| ΚΡΑΤΙΚΟΙ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ & ΕΞΕΓΕΡΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Το κράτος και γενικότερα η κυριαρχία, βρισκόμενη σε διαρκή ανταγωνισμό με την κοινωνία, τους αγώνες των ανθρώπων και την αξιοπρέπειά που συνεχίζουν να διατηρούν, είναι αναγκασμένη, για τους δικούς της λόγους διατήρησης των θεσμών και μηχανισμών επάνω στο κεφάλι της κοινωνίας, να επιχειρεί να αποσπά όποτε μπορεί την κοινωνική συναίνεση στα αντιανθρώπινα σχέδιά της, επιβάλλοντας την κρατική ειρήνη και "ομαλότητα". Στη διάρκεια των κοινωνικών αγώνων και συγκρούσεων που διαμορφώνονται ασταμάτητα, αυτή η συναίνεση φυσικά δίδεται με την πλάνη και τη βία στο κράτος. Είτε με την επιβολή των κρατικών θεσμών και οργάνων με τα οποία οι κυρίαρχοι έρχονται σε επαφή με την κοινωνία (υποτακτικοί, τσιράκια), μαθαίνουν και αναλύουν τις σκέψεις, αντιδράσεις και συμπεριφορές της ισχυροποιώντας κάθε φορά αυτούς τους θεσμούς, είτε με την ωμή βία καταστέλλοντας τις αντιστάσεις των ανθρώπων, τις διαδηλώσεις, τις εξεγέρσεις, είτε με την καθημερινή πλύση εγκεφάλου, ψυχολογική βία και αλλοτρίωση που παράγεται μαζικά στα σχολεία, στις οικογένειες, στους χώρους εργασίας, στο στρατό, στα ψυχιατρεία και στα κάτεργα της διασκέδασης. Πολλές φορές έρχεται σε θέση να διώκει και να φυλακίζει επιλεκτικά ανθρώπους που αγωνίζονται ή απλά γιατί αρνούνται να υπακούσουν στις κρατικές βουλήσεις. Οι κρατιστές βρίσκονται σε καθημερινό πόλεμο με την κοινωνία προσπαθώντας να δημιουργήσουν όλο και περισσότερους υπήκοους, φερέφωνα υποστηρικτές τους για τα καταστροφικά για την κοινωνία και το περιβάλλον σχέδιά τους. A. ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ Αναπροσαρμόζοντας τα τελευταία χρόνια τους σχεδιασμούς τους οι κρατιστές, σε μια πραγματικότητα που έπαψε καιρό πλέον να επηρεάζεται άμεσα από τις διεργασίες στο εσωτερικό των εθνικών κρατών, αλλά συναποφασίζοντας διευρυμένα μέσω των οργάνων τους, των συνασπισμών εξουσίας (ΕΕ, ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΟΑΣΕ, αλλά και όλων των άλλων συνασπισμών που δεν συντάσσονται στο πλευρό του διαφαινόμενου "ισχυρού" ευρωαμερικάνικου συνασπισμού των πολυεθνικών και των στρατοκρατών), βρίσκονται σε όλο και πιο δύσκολη θέση σε μια εποχή που έπεσαν τα δημοκρατικά προσωπεία, η καπιταλιστική με την κομμουνιστική διακυβέρνηση έδειξαν και τις ελάχιστες διαφορές τους στη βία, την καταστολή και την εξαθλίωση των ανθρώπων. Τα συμφέροντά τους άλλες φορές συμπίπτουν και άλλες φορές συγκρούονται, όπως έγινε και στην "γιουγκοσλαβία". Οι ενδεχόμενες αντεγκλήσεις, διπλωματικά παζάρια και αλληλουπονομεύσεις αφορούν μόνο τον ενδοεξουσιαστικό ανταγωνισμό και την προσπάθεια της κάθε εξουσιαστικής κλίκας ν' αρπάξει ότι προλάβει απ' το μόχθο των ανθρώπων. Σ' αυτό τον ανταγωνισμό, διαχωρίζοντας πλαστά τους ανθρώπους μέσω εθνικών, θρησκευτικών ιδεολογιών τους οδηγούν σε εθνικές, θρησκευτικές εκκαθαρίσεις και πολέμους όχι μόνο στην ευρύτερη περιοχή αλλά σε πολλά σημεία του πλανήτη. Με τη βοήθεια της επιστήμης ανέπτυξαν μαζικά καταστροφικά όπλα τα οποία όταν χρησιμοποιούν σπέρνουν τη γενικευμένη καταστροφή και τρομοκρατία, την άμεση επιβάρυνση του περιβάλλοντος και τις μαζικές εκτοπίσεις πληθυσμών. Όποιο πρόσχημα κι αν έχει ο εξουσιαστικός πόλεμος, (εθνική απελευθέρωση, αλλαγές συνόρων κτλ.) αντιτίθεται στις ελεύθερες επιλογές των ανθρώπων. Κάθε πόλεμος στη λεγόμενη ιστορία είχε να κάνει με τα παζάρια των φεουδαρχών, των βασιλέων, των κυβερνήσεων, των κάθε είδους εξουσιαστικών φατριών. Το ότι ο σύγχρονος πόλεμος έχει "ψηφιοποιηθεί" και συνήθως κρατάει λιγότερο, σίγουρα δεν αλλάζει και τη φύση του. Το μετά έχει να κάνει με τη βάναυση αφαίμαξη του ό,τι έχει απομείνει στις κατεστραμμένες περιοχές. Και