Futari [~Akai ito~] 

by akuma sama

 

“พระเจ้า…ลูกรู้ตัวเองดี…ลูกไม่สามารถลืมได้ทั้งคืนวันและอดีตต่างๆ ยิ่งคิดเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บปวด…ลูกรู้ว่ามนุษย์เราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้ดั่งแต่ก่อน…ไม่สามารถคืนย้อนกลับไปยังรอยยิ้ม…ความสุข…ที่เราเคยมีด้วยกันได้…ไม่…” เสียงทุ้มหวานที่พูดพร่ำต่อหน้าไม้กางเขนอันศักดิ์สิทธิ์แผ่วเบาและดูสั่นพร่า ดวงตากลมโตคู่สวยหรุบต่ำลงมองพื้นหินอ่อนของโบสถ์ใหญ่กว้างในขณะที่ลำแขนเรียวเล็กใต้เสื้อหนังยกขึ้นประสานมือขึ้นแนบหน้าอก

ร่างเล็กผู้อธิษฐานถอนหายใจที่ดูแผ่วออกมาช้าๆ ก่อนจะค่อยๆก้าวเดินออกจากโบสถ์หรูซึ่งถูกประดับประดาด้วยโคมไฟสวยงามเต็มเพดานสว่างไสวขับให้ผิวขาวนวลและผมสีบลอนด์ดูเด่นยิ่งขึ้น ดวงหน้าหวานเหลียวหันกลับมามองไม้กางเขนศักดิ์สิทธิ์ซักครู่ก่อนขาเรียวเล็กสาวเท้านำร่างบอบบางของตนเดินออกไปจากโบสถ์

“อ้าว…Hyde มาแล้วเหรอ…รีบไปที่ห้องอัดเสียงเลยดีกว่า คนอื่นมาพร้อมกันแล้ว” ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาร่างเล็กที่เพิ่งเดินออกจากโบสถ์แล้วพูดขึ้นให้เขาทำตามภารกิจที่ควรทำ ผู้ถูกทักเงยหน้าขึ้นจากการจดจ้องมองพื้นหญ้าก่อนจะตอบรับไปและรีบไปที่ห้องอัดทันที

“OK พอแค่นี้ก่อน…น้ำเสียงดีแล้ว ตกลงเอาครั้งนี้เลยล่ะกัน…ไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ Hyde” เสียงทีมงานคนหนึ่งพูดขึ้นสีหน้าดูพอใจก่อนจะตบไหล่ร่างเล็กเป็นการปลอบที่เหน็ดเหนื่อยจากการทำงานมานานพอสมควร Hyde ยิ้มให้ซักเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ระหว่างที่กำลังจะเดินกลับนั้น ร่างเล็กที่เดินอยู่ตรงทางเดินก็รู้สึกมีอะไรซักอย่างดังมาแว่วๆ …รู้สึกไปเองรึเปล่านะ…ราวกับมีเสียงร้องเรียกเขามาแต่ไกล… ขาเรียวเล็กก้าวเดินไปตามซอกของอาคารที่ใช้อัดเสียงที่ซึ่งเป็นที่ตั้งของกระจกบานนั้น เขาหยุดกึกตรงหน้ากระจกบานเก่าคร่ำคร่า พินิจพิจารณาใบหน้าของตนที่สะท้อนอยู่ในกระจก…เขาเปลี่ยนไปขนาดนี้เชียวเหรอ…เปลี่ยนไปจากวันนั้น…ทั้งหมด…มือเรียวเล็กยกขึ้นสัมผัสกระจกเบาๆ…
จู่ๆก็ราวกับมีแสงสีขาวเจิดจ้าส่องสว่างขึ้นจากกระจก จากจุดเล็กๆเป็นเริ่มแผ่กว้างมากขึ้น จ้า…จนแทบมองไม่เห็นอะไรเลย Hyde ยกมือขึ้นบังดวงหน้าเพื่อหลบแสงที่เจิดจ้านั้น ชั่วแวบหนึ่งราวกับความฝัน…เหมือนว่าเขาตกอยู่ในห้วงบางอย่างที่ลึกลงไป…เงียบจัง…หือ…เสียงนั่น…เขาหูเฝื่อนไปรึเปล่า…เสียงคนๆนั้น…

