Silent Premonition
1 [YOKAN new Episode]
by
akuma sama
Episode 1
เสียงผิวปากเป็นจังหวะตามท่วงทำนองดนตรีที่ผ่านเข้าหูโดยหูฟังอันเล็กที่เสียบเข้ากับซาวน์เบ๊าส์ซึ่งวางอยู่ข้างกาย เรือนร่างอันแสนบอบบางชันขาขึ้นข้างหนึ่งอีกข้างปล่อยแกว่งเล่นไปเรื่อยเปื่อยตามอารมณ์ที่ถูกกำหนดโดยเสียงเพลง มือเรียวเล็กยกขึ้นเสยผมบ๊อบรองทรงก่อนจะก้มหน้าลงไปมองรถราที่กำลังวิ่งวุ่นกันอยู่ที่ถนนหน้าตึกสูงตระหง่านที่เขาชมทัศนียภาพความคับคั่งวุ่นวายภายในเมืองโตเกียวอยู่จากดาดฟ้า
แต่วันนี้ดูท่าจะวุ่นวายเป็นพิเศษ
ดวงตากลมโตจ้องนิ่งลงไปแฝงด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ยากจะเดาได้
ลึกๆลงไปในดวงตาคู่สีน้ำตาลนั้น ความรู้สึกจะเป็นเช่นไร ไม่อาจรู้ได้ ริมฝีปากกลีบสวยสีชมพูจางๆเจือยิ้มบางเบาก่อนจะดึงหูฟังออกพร้อมกับถือซาวน์เบ๊าส์ในมือก่อนจะยื่นมันออกไปกลางอากาศแล้วปล่อยทิ้งมันลงจากตึกสูง กระแทกกับพื้นถนนแตกกระจายไม่มีชิ้นดี
"ไร้สาระ
พวกเพลงรักหวานซึ้ง ทำนองก็ดีอยู่หรอกนะ แต่เนื้อหาฟังแล้วคลื่นไส้ชะมัด" น้ำเสียงทุ้มนุ่มหวานพูดขึ้นเบาๆพลางแสยะปากทำท่าจะอาเจียนก่อนจะเปลี่ยนท่านั่งของตัวเองมาเป็นขัดสมาธิ สายลงเย็นพัดโชยปะทะอย่างนุ่มนวลทำให้ผมสีดำเงาปลิวไหว ดวงหน้าหวานราวกับหญิงสาวหลับตาพริ้มต้อนรับสายลมในยามเย็นอย่างสบายใจก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นหยิบจี้ที่ห้อยไว้ที่หน้าอกซึ่งสลักเป็นตัวอักษร 'Hyde' ขึ้นมาจูบเบาๆก่อนจะประยิ้มให้ด้วยดวงหน้าที่ผุดผ่องสดใส
"เย็นสบายดีนะ Hyde นายจะรู้สึกไหมนะ
อยากกอดนายให้แน่นที่สุดเลยรู้ไหม" เขาพูดพลางยิ้มออกมา นิ้วเรียวสวยลูบจี้ไปมาช้าๆก่อนจะชะโงกหน้าไปมองยังถนนเบื้องล่างอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยทอดมองในระยะไกลเห็นร่างสูงของบุคคลหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าตึกสูงตรงฟุตบาทกว้างที่อยู่ตรงข้าม
บุคคลที่เกลียดมากที่สุดที่ยืนกอดร่างบอบบางเสมือนเขาที่ไร้สิ้นความรู้สึกและวิญญาณอยู่บนเตียงพยาบาลไว้แน่นซึ่งห้อมล้อมไปด้วยตำรวจและผู้คนที่มามุงดูเหตุการณ์เป็นจำนวนมาก ก่อนที่จะค่อยๆนำร่างนั้นขึ้นรถของโรงพยาบาลไปโดยที่ยังมีสายตาแห่งความอาวรณ์อยู่ไม่ห่างหาย ร่างสูงเบื้องล่างมองรถพยาบาลค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปจนลับสายตาก่อนจะรีบขับรถยนต์คันสีดำที่จอดอยู่หน้าตึกตามไปทีหลัง