φυσικά, οι χιλιάδες εξαθλιωμένων προσφύγων, ανθρώπων που έχασαν τα σπίτια τους και τους γύρω τους θα είναι ακόμα πιο εύκολοι στόχοι για την εργασιακή και οικονομική υποδούλωση. Η δήθεν ανοικοδόμηση θα συμβάλει στην ισχυροποίηση των τοπικών και πολυεθνικών αφεντικών, αφού οι "ηττημένοι" εξουσιαστές ή αυτοί που θα'ρθουν στη θέση τους θα παραμείνουν θεματοφύλακες των τοπικών εξουσιών που λίγο θα έχουν αλλάξει σε σχέση με την πριν τον πόλεμο κατάσταση. Εκείνο που αλλάζει όμως σίγουρα είναι οι εμπειρίες των ανθρώπων και η συνείδησή τους, όταν αντιληφθούν ποιος πραγματικά ωφελείται από τέτοιες καταστάσεις. Β. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και ΕΕ Δεν είναι λίγα και τα οφέλη που αποκομίζει και η ελληνική κυριαρχία, η κατά τ' άλλα κλαψουρίζουσα για τη "μπανανία". Έλα όμως που αυτή έχει μεγάλο μερίδιο στα αναπτυξιακά έργα των βαλκανίων, σε ότι αφορά την ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, κατασκευές, χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αλλά και σε άλλες περιοχές (πρώην σοβιετικές δημοκρατίες , ανατολική ευρώπη) τα ελληνικά αφεντικά έχουν αναλάβει αρκετές εργολαβίες, όπως η συμμετοχή στον πετρελαιαγωγό Μπακού-Τσειχάν, που είναι (η διανομή των πετρελαίων) βασικός παράγοντας στο αλισβερίσι μεταξύ των εξουσιαστών στην ευρύτερη περιοχή. Ακόμα και η εσωτερική ανάπτυξη (μεγάλοι οδικοί άξονες, αναβάθμιση της βιομηχανίας, κατασκευαστικά έργα κτλ.) θα στηριχτεί σε μεγάλο βαθμό στο μόχθο των μεταναστών, κυρίως "αλβανών" που δεν έχουν πάψει να ξεζουμίζονται από το κράτος, όταν δεν βασανίζονται και δε δολοφονούνται στα σύνορα και αλλού. Το κόλπο της νομιμοποίησης με τις πράσινες κάρτες επιχειρεί να διαχωρίσει τους "χρήσιμους" απ' τους άχρηστους μέσω του κλασικού διαχωρισμού σε παράνομους και νόμιμους. Τους τελευταίους θα προσπαθήσει να αφομοιώσει και μέσω του πολιτισμού, καθώς στα περισσότερα ανεπτυγμένα κράτη οι εξουσιαστές είναι αναγκασμένοι να προσαρμόσουν τη νομοθεσία, τους θεσμούς κτλ. για να ενσωματώσουν αυτούς τους εν δυνάμει ανεξέλεγκτους ανθρώπους στα γρανάζια της δημοκρατικής νομιμότητας, της αλλοτρίωσης και της υποταγής, ειδικά τώρα που τα ευρωπαϊκά κράτη επισπεύδουν τον εναρμονισμό των δικών τους νόμων και θεσμών, για να μπορέσουν να ανταγωνιστούν άλλους εξουσιαστές (σένγκεν, ΟΝΕ, ίδρυση ευρωπαϊκής δύναμης ταχείας επέμβασης κ.ά) (βλ. και στο 1ο τεύχος). Γ. Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΑΓΚΑΘΙ ΣΤΑ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ ΤΟΥ Η αναδιοργάνωση των εξουσιαστών σ' αυτή την κρίσιμη γι' αυτούς περίοδο βρίσκει συνεχώς απέναντί της τους κοινωνικούς αγώνες που ξεσπούν τα τελευταία χρόνια ενάντια σε μια σειρά από κρατικά σχέδια. Κοινωνικά "κομμάτια" που αντιστέκονται όπως μαθητές (ο χαρακτηρισμός κάθε τέτοιου "κομματιού" δεν απευθύνεται φυσικά σε όλο το σύνολο της "μαθητικής κοινότητας" ούτε σε κάποιους που με τη στήριξη κομμάτων εποφθαλμιούν τη δήθεν εκπροσώπηση των μαθητών, αλλά στους εν δυνάμει εξεγερμένους ενάντια στην καταπίεση) έδειξαν με τις πολύμορφες κινητοποιήσεις που αναπτύχθηκαν ότι και ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ και ότι τα πράγματα για τους επίδοξους χειραγωγούς και διαπραγματευτές αναμφίβολα... σκουραίνουν. Χιλιάδες εκμεταλλευόμενων ανθρώπων που συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, ενάντια στον εξουσιαστικό πόλεμο στο κόσοβο αλλά και με άλλες αφορμές (αγροτικά, διαγωνισμός του ΑΣΕΠ και συγκρούσεις τον Ιούνιο του 98, συγκρούσεις που αναπτύχθηκαν στις μαθητικές κινητοποιήσεις τον περσινό χειμώνα κτλ) βίωσαν έμπρακτα την αντίθεσή τους στα σχέδια των αφεντικών αλλά και την κρατική βαναυσότητα και καταστολή. Ένιωσαν στο πετσί τους την κοροϊδία των κομμάτων και τη γύμνια και τη φθορά των