“Hydeตื่นได้แล้ว!” ร่างสูงตะโกนขึ้นข้างหูพลางเขย่าร่างเล็กที่นอนหลับอยู่บนเตียงให้ตื่นขึ้น Hyde ค่อยๆลืมตาช้าๆก่อนจะเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขารีบลุกพรวดขึ้นจากเตียงโดยอัตโนมัติทันที

“Sakura!!นายมาที่นี่ได้ยังไง” …ไม่อยากจะเชื่อ…ว่าคนที่เขารำลึกถึงตลอดเวลาจะมาอยู่ตรงนี้…เหมือนเมื่อวันวานก่อนนั้น…Sakura…Sakura… คิดพลางเข้าโอบกอดอีกฝ่ายในทันทีที่รู้สึกได้ ผู้ถูกกอดโอบล้อมร่างเล็กรับอ้อมกอดนั้นด้วยรอยยิ้มเจือใบหน้าคมทั้งที่ยังเอะใจกับประโยคของร่างเล็กตรงหน้า

“รีบอาบน้ำแต่งตัวเถอะ…เดี๋ยวต้องซ้อมดนตรีอีกนะ” Sakura พูดพลางจูบหน้าผากของร่างเล็กที่กอดเขาแน่น …เอ๊ะ…คำพูดของร่างสูงที่เขาปรารถนาตรงหน้าดูแปลกๆ…นี่หมายความว่ายังไง…หรือว่าแสงสีขาวเมื่อกี้!! คิดได้ก็รีบวิ่งไปดูที่กระจกทันที สิ่งที่ดวงตาคู่สวยเห็นคือร่างบอบบางของตนกับผมหยักศกที่ยาวเกือบถึงกลางหลัง…นี่เขาย้อนเวลากลับมางั้นเหรอ!!!….ย้อนกลับมาตอนที่เขากับ Sakura เป็น…

“เป็นอะไรไป Hyde นายดูแปลกๆตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ” Sakura ทักขึ้นในขณะเดินไปตามท้องถนนกับร่างเล็กคนรักของตนหลังเสร็จจากการซ้อมดนตรี ผู้ถูกทักหันมามองเลิ่กลั่กอ้ำอึ้งพูดไม่ออกจนร่างสูงที่หยุดยืนอยู่ข้างๆเจือยิ้มกับปฏิกิริยาที่ปรากฏบนดวงหน้าสวย

“เปล่าหรอก…ไม่มีอะไร…แค่จู่ๆก็รู้สึกดีใจมากๆก็เท่านั้น…” ดวงหน้าหวานพูดพลางประยิ้มระบายสวยบนใบหน้าแล้วคล้องลำแขนของชายหนุ่มไว้ ทั้งดวงหน้า…ท่าทาง…น้ำเสียงนั้นคือทั้งหมดของ Hyde ที่ Sakura รัก จู่ๆมือเรียวเล็กก็ดึงลำแขนของเขาไปอย่างกระทันหันร่างสูงงงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามร่างเล็กที่ทำท่างจะพาเขาไปที่ไหนซักแห่ง ดวงหน้าหวานเหลียวกลับมามองก่อนจะตอบไป “ไปที่นี่กับฉันหน่อยสิ…นะ…”

ร่างเล็กหยุดยืนทอดสายตามองแม่น้ำกว้างใหญ่สองข้างถูกตกแต่งด้วยตึกราบ้านช่องมากมายจากสะพานหรูที่ตัดข้ามทะเลสาปเป็นจุดที่เขายืนอยู่ชมทรรศนียภาพความสวยงามกับคนที่สำคัญที่สุด สายลมในยามเย็นพัดสบายเข้ากับดวงอาทิตย์สีเหลืองส้มที่เริ่มลาลับเนื่องจากถึงเวลาเย็นแล้ว เสียงคับคั่งจากผู้คนและรถราตามท้องถนนเริ่มซาลงและค่อยๆเหลือเพียงความเงียบเพียงเท่านั้น…