ร่างเล็กที่มองดูเหตุการณ์จากเบื้องบนดาดฟ้ายิ้มมุมปาก หึ
Sakura รู้สึกเป็นยังไงมั่งล่ะ
"งี่เง่ากันจริงๆ
สายไปแล้วล่ะ Sakura
Hyde ไม่ได้อยู่กับนายอีกต่อไปแล้ว
นายไม่มีสิทธิ์ได้ครอบครองเขาอีกต่อไป" น้ำเสียงทุ้มพูดเรียบๆไร้ซึ่งอาการใดๆแต่ในดวงตาคู่สวยโตนั้นแฝงแววเย้ยหยันอย่างเต็มเปื่ยม ร่างเล็กค่อยๆยืนขึ้นบิดขี้เกียจไปมาก่อนจะละสายตาจากท้องฟ้าสีเหลืองอมส้มยามเย็นเดินลงจากดาดฟ้าไป
"เรื่องราวทุกอย่างมันยังไม่จบหรอกนะ
Sakura" ริมฝีปากอิ่มขยับพูดคำทิ้งท้ายไว้ก่อนจะปิดประตูดาดฟ้าลงแน่นสนิท
แก้วกาแฟถูกวางลงบนโต๊ะเล็กๆกะทัดรัดภายในห้องในแมนชั่นหรู ร่างสูงเดินมาทรุดตัวลงกับเตียงแทนที่จะนั่งจิบกาแฟที่โต๊ะ มือใหญ่หนายกขึ้นกุมขมับตัวเองด้วยสีหน้าหม่นเศร้าไม่สร่างจากเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น
ตั้งแต่ที่เขาเห็นภาพคนที่รักที่สุดไร้ซึ่งความรู้สึกบนเตียงของ ร.พ. นั่น
ก็แทบจะล้มพับไปนั่งกับพื้น ความรู้สึกที่พลุ่งพล่านออกมาคือความสิ้นหวังในทันที แม้ว่าจะกอดร่างเล็กนั้นแนบแน่นเพียงใด
เนิ่นนานเพียงใด
ก็ไม่มีความรู้สึกโต้ตอบกลับ
ใครกันนะ
ที่ทำแบบนี้! ทำไมต้องพรากคนที่รักไปจากเขาด้วย!!!!
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหยุดความคิดที่ฟุ้งซ่านไปไกลให้กลับมาจดจ่ออยู่กับเครื่องโทรศัพท์ข้างๆเตียงเขา เขาค่อยๆยกหูโทรศัพท์ขึ้นด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าแล้วพูดทักทายประโยคแรกของการสนทนาทางโทรศัพท์
"ฮัลโหล
"
"เฮ้ย
Sakura นี่ฉัน Ken นะ
เป็นยังไงบ้าง
ทำใจให้สบายเถอะ" คำพูดปลอบใจที่มาเป็นอันดับแรกของผู้โทรมาเอ่ยกล่าวหวังให้ผู้รับสายนั้นมีอาการดีขึ้นไม่มากก็น้อย ใบหน้าคมของที่นั่งอยู่บนเตียงดูนิ่งเรียบก่อนจะถอนหายใจเฮือก ปิดดวงตาคู่คมกร้าวซักครู่ก่อนจะลืมขึ้นแล้วตอบไปให้เพื่อนของตนที่โทรมาได้ฟัง
"อืม
ขอบใจนะ Ken แล้วก็ขอโทษจริงๆที่ทำให้นายเป็นห่วงไม่สบายใจอย่างนี้น่ะ
" น้ำเสียงทุ้มกังวาลน่าเกรงขามบัดนี้เหลือเพียงน้ำเสียงที่แผ่วเบาเพียงเท่านั้น Ken ถอนหายใจก่อนจะพยายามพูดปลอบอีกที
"ทำใจให้สบายเถอะ Sakura
อีกไม่นานเดี๋ยวตำรวจก็ต้องจับไอ้คนร้ายได้ ไม่ต้องห่วงหรอก" ร่างสูงผมประบ่าสีดำสนิทเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินคำว่า 'คนร้าย' ที่เพื่อนสนิทของตนพูด