συνδικαλιστών, των φορέων του γλυψίματος και έζησαν μαζί με άλλους καταπιεσμένους, ανάμεσά τους και αναρχικούς και ανυπότακτους νεολαίους τη δυναμική των ανεξέλεγκτων συγκρούσεων, ενωμένοι ,έστω και στιγμιαία, από το πάθος για ελευθερία. Αυτό το πάθος είναι που συντρίβει όλες τις αυταπάτες και αναδεικνύει το κοινό στοιχείο που "ενώνει" όλους αυτούς: την καταπίεση και τη διάθεση αντίστασης σ' αυτήν, την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη, όχι σαν αφηρημένες ψυχολογικές αναζητήσεις, αλλά σα βάση για να σπάσουμε τα δεσμά της εξουσιαζόμενης κοινωνίας. Δ. Κομβικα σημεια του απελευθερωτικου κοινωνικου πολεμου Ιδιαίτερα δημιουργική μπορεί να χαρακτηριστεί και η συμβολή των γεγονότων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου 95, παράλληλη με μια άλλη εξέγερση στις φυλακές Κορυδαλλού εκείνο το Νοέμβρη, λίγες μέρες μετά τις συγκρούσεις στη θεολογική σχολή της θεσ/νίκης. Τα γεγονότα εκείνα ήταν σημαντικά στην ανάδειξη της πολύμορφης πραγματικότητας του κοινωνικού πολέμου και της δυναμικής αντίστασης των καταπιεσμένων πέρα από πολιτικά-κινηματικά τερτίπια και λογικές συνδιαλλαγής. Οι χιλιάδες αγωνιζόμενοι που βρέθηκαν αλληλέγγυοι στον τότε απεργό πείνας Κ.Καλαρέμα, στους εξεγερμένους του Κορυδαλλού και τους 4 συλληφθέντες της καμάρας στη θς/νίκη, σίγουρα ανέδειξαν και την πολύμορφη κοινωνική αλληλεγγύη που ξεπερνά τους διαχωρισμούς που επιβάλει η εξουσία (ο καθένας για την πάρτη του, το κάθε κοινωνικό "κομμάτι" στο καβούκι του). Ιδιαίτερα σημαντική υπήρξε η συμβολή των αναρχικών εξεγερτικών αντιλήψεων και πρακτικών που εξακολουθούν να δημιουργούν ρήγματα στην κρατική τάξη. Η σύλληψη των 504 το πρωί της 18ης Νοέμβρη 1995, οι προσπάθειες της πολιτικής να διαστρεβλώσουν την εξέγερση και η εκδικητική μανία των κρατιστών, έκαναν ξεκάθαρο ότι ΕΙΤΕ ΧΟΥΝΤΑ ΕΙΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ. Επιπλέον, ένα κομμάτι εξεγερμένων επέλεξε την άρνηση παρουσίασης στα δικαστήρια, εξαπλώνοντας τις αδιάλλακτες πρακτικές και την έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη, ξεμπροστιάζοντας τους επαγγελματίες υπερασπιστές των πολιτικών δικαιωμάτων τύπου Κωνσταντόπουλου και άλλων. Επίσης, η σύλληψη του Νίκου Μαζιώτη και η ανάληψη ευθύνης από μέρους του (πρωτόγνωρο γεγονός για την δημοκρατική περίοδο που διανύουμε στην "ελλάδα") για την τοποθέτηση βόμβας στο υπουργείο ανάπτυξης (σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τον πολύμορφο αγώνα κατοίκων του Στρυμονικού ενάντια στην εγκατάσταση μονάδας χρυσού από την TVX GOLD, που επέδειξε πολλές στιγμές συγκρούσεων και σαμποτάζ ενάντια στα ληστρικά σχέδια των αφεντικών) ανέδειξε τον ανυποχώρητο επιθετικό αγώνα των καταπιεσμένων. Άλλο τόσο σημαντική ήταν και η συμβολή (αν μπορεί να ονομαστεί έτσι) της αλβανικής επανάστασης το χειμώνα/άνοιξη του '97. Οι εξεγερμένοι του αλβανικού νότου έκαναν πράξη τα όνειρα των καταπιεσμένων συντρίβοντας το σύνολο σχεδόν των κρατικών μηχανισμών, αποκτώντας πολύτιμες εμπειρίες αυτοοργάνωσης και ζωής χωρίς τον κρατικό βραχνά για μερικούς μήνες και το πιο σημαντικό, μην αφήνοντας καμία πολιτική δύναμη να αναδειχθεί και κανέναν να σπεκουλάρει πάνω στους αυθόρμητους καταστροφικούς αγώνες που αναπτύχθηκαν. Ακόμη και τώρα φαίνεται η μεγάλη δυσκολία των αμερικάνων, ελλήνων, ιταλών και άλλων στρατοκρατών που έτρεξαν πανικόβλητοι να βάψουν στο αίμα την επανάσταση, να σβήσουν αυτές τις εμπειρίες και να ξαναστήσουν τους διαλυμένους θεσμούς και μηχανισμούς. Μόλις πρόσφατα επιστράτευσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν, καλλιτέχνες, ηθοποιούς, παραγωγούς θεάματος, όλους με την κάλυψη του "ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ", αυτού του δολοφονικού διακρατικού μηχανισμού και μερικά απ' τα τωρινά είδωλα της σαπίλας των εξουσιαστών για να προωθήσουν την εξουσιαστική προπαγάνδα, να πείσουν τον κόσμο να είναι ειρηνικός, να παραδώσει τα όπλα που απαλλοτρίωσε (οι ίδιοι οι αλβανοί κρατιστές παραδέχονται ότι πολύ μικρό το ποσοστό αυτών που έχουν συγκεντρωθεί ως τώρα).