ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΛΕΥΚΑ ΚΕΛΙΑ ΕΙΤΕ ΣΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟΥΣ 7 ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ: Σουλεϊμάν Νταϊκντούκ «Κάστρο» - από 21/9, Simon Chapman – από 5/10, Carlos Martinez – από 5/10, Fernando Perez – από 5/10, Σπύρος Τσίτσας – από 8/10 ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΕΙΤΕ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΙΤΕ ΟΧΙ Θεσσαλονίκη 7/10/2003 Αναρχικός Πυρήνας ΑΡΝΗΣΗ, Αναρχική Ομάδα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ και Σύντροφοι (προηγούμενη) |