นั่นสิ
ยังหาตัวคนร้ายไม่ได้
"ฉันจะฆ่ามัน
จะฆ่าไอ้คนที่มันทำกับ Hyde แบบนี้!!!" Sakura กัดฟันกรอดพูดด้วยน้ำเสียงที่รอดไรฟันออกมา ในมือใหญ่หนากำหมัดแน่นด้วยความคับแค้น ดวงตาคู่คมกร้าวฉายแววอาฆาตที่ยากจะดับได้
"ใจเย็นก่อน Sakura ยังไงๆ ตำรวจก็ต้องตามจับมันได้อยู่ดี คนชั่วๆน่ะไม่มีทางรอดเงื้อมมือของกฎหมายไปได้หรอก
ทำใจสบายๆไว้ก่อนเถอะน่า
เดี๋ยวจะไม่มีแรงชกหน้ามันขึ้นมา" Ken พูดขึ้นปลอบในแบบฉบับของตัวเอง แต่เมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนยังมีทีท่าหม่นๆอยู่จึงเอ่ยปากชวน "เอ่อ
พรุ่งนี้ไปหาอะไรกินที่คลับแถวชิบุยะที่เปิดใหม่กันไหม"
"นายไปเถอะ
ฉันไม่ไปหรอก" น้ำเสียงทุ้มกังวาลปฏิเสธไปด้วยเสียงเรียบๆ
ภายในห้องช่างเงียบสงบและมืดมิดเนื่องจากไฟเพียงดวงเดียวเท่านั้นที่สว่างเป็นสีส้มอ่อนอยู่เหนือเตียงในเวลากลางคืนอย่างนี้
"เฮ้ย
น่า
ถือว่าไปเป็นเพื่อนกัน
นายมานั่งจมปักเสียใจอยู่อย่างนี้ เดี๋ยว Hyde ที่ตายไปก็ไม่เป็นอันไม่สบายใจตามนายไปด้วยหรอก" Ken พูดขึ้น
นั่นสินะ
ถ้ามัวมานั่งเสียใจอยู่อย่างนี้ ร่างเล็กๆน่ารักนั่นคงจะไม่ชอบแน่ๆ
"อืม
ก็ได้ O.K." เขาตอบตกลงไปก่อนจะวางหูโทรศัพท์ลง ดวงตาคู่คมมองไปที่เตียงนุ่ม หมอนอีกใบที่มีไว้ให้คนๆเดียวเท่านั้นได้หลับนอนเคียงข้างเขา บัดนี้มันคงเป็นได้แค่เพียงความฝันเมื่อวันเก่าๆในอดีตเพียงเท่านั้น คงไม่มีทางคืนย้อนกลับมาได้
Hyde
นายอยู่บนฟากฟ้าที่สวยงามนั่น
จากไปก่อนฉัน
ทำไมถึงไม่อยู่รอฉันก่อนล่ะ
ฉันจะจำภาพนายตลอดไป รอยยิ้มที่ยังตราตรึงในใจของฉัน น้ำเสียง ใบหน้าหวานละมุน และความรักที่มีไว้ให้ฉันคนเดียว
ใบหน้าคมก้มลงจูบที่หมอนนุ่มซึ่งเป็นที่สำหรับคนรักเบาๆก่อนจะหลับตาปล่อยให้น้ำตาจากดวงตาคู่คมไหลออกมาประทับที่หมอนนั้น
ก่อนจะสิ้นสุดราตรีที่แสนยาวนาน
Continue Episode 2
ง่ะๆๆๆๆ
เรื่องนี้มันเกิดจากความบ้าของผู้เขียนเองฮะ ที่อยากให้มันมีภาคต่ออีก ประมาณไว้ให้นัง Hideto กะไอ้กุ๊ มาล้างแค้นกันอะไรทำนองนี้อ่ะ แฮะๆ พอแต่งมาใกล้ๆจะจบตอนที่ 1 พอดีเพลง Ushinawarete Negame ก็มาพอดีเลย บทจะให้มันเศร้าซักเล็กน้อยประมาณ 1-2 บรรทัดมันก็ล่อไปตั้ง 4-5 บรรทัด
เอ้อ
คนเรา -_-" ยังไงๆถ้ามีข้อผิดพลาดอะไรยังไงก็ส่ง Mail มาก็ได้นะครับ จะรอรับครับผม ^_^
Akuma Sama