Όλα αυτά τα "διδάγματα" και εμπειρίες -που δεν εξαντλούνται φυσικά σ' αυτά τα γεγονότα, αλλά διαχέονται, συγκρούσεις με αφορμή το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, μαθητικά κτλ.- είναι σε θέση να συμβάλουν στην όξυνση του κοινωνικού πολέμου. Οι αγωνιζόμενοι μπορούν να μαθαίνουν από τα λάθη τους και από κάθε κοινωνική ιδιαιτερότητα, προωθώντας κάθε φορά εκείνα τα στοιχεία που θεωρούνται σημαντικά για την συνολική άρνηση των θεσμών και της εξουσίας. Αυτή είναι και η λειτουργική αξιοποίηση αυτών των αγώνων, πάντα προς την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Η αξιολόγηση των όποιων εμπειριών, λοιπόν, δεν γίνεται για την ανάδειξη κάποιας συγκεκριμένης τάσης θεωρητικής ή πολιτικών δογμάτων με στόχο την πολιτική αναγνώριση. ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. "Τα αποτελέσματα των αναρχικών δραστηριοποιήσεων άλλοτε είναι άμεσα, τις περισσότερες φορές όμως κρίνονται μακροπρόθεσμα και πάντα έχουν να κάνουν με τις εκτιμήσεις και τους στόχους των αγωνιζόμενων που αποφασίζουν να τις πραγματοποιήσουν. Η μη κατανόηση αυτής της πραγματικότητας οδηγεί στη μεμψιμοιρία, τη μιζέρια και την αυτοκατανάλωση. Όσοι αναμένουν τη στιγμή που οι καταπιεσμένοι ως διά μαγείας θα ξεσηκωθούν και θα επαναστατήσουν, προκειμένου να αναλάβουν δράση, αδυνατώντας να πολεμήσουν για την Αναρχία καθημερινά, το πιο πιθανό είναι να βρίσκονται σε χειμερία νάρκη όταν επιτέλους φτάσει αυτή η στιγμή..." (Πρόκληση σε Στάση Νο.5, Οκτώβριος 1998) Ε. Πολιτικη και αριστερισμος Στο στόχαστρο των ρεφορμιστικών αντιλήψεων -αυτών που προωθούν τη βελτιωτική αναμόρφωση των κελιών του εξουσιαστικού συστήματος- και αριστερών απόπειρων διαστρέβλωσης της πολυμορφίας του κοινωνικού αγώνα, αναπτύσσονται μερικές φορές κατάπτυστα θεωρητικά κατασκευάσματα που προσπαθούν να προβάλουν δήθεν ελαττώματα και λάθη ή ακόμη και "ουτοπίες" από την πλευρά των αγωνιζόμενων, επικεντρώνοντας κατά καιρούς στο ζήτημα της θεαματοποίησης της βίας, της "επετειακής" αντιμετώπισης ορισμένων γεγονότων. Καταρχάς να τονίσουμε ότι αν πραγματικά ήθελαν να μιλήσουν κάποιοι για θεαματοποίηση ή επετειακές εκδηλώσεις θα 'πρεπε να καταφερθούν ενάντια στο σύνολο σχεδόν των (ακρο)αριστερών οργανώσεων και εναλλακτικών ιδεολογιών, δηλαδή εκεί από όπου προέρχονται!!! Γιατί από που αλλού μπορεί να προέρχεται μια τέτοια στείρα κριτική που αγνοεί την συνεχώς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα του κοινωνικού πολέμου, μερικοποιεί τις αντιστάσεις και ιεραρχεί τα μέσα των καταπιεσμένων σε αποτελεσματικά και όχι; Είναι οι ίδιες λογικές μ' εκείνες που προσπαθούσαν να σπείρουν την αμφιβολία και την ηττοπάθεια για την εξέγερση του πολυτεχνείου 95, που επιχειρούν επανειλημμένα να κλονίσουν την επαναστατική αυτοπεποίθηση και αυτενέργεια μιλώντας για ώριμες ή ανώριμες συνθήκες, για την ανάγκη ύπαρξης αφορμής για την αντεπίθεση των καταπιεσμένων, για τακτικές και άλλα. Από που αλλού θα μπορούσαν να προέρχονται; Μήπως ζήτησαν πολλές αφορμές οι "αλβανοί" εξεγερμένοι για να μπουκάρουν στα στρατόπεδα και τα αστυνομικά τμήματα στην επανάσταση; Ή οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου 73,95, του Λος Άντζελες ή οι αγωνιζόμενοι μαθητές και ανυπότακτοι νεολαίοι; Δεν αποτελεί, έτσι κι αλλιώς, έκπληξη η διατύπωση τέτοιων αντιλήψεων που δυσχεραίνουν την προώθηση του κοινωνικού πολέμου. Είναι γνωστές σε όλους οι συνεχείς προσπάθειες του κράτους, των κομμάτων, όλων των αριστερών να διαστρεβλώσουν εξεγερτικές