“สวยดีนะ…” ร่างเล็กที่ยืนทอดสายตามองใช้ลำแขนยันราวสะพานในท่าสบายเอยขึ้นในขณะที่ร่างสูงข้างๆพยักหน้าเห็นด้วยพลางโอบเอวบางของร่างเล็ก

“ที่นี่น่ะนะ…เป็นเหมือนความรู้สึกของฉันเลยล่ะ…รู้ไหม เวลามีเรื่องอะไร ไม่ว่าจะโกรธ ทุกข์ เศร้า…เสียใจ มีความสุข ร้องไห้หรือว่าอยากหัวเราะ จะมาระบายที่นี่ตลอดเลยหล่ะ ที่นี่ก็เป็นเหมือนความรู้สึกข้างในของฉันทั้งหมด…เป็นที่ใช้ไว้ทบทวนความทรงจำเก่าๆ…รวมไปถึง…” 

น้ำเสียงทุ้มหวานที่พูดพร่ำต้องหยุดลงเมื่อตัวผู้พูดรู้ดีว่าจะพูดคำอะไรออกไป…รวมไปถึง…เรื่องของ Sakura ด้วย…เขาตั้งใจจะพูดอย่างนั้น ตลอดเวลาตั้งแต่ที่แยกจากกัน ที่นี่ก็เหมือนจะเป็นที่ที่เขาแวะเวียนมาตลอด อย่างน้อยก็จะได้นึกถึงคืนวันเก่าๆที่ทะเลาะกันบ้าง…มีความสุขด้วยกัน… เศร้า…เสียใจ… อยากจะเก็บมันไว้…

ดวงหน้าสวยคิดพลางหรี่ตาด้วยดวงตาเศร้าหมอง จู่ๆน้ำใสๆก็คลอหน้านวลสวยแต่เจ้าของหยาดน้ำตานั้นกลับไม่รู้สึกตัวเลยซักนิด มือเรียวเล็กค่อยๆยกขึ้นปาดน้ำตาออกเมื่อรู้สึกท่ามกลางความแปลกใจของชายหนุ่มผมประบ่าข้างๆ Sakura รั้งร่างบอบบางเข้ามากอดแล้วจูบซับน้ำตาที่หางตาเบาๆเป็นการปลอบ

“Hyde เป็นอะไรไป…ไม่ต้องร้องไห้หรอก…” 

ร่างเล็กค่อยๆเงยหน้าขึ้นจ้องมองหน้าคมก่อนจะโผเข้ากอดด้วยความโหยหาที่มากล้น ดวงหน้าหวานซบลงกับอกอุ่น ดวงตาคู่คมที่ฉายแววอ่อนโยนที่จ้องมองมาที่เขานั่น…

“ฉันไม่อยาก…ไม่อยากให้นายไป…ฉันรู้ว่าในซักวันนึง…นะ…นายจะต้องไปจากฉัน… ฉันไม่อยาก ถ้าเป็นไปได้…ฉันอยากจะอยู่กับนายตลอดไป…ฮึก…ฉันรัก…” เสียงทุ้มหวานพูดระบายทั้งๆที่ยังสะอื้น ใบหน้าหวานเลอะเปรอะไปด้วยน้ำตา ร่างเล็กทั้งร่างสั่นเทา ในมือกำเสื้ออีกฝ่ายแน่นก่อนที่ Sakura จะค่อยๆจูบซับน้ำตาอีกครั้ง…จ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่สวยกลมที่คลั่งไปด้วยน้ำตาแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ฉันไม่จากนายไปไหนหรอก…อย่าร้องไห้เลย Hyde ฉันเองก็มีความรู้สึกเดียวกับนาย…” …อย่าเพิ่งพรากเวลาช่วงนี้ไปจากเขาเลย…อยากพรากชายตรงหน้าไปจากเขาตอนนี้ พระเจ้า…ลูกขอร้อง…

