ระหว่างช่วงราชวงศ์ถัง (618-907 AD.) บุคคลผู้หนึ่งชื่อ Lu Yu ได้เขียนหนังสือเกี่ยวกับชาขึ้น ซึ่งหนังสือ เล่มนี้เอง ช่วยให้วัฒนธรรมการดื่มชาแพร่หลายไปทั่วทั้งอาณาจักรจีนโบราณ

ส่วนใหญ่เป็นชาดำ แต่บางส่วนคือชาเขียว

จะดื่มชาจีนให้เข้าถึงและดูมีวัฒนธรรม นั่นก็แน่นอน เราต้องดื่มจากชุดชา ซึ่งประกอบด้วยกาน้ำชาเล็กๆ กับถ้วย ชาใบเล็กๆ (แหม..ช่างน่ารัก อุๆ) ซึ่งประเพณีนี้นี่จีนพัฒนากันมาตั้งแต่ ศตรรษที่ 16 คือราว 400ปีก่อน

ต่อไปเรามาดูชาเขียวกัน พูดถึงชาเขียวอย่าไปนึกถึงญี่ปุ่น เพราะนี่คือชาเขียวแห่ง "หางโจว" ญี่ปุ่นนั้นก็ได้พันธุ์ไปจากเมืองจีนครับ โดยมีบันทึกว่าพระญี่ปุ่นรูปหนึ่ง ซึ่งเคยเดินทางมาศึกษาธรรมที่เมืองจีน เป็นผู้นำกลับไปปลูก

การเก็บใบชานั้น เราต้องเลือกใบชาที่อ่อน หากเป็นชาพันธุ์ดำก็ต้องผ่านการอบและบ่มหมัก เฉพาะของใบชา เจ้าการบ่มหมักนี่ล่ะที่ทำให้ใบชาสีเขียวเปลี่ยนสีเป็นแดงน้ำตาลไป ส่วนสีจะเข้มเพียงไหน นั่นขึ้นอยู่กับอุณหภูมิในการอบ รวมถึงระยะเวลาในการทิ้งใบชาให้เปลี่ยนสี (ว่าไปมันก็เหมือนรอผลไม้ให้สุกเนอะ)

ส่วนชาเขียวนั้นแบ่งได้ถึง 16ระดับ ซึ่งอันดับหนึ่งกับอันดับสิบหก ราคาจะต่างกันลิบลับเชียว ชาเขียวที่ดีต้องเป็นชาใบอ่อน ช่วงเวลาที่เด็ดใบชาก็เป็นหนึ่งในปัจจัยสำคัญที่มีผลกับรสชาดและราคา ดีที่สุดคือ "หมิงเฉียน" รองไปคือ "หมิงโฮ่ว" และชาเขียวจะไม่มีการบ่มหมักแบบชาดำนะครับ

โดยรวมๆแล้วชาซึ่งเป็นเครื่องดื่มประจำวัฒนธรรมจีน มีคุณค่าทางโภชนาการหรือคุณค่าต่อร่างกายมนุษย์อย่างไร ก็ดังนี้ครับ วิตามินหลายชนิด น้ำมันหอม (น้ำมันหอมจากใบชานั่นล่ะ) ฟลูออไรน์ (ฟันไม่ผุอยู่แล้ว ไหงบางคนเลี่ยมฟันทองล่ะ)

สำหรับชาเขียว นักวิจัยของสหรัฐอเมริกา พบว่าชาเขียวมีสรรพคุณป้องกันมะเร็ง โดยอาศัยสารโปรตีนชนิดหนึ่งซึ่งช่วยเร่งปฎิกิริยาเคมีในเซลล์ของร่ายกาย ซึ่งสารตัวนี้แสดงฤทธิ์การยับยั้งมะเร็งทรวงอกในห้องทดลอง

ส่วนชาดำนั้น เพราะผ่านกระบวนการบ่มหมัก ทำให้เสียคุณค่าการต้านมะเร็งไป

บทความชุดนี้ผมแปลจากข้อมูลในอินเทอร์เนต และบางส่วนอ้างอิงจากหนังสือชื่อ "เจาะจีน" โดย วรวุฒิ เล็กศิลา ในแง่การแปลอาจมีความผิดพลาดบ้าง ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ครับ