αντιλήψεις και πρακτικές και να σπείρουν την αμφιβολία, την αποδοχή του λιγότερου "κακού", τη φοβία και την ηττοπάθεια. Δεν είναι λίγες οι φορές που διάφορες πολιτικές οργανώσεις προσπαθούν να οικειοποιηθούν χαρακτηριστικά εξεγέρσεων, όπως του Πολυτεχνείου και άλλων. Είναι γνωστές οι διασυνδέσεις των γνωστών φορέων της δημοκρατικής υπεράσπισης και ο διαμεσολαβητικός τους ρόλος με το κράτος. Αλλά αν είναι αναμενόμενη η εξαπάτηση αγωνιζόμενων και ο εθισμός τους σε τέτοιες λογικές, μέσα από τις γνωστές κινηματικές διαδικασίες, επιτροπές και όλο το συνοθύλευμα, δε θα πρέπει να είναι και συνέχεια ανεκτή και η αφέλεια ή η σύγχυση που παρατηρείται συχνά. Άλλο τόσο αναμενόμενο είναι ότι τα ΜΜΕ οπωσδήποτε θα επιχειρήσουν να διαστρεβλώσουν τους κοινωνικούς αγώνες, ρίχνοντας ιδιαίτερο βάρος στην αντιμετώπιση των αναρχικών αντιλήψεων (βλ.ελευθεροτυπία, η οποία αρέσκεται ιδιαίτερα στο διάλογο με αντιεξουσιαστές, τόσο πολύ που προσπαθεί να φτιάξει και η ίδια τέτοιους). Άλλο τόσο αναμενόμενη είναι και η διαστρεβλωτική χρησιμοποίηση των κοινωνικών αγώνων από φιλόδοξους πολιτικούς. Ως αναρχικοί, αρνούμαστε το κυνήγι της αναγνώρισης, της "επαναστατικής" καριέρας. Δεν αναζητούμε οπαδούς, μέλη ή "συμπαθούντες" υποστηρικτές. Επιπλέον, δεν θεωρούμε κανέναν ως ειδικό ή αρμόδιο να κρίνει ποιος είναι αναρχικός ή όχι. Κάτι τέτοιο έρχεται σε κάθετη σύγκρουση με τον αντιιεραρχικό-αντιεξουσιαστικό χαρακτήρα της αναρχικής δράσης και οργάνωσης. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επιλογές που τίθενται εχθρικά στους αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση δεν θα πρέπει και να έχουν την ανάλογη απάντηση."για τους αναρχικούς η θεώρηση (δε μιλάμε για θεωρία) και η δράση απορρέουν η μία από την άλλη και δεν μπορούν να είναι ούτε διαχωρισμένες ούτε ανακόλουθες... οι εκτιμήσεις όμως δεν μπορούν να μεταβάλλονται έχοντας σαν κριτήριο το πόσο εύκολα ή δύσκολα υλοποιούνται οι πρακτικές... γι' αυτό και οι απόψεις των συντρόφων όσον αφορά το πως τοποθετούνται στον κοινωνικό πόλεμο πρέπει να είναι ξεκάθαρες και να συζητιούνται ανοιχτά και διαρκώς" (Πρόκληση σε Στάση, στο ίδιο). Επιπλέον, δεν είναι στις προθέσεις αναρχικών, όπως και όλων των αγωνιζόμενων για την κοινωνική απελευθέρωση, να δίνουν "συμβουλές" ή να επιβληθούν με την εξαπάτηση, απλά καταθέτουν τις εμπειρίες τους από τον κοινωνικό πόλεμο, ακούν άλλες, συζητούν και συνθέτουν -στο βαθμό που μπορούν- με άλλους καταπιεσμένους. Δε θεωρούν τους εαυτούς τους εκτός κοινωνίας (αυτό μάλλον συμβαίνει σ' όσους έχουν διαρκές άγχος να "απευθυνθούν κοινωνικά") αφού υφίστανται με πολλούς άλλους ανθρώπους τον καθημερινό βραχνά του κράτους, δεν επιχειρούν να αναπαραγάγουν πλαστούς διαχωρισμούς ανάμεσα στους ανθρώπους διαιρώντας -και μάλιστα με νούμερα και ποσοστά- αφαιρετικά τους καταπιεσμένους σε κατηγορίες, και επιχειρούν να καταστρέψουν τις κρατικές αυταπάτες, οξύνοντας την κοινωνική συνείδηση των ανθρώπων.Δεν θα ήταν άσκοπο να αναφερθούμε, λοιπόν, και σ' αυτή την περίφημη "αντιεξουσιαστική αριστερά". Είναι γνωστές οι προσπάθειες των πολιτικάντηδων να "μαντρώσουν τον κόσμο" σε ανούσιες συνελεύσεις, αμφιθέατρα, πολιτικές διαδικασίες, επιτροπάτα κτλ., να φτιάξουν ομοσπονδίες ελέγχου και κέντρα αντιπροσώπευσης. Δύσκολα ξεχνιούνται οι πολύωρες αναλώσεις σε θεωρητικές-φιλοσοφικές αναζητήσεις στα αμφιθέατρα τις στιγμές που το κράτος έδειχνε τα δόντια του, ή η λαγνεία προς τις "αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες" που σε πολλές περιπτώσεις θύμιζαν διαδικασίες θεατρικών ομάδων ή αναπαραστάσεις καφενείων. Είναι γνωστός ο εκφυλισμός των αναρχοσυνδικαλιστικών και άλλων ομοσπονδιών που υπάρχουν σε κάποιες "ευρωπαϊκές" και άλλες χώρες σε 100% αφομοιωμένους πολιτικούς σχηματισμούς που δε χάνουν ευκαιρία να συκοφαντούν αναρχικές εξεγερτικές αντιλήψεις, η νομιμοποίηση καταλήψεων, αυτοδιαχειριζόμενων "κοινωνικών" κέντρων και η μετατροπή τους σε πολιτιστικά κέντρα με κρατική κάλυψη. Κάτι τέτοιο επιχειρήθηκε και με την εφημερίδα "άλφα" πριν από λίγα χρόνια (το δήθεν όργανο των αναρχικών) και φυσικά αναμενόμενες και ορατές είναι και ανάλογες τέτοιες κινήσεις(όπως η συνεργασία του «Ναυτίλου» με κόμματα) και αντιλήψεις. Αντιλήψεις που προσπαθούν να αναδείξουν επαγγελματίες πολιτικούς και αυτοδιορισμένους εκπρόσωπους της αντίστασης.