พื้นเตียงนุ่มสีขาวละเอียดละออยุบยวบลงตามน้ำหนักของร่างบอบบางที่ค่อยๆเอนตัวลงนอนโดยที่มีลำแขนแข็งแรงประคองร่างอยู่ ดวงหน้าหวานมองร่างเบื้องบนที่เริ่มทาบทับก่อนจะใช้ลำแขนของตนโอบล้อมลำคอของอีกฝ่ายให้ร่างสูงยิ่งแนบชิดกับร่างของตน ใบหน้าคมค่อยๆประโลมจูบจากหน้าผากเรื่อยมาถึงจมูกโด่งสวยอย่างช้าๆก่อนจะหยุดลงที่ริมฝีปากอิ่มชื้นแล้วประกบจูบ โดยที่ร่างเล็กเบื้องล่างก็ตอบรับเป็นอย่างดี 

ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันมีค่าที่ทั้งสองฝ่ายต่างเรียงร้อยขึ้นมาด้วยกัน เสียงกระซิบรักที่ชัดเจนข้างหูและหอบหายใจแผ่วของทั้งคู่ อดีตและอนาคตถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง มีเพียงความสุขและความทรงจำอันมีค่าสำหรับทั้งสองคนเพียงเท่านั้น…
“อยากจะอยู่อย่างนี้ตลอดไปนานๆ…ฉันอยากกอดนายแน่นอย่างนี้ไปอีก…ฉันรักนายนะ Sakura” Hyde พูดก่อนจะจ้องมองใบหน้าคมซึ่งก็มองตอบกลับมาทางเขาด้วยสายตาที่ดูอ่อนโยน ฝ่ามืออุ่นหนายกขึ้นสัมผัสแก้มเนียนก่อนจะจูบลงมอบสัมผัสนุ่มแก่ร่างบอบบางข้างเขา

“อืม…ฉันเองก็เหมือนกัน…อย่ากังวลไปเลย Hyde …ฉันจะอยู่เคียงข้างนายอย่างนี้ตลอด…หรือแม้ว่าฉันกับนายจะไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ไม่มีใครตัดสายสัมพันธ์ของเราได้หรอก…ฉันสัญญา…” น้ำเสียงทุ้มกระซิบข้างหูให้ได้ยินชัดเจนทำให้ปากอิ่มสวยปริยิ้มได้อย่างสบายใจ…นั่นสินะ…ไม่ว่าจะต้องจากกันไกลซักแค่ไหน…หรือไม่ว่าจะอยู่ที่ใดของดินแดนไหนก็ตาม…สายสัมพันธ์ของเขาและ Sakura ก็ยังเชื่อมต่อกันได้อยู่ดี…ไม่มีใครสามารถตัดได้ขาด ด้ายแดงที่ผูกระหว่างเขาและคนๆนี้จะอยู่ตลอดไป…

ดวงตากลมโตค่อยๆปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า…จมลงสู่ห้วงแห่งความฝัน มืดมิดลงไปเรื่อยๆ อา…นี่เขากำลังจะกลับสู่ความเป็นจริงแล้วสินะ…เอ๊ะ…นี่มัน… ร่างเล็กที่ลอยล่องอยู่ให้ห้วงของเวลาเหลือบมองที่นิ้วก้อยของตน สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาอมยิ้มได้…คือด้ายแดงที่นิ้วก้อยผูกเชื่อมต่อยาวไกล…ใช่แล้ว…เหมือนกับความรู้สึกระหว่างเขาและ Sakura ที่จะยังเชื่อมต่อกันไปอย่างนี้…แสงสีขาวเจิดจ้าขึ้นอีกครั้งเป็นสัญญาณของการกลับไปสู่ความเป็นจริง Hyde หลับตาลงเมื่อแสงนั้นเริ่มจ้าขึ้น

เปลือกตาบางลืมขึ้นก่อนจะหันไปมองรอบข้าง อาคารที่ใช้อัดเสียง…เขากลับมาแล้ว…ร่างเล็กหันกลับไปมองกระจกบานนั้นอีกครั้งก่อนจะสายตาเดินออกไปโดยที่มือเรียวเล็กอีกข้างยังคงจับที่นิ้วก้อยไว้…

Futari [~Akai Ito~] Ended Scene