Φυσικά ο διακαής πόθος των πολιτικών κάθε είδους είναι να αφομοιώσουν ανεξέλεγκτες αντιλήψεις και πρακτικές και στο βαθμό που μπορούν να εισπράττουν και πολιτικά οφέλη απ' αυτές. Κάτι τέτοιο προσπαθούν να κάνουν και όσοι συκοφαντούν και ευτελίζουν τους κοινωνικούς αγώνες και τις δυνατότητες των καταπιεσμένων, αβαντάροντας τους διαμεσολαβητές κάθε είδους. Όλοι, βέβαια, χάνουν τη λαλιά τους απέναντι στις ανεξέλεγκτες κοινωνικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις, τρέχοντας και δε φτάνοντας για να προωθήσουν τα πολιτικάντικα σχέδιά τους, να εισαγάγουν ένα συνοθύλευμα από αυταπάτες και διλήμματα, αναμασώντας -κατά έναν ενδιαφέροντα τρόπο με συγκεκριμένη χρονική περιοδικότητα- μαρξιστικά αστικά προτάγματα με ελευθεριακά χαρακτηριστικά (οικολογία, αντι-νεοφιλελευθερισμός, οικονομική ισότητα και άλλες μπούρδες). Έχουν φτάσει στο σημείο να ανακυκλώνουν συνεχώς με νέες συσκευασίες ιδεολογίες, που όπως κάθε -ισμός, κάθε ιδεολογία στέκεται εχθρικά προς την Αναρχία και τους αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση, για την κατάργηση κάθε κράτους κι εξουσίας. Ιδιαίτερο βάρος ρίχνουν και στη "θεσμοποίηση" της πλαστής ενότητας που υποτίθεται υπάρχει ανάμεσα σε κάποιους αγωνιζόμενους, είτε μέσω ενός ανύπαρκτου "χώρου", είτε μέσω του "μαζικού κινήματος", το οποίο υποτίθεται θα συσπειρώσει τεχνητά κάποιους ανθρώπους. Μ' αυτή τη λογική επιχειρείται κατά καιρούς να εμφανιστούν και οι αναρχικές αντιλήψεις ως μέρος του "ευρύτερου επαναστατικού κινήματος" ή έστω σαν κάποιες... λίγο πιο ακραίες! Αλλά ποια η παραμικρή σχέση ενός τέτοιου "χώρου" που αρχίζει και τελειώνει στα υπαρξιακά προβλήματα, στις παρείστικες σχέσεις, στο κουτσομπολιό, το "άγριο" lifestyle -μπολιασμένο με λίγο μουσική, σεξ και ελευθεριακή κουλτούρα- και τις δημόσιες σχέσεις -αναπόσπαστα χαρακτηριστικά εξουσιαστικών θεσμών και αλλοτριωμένων καταστάσεων- με την εξέγερση και τους κοινωνικούς αγώνες; Η άρνηση του κράτους, των θεσμών, ο αγώνας για την κατάργηση της εξουσίας και της πολιτικής, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις εξουσιαστικές βλέψεις οργανώσεων, κινημάτων κ.ά., και οι αγωνιζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να επηρεάζονται από τέτοιους καλοθελητές, από τα πολιτικά παιχνίδια, τους αόριστους τακτικισμούς και από τις "πολιτικές συγκυρίες"...Η κοινωνική απελευθερωτική δράση εκφράζεται από τις ατομικές και συλλογικές δυνατότητες και τις επιλογές των αγωνιζόμενων, τις εμπειρίες τους και τη συνεχή σύνθεση αυτών. Όσοι συμμετέχουν κατά καιρούς σε κοινωνικά μέτωπα που ξεσπούν, αυτοί οι ίδιοι είναι που θα κρίνουν τα μέσα τους και πως θα τα χρησιμοποιήσουν. Δε χρειάζονται καμία μαγική συνταγή, ούτε καταστατικά, ούτε εκπροσώπους που θα παίζουν παιχνίδια πίσω απ' τις πλάτες τους και "κάτω απ' το τραπέζι". Είναι σαφές, άλλωστε, ότι όταν επιλεγούν διάφορες τέτοιες μορφές πολιτικής διαπραγμάτευσης με "συμμαχίες" κτλ., αναμφίβολα θα υπάρχει υποχώρηση σε κάποια θεμελιώδη χαρακτηριστικά, διαμορφώνοντας έτσι ένα έκτρωμα ιδεολογικό, ένα μείγμα μερικών αντιλήψεων που θα επικεντρώνεται στα παρεπόμενα της κρατικής επιβολής κι όχι φυσικά στην ίδια, και στο οποίο φυσικά... θα χωράνε όλοι!!! Μαρξιστές, οικολόγοι και αναρχικοί σ' ένα χαρμάνι, στο οποίο φυσικά οι ανεξέλεγκτες και αδιαμεσολάβητες πρακτικές θα συκοφαντούνται και θα διαστρεβλώνονται εντέχνως και εμμέσως και κατά τ'άλλα "έλα μωρέ, όλοι αγωνιστές είμαστε, ακόμα και αυτά τα καημένα τα παιδιά της διπλανής πόρτας, δικά μας είναι"!!!"Δεν είναι αρκετό να λέγεται, -ή να γράφεται-, πως "τα συνδικάτα, τα σωματεία και οι συνδικαλιστές ξεπουλάνε τους αγώνες", δε βοηθά σε τίποτα να εκδηλώνεται με λόγια η ανταγωνιστικότητα ενώ η πρακτική να είναι τέτοια που να αποδέχεται την ύπαρξη και το ρόλο τους. Με αυτό τον τρόπο συντηρούνται οι αυταπάτες, σ' όσους ανθρώπους θέλουν ν' αγωνιστούν, -με την κυριολεξία που έχει αυτή η λέξη, κι όχι μ' αυτή που τις δίνουν οι υπηρέτες και προαγωγοί των κομμάτων και της εξουσίας γενικότερα- σχετικά με το ρόλο των συνδικαλιστών... θα πρέπει να πούμε πως αυτή η αριστερίστικη διατύπωση (ξεπουλάνε τους αγώνες), όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα, αλλά περιέχει μια σαφέστατη άποψη, η οποία, είτε στηρίζεται στο ανύπαρκτο δεδομένο πως οι καθορισμένες από τα κόμματα, τα σωματεία και τα συνδικάτα "κινητοποιήσεις" αποτελούν αγώνα, είτε αποδέχεται μια πιθανή "ειλικρινή διάθεση και πρόθεση" των συνδικαλιστών, οι οποίοι στην... πορεία καταλήγουν να συμπορευθούν με το κράτος και τα αφεντικά. Στην τελευταία εκδοχή δημιουργείται η εντύπωση κάποιας ποιοτικής μεταβολής της κατάστασής τους, -θαρρείς με κάποιο μαγικό τρόπο-, (από ανθρώπους που... αγωνίζονται για τα συμφέροντα των καταπιεσμένων, σε όργανα που συμβιβάζονται με το κράτος και τις εκάστοτε λογικές του... Μια τέτοια άποψη και στάση, προσπαθεί, -ηθελημένα ή αθέλητα-, να προσδώσει, στους συνδικαλιστές, σωματεία και λοιπές παραφυάδες της κρατικής και καπιταλιστικής κυριαρχίας, μια θέση στους κοινωνικούς αγώνες που δεν την κατέχουν. Μια τέτοια αντίληψη βρίσκεται, -αν μη τι άλλο-, εκτός της πραγματικότητας των ήδη πραγματοποιημένων και πραγματοποιούμενων μεταβολών στον κοινωνικό χώρο." (Αναρχική Θεώρηση, Νο.7, Μάρτης 1993) Ζ. Τα γεγονοτα της 19 Νοεμβρη Κάποιες από τις παραπάνω επισημάνσεις μπορούν να διαφανούν και σε σχέση με τα γεγονότα της 19ης Νοέμβρη. Οι άγριες συγκρούσεις με τις κρατικές λογικές εκείνο το βράδυ της Παρασκευής που συνοδεύτηκαν από επιθέσεις σε τράπεζες, πολυτελή καταστήματα, κρατικά οχήματα και κτίρια, κάμερες και δημοσιογράφους αποτέλεσαν σαφώς μια δυναμική κοινωνική απάντηση στην επίσκεψη Κλίντον (και όχι μόνο). Πέρα από τα πρόσωπα τα οποία καταλαμβάνουν εξουσιαστικές "θέσεις" ή πόστα μέσα στο θεσμικό εξουσιαστικό οικοδόμημα και τα οποία αλλάζουν, μια τέτοια επίσκεψη σαφώς έχει να κάνει και με το παζάρι που εξελίσσεται αρκετούς μήνες μετά τους βομβαρδισμούς στο κόσοβο, και αφορά την ανάπλαση των κρατικών δομών, τις μεγάλες επενδύσεις, ενεργειακά και κατασκευαστικά έργα κτλ., ανακατανομή της μαστρωπείας και διακίνησης όπλων, ναρκωτικών και (λαθρο)μεταναστών στην ευρύτερη περιοχή, για τα οποία οι κρατιστές ενδιαφέρονται συνεχώς. Έτσι κι αλλιώς οι διπλωματικές σχέσεις, συνασπισμοί, συμμαχίες των εξουσιαστών εξελίσσονται ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Καμία σχέση δεν έχουν με τις ζωές των ανθρώπων και οι καταπιεσμένοι δεν έχουν κανένα λόγο να επηρεάζονται από τον ενδοεξουσιαστικό ανταγωνισμό. Κάτι τέτοιο έγινε σαφές και εκείνο το βράδυ, όταν ένα κομμάτι διαδηλωτών εναντιώθηκε έμπρακτα στις τοπικές εξουσίες, οικονομικές, πολιτικές, ξεπερνώντας τα αντιαμερικάνικα τερτίπια. Κάτι τέτοιο, φυσικά και ενόχλησε πάρα πολλούς. Ατέλειωτες ώρες συκοφαντίας, προβοκατορολογίας αναλώνονται από τα δημοσιογραφικά κοράκια και τα σταλινικά καθάρματα τις μέρες που ακολούθησαν στα παράθυρα των εργοδοτών τους. Είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και αρκετοί από αυτούς που προσδοκούσαν τα οφέλη του αντιαμερικανισμού με πομπώδεις αντιϊμπεριαλιστικές διακηρύξεις τις προηγούμενες μέρες της επίσκεψης Κλίντον, καλούσαν το "λαό" να μην "κάνει εξωτερική πολιτική στους δρόμους", δηλαδή να κάτσει σπίτι του. Όλοι βέβαια διαψεύστηκαν το βράδυ των συγκρούσεων στην αθήνα, με τη συμμετοχή εκατοντάδων αγωνιζόμενων στην έμπρακτη έκφραση της απέχθειας προς τα εξουσιαστικά σχέδια, τα πολιτικά παιχνίδια και την επίσκεψη Κλίντον.Αλλά όπως αναφέρθηκε και για παλαιότερες κοινωνικές εκρήξεις, ένα μεγάλο πρόβλημα των κρατιστών και πρώτιστό μελήμά τους είναι να διαστρεβλώσουν τις αντικρατικές κινητοποιήσεις, στη συγκεκριμένη περίπτωση να δώσουν "αντιαμερικάνικα χαρακτηριστικά" (με πρωτοστάτη το κόμμα του χαφιέ) και πλαστά χαρακτηριστικά εθνικής συσπείρωσης ("ο ελληνικός λαός αντέδρασε", "όλοι μαζί" κτλ.). Η ενόχληση των πολιτικών από τέτοια επεισόδια είναι πολύ μεγάλη, αφού για μια ακόμα φορά δεν κατάφεραν να υποδουλώσουν τη διάθεση αντίστασης και να την εκτονώσουν σε πορείες-κηδείες, κάτι που έγινε πάνω-κάτω στις άλλες πόλεις. Είναι ενδεικτικά, πάντως, και τα λεγόμενα κάποιων που βιάστηκαν να "εκτιμήσουν" τέτοιες εξεγερτικές κοινωνικές εκδηλώσεις λέγοντας ότι "ικανοποιημένη όμως ήταν και η κυβερνηση (!!!) μιας και ακόμα και τα επεισόδια μπορούσαν να γίνουν διαπραγματευτικό χαρτί στις διακρατικές της σχέσης με τις ΗΠΑ..." ή σε άλλα σημεία "Τα επεισόδια της 19ης Νοέμβρη, όσο κι αν ήταν συμπαθητικά (!!!), δεν μπόρεσαν να το καταφέρουν αυτό (το σπάσιμο της πανεθνικής συναίνεσης), όχι γιατί δεν είχαν λόγο να γίνουν, αλλά γιατί υπήρξε εμφανής αδυναμία στο να αρθρωθεί λόγος.", "Ικανοποιημένο όμως, από μια άποψη, ήταν και το ΚΚΕ (!!!)...Αν τα επεισόδια δεν είχαν γίνει, το ΚΚΕ θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να εξηγήσει την απροθυμία του να προχωρήσει σε αυτά που είχε εξαγγείλει, δηλαδή στη δυναμική αντιπαράθεση με την αστυνομία και στο σπάσιμο της απαγόρευσης της πορείας προς την πρεσβεία των ΗΠΑ...". Καταρχήν, τονίζουμε ότι δε μας αφορούν οι αντιπαραθέσεις αμερικάνων-αντια-μερικάνων κυρίαρχων. Και για να μη μακρηγορούμε: άλλο η προσπάθεια αφομοίωσης, υποβάθμισης, περιθωριοποίησης, θεαματοποίησης μέσα από τα μμε και τα κόμματα (τι άλλο μπορούν να κάνουν οι δημοσιοκάφροι και τα κομματόσκυλα πέρα απ' αυτό για το οποίο τους πληρώνουν;) κι άλλο η πηγαία έκφραση του αντικρατικού μένους, της αντίστασης και της ανυπακοής από αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, νεολαίους και άλλους ανυπότακτους ανθρώπους. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η κοινωνική οργή και αντίσταση δεν διαχωρίζονται και δεν υποχωρούν προς χάρη του αυτοδιαχειριζόμενου καθωσπρεπισμού που κάποιοι επιλέγουν. ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΕΠΙΒΕΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΤΟ ΜΥΘΟ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑΣ: Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΕΜΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΩΦΕΛΟΥΜΑΣΤΕ, ΑΡΑ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ, ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΣΑΣ ΑΦΟΜΟΙΩΝΟΥΜΕ, ΚΟΙΜΗΘΕΙΤΕ ΗΣΥΧΟΙ! Και για να μην παρεξηγούμαστε: Αναφερόμαστε συχνά σε υπαρξιακά προβλήματα, διλήμματα κτλ. που συνεχίζουν να απασχολούν αγωνιζόμενους, και τα οποία στο βαθμό που εκφράζονται από συντρόφους με «μικρή» συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες ή με έστω και κάποια δόση αφέλειας (ακόμα και από εμάς), είναι κατανοητά. Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με συστηματική προώθηση κάποιων ιδεολογημάτων, υπονομευτικών για τους κοινωνικούς αγώνες. Γι' αυτό και ο καθένας κρίνει και παίρνει τις επιλογές του και τις ευθύνες του... |